FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 47: Castelia City.

''Wow, wat een mooi uitzicht!'' Chiara rende naar de railing van de brug en greep zich eraan vast. De glinstering in haar ogen was zichtbaar. ''Dit is Skyarrow Bridge, we zijn bijna bij Castelia City,'' sprak Bailey. Hij ging naast Chiara staan en tuurde ook over het water. ''Ben je hier nog nooit geweest?'' vroeg hij, terwijl hij zijn blik op haar richtte. Ze schudde haar hoofd. ''Ik kom uit Sinnoh,'' antwoordde ze simpelweg, terwijl ze haar donkerblauwe ogen op hem richtte. Ze fronste toen ze zag dat hij haar recht in de ogen aanstaarde. ''Bailey..?'' Hij reageerde niet. Ze zwaaide met haar hand voor zijn ogen, wat ervoor zorgde dat hij opschrok. ''Hè? Oh, sorry, zei je iets?'' mompelde hij. Ze schudde licht haar hoofd en draaide zich weg, waarna ze weer begon te lopen. Kioko sprong op de railing die Chiara net vast had gepakt en begon erover te lopen. ''Kioko, dicht bij me blijven, ik wil niet dat je valt,'' zei haar trainster. De Pichu knikte en remde een beetje af, maar bleef toch over de railing lopen.

''Alweer trainers? Bah. Jullie komen er niet makkelijk doorheen, hoor!'' De drie keken vragend op. Twee kale mannen stonden met hun armen in elkaar gevouwen naar hun te kijken. Kioko sprong nu van de railing af en liep bang richting Chiara. Ook zij deed een stap naar achter, niet precies wetend hoe ze de mannen in moest schatten. Eentje deed zijn zonnebril af en bekeek het greopje eens goed, waarna hij de andere aantikte. ''Dat zijn Bailey en Jessica,'' hoorde ze hem naar de ander fluisteren. ''Echt? Oh sorry! We wisten niet dat jullie het waren!'' riep de ander vlug verontschuldigend. ''Maakt niet uit hoor,'' sprak Bailey met een brede glimlach. ''Dat kwam vast omdat jullie Chiara niet kenden,'' voegde hij eraan toe, en wees naar het zwartharige meisje die nu naast hem stond. ''Euhm...'' Chiara fronste lichtjes, terwijl ze vragend van Bailey naar de twee mannen keken. ''Bailey komt hier vaak langs om pokémon te bekijken op de route, en Jessica komt hier soms langs om te spelen met ons,'' legde één van de twee aan haar uit. Aha, fijn dat ze dat ook weer wist. Wacht, wat bedoelde hij met 'komt hier vaak langs'? Bailey was toch op reis om badges te verzamelen? ''Sorry voor het oponthoudt, jullie willen vast naar huis.'' Ze werd uit haar gedachten gehaald door Bailey, die haar aan de mouw van haar vest meetrok.

''Bailey, woon jij ook in Castelia City?'' Chiara richtte haar ogen vragend op de jongen die naast haar liep. Hij was een kop groter dan haar, dus moest ze naar boven kijken. Dat was bij Sora wel anders. ''Dat klopt,'' antwoordde hij kortaf. Ze fronste opnieuw. Ach, het zou ook wel. Kioko kwam opeens weer naar haar toe gesprongen en keek haar vragend aan. Glimlachend pakte ze de Pichu op, wat waarschijnlijk was wat ze wilde. Het gele wezentje duwde haar koppie tegen Chiara's wang en sprong toen op haar schouder. Vervolgens geeuwde ze, waarop haar trainster begon te grinniken. ''We zijn er bijna, nog even volhouden meid,'' mompelde ze tegen haar pokémon en aaide het wezentje over haar hoofd. ''Mama!'' Bailey en Chiara keken verbaasd op toen Jessica opeens haar mond had opengedaan. Ze liet Chiara's hand los en rende naar een vrouw die aan het einde van de brug met een zware tas leek te sjouwen. De twee liepen er vlug achteraan. ''Jessica! Waar was je, je was opeens weg,'' riep de vrouw uit. Ze zette de tas op de grond en omhelsde het meisje. ''Minccino rende weg en ik wilde haar terughalen, maar toen vielen rare mannen me lastig en namen haar van me af. Toen ben ik ze gevolgd, maar ze wilde me haar niet teruggeven..'' legde Jessica uit aan haar moeder, en trok een beteuterd gezicht bij de laatste zin. ''Toen hebben Bailey en Chiara me geholpen!'' voegde ze er uiteindelijk aan toe, toen ze zag dat haar moeder haar vragend aankeek. De vrouw keek op en glimlachte vriendelijk, terwijl ze Chiara en Bailey bedankte voor het helpen met haar dochter. ''Geen probleem, hoor!'' zei Bailey enthousiast. ''Heeft u soms hulp nodig met die tas? Hij ziet er nogal zwaar uit..'' voegde hij eraan toe. Chiara grijnsde lichtjes. Uitslover. Hij wilde vast indruk maken, of niet? ''Nou, graag! Ik krijg hem niet helemaal naar mijn huis gedragen, en dat terwijl het maar een paar boodschappen zijn.''

Kioko hupte over het asfalt door naar de stoep, waar ze wachtte tot ook haar trainster was overgestoken. Het Pokécenter moest niet ver meer zijn, toch? Chiara stak gauw over en liep achter de hypere Pichu aan, die een beetje van haar energie scheen te hebben herwonnen. Ongemakkelijk wierp ze even een blik over haar schouder, om te zien dat Bailey nog achter haar aanliep. Ze wist niet zeker of dat was omdat hij ook naar het Pokécenter moest, maar één ding wist ze wel. Ze was duidelijk geweest dat ze alleen verder wilde. Niet omdat ze hem niet mocht, dat was het probleem totaal niet. Waarschijnlijk zou hij het wel zo opvatten. Misschien moest ze hem toch maar uitleggen waarom ze alleen verder wilde reizen. Op dat moment viel haar de welbekende vorm van het gebouw op. Ze waren er, gelukkig. Zonder te aarzelen stapte Chiara naar binnen, Bailey nog steeds achter haar aan. Kioko had ze inmiddels alweer opgeraapt en op haar schouder geplaatst. Tot haar verbazing was het niet zo heel druk in het gebouw. Ze was meteen als eerste aan de beurt. ''Kan ik je helpen?'' De vriendelijke stem van zuster Joy weerklonk door de ruimte. Voor het eerst sinds tijden voelde ze zich weer op haar gemak. ''Heeft u misschien nog een kamer vrij?'' vroeg ze. Ze keek even naar Bailey die naast haar was komen staan. ''Het spijt me, maar we zitten al vol. Je bent niet de eerste vandaag die zoiets aan me vraagt, maar ik moest ze teleurstellen,'' antwoordde zuster Joy. ''Maar hier tegenover ligt een hotel. Die hebben vast nog wel kamers vrij,'' voegde ze er vlug aan toe. Chiara liet haar schouders hangen. Daar had ze dus echt geen geld voor. Bailey zag haar moeilijk gezicht en probeerde haar op te vrolijken. ''Kop op, we vinden wel wat voor je, Chiara,'' sprak hij met een bemoedigende glimlach. Ze keek verbaasd op. Hij ging dus pas weg nadat hij haar geholpen had, huh? ''Ben jij Chiara?'' Haar blik gleed meteen door naar zuster Joy, nog steeds zo verbaasd als net. Hoe kwam het dat zij haar naam wist? ''Ik moest iets aan je geven van een jongen met wild, bruin haar. Hij kwam hier eerder langs en vroeg ook om een kamer,'' legde ze uit. Ze verdween even onder de balie. Na een paar tellen verscheen ze weer. ''Hier.''

Chiara vouwde het briefje open dat ze ontving met een zwart zakje.
Dit wilde ik je voor je vertrek nog geven. Mijn Luckycharm.
ik wens je hiermee veel geluk toe,
Sora.
Een brok vormde zich in haar keel, terwijl ze licht trillend het zakje opende en daar Sora's zelfgemaakte Lucky Charm er uithaalde. Het had de vorm van een ster, en het zag er naar uit dat hij van schelpen was gemaakt. Ze staarde er een tijdje naar, niet precies wetend wat ze moest doen. Moest ze blij zijn dat Sora zoveel om haar gaf, dat hij zijn Lucky Charm aan haar weggaf, of moest ze zich vreselijk voelen omdat ze hem zomaar in de steek had gelaten? Bailey haalde haar echter uit haar gedachten. ''Wie is die jongen?'' vroeg hij. Ze zou zweren dat hij achterdochtig keek. Ze schudde licht haar hoofd, haalde diep adem en zette een glimlach op. ''Eén van mijn beste vrienden,'' antwoordde ze, en deed de Lucky Charm om haar nek. Daar was hij immers voor bestemd, nietwaar? ''Bedankt voor de moeite, zuster Joy,'' sprak Chiara tegen de vrouw, voordat ze wegliep. ''Waar ga je heen?'' vroeg Bailey fronsend, terwijl hij achter haar aanliep. ''Ik heb geen idee,'' sprak ze ietwat aan de droge kant, maar had een brede glimlach op haar gezicht staan. Eenmaal weer terug buiten bleef ze staan. Op dat moment hoorde ze de stem van een vrouw boven alles uitstijgen. ''Bailey, je bent terug!'' Vragend keek ze naar de jongen, die een blik trok alsof hij door de grond wilde zakken. Niet veel later zag ze een vrouw om zijn nek hangen, waarvan ze zich eerst afvroeg hoe die zo snel bij de jongen was gekomen. ''Wat heb ik je gemist! Hoe was het bij je neef? Oh, vertel me alles maar als we thuis zijn,'' ratelde ze. ''Ja, mam. Ik heb je ook gemist,'' mompelde hij met een droog gezicht. Voor hij zijn zin had afgemaakt was de aandacht van zijn moeder al naar Chiara gegaan. ''Wie is dit, je vriendin?'' sprak ze op een nieuwsgierige toon. Chiara voelde dat ze langzaam rood werd. ''Euh, nee.. Dit is Chiara.. Ik kwam haar tegen op weg hierheen,'' antwoordde Bailey vlug, voordat zijn moeder hem en Chiara aan hun armen vastgreep en meetrok. ''Je vader zal vast blij zijn je weer te zien!''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.