Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Tokio Hotel » The Ultimate Fantasy (TC) » 12

The Ultimate Fantasy (TC)

12 sep 2011 - 19:31

1065

2

507



12

Ik weet het, weer eens veel te kort... Geef daar school maar de schuld van...

De sfeer tussen de twee jongens was bedrukt. Ze liepen samen over straat, op weg naar de hotelkamer waar een van hen verbleef. In een stilzwijgen staarden ze voor zich uit terwijl hun handen soms langs elkaar heen streken. Hoewel ze genoten van het contact, deed het voor hen beide pijn om de ander te voelen.
Bill had Tom die ochtend op school verteld over zijn gesprek met Maura van de avond ervoor. De jongens waren de hele dag stil geweest, niet wetend wat ze moesten zeggen.
Pas wanneer Tom een straat insloeg die de andere richting uitging als hun bestemming, keek Bill op.
‘Waar ga je heen? Het hotel ligt die kant uit.’
‘Ik moet eerst de sleutel gaan oppikken bij mijn vader, ik ben de mijne vergeten.’
‘Oh.’ Zonder er verder op in te gaan, volgde hij Tom.
Aangekomen bij het politiebureau wilde ze meteen op zoek gaan naar Tom’s vader, maar iemand aan de infobalie trok hun aandacht. Ze droeg hoge, zwarte plateauschoenen, een rood-zwart geruit schoolrokje met kettingen aan, een zwart T-shirt met de tekst ‘I don’t bite on Monday’s’ -gelukkig voor hen was het die dag maandag- en leren armbanden en een halsband met spikes. Haar zwarte haar was in twee staartjes samengebonden en onthulden zo de tattoo in de vorm van een spinnenweb in haar hals.
Over de infobalie lagen handboeien, beenderen, een grote bril, nunchucks en nog andere marteltuig-uitziende dingen uitgestald, en de vrouw bleef dingen uit haar tas halen.
‘Ik heb het bij me, ik weet het zeker! Het moet hier ergens zijn!’
Zonder op te kijken haalde ze een kleine versie van een menselijke schedel uit haar tas. Ze schudde er even mee en er kwam een kaartje uit gevallen dat ze aan de man achter de balie toonde.
‘Zie je? Abigail Sciuto, NCIS. Ik ben van het team van Gibbs. Mag ik nu door?’
‘Ik zal een agent met u meesturen.’
‘Dank u.’ Een voor een stak ze haar spullen weer in haar tas n verdween dan samen met een agent in de lift.
De twee jongens keken elkaar aan, wisselden een vreemde blik, en gingen dan uiteindelijk toch op zoek naar Tom’s vader.

Tegen de middag begaf Jane zich naar de kelder. De agenten waarmee ze verplicht was samen te werken, waren te druk bezig met het onderzoek voor een lunchpauze. Maar Jane had honger, en ze wilde niet eenzaam in het cafetaria van het politiebureau gaan zitten, en ze had ook geen zin in de dierenpannenkoeken van haar moeder.
Ze ging het mortuarium binnen en een zucht verliet haar mond. Maura, Ducky en Dr. Brennan zaten rond een snijtafel met boterhammen in hun handen, terwijl er slechts een tafel verder het laatst gevonden lichaam lag.
‘Jullie, wetenschappers, zijn, … ik denk zelfs niet eens dat er een woord is om dit te beschrijven.’
‘Heb je iets nodig, Jane?’
‘Ja, ik wilde vragen of je tijd hebt om te gaan lunchen, maar ik zie dat je het gezellig hebt.’
‘Oh, komaan, doe niet moeilijk. Zet je er gewoon bij!’
Jane twijfelde, maar toen Maura er een stoel bijtrok en naast die van haarzelf zette, besloot ze toch te blijven. Hetgeen voor haar vooral de doorslag gaf, was het feit dat ze met haar rug naar de lijken toe kon zitten.
‘Heb je iets te eten? Er is nog kaas als je wil.’
‘Euh, graag, denk je.’ Maura stond recht en toen Jane zag waar ze heen ging, bedacht ze zich. ‘Wacht! Nee! Ieuwl, niet uit de dode-mensen-frigo!’
‘Het is dezelfde koude lucht als die in een gewone koelkast, detective, het is enkel enkele graden kouder.’ Antwoordde Dr. Brennan meteen.
‘Inderdaad. Dat doet me trouwens denken aan de eerste maanden van Tony bij het team van Gibbs. Elke keer als hij me mijn lunch uit mijn frigo zag halen, werd hij helemaal wit en begon hij te kokhalzen. Enkele keren is hij zelfs…’
‘Bedankt, Ducky, ik wil graag nog een beetje kunnen genieten van mijn lunch.’ Onderbrak Jane hem terwijl Maura weer naast haar kwam zitten.
Maura overhandigde haar het doosje met kaas dat ze in stilte opat . Ze kende de patholoog en de antropologe eigenlijk niet, en ze lunchte eigenlijk liever in haar eentje in plaats van met deze vreemde wetenschappers.
Maar ze bleef, voor Maura.

Diezelfde avond begon Bill aan het uitvoeren van zijn plan, en zijn plan bestond maar uit een ding: zo vervelend mogelijk zijn.
Hij zat in de zetel terwijl hij zat te wachten tot Maura klaar was met het avondeten, en zocht naar een manier om vervelend te zijn. De grote groene schild van hun originele huisdier kwam in zijn gezichtsveld en hij kon de denkbeeldige lamp boven zijn hoofd licht zien geven.
Hij wierp een blik op Maura, die te druk was om Bill op te merken, en sloop dan naar de landschildpad toe. Zijn handen zette hij op de schild en duwde Bass zo in de richting van de sofa. Wanneer hij ongeveer in de juiste positie stond, ging Bill zelf weer in de zetel zitten en strekte zijn benen uit. Zijn benen hadden precies de lengte die hij geschat had en zijn voeten plaatste hij op Bass’ schild.
Hij grijnsde even en zette het geluid van de televisie een stuk luider zodat hij Maura onmogelijk kon horen. Zo zou ze de woonkamer in moeten komen om hem te zeggen dat het eten klaar was, en zou ze de handige functie zien die Bill voor Bass gevonden had.
Een klein kwartiertje later kwam het moment waarop Bill gewacht had. Met een handdoek in haar handen, liep Maura naar hem toe, en hij beet op zijn lip om een grijns te onderdrukken.
‘Het eten is klaar, kom je- Bill! Ben je gek geworden?!’
‘Wat?’ Hij keek Maura aan alsof zijn neus bloedde en ze kwam op hem af.
‘Bass is geen voettafel!’ Ze nam zijn voeten vast en zette ze naast Bass weer op de grond neer. ‘Ik wil dit niet meer zien, begrepen?!’
‘En wat als ik het nu eens niet begrepen heb?’
‘Dan zal je gestraft worden.’
‘Oh, en wat is het ergste da je kan doen?’
‘Ik kan je huisarrest geven.’
‘Ben ik dan al weggeweest?’
‘Nee, maar…’
‘Je gaat me helemaal verbieden om Tom nog te zien? Dan zal je me ook naar een andere school moeten sturen.’ Maura wist niet hoe ze hierop moest reageren en voor een ogenblik keken de twee elkaar aan.
‘Ga naar de keuken, het eten is klaar.’

[reacties??]

Dit deel is:
1. Voor Jorinde, omdat ze morgen jarig is
2. Voor Angie en Sasha, omdat ze gewoon awesome zijn
en omdat vannacht de zomerfinale uitgezonden wordt


Reacties:


xSerena
xSerena zei op 19 sep 2011 - 22:13:
Go Billieboy ^^
I Loveeee Bass :3
hij is like, The Coolest Turtle Evaaah
<33


jorinloveth
jorinloveth zei op 12 sep 2011 - 19:41:
mefhfehf yaaaaaiy voor mij<3
en dit stukje was awesome en Bill is zo stout man XD
lol, go ahead XD