FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 48: Face again.

''Kom gerust binnen!'' De moeder van Bailey gooide de voordeur open en stapte naar binnen. Chiara keek twijfelend naar de jongen, die haar een schaapachtig lachje liet zien. Hij ging naar binnen, waardoor ze hem automatisch volgde. ''Bailey, lieverd. Zou je je vader even willen halen? Hij is blijkbaar nog aan het werk,'' sprak de vrouw toen. Ze keek haar zoon vragend aan, die alleen maar droog knikte en zich weer omdraaide, om terug naar buiten te lopen. Chiara, opnieuw onzeker over wat ze moest doen, liep maar achter hem aan. Ze had eigenlijk iets beters te doen nu, zoals een slaapplek vinden, maar.. Iets hield haar tegen. Vlug ging ze naast Bailey lopen, die zijn handen in zijn zakken propte. Hij keek achterom om te zien of zijn moeder nog buiten de deur stond, maar dat bleek niet zo te zijn. ''Chiara, ben je zo van plan om nog met me terug naar huis te gaan?'' Hij richtte zijn amber gekleurde ogen op Chiara, die hem op haar beurt weer aanstaarde. ''Als ik rede daartoe heb. Kun jij me er één geven?'' Ze keek hem vragend aan, maar hij leek algauw zijn mond open te doen. ''Je hebt geen verblijfplaats,'' antwoordde hij simpelweg. Hij keek weer weg en vervolgde zijn pad. Stik, hij had gelijk. Maar ze wilde niet echt een lastpost zijn voor zijn familie. ''Mijn moeder vindt het wel goed, hoor. Sterker nog, ik denk dat ze je nu al mag,'' sprak Bailey over zijn schouder. Het meisje liep weer richting de bruinharige jongen. ''Ik heb geen andere keus.. Of wel?'' De jongen grijnsde lichtjes, maar gaf geen antwoord op haar vraag. ''In dat geval is er iets dat je moet weten.''

''Begin niet over mijn pokémonreis waar mijn ouders bij zijn.'' Chiara keek hem fronsend aan en deed haar mond open, maar Bailey scheen plots haar gedachte te kunnen lezen en begon zelf al verder te vertellen. ''Mijn ouders weten niet dat ik pokémon heb. Ze weten nieteens dat ik op reis ben,'' sprak hij zacht. ''Waarom niet?'' vroeg ze. Die vraag brandde al op haar lippen toen hij zijn verhaal begon. ''Ik ben hun enige zoon, en blijkbaar vinden ze dat ze dan extra voorzichtig met me moeten zijn. Ik mocht niet op een pokémonreis op mijn tiende, en daar had ik een pesthekel aan. Een week na mijn 16e verjaardag heb ik hun wijsgemaakt dat ik bij een verre neef op survival ging. Ze lieten me gaan, omdat ze die neef vertrouwde. Ik had hem al verteld over het feit dat ik nu eindelijk eens wilde reizen, en samen met hem had ik dat plan bedacht. In werkelijkheid ging ik mijn Dewott ophalen bij professor Juniper,'' legde hij uit. ''Maar je snapt natuurlijk wel dat ik als een kip zonder kop aan mijn reis begon, en niet erover na heb gedacht dat ik hier weer langskwam, en dus ook niet hoe ik verder moet met mijn reis,'' voegde hij eraan toe. Chiara fronste licht. ''Je wilt je ouders natuurlijk niet de waarheid vertellen?'' mompelde ze droog, waarop Bailey zijn hoofd schudde. ''Als ik dat doe, houden ze me levenslang vast daar,'' antwoordde hij. Hij zag dat ze een bedenkelijk gezicht trok, om een idee te kunnen verzinnen voor hem. Eerlijk gezegd had hij niet gedacht dat ze dat voor hem zou doen, maar toen hij verder nadacht, besefte hij dat hij haar ook hulp had aangeboden en ze die simpelweg wilde terugbetalen. Een zucht ontsnapte uit het meisje haar keel, voordat ze begon te spreken. ''Geef al het bewijs over jouw reis aan mij, inclusief je badges. We zeggen gewoon dat je met mij mee wilt reizen, zodra je ouders mij vertrouwen. Na ons vertrek kun je de gym hier uitdagen en buiten de stad krijg je je spullen weer terug,'' sprak ze. Hij knikte opgelucht. ''Maar buiten de stad ga ik weer alleen verder,'' voegde Chiara eraan toe. Ergens leek hij somber te reageren, maar hij was al lang blij dat ze hem wilde helpen. Dan moest hij ook haar beslissing respecteren. Hij gaf zijn pokéballs aan haar, inclusief het badgedoosje waar de twee badges zorgvuldig in waren gestopt. ''Hoeveel pokémon heb je eigenlijk?'' vroeg de trainster fronsend. ''Drie,'' antwoordde hij trots. Evenveel als haar, dus?

''Pa!'' Een man keek op van zijn soldeerwerk, proberend de persoon te vinden die hem had geroepen. Toen hij uiteindelijk die persoon had gevonden begon hij breed te glimlachen. ''Bailey, mijn jongen!'' Hij stond op en liep richting de twee die hem op kwamen halen. ''Het voelt eeuwen geleden toen ik jou voor het laatst zag!'' De twee gaven elkaar een soort knuffel, voordat de man zijn ogen op Chiara gericht stonden. ''Ik zie dat je iemand hebt meegenomen,'' sprak hij, nog steeds glimlachend. ''Dit is Chiara, een trainster die ik tegenkwam op weg hierheen,'' antwoordde Bailey. Hij draaide zich naar het meisje om. ''Chiara, dit is mijn vader.'' Ze stak haar hand uit, die de vader van Bailey bijna meteen aannam. ''Leuk je te ontmoeten, Chiara,'' sprak hij. Ook zij glimlachte nu. ''Ook leuk om u te ontmoeten.'' De man liet zijn blik weer op zijn zoon rusten. ''Waar heb je me voor nodig?'' Hij keek vragend naar zijn zoon, terwijl hij zijn helm even af deed. ''Ik moest je komen halen van ma, ze wilde het eten gaan klaarmaken,'' antwoordde de jongen. ''Ik maak dit even af en dan kom ik naar huis,'' sprak zijn vader vriendelijk, gaf ze beide een kort knikje en liep toen terug naar zijn werk. Bailey draaide zich om en wilde weglopen, totdat hij merkte dat Chiara bleef staan. ''Kom je? Dat duurt vast nog wel even voordat het af is,'' mompelde hij. Ze keek op, knikte, en liep toen weer achter hem aan.

''Maar goed dat de winkel nog open was, anders had je geen pokémonvoer kunnen kopen.'' Chiara keek op en knikte toen licht glimlachend. ''Nogmaals bedankt dat ik mag blijven,'' sprak ze. De vader van Bailey schudde zijn hoofd grijnzend. ''Bailey mag je vaker meenemen, hoor,'' sprak hij plagend. De moeder van Bailey kwam nu de kamer binnenlopen, ze was nu blijkbaar klaar met al het huishouden. Chiara vroeg zich af hoe een vrouw dat kon volhouden, zeker als je alles op één dag moest doen. ''Jullie zullen vast moe zijn van jullie reis,'' mompelde ze. De twee wisselden even een blik met elkaar, voordat ze knikten naar de vrouw. ''De bedden zijn opgemaakt, dus jullie kunnen nu lekker uitrusten. Bailey, zou jij even de logeerkamer willen laten zien?'' Haar zoon stond langzaam op van de bank en gebaarde naar Chiara dat ze mee moest komen. De zes pokémon hupten achter hen aan de trap op. ''Hier slaap jij vannacht,'' mompelde Bailey toen ze eenmaal bij een deur aan waren gekomen. ''Wil je al gaan slapen? Ik ben zelf doodop van de rit,'' voegde hij eraan toe. Het meisje dacht even na, maar stemde in om al te gaan slapen. Zijzelf kon ook wel wat rust gebruiken, en haar pokémon al helemaal. Ze wensten elkaar al snel 'welterusten' toe en verdwenen in hun kamer. Chiara had zich vrij snel omgekleed, niet alleen omdat ze snel wilde slapen. Ze had drie 'vreemde' pokémon bij zich op de kamer, maar die schenen al goed op te kunnen trekken met die van haar. Ze deed het licht uit en zocht haar bed, waar Kioko haar naast het kussen opwachte. De rest van de pokémon gingen liggen op de grond. Niet lang daarna viel ze in een diepe slaap.

''Dus.. Wanneer kunnen we je ouders het beste vragen of je met me op reis mag?'' Chiara richtte haar donkerblauwe ogen voor de zoveelste keer op de bruinharige jongen die naast haar liep. Ze hadden besloten even een wandeling te maken na het ontbijt, zodat ze wat frisse lucht konden krijgen. ''Misschien in de loop van de middag..'' antwoordde hij twijfelend. Ze draaiden de hoek om en kwamen alweer terecht voor Bailey's huis. ''Lijkt me prima,'' mompelde ze nog, voordat de deur opeens openzwaaide en de vader van Bailey naar buiten kwam gerend. ''Oh, Bailey! Gelukkig!'' De twee keken vragend naar elkaar en toen naar de man. ''Er was hier ergens brand in de stad, en we dachten dat jullie daar misschien bij stonden,'' mompelde deze opgelucht. ''Brand? Waar? Wij zijn naar de brug gelopen voor het uitzicht,'' sprak Bailey lichtelijk verbaasd. ''Ik weet niet precies waar, maar ik ben blij om te zien dat jullie er niet bij betrokken waren...''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.