FanFic.nl

Eenmaal, Andermaal

Eenmaal, Andermaal

Is Edwin al weg?’ vroeg Janine verbaasd, toen Lucas de kamer in kwam lopen. Die knikte, maar wijdde verder niet uit.
‘Kwam hij langs voor iets speciaals?’ vervolgde Janine toen. Lucas zuchtte, ‘Mam, ik wil het er niet over hebben’ kaatste hij terug. Janine fronste even haar wenkbrauw, maar knikte tenslotte en zakte terug in de bank.
‘Lucas, wat zei hij?’ vroeg Stefano daarop. Lucas wierp even een geïrriteerde blik richting zijn vader, maar gaf geen antwoord.
Even beschouwde Ludo het schouwspel tussen Lucas en Stefano en besloot zich terug te trekken uit het gesprek. Hij wierp een blik op Janine, die wel bleef zitten, en maakte zich nietszeggend uit de voeten.
‘Ging het over de bruiloft? Vervolgde Stefano. Janine keek even verbaasd, maar zweeg. Lucas haalde zijn schouders op, ‘Hij zegt dat hij verliefd op me is’ bekende hij plots.
Janine’s ogen werden groot, maar nog steeds mengde ze zich niet in het gesprek tussen vader en zoon.
‘En jij?’ vroeg Stefano, ‘Ben jij verliefd op hem?’
Lucas beet even op zijn lip, maar knikte. ‘Heb je hem weggestuurd om mij?’ vroeg Stefano toen. Lucas schudde zijn hoofd, ‘Het gaat gewoon niet werken tussen Edwin en mij’ besloot hij, ‘Het is niet alleen de afstand’
‘Ik wil namelijk dat je weet dat er tussen die afstand wat te doen is namelijk’ vervolgende Stefano, ‘Het lijkt me wel wat om hier een tijdje te blijven’
Lucas kijkt verbaasd op, maar zuchtte, ‘Pap, je hoeft dit niet te doen’ legde het uit, ‘Sowieso verandert dit niets tussen Edwin en mij’
‘Niet?’ vroeg Stefano verbaasd, ‘Jullie zijn toch verliefd op elkaar. Nog steeds, na al die maanden?’
Lucas rolde met zijn ogen, ‘Ja, en dat is niet het enige wat niet veranderd is’ besloot hij, ‘En daar ben ik klaar mee’.
‘Maar hij is verliefd op je, dat heeft hij gezegd?’ herhaalde Stefano Lucas’ eerdere woorden. Die zucht op zijn beurt, ‘Ja pap, dat zegt hij’ reageerde hij ietwat geïrriteerd, ‘niet dat hij dat aan zijn ouders en vrienden heeft verteld of ik het aan iets anders heb gemerkt, maar hij zegt het inderdaad’
Janine zucht, ‘Maar Lucas, verwacht je nu niet teveel van hem?’ mengt ze zich in het gesprek, ‘Jij bent maandenlang weg en jij verwacht dat hij het in zijn eentje allemaal geregeld heeft’
Lucas werpt haar een vernietigende blik toe, waarop ze haar handen in de lucht steekt, ‘Sorry’ zegt ze verontschuldigend, ‘Ik denk gewoon dat je misschien een beetje onredelijk bent’
Lucas rolde met zijn ogen, ‘Mam, hij is al maandenlang verliefd en heeft nooit iets gedaan’
‘Jij wel dan?’ kaatste Stefano terug.
Lucas vouwt demonstratief zijn armen voor zijn borst, maar zwijgt, waarop Janine glimlacht. ‘Lucas, misschien dacht hij wel dat je weg was gegaan om hem en vond hij het daarom moeilijk om zijn gevoelens onder ogen te zien’
Lucas zuchtte, maar zweeg. Hij dacht even terug aan Edwin en zag in zijn ooghoek Janine en Stefano veelwetende blikken uitwerpen.
‘Okay, boodschap begrepen’ bracht hij tenslotte verslagen uit, ‘Kunnen we dan nu ophouden over Edwin?’
Stefano en Janine keken nogmaals naar elkaar en schudden hun hoofd. ‘Pas als jij nu als de wiedeweerga naar hem toe gaat en je woorden terugneemt’ besluit Janine, waarop Stefano instemmend knikt.

Edwin’s ogen werden groot van verbazing toen hij zag wie er voor de deur stond.
‘Heej’ zei Lucas voorzichtig, ‘Mag ik binnenkomen?’
‘Wat kom je doen?’ vroeg Edwin terughoudend. Lucas beet even op zijn lip, ‘Mag ik binnenkomen?’ herhaalde hij toen simpel.
Edwin deed nietszeggend een stap opzij en liet Lucas binnen. Als hij de huiskamer in loopt ziet hij zowel Anton als Bianca opkijken met een verbaasde blik op hun gezicht. Hij begroette ze even vriendelijk, maar merkte een gespannen sfeer op die hij niet kon plaatsen.
‘Zullen we jullie even laten?’ stelt Bianca voor, waarna ze meteen opstaat. Edwin stond ongemakkelijk met zijn handen in zijn zakken, maar knikte. Lucas merkte hoe Bianca een strenge blik naar Anton stond, die tenslotte ook opstond.
‘Niet te lang, Edwin’ zei hij nog streng, ‘Het is een doordeweekse avond’
Edwin knikte en volgde hoe zijn ouders de kamer uit liepen. Hij sloot de deur achter ze en draaide zich tenslotte om naar Lucas.
‘Wat kom je doen?’ herhaalde hij.
Lucas maakte even zijn jas los en liet zijn oog op de bank vallen, ‘Mag ik gaan zitten?’ vroeg hij. Edwin haalde zijn schouders onverschillig op. Lucas beschouwde dat als een ‘ja’ en ging voorzichtig zitten.
‘Ik wil mijn excuses maken voor vanmiddag’ begint Lucas voorzichtig. Edwin beet op zijn lip, ‘Waarom?’ bracht hij uit.
Lucas speelde even met zijn handen en keek op, ‘Kun je even komen zitten?’ vroeg hij. Edwin reageerde niet, maar liep vervolgens om de bank heen en plofte naast Lucas neer. Voordat Lucas verder antwoord kon geven ging de deur open en liep Anton de kamer weer in. Hij brabbelde iets over een boek, zond een blik naar Edwin en liep de kamer weer uit. Lucas keek even verbaasd, ‘Heb ik iets gemist?’ vroeg hij verbaasd.
Edwin haalde zijn schouders op, ‘Waarom ben je hier, Lucas?’ vroeg hij.
Lucas keek Edwin even aan en zuchtte, ‘Omdat ik verliefd op je ben’ bekende hij tenslotte. Hij zag Edwin even verbaasd kijken, maar toen verscheen er een klein glimlachje, ‘Ja, dat weet ik toch al lang?’ reageerde hij. Lucas beet even op zijn lip, ‘Ik was een lul vanmiddag’ vervolgde hij zijn verhaal, ‘Ik hoopte dat je misschien..’
‘Waarom?’ onderbrak Edwin hem.
‘Omdat ik verliefd op je ben’ herhaalde Lucas, ‘En ik weet dat ik vanmiddag onredelijk was, maar..’
Edwin schudde zijn hoofd, ‘Dat bedoelde ik niet’ reageerde hij, ‘en ik vond je niet onredelijk vanmiddag.’
Even fronst Lucas verbaasd zijn wenkbrauw, als Edwin zijn verhaal vervolgt, ‘Ik vraag me alleen wel af hoe het nu verder moet tussen ons’
‘Vergeet wat ik heb gezegd’ begon Lucas, terwijl hij voorzichtig zijn hand op Edwins been legde, ‘Je vertelt het als je er klaar voor bent en in de tussentijd kunnen we misschien uitzoeken wat we van elkaar willen’
‘Ik weet wat ik wil’ kaatste Edwin brutaal terug, terwijl hij zijn hand op die van Lucas’ legde en dichter naar hem toe kwam. Lucas trekt even een wenkbrauw op, positief verbaasd over Edwins toegenomen vertrouwen, maar voordat hij daadwerkelijk kon reageren had Edwin al voorzichtig zijn lippen op die van Lucas gedrukt. Ineens leek alles op zijn plaats te vallen en gingen de jongens volledig in elkaar op, tot ze opschrikken van een opengaande deur. Edwin en Lucas kijken naar de deuropening, waar Bianca stond. Even kijkt Lucas naar Bianca, die weliswaar verbaasd, maar niet totaal verbouwereerd keek. Na enkele seconden verscheen er zelfs een veelwetend glimlachje op haar gezicht. Dan kijkt Lucas naar Edwin, waarop deze glimlacht om zijn verbaasde blik.
‘Ik heb het mijn ouders verteld’ vertelde hij Lucas, terwijl hij even in diens hand kneep. Lucas reageerde door nogmaals verbaasd van Edwin naar Bianca te kijken. Die glimlachte nog even, voordat ze zich nietszeggend weer uit de voeten maakte.
‘En je vader?’ vroeg Lucas, als de puzzelstukjes op hun plek vielen. Edwin haalde zijn schouders op, ‘Hij moet wennen’ antwoordde hij simpel, ‘Maar dat komt vast vanzelf’. Lucas knikte begrijpend, ‘Wil je dat ik jullie..?’ begon hij, waarop Edwin hem onderbrak door zijn hoofd te schudden en nogmaals in Lucas’ hand te knijpen. ‘Ik wil dat je blijft’ besloot hij meteen, terwijl hij voorzichtig een tweede kus op Lucas’ lippen drukte. Lucas’ ogen schitterden als nooit tevoren, ‘Dan ga ik nergens heen’ beloofde hij, voor ook hij een kus op Edwins lippen drukte.

Reacties: