FanFic.nl

~ Lost in Twilight.

~ Chapter 7.1

Toen ik de kamer binnenstapte voelde ik meteen hoe drie paar ogen mij in zich opnamen. Ongemakkelijk bleef ik in de deuropening staan en wachtte tot de jongens hun blik zouden afweren, dat gebeurde niet. Ik slikte de woorden in die op mijn tong lagen, het waren dezelfde die ik een aantal jaar geleden had gevraagd. Of hij ze zou herkennen wist ik niet, maar ik was bang om in een zelfde soort situatie te belanden als toen ik zes was. In plaats daarvan zei ik: ‘Uhh.. hoi.’ Het was misschien niet de meest sterke openingszin, maar ik wist niet goed wat ik moest zeggen tegen iemand die ik al zo lang niet had gezien. En die me daarbij ook nog eens toen niet mocht.
‘Hé..’ Aan zijn stem kon ik horen dat hij indruk wilde maken. Weer gleden zijn ogen over mijn lichaam en ik voelde me met de minuut meer opgelaten.
‘Je pa, hij zei dat ik hierheen moest komen,’ ik hoopte dat ik genoeg nadruk legde op het moesten, want ik wilde niet dat hij dacht dat ik hier kwam voor hem. Straks zou hij zich nog in zijn hoofd halen dat ik iets voor hem voelde..
‘En hoe heet jij?’ De toon waarop de jongen het zei was precies hetzelfde als die van Danny. Lust en een overdosis aan tienerhormonen kleurden de woorden. Naast opgelaten en ongemakkelijk begon ik me ook nogal stom te voelen. Ik zat daar dus blijkbaar met twee jongens die indruk op me wilden maken. Of tenminste, dat dacht ik toen nog.
‘Ben je een vriendin van Danny?’ Weer dezelfde toon, maar dan met een vleugje jaloezie klonk door in de vraag van de derde jongen.
‘Elizabeth, onze vaders zijn vrienden.’
‘Ga zitten,’ zei Danny, iets te gastvrij, en hij wees op de versleten bank waar ze alledrie op zaten.
Het idee om tussen de jongens in te worden gepropt stond me niet zo aan, maar veel keus had ik niet. Ik zocht snel naar een ruimte die groot genoeg zou zijn om mij uitgebreid te laten zitten, maar alle plekjes leken maar groot genoeg voor iemand die half op een van de jongens hun schoot zat. Was dat net ook al zo geweest? Ik liet me tussen Danny en de jongen die mijn naam had gevraagd zakken.
‘Dit is Calvin en die andere daar is Taylor,’ stelde Danny de jongens voor. Allebei staken ze even nonchalant hun hand op en daarna richtten ze zich op het programma dat op stond. Het beeldscherm vertoonde twee getekende mannetjes die elkaar uitscholden en sloegen. Het was het soort humor dat ik niet begreep en waarschijnlijk zou dat altijd wel zo blijven. Ik probeerde niet al te geërgerd naar het beeldscherm te kijken en wist het zelfs voor elkaar te krijgen om een nep glimlach op mijn gezicht te plakken. De jongens echter lagen helemaal dubbel door het programma en keken mij verbaasd aan toen ik niet hetzelfde deed.
‘Ik ga even wat drinken beneden halen,’ zei ik en verliet zo snel als ik kon de kamer. Toen ik eenmaal op de gang was blies ik mijn adem uit. Ik hoorde de stemmen van de jongens gedempt achter de deur praten, maar wat ze zeiden verstond ik niet. Toch had ik het gevoel alsof ze het over mij hadden en dat stond me totaal niet aan. Ik schudde met mijn hoofd en liep de trap af, terug naar de veilige wereld.

Reacties: