Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Instrumental » Facing the facts
Instrumental
Facing the facts
Bill
Er werd mij door Georg nog nageroepen dat ik mij maar eens als een tweeling moest gedragen wanneer ik het leefgedeelte uitloop om naar de badkamer te gaan. Bij het passeren van mij en mijn broers kamer hoor ik wat mij laat beseffen - en hier jammer genoeg Georg zijn gelijk in geef - dat er echt iets niet in de haak is, want wat ik hoor is..niets, totale stilte, zelfs geen muziek. En dit laat de tweelingband die er na al die jaren echt niet is verdwenen, al heeft mijn geweldige acting vele mensen om de tuin geleidt, verstrakken onder mijn middenrif waardoor er een pijnlijke steek ontstaat.
Onhoorbaar zet ik drie stappen terug, draai een kwartslag naar links en leg mijn oor dan tegen de deur. Wanneer ik nog steeds niets hoor roffel ik met mijn ringen tegen het hout. Twijfelend open ik de deur, na nog steeds geen gehoor gehad te hebben, en piek naar binnen. Tom tref ik aan de rechterzijde van de kamer op zijn bed. Hij ligt op zijn buik, heeft zijn hoofdkussen in zijn armen geklemd en zijn kin erop gelegd. Met zijn ogen gericht op een fotolijstje wat op een nachtkastje staat aan het hoofdeinde van zijn bed, zucht hij diep uit en doet alsof hij mij niet heeft gehoord.
Normaal foeter ik luid tegen hem wanneer hij mij negeert, maar laat ik het erbij en besluit om mijn broedergevoel toe te laten en schuif voorzichtig op zijn bed waarbij ik net niet zijn zij raak.
“Tom?”¯ vraag ik zachtjes, blijf met mijn hand even boven zijn schouderhand hangen, maar wrijf er dan toch overheen. Hij wil niet reageren, toch voel ik zijn lijf verstijven op de onverwachte aanraking. “-Wil je vertellen wat er aan de hand is?”¯
“Wat moet er aan de hand zijn? Er is niets aan de hand.”¯ Het enige wat hij doet is brommen en voor zich uit staren. Ik heb geen enkel contact met hem waardoor ik weer mijn hand op zijn schouder leg, alleen nu steviger. “Rot op!”¯ Met een kleine beweging heeft hij mijn hand weggeslagen en zijn kussen in mijn gezicht geworpen. Dat laatste was te veel.
“Zak! Ik ben hier voor jou, omdat ik om je geef! En dan krijg ik dit als dank? Weet je, stik er in!”¯ Kwaad sta ik op, maar een warme hand grijpt mijn pols en zijn “Wacht!”¯ laat mij omdraaien.
“Sorry, oké? De laatste tijd ben ik gewoon een emotionele trut en ik ben er niet trots op.”¯ De steek in mijn buik blijkt van een staak af te komen die nog eens verstrakt door een draai -en dit komt allemaal door zijn woorden die precies hetzelfde klonken als die van de bassist. Wanneer is Georg opeens zo close met Tom dat hij meer weet over mijn broertje dan ik? Het maakt me misselijk.
“Uh.”¯
“-En waag dit aan iemand door te vertellen! Anders breek ik je als een tandenstoker doormidden!”¯ briest hij en gaat rechtzitten met zijn knieholtes tegen de rand. Hij verstopt zijn gezicht in handen en blaast diep uit, waarschijnlijk merkt hij niet eens dat ik naast hem ben gaan zitten in dezelfde houding -buiten de handen voor mijn gezicht dan. Ik peil zijn gedrag zoals ik als een echte divo doe op de rode loper; vanuit mijn ooghoeken zodat niemand kan zie dat ik ze bekijk, want niemand is dat waardig. Het is iets onbewusts en aangeleerd.
“Ik houd mijn mond, al weet ik weinig te vertellen omdat jij mij nog steeds niets heb vertelt. Spit it out, Tom. Als het maar niet met die flut band te maken heeft.”¯
“En wat als het daar nou wel te mee te maken heeft? Wat doe je dan? Loop je dan weer verwijfd weg met een hooghartige kreet van ongeloof. Dan mag je het mij dit keer besparen en alvast weglopen, want het gaat wel om die ‘flut band’.”¯
“Nee,”¯ piep ik verslagen.
“Ja,”¯ zegt hij zelfzeker, maar blaast voor de zoveelste keer tegen de binnenkant van zijn hand. “Zijn we nu klaar? Ik wil douchen.”¯
“Nee.”¯ Zijn wenkbrauwen steken fronsend omhoog. “Want ik ga eerst douchen!”¯ gil ik kinderlijk en trek een sprint richting de badkamer, gevolgd door Tom die net de dichtgeslagen deur weet tegen te houden en we eindigen zo tegelijkertijd in de wit betegelden ruimten.
“Vuillak!”¯ Lachend verstrengel ik mijn vingers in de zijne en laat mij niet inpalmen door zijn grote spierballen die onder zijn witte shirt komen door ons gevecht. Met plotse schijnbewegingen proberen we elkaar te laten vallen en ik merk vrijwel meteen dat mijn dunne, flexibele lichaam wint van meneer spierbonk en eindig met mijn kont op zijn rug en hij met zijn gezicht op de grond.
“Ha!”¯ Als een overwinnaar wijs ik naar hem en hop wat met mijn kont op zijn kont.
“Homo, gaan van mij af!”¯
“Homo? Pff, jij moet beter weten.”¯
“Oké, oké, goed verzorgde jongen, kan je van mij af gaan?”¯
“Je vergeet het allerbelangrijkste.”¯
“Alsjeblieft..”¯ komt er verveeld uit zijn mond.
Grijnzend blijf ik zitten waar ik zit en zeg: “Nee, ik denk dat nu het beste moment is om man tot man talk te hebben, vind je ook niet?”¯ Hij gromt maar blijft liggen. “Dacht ik ook. Goed, wat laat jouw humeur tot het vriespunt dalen? Heb je dan echt zo’n afkeer voor die dude dat hij non-stop in je gedachte zit?”¯
“Dat is het niet. Het is de band in het geheel. Het irriteert mij gewoon. En ga mij niet zeggen dat jij niet hetzelfde voelt.”¯ Hij weet zijn arm zo te draaien dat hij mij in mijn zij kan porren en spring dan gillend op. Tom maakt hier gebruik van en kruipt vlug weg. Nu zitten we beiden met onze rug tegen de badrand.
“Ik weet wat je voelt, maar ik merk ook dat er nog iets anders dwars zit, en volgens mij zit dat ook wat dieper.”¯ Door mijn woorden durft Tom mij niet meer aan te kijken en fixeert zich op de wasbak voor hem. “Ga je het nog vertellen?”¯
“Moet dat? Ik laat je toch ook met rust wanneer jij alles bij elkaar vloekt. Ik vraag toch ook niet wat er is, want je wilt het mij toch niet vertellen.”¯ Toen ik dat te horen kreeg brak er iets in mij. De pijn van die staak in mijn buik was niets vergeleken de pijn die ik nu binnen krijg.
“Hoor je dan juist niet te vragen wat er met mij aan de hand is?”¯ vraag ik met een gewrongen gezicht. Ik probeer met alle macht mijn snikken binnen te houden.
“Ondertussen hebben in dit leven wel geleerd hoe je het beste kan overleven, en dat is alles negeren wat je voelt en je zintuigen uitzetten. Wanneer heb jij voor het laatst gehuild? Vroeger huilde je zeker één keer in de week en dan maakte het niet uit waarom je huilde, je deed het gewoon. Nu zijn we precies wat de wereld wilt; onuitputtelijke robots die geen emoties tonen. En dat moet jij weten Bill, want jij bent nummer één in het faken.”¯ De staak had mij doorboord.
“Is dit dan ook fake?”¯ Tranen liggen op mijn wangen en ik weet oprecht niet meer wat echt is bij mij en wat niet. Tom heeft gelijk.
Ik zie Tom opkijken, schrikt van mijn tranen en schuift dichter naar mij toe zodat onze heupen elkaar raken. Hij weet voor een moment niet hoe te handelen, maar ik zie dan zijn armen gevaarlijk dichtbij komen. Onwennig laat ik zijn omarming toe en merk hoe ik een klein, tenger persoon verandert en in zijn armen verdwijn. Mijn Divo zie ik de badkamer uitlopen.
“Sorry,”¯ meent mijn broer en wrijft over mijn rug. “Ik wil je wel vertellen waarom ik mij zo voel. En niet omdat je nu huilt, maar omdat je mijn broertje bent, we zijn tweeling for Gods sake, we horen alles met elkaar te delen. Dat deden we ook, maar tot een bepaald moment niet meer. Wanneer is het mis gegaan?”¯
Ik veeg trillend mijn tranen weg en antwoord: “Door ons stomme gedrag en continu werken weet ik het ook niet meer precies, maar zeker al twee jaar. Ik denk zelfs langer. Sinds we in Amerika beroemd zijn geworden zijn we opgeslokt door het sterrenleven die daar overduidelijk aanwezig is. Dat is alweer meer dan vier jaar geleden..”¯ Ik schrik zelf van het terugrekenen.
“Ben ik zo lang geen broer meer voor je geweest? Shit man.”¯ Verslagen verbreekt hij de omhelzing die ik onbewust had vastgegrepen als een baby koala. Nu ik zo alleen zit weet ik even niet meer wat de doen en besluit mijn armen om mijn benen te wikkelen en leg mijn kin op mijn knieën.
“Maar dat zijn we wel, dus gooi eruit wat je dwars zit.”¯
“Dat hebben we al besproken.”¯
“Pardon?”¯ Mijn linker wenkbrauw gaat automatisch de lucht in en met mijn wang op mijn knie kijk ik naar rechts naar Tom. “Ik volg je niet meer.”¯
“Dit is wat mij dwars zit. We zijn niet meer die nuchtere Duitse jongens die in een klein plaatsje zijn opgegroeid. Er is niets meer wat ons plezier geeft. We hebben geen rust meer. We leven niet meer.”¯
“Dat is wel heel opgeblazen, vind je niet?”¯ Alles in mij hoopt dat hij me gelijk geeft en dat we niet helemaal hopeloze gevallen zijn, maar zijn blik die hij op mij richt zegt genoeg.
“Nee, Bill, en daarom kan ik Instrumental niet uitstaan, zij zijn de Devilisch die wij waren. Vol energie, plezier en geluk. Ik heb het gevoel dat ik naar mezelf kijk wanneer ik Sky zie. Ontzettend zorgeloos en geen flauw benul wat de wereld hen kan en gaat aan doen. Al hebben zich al een beetje voorbereid doormiddel van maskers te gebruiken om hun identiteit te verbergen, en daar ben ik jaloers op. Jaloers ja.”¯
Reacties:
Dit is zo'n pak realisme. -dat klinkt dom. kuch-
Ik bedoel. Zoals je ze in de vorige hoofdstukken hebt neergezet, zo belachelijk arrogant en idioot, zo kan ik me ze heel goed voorstellen; en tegelijkertijd, dat laatste gesprek van Tom&Bill ook.
& 'divo' is gewoon geniaal.
<3
Ik peil zijn gedrag zoals ik als een echte divo doe op de rode loper; vanuit mijn ooghoeken zodat niemand kan zie dat ik ze bekijk, want niemand is dat waardig. Het is iets onbewusts en aangeleerd.
Dat vond ik echt mooi. <3
Als een overwinnaar wijs ik naar hem en hop wat met mijn kont op zijn kont.
“Homo, gaan van mij af!”¯
“Homo? Pff, jij moet beter weten.”¯
“Oké, oké, goed verzorgde jongen, kan je van mij af gaan?”¯
That í¡bsolutely killed me.
“Nee, ik denk dat nu het beste moment is om man tot man talk te hebben, vind je ook niet?”¯
En daar kwam ik niet meer bij.
Weet je. Ik vind het knap hoe jij die spanning laat komen tussen hen. Dat ze eerst boos en chagrijnig, en dan dat waarom ik zo moest lachen en dan op het einde zijn ze helemaal. eerlijk en open. Ik vind het echt mooi gedaan, vooral omdat het zo geloofwaardig geschreven is. Omdat ik daar altijd moeite mee heb, dat soort emoties afwisselen en het geloofwaardig houden.
En het was een coole afwisseling. Ik vond het prachtig hoe Tom zich zo. open opstelde.
Me really loved it...
<3
Wow, Yas, dit was écht heel mooi. o.o
Dude, je hebt me echt geraakt met dit stuk. Want. Er zit een kern van waarheid in. En die broederband, die beschrijf je zo mooi, zo realistisch.
*diepe zucht* Wauw.
Met plotse schijnbewegingen proberen we elkaar te laten vallen en ik merk vrijwel meteen dat mijn dunne, flexibele lichaam wint van meneer spierbonk en eindig met mijn kont op zijn rug en hij met zijn gezicht op de grond.
“Ha!”¯ Als een overwinnaar wijs ik naar hem en hop wat met mijn kont op zijn kont.
“Homo, gaan van mij af!”¯
“Homo? Pff, jij moet beter weten.”¯
“Oké, oké, goed verzorgde jongen, kan je van mij af gaan?”¯
En hier ging ik toch wel even out. Tom, echt gewoon te geniaal. <3
I love Instrumental <3
this is was nice and a little bit ad but I loved it!