FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Sanctuary

Er hing een trieste sfeer in de lucht. De ochtend was grauw, er was geen geluid te horen en op onze gezichten was leed af te lezen.
Ik, samen met Cars, Ty, River en Dusk, stonden in een halve cirkel met een gebogen hoofd naar het open graf te staren. Jader lag daar met zijn handen gevouwen op zijn buik. Zijn gezicht was grijs met de kleuren die hem fataal waren geworden. Het liefst wilde ik hem zien zoals hij was en niet zoals hij was geworden. Het vertelde te veel. Tientallen stemmetjes in mijn hoofd fluisterden op dezelfde toon dat het allemaal mijn schuld was; Je had moeten spreken. Vechten. Hij is dood door jou. Jouw schuld. Zijn verwondingen. Jouw doen. Je had het kunnen voorkomen. Hoe voelt het? Dood. Geen weg meer terug. Het. Is. Jouw. Schuld.
Machteloos, met mijn handen op mijn oren, liet ik mij op de grond vallen. Uitgegraven aarde drukte in mijn blote knieën. Kleverige tranen hingen aan mijn wimpers. Met een hart zo zwaar als lood keek ik naar mijn dode vriend. Het is was mijn schuld. Ik had moeten rennen wanneer ze mij eruit lieten. Ik had moeten vechten wanneer ik de kans had. Ik had kansen, te veel kansen.
Voor mijn gevoel leken de ogen van de jongens om mij heen meer straffend op mij neer te kijken dan triest naar het graf. Mijn hoofd liet mij dingen horen, zien, voelen wat er niet was. Het was een kwestie van tijd zou ik mijn verstand verliezen. Dit werd teveel voor mij. Een onbedoelde dood op je geweten was iets ondraaglijks. Het gewicht drukte mij steeds meer de grond in tot ik zelf begraven lag onder de aarde. Het was een kwestie van tijd.
“Rain, zullen we?”� Schokkerig keek ik over mijn schouder en zag River met bedroefde ogen. Zijn hand wreef over mijn wollen muts en liet mij beseffen dat hij net zoveel leed als ik en zo zijn verdriet en medeleven toonde. Hij voelde zich ook schuldig.
Kort keek ik mijn vrienden aan en zag ze allemaal met dezelfde blik, met dezelfde verdriet, gemis en die pijnlijke schuld. We hadden als vrienden, als team, gefaald en dat liet de ondraaglijke last verlichten. Plots zag ik mezelf niet meer onder de aarde verdwijnen, want de jongens, mijn jongens, hadden het gewicht onder hun schouders verdeeld.
Een kleine glimlach speelde op en zei: “Ja, ik ben er klaar voor.”� Ik nam de hand van River aan en stond op. Hij wikkelde zijn armen om mijn lichaam heen en ik lag zo warm met mijn rug tegen zijn buik en borst. Ty en Dusk haalde de schoffels uit de zandhoop en begonnen te scheppen. Doffe ploffen hoorde ik wanneer de aarde het koude, harde lichaam van Jader raakte. Zijn lichaam verdween steeds meer. Zo lang het nog kon keek ik naar zijn gezicht tot deze ook werd opgeslokt door moeder aarde en draaide mij dan huilend om, om mijn gezicht te verstoppen in Rivers vest. Hij liet zijn vingers over mijn rug glijden om mij gerust te stellen, maar ik voelde aan zijn trillerige beweging dat hij ook iemand nodig had om gerust gesteld te worden. Onhard kneep ik in zijn schouders, waarop hij reageerde en mij dieper in zijn omarming nam.
Iedereen hoopte dat Jader eindelijk zijn rust kon vinden in deze wrede wereld. Naar mijn idee lag hij nu begraven in het midden van de kerk die ik Maria had genoemd. Met haar kracht en zorgzaamheid geloofde ik erin dat er goed op hem gelet werd.
Jader geloofde niet in iets als God. Hij geloofde wel in lot en dat wij zelf alles in hand hadden om dit te vormen naar zoals wij dat wilden. Maar zijn lot werd bruut in handen genomen door de overheid en die sloegen daarmee zijn laatste beetje leven uit hem. Vanaf dat moment wilde ik niet meer in lot geloven.
En zo had ik het besluit genomen hem hier te plaatsen, omdat mensen van buitenaf vaak te bang waren om een heilige plek te betreden, hoe slecht zij ook dachten. Een kerk had altijd de gaven gehad om mensen stil te krijgen, en Jader verdiende zijn stilte.
Met onze gezichten gericht naar de uitgang, zag ik Stranger bij een pilaar staan naast de deuropening. Niemand zag hem - behalve ik - hij was voor hen één met het gebouw geworden, een gehouwen beeld die uit de muur kwam. Niets meer niets minder.
Ik keek het sculptuur straffend aan. Nog steeds gaf ik hem deels de schuld van Jaders dood. Hij had wel de kracht en macht om ‘het zogenaamde lot’ anders te laten lopen, maar hij deed niets. Hij had gewacht tot het te laat was en kwam dan binnenstormen. Hij kreeg van mij de kans om zichzelf uit te leggen, alleen iets in mij zei dat hij vocabulaire nog steeds zwak was.
En daarom keek ik van hem weg en liet mij door River naar buiten begeleiden, naar het huis van de broers, nu die van Jader was afgebrand.


“Hoe voel je je?”� Cars kroop tegen mij aan op de bank. Hij legde zijn oor op mijn rechterschouder, als een jong kind. Mijn vingers streelde door zijn lange haren en zuchtte zachtjes.
“Leeg. En ik wil het mij nog niet beseffen.”� Meer woorden wilde ik er niet aan kwijt. Ik voelde dat het nog even ging duren voordat mijn wonden zover waren geheeld dat ik al wat kon bewegen, praten..lachen, zonder dat ik het weer opentrok. Op dit moment werd ik gewikkeld in fibrinedraden en ik zou voor een lange tijd niet van plan zijn om uit mijn cocon te komen.

“Rain, je moet wat eten. Hier, ik heb wat voor je klaar gemaakt.”� In de binnenkant van mijn oogleden werden beelden geprojecteerd van Jader die met eten kwam aanzetten net na we een busje hadden verhinderd. Alles wat om mij heen gebeurde was een herinnering over hem.
“Ik heb geen honger.”� De dekens werden verder over mijn hoofd getrokken.

De zomer leek al aan haar einde te komen wanneer oktober naderde. Er waren geen bladeren die vielen om aan te tonen dat het nieuwe seizoen aan kwam, maar de heftige wind die tegen het raam brulde was luid en duidelijk.
Jader was een herfstkind. Jarig in het einde van september. Ik zag hem al staan in de regen samen met mij. Hij had zijn jack open geritst zodat ik er in kon kruipen en niet te veel kou zou vatten. Zijn natte, leren jack kon ik nog altijd ruiken.

Regen kletterden tegen de ruit. Ik werd geroepen om naar buiten te gaan. Gehoorzaamd had ik mijn kleding aangetrokken, deed mijn schoenen aan en een jas met een capuchon. Silver bekeek mij in zijn ooghoeken hoe ik naar de deur liep, maar het was voor hem geen sein om mee te gaan en bleef in zijn warme mand liggen.
Buiten door de blanke straten van Berlijn voelde het even alsof al mijn zorgen werden weg gewassen. Regendruppels stroomden door mijn aderen, mijn cellen en hart. Dit was voornamelijk de reden waarom ik zo van regen hield. Dat het gewoonweg fijn voelde op mijn huid was mijn tweede reden.
Ik was helemaal doorweekt en herboren wanneer ik bij de kerk aankwam. Grote waterplassen lagen op de gebroken tegels. Regen was met gemak door het geraamte gevallen, er was muziek. Hoge, doffe, lage tonen weerklonken door het heilige gebouw. Glimlachend liet ik mij naast het graf vallen die wonderbaarlijk genoeg droog was. Ik keek op en zag een reusachtige balk die de regenval doormidden splijten en zo om het graf liet vallen.
Jaders graf had een steen gekregen. Met zijn allen hadden we het zo goed mogelijk mosvrij geschraapt en dan aan het hoofdeinde geplaatst. We wilden dat na onze dood hij nog steeds erkend zou worden.

Reacties: