FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 33

De dagen volgden elkaar op en het was een zalige luilekkervakantie. Het was lang geleden dat ze in België nog zo’n warme zomer hadden gehad en Gitte genoot er met volle teugen van.
“Zeg, wanneer wisselen we nog eens van plaats?”�, zeurde Natalie. Ze hadden zo’n go-cart gehuurd voor een uur, waarmee ze tot bij de broodjeszaak reden. Het was nu woensdagochtend, dus dat betekende dat hun weekje vakantie er al voor de helft op zat, terwijl de tijd voorbij gevlogen was. Gisteren waren ze in Oostende gaan shoppen, gaan eten op restaurant en daarna hadden ze nog drie verschillende cafeetjes bezocht. Ze waren alle drie nogal vrolijk in de wind geweest toen ze ’s nachts thuiskwamen en dat vond ze nu iets minder leuk. Ze voelde zich loom en traag, maar gelukkig was het vandaag ook de warmste dag van de week. De maximumtemperaturen gaven zesentwintig graden aan en dat was dus een perfecte combinatie voor een hele dag strand.
“Ik zit hier goed, dank je wel,”� grijnsde Julie. Gitte en Natalie zaten allebei vooraan en zij trapten op de pedalen, terwijl Julie met een gigantische, roze zonnebril op vanachter op het bankje zat.
“Is het geen mooie dag?”�, grijnsde ze om hen verder te provoceren.
“Oh ja, vooral niet te warm om te fietsen!”�, blies Natalie.
“Jij fitnest, niet zagen!”�, zei Julie.
“Jij danst!”�, wierp Natalie tegen. “En we zijn er, jij kan ter compensatie de broodjes gaan halen. Ik wil een broodje Effi!”�
“Ik wil hesp en kaas. Oh, en zo’n potje met van die ontbijtgranen met fruit!”�, zei Gitte en ze gaf Julie een briefje van vijf euro, terwijl ze zich uitstrekte. Natalie geeuwde. “Ik wil op het strand liggen en alleen van mijn handdoek komen voor een partijtje strandvolleybal.”�
“Dat is veel te vermoeiend, een duik in zee zal ook al wel volstaan,”� zuchtte Gitte. Ze was van het principe dat vakantie vooral uit zon, zee en strand moest bestaan en al de rest er te veel aan was.

“Ik wil nog niet naar huis…”� mompelde Julie met haar gezicht naar haar handdoek gericht. Ondertussen waren er weer twee dagen voorbij gegaan en was het al vrijdag. Het was pas half twaalf en al broeierig heet en voor hun laatste dag waren ze al vroeg naar het strand gekomen. Om zeven uur ’s avonds moesten Natalie en Julie immers alweer met de trein naar huis.
“En ik wel of zo?”�, grimaste Natalie. “Het is hier veel te leuk! Maar wel vermoeiend…”�
Ze waren gisteravond weer uitgegaan naar een openluchtfuif aan het Q-beach house in Oostende en gecombineerd met vroeg opstaan was dat geen prettige ervaring. Haar ouders hadden ook laten weten dat ze vanavond al toekwamen en dus had ze het appartement alvast opgeruimd.
“Ik verveel me…”� zei Julie, terwijl ze om zich heen keek.
“Hé, zijn dat - Ja, dat zijn ze! Kijk, Andrew en Leandro!”�
Ze wees naar de dijk, waar de twee blonde jongens inderdaad stonden. Ze wuifden breed grijnzend en liepen op hen af. Bijna gelijktijdig met Natalie sprong Gitte recht en liep ze naar hen toe.
“Jij hier!”�, glimlachte ze naar Leandro.
“Verrassing!”�, knipoogde hij en hij nam haar kort in zijn armen. Hand in hand liepen ze terug naar hun zeil, nieuwsgierig waargenomen door Julie. Ze had echter ook iets… beteuterd over haar. Natuurlijk moest het niet leuk zijn dat haar lief duizenden kilometers verderop zat.
“Oh, Julie, we zijn niet alleen gekomen, hoor. Het was Joe’s idee, hij was toevallig in Amsterdam,”� merkte Andrew op.
“Wat? Waar?”�, vroeg ze verschrikt. Andrew wees in de richting van de zee, waar inderdaad een voorover gebogen figuur iets in het zand schreef. Als je goed keek, kon je de boodschap ‘Julie is the best’ ontwaren. Blij verrast liep Julie naar hem toe, plots zo energiek als wat. Er ging ineens een steek door Gitte heen toen ze besefte dat Nick exact hetzelfde voor haar had gedaan, nog niet eens zo lang geleden. Ze negeerde dat gevoel - of deed er toch een poging toe -, maar kon het toch niet laten om nonchalant te vragen: “Nick is toch niet meegekomen, hé?”�
“Nee, nee,”� antwoordde Leandro snel en hij wisselde een blik met Andrew uit.
“Wat?”�, vroeg ze achterdochtig.
“Niks!”�, antwoordde Leandro, weer een nanoseconde te snel. Ze keek hem lang aan, tot hij uiteindelijk zwichtte.
“Hij wilde wel meekomen, maar ik heb hem duidelijk gemaakt dat je dat niet zou appreciëren. En ik ook niet trouwens,”� gaf hij met tegenzin toe.
“Leandro…”� zei ze verwijtend.
“Wat? Wilde je hem hier?”�, vroeg hij.
“Nee,”� moest ze toegeven.
“Zeur dan niet,”� maande hij haar aan en hij kuste haar kort. Joe trok ook Julie de berg zand op en uitgeput zakte ze neer achter hun windscherm.
“Gitte! Wat goed je weer te zien!”�, grijnsde Joe en hij omhelsde haar.
“Jij ook, Joe! Facebook-berichtjes kunnen niet op tegen the real thing, ik heb je gemist!”�, glimlachte ze en ze knuffelde hem stevig terug.
“Er is hier blijkbaar veel veranderd,”� zei hij en zijn blik bleef even rusten op Leandro. Gitte knikte bevestigend. Er waren inderdaad nogal wat dingen veranderd, maar van haar mocht alles exact blijven zoals het nu was…

“Je ziet er moe uit. Ben je weer uitgegaan gisteren?”�, grijnsde Leandro paradoxaal.
“Jij moet spreken! Maar ja, we zijn inderdaad uitgegaan in Oostende. Knappe dj!”�, plaagde ze hem. Ze lagen naast elkaar op een handdoek. Julie en Joe maakten een strandwandeling en Natalie en Andrew speelden strandvolleybal.
“Er is toch niemand knapper dan ik,”� zuchtte hij.
“Opschepper,”� knipoogde ze en ze kuste hem. Hij trok haar dichter naar zich toe en ondanks dat het daar eigenlijk veel te warm, klef en plakkerig voor was, genoot ze er intens van.
“Komen jullie mee spelen?”�, vroeg Andrew, met zijn arm rond Natalie.
“Ja!”�, antwoordde Leandro enthousiast. “Waar zit die Joe? Met zes spelen is leuker.”�
“Je moet hem wel niet echt, hé?”�, grijnsde Andrew.
“En daar heeft hij geen reden toe!”�, zei Gitte streng. “Joe is echt vriendelijk en geweldig grappig.”�
“Hij zingt in een gay boy band en heeft het constant over je ex,”� zei Leandro sceptisch.
“Ik ben fan van zijn gay boy band, oké?”�, verdedigde ze hem.
“Maar niet van je ex,”� herinnerde hij haar eraan.
“Ja, ja, al goed, ga je maar opwarmen, voor ik boos word,”� zei Gitte en ze wendde zich af toen hij haar nog even wilde kussen.
“Spelen we volleybal? Ik doe mee!”�, riep Julie enthousiast en ze liep naar het veld, waar ze onmiddellijk strategieën begon te bespreken met Natalie. Gitte kon een glimlach niet onderdrukken. Julie was - net als Gitte zelf - slecht in de meeste balsporten, maar ze gaf zich wel altijd volledig. Ook zij wilde zich naar het net haasten, als Joe haar riep: “Gitte, wacht even. Ik moet je spreken.”�
Nieuwsgierig bleef ze staan en keek ze Joe, die naar haar toe kwam, aan.
“Dus nu ben je met hem daar, hé?”�, vroeg hij en hij knikte grimmig naar Leandro. Gitte knikte kort. “Het begon niet serieus, hoor. Ik liet me gewoon wat gaan, maar ondertussen is er wel al iets meer, denk ik. En het is pril, maar ik wil ermee verder gaan, ik wil het proberen.”�
“Dus Nick is verleden tijd?”�, vroeg hij voorzichtig. Gitte knikte resoluut. “Momenteel wel, ja, absoluut. Hij is mij kwijtgespeeld, niet andersom. En ik weet dat er niet veel tijd is over gegaan, maar dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet heb gehad. Vind je me nu een slet?”�
“Wel als die bikini nog dieper uitgesneden was,”� grijnsde hij. “Nee, serieus, als zijn broer moet ik zeggen dat ik het jammer vind. Als jouw vriend vind ik dat je gelijk hebt. Nick is te ver gegaan en jij verdient het om gelukkig te zijn? Maar dat neemt niet weg dat ik je graag gelukkig had gezien met Nick.”�
“Komen jullie nog?”�, riep Julie. “We gaan je inmaken, Joe!”�
“Jij hebt het geluk wel gevonden, hé?”�, knipoogde ze. “Ik ben echt blij voor jullie, jullie zijn een mooi koppel.”�
“Jij en Nick waren dat ook,”� probeerde hij nog eens.
“We wí¡ren dat inderdaad,”� zei ze fel. “Verleden tijd.”�
Joe knikte begrijpend en snel liepen ze naar het veld. Onderweg naar de kant van de meisjes, hield Leandro haar nog even tegen.
“Wat wilde hij?”�, vroeg hij beschermend.
“Gewoon even praten, Leandro. We zijn vrienden. Vrienden praten. En nu spelen, wij beginnen!”�, riep ze en ze toetste de bal over het net, waar Andrew hem nog maar net kon opvangen. Dat was het begin van een intensief potje strandvolleybal, waarvan ze, door de drukkende warmte, al snel buiten adem raakte. Een klein half uur later leunde ze dan ook uitgeput tegen de paal waar het net aanhing. De meisjes hadden nipt verloren, alhoewel Natalie geweldig had gespeeld en Julie vooral agressief in het rond had geschopt om die bal toch maar te raken. Als je daarbij rekende dat Andrew volleybal speelde en Leandro goed was in zowat elke sport, vond ze dat ze hun eer nog best goed verdedigd hadden.
“Ik… kan niet… meer,”� hijgde ze, terwijl Leandro op haar afstapte.
“Goed gespeeld, of toch geprobeerd.”� knipoogde hij vrolijk en hij trok haar naar zich toe. Ze kuste hem.
“Je ziet rood en je bent zweterig,”� grijnsde hij.
“Ik weet het, verzin al maar een tactvolle manier om mij te dumpen,”� glimlachte ze.
“Tact? Jij hebt geen tact nodig, maar…”� Hij dacht even zorgvuldig na en ging toen verder, “verfrissing!”�
Uit het niets nam hij haar beet en liep hij met haar naar de zee, die nu heel dicht bij het strand lag. Zonder te aarzelen liep hij de zee in en Gitte gilde de longen uit haar lijf bij het eerste contact dat ze maakte met het koude water. Ze spartelde wild in het rond zodat hij zijn evenwicht verloor en ze beiden kopje onder gingen. Hij had haar wel nog steeds vast en met een soepele beweging haalde hij hen allebei weer boven water. Ze schudde haar natte haar uit haar ogen en sloeg haar armen om zijn hals.
“Afkoeling was exact wat ik nodig had,”� beaamde ze en ze drukte haar lippen op de zijne.
“Nu wordt her hier weer heel erg warm,”� mompelde hij en ze grijnsde, zonder zich uit de omhelzing los te weken.

Om een uur of zeven zaten ze samen om een terrasje. Natalie, Julie, Andrew en Joe waren een uur geleden al vertrokken naar Oostende om daar de trein huiswaarts te neme. Met een pií±a colada voor haar genoot ze van de late avondzon.
“Ik vond vandaag echt een zalige dag, de beste van de week!”�, genoot ze nog na.
“Ik ook, alhoewel de beste misschien toch woensdag was, op dat feestje van Dimitri,”� grijnsde hij.
“Jij hebt echt geen tact, hé?”�, grijnsde ze. “Daar waren waarschijnlijk knappere meisjes?”�
“Niet knapper dan degene die voor mij zit,”� zei hij. Ze voelde dat ze bloosde. Haar nog natte haar had ze bijeen gebonden in een hoge paardenstaart en ze droeg een wit rokje met een paars topje.
“En ligt dat aan de Anderlecht-kleuren of aan mij?”�, plaagde ze hem.
“Je kent me. Voetbal boven alles,”� grijnsde hij. Ze mepte hem, maar boog al snel voorover voor de zoveelste kus die dag. het leek wel alsof ze niet van hem kon afblijven.
Achter haar hoorde ze gekuch. “Gitte Martens, welk vakantielief heb je nu weer aan de haak geslagen?”�
Razendsnel draaide ze zich om en ze zag nog net haar moeders afkeurende blik.
“Jullie… zijn er al,”� mompelde ze betrapt.
“Iets te snel misschien?”�, vroeg haar mama met een opgetrokken wenkbrauw. “Ga je ons nog voorstellen?”�
“Sorry, dit is Leandro, mijn nieuwe… vriend,”� zei ze. Hij ging staan, kuste haar moeder en schudde haar vader beleefd de hand.
“Jij woont ook in Dilbeek, toch?”�, vroeg haar vader met een spoor van herkenning op zijn gezicht. “Je hebt Gitte gered van die gek, niet?”�
Leandro knikte enigszins trots en kneep Gitte even in haar hand. Ze rilde nog steeds als ze aan die stalker dacht.
“Zet jullie er even bij, dan bestellen we nog wat,”� nodigde Leandro hen uit. Dat deden ze en terwijl haar vader een stoel dichterbij schoof, zei hij gemoedelijk tegen Gitte: “Je hebt de juiste kleuren aan.”�
Ze grijnsde en alleen die woorden waren genoeg om een kameraadschappelijke voetbaldiscussie los te ketenen onder de mannen.
“Ben je hier al lang, Leandro?”�, vroeg haar moeder toen ze genoeg had gehoord over Lukaku’s talent. Het was alsof ze Gitte ervan verdacht hier al een hele week alleen met hem te zijn.
“Ik ben hier samen met de vrienden van Natalie en Julie voor één dag naar zee gekomen. Ik vertrek vanavond alweer,”� legde hij uit. Gitte’s moeder knikte begrijpend.
“Morgen vertrekken we ook voor een week naar Frankrijk met de auto. Mijn ouders, mijn zus en ik,”� verduidelijkte hij.
“Oh, je hebt nog een zus?”�, glimlachte haar moeder. Ze begon Leandro blijkbaar te appreciëren, als ze al over zijn familie begon.
“Eigenlijk heb ik er twee,”� antwoordde Leandro.
“De oudste voelt zich waarschijnlijk al te groot om mee te gaan,”� glimlachte haar moeder.
“Zoiets, ja…”� mompelde hij. Gitte streelde even over zijn knie.
“Moet jij je trein niet halen?”�, vroeg ze daarna snel, voor iemand er verder op in kon gaan en om zichzelf uit deze hachelijke situatie te redden. Het was veel te vroeg voor iedereen om elkaar nu al te ontmoeten.
Hij keek verschrikt op zijn horloge. “Verdomme, ja. En de volgende tram vertrekt pas over aan half uur, dus ik moet deze halen!”�
Hij betaalde snel alle drankjes, onder luid protest van haar ouders, en nam afscheid van hen, waarop ze hen tactvol even alleen lieten.
“Ik vond het echt leuk. Dank je dat je speciaal afgekomen bent,”� zei Gitte. “En sorry dat je mijn ouders nu al moest ontmoeten. Het was echt veel te vroeg.”�
“Dat maakt niet uit, ze zijn echt vriendelijk. Helemaal hun dochter,”� knipoogde hij. “Familie is belangrijk, die moet je koesteren.”�
Hij omhelsde haar nog even en rende dan de straat uit, nog zwaaiend voor hij de hoek omsloeg.

De rest van de week ging ongeveer voorbij zoals de eerste - buiten het uitgaan dan -, maar het leek wel minder leuk met haar ouders dan met haar vriendinnen. Als ze op het strand lag, kon ze niet praten met haar ouders over Leandro zoals ze dat met Natalie en Julie kon en nog minder over alle kwaliteiten van Andrew en Joe. Haar moeder probeerde het natuurlijk wel.
“Hoe serieus is het eigenlijk tussen jou en die jongen, euh… Leander?”�, vroeg ze dan.
“Leandró,”� benadrukte ze. “En we zijn een koppel als je dat bedoelt. Maar ik kan je niet garanderen dat we binnen een jaar nog samen zullen zijn, want zulke voorspellingen komen toch nooit uit en daar zijn we nog niet lang genoeg samen voor. Ik wil er echter wel van uitgaan.”�
“Dus het is definitief uit met Nick?”�, vroeg ze. “Ik had hem wel graag.”�
Gitte zuchtte. Hoe vaak zou ze die vraag in godsnaam nog krijgen?
“Ik heb geen twee lieven, hé, mama. Ik ben met Leandro nu,”� zei ze ferm.
“Toch vind ik het snel…”� aarzelde ze. Gitte had haar ogen gesloten en op haar tong gebeten om niet te reageren.
Ondertussen waren ze al op het einde van juli gekomen en dus was de zomervakantie al half voorbij. Het was hun laatste dag hier aan zee en haar vader was om de auto. Haar moeder poetste het appartement en Gitte was nog wat op de dijk gaan wandelen. Het was stralend weer en de terrasjes en het strand waren goed gevuld. Voor ze zich neerzette op één van de zeldzame lege plekjes op de banken op de dijk vlak voor haar appartement, streek ze haar witte rokje met zwarte hartjes glad. Zelfs in een zwart topje had ze het nog te warm. Ze strekte haar benen en bekeek de paarse nagellak in haar roze slippers, die al half afgebladderd was, net als deze zomer. Ze zou het missen hier aan zee. Het was altijd haar tweede thuis geweest en het was moeilijk om te vertrekken, zeker met zulk stralend weer! Binnen een week vertrok ze echter alweer naar Spanje, dus zo erg was het nu ook weer niet. Ze schoof haar blauwe Ray-Ban verder op haar neus en genoot nog even van de stralen op haar huid.
Plots hoorde ze voetstappen naderen, die voor haar weer stil bleven staan en voelde ze een schaduw die haar bedekte. Haar ouders? Of een fan die haar herkend had? Loom opende ze haar ogen en haar hart bleef even haperen. Haar adem stokte. Twee seconden geleden had ze zich nog zo zelfverzekerd en zomers gevoeld en nu besefte ze dat Nick Jonas nog altijd de mogelijkheid had om haar volledige dag naar zijn hand te zetten.
“Hallo, Gitte!”�, begon hij. “Mag ik erbij komen zitten?”�
“Het is een vrij land,”� mompelde ze en ze wenkte naar de lege plaats naast haar.
“Het is… euh, het is hier inderdaad mooier in de zomer, zoals je al zei,”� zei hij stil.
“Draai niet zo rond de pot, Nick, wat doe je hier?”�, vroeg ze kortaf. Hij had nog steeds een effect op haar en ze wilde niet omgepraat worden, dus moest ze snel van hem afraken.
“Me excuseren. Nog eens. Ik heb Joe gesproken en hij zei me niet te veel hoop meer te hebben. Ik heb begrepen dat je een nieuwe vriend hebt? En ik weet dat ik stom ben geweest, ik snap niet wat me bezielde. Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik werd gek. Ik moest je zien. Ik wil je uitleggen -”�
“Waarom je op die del bent gekropen?”�, onderbrak ze hem.
“Nee, dat kan ik niet uitleggen, dat was gewoon een stomme, onverklaarbare, irrationele fout,”� zei hij ferm.
“We hadden ruzie en je bent weggelopen, zo simpel is het,”� zei Gitte. Ze had genoeg van deze bullshit.
“Het is een warme dag vandaag,”� merkte hij op.
“Wij hadden hier kunnen zitten, Nick,”� zei ze en ze keek hem voor het eerst recht in zijn ogen, wat makkelijker werd door haar zonnebril. “Maar ik onderbrak je. Je wilde iets uitleggen!”�
Hij zuchtte. “Er valt eigenlijk niets uit te leggen. Gevoelens zijn er zomaar en je kan niet eens proberen ze onder woorden te brengen. Ik… Ik mis je, Gitte. Ik mis je en ik wil je terug.”�
“Dat gaat niet,”� antwoordde ze en ze fixeerde haar blik strak op de horizon.
“Natuurlijk wel. We hebben zoveel mooie momenten gehad samen,”� probeerde hij. “Die kunnen allemaal terugkomen.”�
“Nee, d at kan niet,”� fluisterde ze. “Ik ben met Leandro nu.”�
“Gitte, van alle jongens met wie je wraak kon nemen, kies je Leandro? Je hebt hem altijd gehaat en hij heeft geen respect voor je,”� zei hij afkeurend.
“Zoals jij, bedoel je?”�, vroeg ze en ze verhief haar stem. “Nick, stop ermee met mensen constant te veroordelen. Altijd heb je je mening klaar, iedereen die afwijkt van je perfecte popsterrenleven is een slecht persoon. Ik wilde helemaal geen wraak nemen. Ik heb dagen in mijn kamer zitten huilen, als je het per se wilt weten. En ik moest er even uit en ik kwam Leandro tegen en van het één kwam het ander. En ik gebruik hem niet, ik voel iets voor hem.”�
“Hoe denk je dat ik me voelde? Ik had je gekwetst, Gitte, ik verachtte mezelf. Ik had gezworen je geen pijn te doen en dat heb ik wel gedaan.”�
“Nu niet meer. Ik voel niets meer,”� loog ze staalhard in zijn gezicht. Hij zocht naar enige emotie op haar gezicht, maar kon - hopelijk - niets bespeuren.
“Ik hoop dat dat waar is, maar ik betwijfel het. Ik ken je, Gitte, en je kan je gevoelens niet zomaar afzetten, ook al wil je dat wanhopig graag en zoek je troost in de armen van een ander.”�
Gitte zweeg omdat ze wist dat hij ergens gelijk had.
“Ik mis je, Gitte, ik kan niet eens uitleggen hoe ik je mis. Ik heb geen honger, ik blijf maar liedjes schrijven die over één enkele persoon en een gebroken hart gaan, ik val pas in slaap rond zes uur ’s ochtends. Ik weet het allemaal niet meer, ik weet alleen dat ik je terug wil. Ik wil weer naast je wakker worden, ik wil naar je kijken als je in slaap valt, op restaurant met je gaan, met je gaan shoppen, stomme foto’s trekken. Ik wil gezelschapsspelletjes met je spelen en ik wil je videogames zien verliezen. Ik wil jou,”� zei hij. Een traan biggelde over haar wangen.
“Het kan niet,”� fluisterde ze. “Ik voel niks meer voor jou.”�
“Waarom draag je dan die blauwe zonnebril die we samen kochten?”�, vroeg hij stil.
“Omdat hij… mooi is,”� verzon ze terplekke. Ze kon er geen afstand van doen, maar dat ging ze hem niet vertellen. Hij wilde haar hand vastnemen, maar die trok Gitte abrupt terug. “Ik moet gaan.”�
“Gitte!”�, riep hij haar na. “Luister naar de radio. Misschien legt die beter uit wat ik voel. En veel geluk met Leandro, ik hoop dat hij je gelukkig kan maken in de leugen waarin je leeft.”�

Reacties: