Hoofdcategorieėn
Home » Overige » schrijfwedstrijden » elirosĆ¢ā‚¬Ā¢ opdracht 3|They don't know us
schrijfwedstrijden
elirosĆ¢ā‚¬Ā¢ opdracht 3|They don't know us
Langzaam werd Skye wakker, zonlicht scheen door de gordijnen en verlichtte de kleine kamer. Deze hele kamer was nieuw voor haar, ze had hem dan ook pas gisteren ingericht.. Op de kamer van Callum hadden foto’s van het gezin gestaan, te beginnen van toen hij geboren werd, daarna vervolgd door een van toen Brandon net geboren was, ook deze was verolgd van een toen Jay net geboren was en de laatste foto van in het ziekenhuis was die met Skye. De foto’s erna werden op een vaste dag genomen en de laatste zes waren zonder ouders. Ze keek pal op een van de recentste gezinsfoto’s, want ze had deze laten uitvergroten en hing nu in behangpapier vorm aan de muur. Alleen Callum, Jay, Brandon en Skye stonden op de foto. Hun ouders moesten werken, zoals altijd.
“Skye! Wakker worden!”¯ riep Jay van beneden. Langzaam en gedesoriënteerd stond Skye recht. Nog slaperig liep ze naar beneden langs de grote trap. Brandon zat beneden in een mouwloos T-shirt. Zo was de tatoeage die hij zo’n twee weken geleden had laten zetten goed zichtbaar. Natuurlijk had hun moeder geen toestemming gegeven, beter nog, ze wist het helemaal niet. Maar Brandon was oud genoeg om er zelf een te laten zetten, dus dit was geen probleem.
“Die tatoeage is mooi genezen, Brandon,”¯ merkte Skye op toen ze dichterbij kwam.
“Vind ik ook,”¯ zei Brandon voor hij zijn beeld weer op de televisie vestigde. Aan het slot klonk het gedraai van sleutels. Dit kon alleen maar betekenen dat een van hun ouders thuis was. En een paar seconden later kwam hun moeder dan ook binnen. Ze was doodop en donkere wallen hadden zich onder haar ogen gevormd. Maar, haar ogen verwijden wanneer ze Brandon zag. Ze liep dichterbij om de tatoeage te inspecteren.
“Brandon Jackson Edwards!”¯ riep ze kwaad, “wie gaf jou het recht om zo’n tatoeage te laten zetten!”¯
“Ik,”¯ zei Brandon rustig, “en ik heb die tatoeage al twee weken.”¯
“Lieg niet!”¯ hun moeder was duidelijk woedend. “Denk je dat ik het niet zou opgemerkt hebben als je dat monster echt al twee weken had?”¯
“Ik lieg niet.”¯ Deze keer was Brandon niet meer rustig, “ik kan er niet aan doen dat jij zo weinig thuis bent.”¯
Hun moeder sloeg Brandon hard op de wang, “Ik zei dat je niet mocht liegen!!”¯
Brandon wankelde een paar passen achteruit door de kracht die er achter de klap zat. Skye en Jay gingen meteen beschermend tussen hun moeder en Brandon staan.
“Waar haal je het recht vandaan om Brandon zo te behandelen?”¯ sisten Jay en Skye als uit een mond.
“Ik ben jullie moeder, daar haal ik het recht vandaan! Waar halen jíºllie het recht vandaan om zo tegen je moeder te spreken!?”¯ riep hun moeder furieus en sloeg beiden in het gezicht. Achter hun hoorden ze Brandon zacht snikken. Skye draaide zich om naar Brandon en zag dat hun moeder de hechtingen die Brandon even geleden nodig had gehad open gehaald had. Terwijl die net bijna genezen waren. Maar nu bloedde de wonde terug even hard als ervoor hadden gebeurd.
“Onze moeder is niet meer.”¯ Jay’s stem klonk kil, “zij stierf 6 jaar geleden.”¯ Hierna draaide hij zich om naar Brandon terwijl Skye snel een handdoek nam.
“Hier druk dit tegen de wonde,”¯ zei ze en gaf de handdoek aan Brandon, “Jay, wil je alsjeblieft met hem naar de dokter rijden? Hij moet terug gehecht worden.”¯
Jay knikte en loodste Brandon naar buiten.
“Jij!”¯ Skye klonk furieus, “Ben je gek? Brandons hechtingen waren net genezen! Of nee, laat me raden, je wist er nog niet eens iets van! Waarom zou je ook?!”¯
“Skye, praat niet zo tegen me! Ik ben je moeder!”¯ ook haar moeder klonk furieus, “en ik wist dit inderdaad niet!”¯
“Jij bent geen moeder meer. En je bent dat ook nooit geweest!”¯
Sky stampte kwaad de deur uit en reed met de motor naar het plaatselijke ziekenhuis. Het grote witte gebouw was van ver herkenbaar in het landschap. Zodra de motor geparkeerd was, liep ze naar binnen. Jay zat in de wachtkamer.
“Skye!”¯ riep hij zodra hij Skye zag.
“Jay! Waar is Brandon?”¯ vroeg Skye toen ze Brandon niet kon opsporen. Snel ging ze naast Jay zitten.
“De dokter is hem aan het hechten. Ze moesten ze inderdaad opnieuw hechten.”¯
“Skye? Jay?”¯ De stem van hun vader weerklonk na een paar stille minuten, “wat doen jullie hier?”¯
“Brandon is in de OK. Hij moest opnieuw gehecht worden. Moeder bleef met haar nagel achter een van de hechtingen haken toen zij hem sloeg,”¯ zei Jay.
“Wat heeft jullie moeder gedaan? Hem geslagen?”¯ vroeg hun vader verbaasd.
“Ja,”¯ zei Skye, “omdat hij zonder haar weten een tatoeage heeft laten zetten. Ze kon niet geloven dat hij die al twee weken heeft.”¯
“Ah, die ster? Waarom maakt ze daar zo veel commotie rond?”¯ vroeg hun vader.
“Ja, ik wist niet dat jij er van wist,”¯ zei Jay verward.
“Natuurlijk weet ik er van, Brandon heeft er zelf nog mijn mening van gevraagd. Ik heb hem toestemming gegeven om die te laten zetten.”¯ Hun vader leek even verbaasd als zij.
“Zo, helemaal terug in orde.”¯ Brandon kwam de wachtkamer binnen, “dag vader.”¯
“Dag jongen, blij dat de hechtingen weer in orde zijn,”¯ zei hun vader, “maar nu kan ik beter opschieten, ik heb nog werk te doen. Tot vanavond!”¯
“Tot vanavond!”¯ zeiden de drie in koor en reden terug naar huis.
Reacties:
Poor kids. o: