FanFic.nl

Elena 's new adventure

Breather

Sneep veegde het zweet van zijn voorhoofd.
' Het is gebeurt. Antonin is weg. '
' Ben je zeker? ' Vroeg Lupos argwaanend.
Net op dat moment begon Garreth te huilen, meteen knielde Lupos bij hem neer.
' Garreth? '
' Wat heb ik gedaan? ' Snikte hij zacht. ' Meneer Wemel, Elena...Ik ben een monster! '
' Dat was jij niet, jongen. Rustig maar.'
Voorzichtig nam Lupos zijn zoon in zijn armen en liet hem uithuilen tegen zijn borst.
Elena was op dat moment helder genoeg om te beseffen wat er zo net gebeurt was en wist niet zo goed hoe ze moest reageren.
Ze kon het maar moeilijk vergeten dat hij haar nog geen drie dagen geleden had willen vergiftigen.
Maar dat was hij niet.
Het was dat monster van een Voldemort die Garreth in zijn macht had.
Waarom had ze ook zo lang gewacht om met Lupos te praten?
Ze had meteen na haar gesprek met Harry naar hem toe moeten gaan, dan was het nooit zo ver gekomen.
' Wil je me helpen rechtstaan,George? '
' Wat? Denk je dat je daar sterk genoeg bent?' Vroeg die bezorgd.
' Alsjeblieft, George. Ik kan het wel aan. '
Hij leek er niet blij mee te zijn maar deed uiteindelijk toch wat ze hem vroeg.
Even dreigde ze door haar knieën te gaan, na twee dagen was alle gevoel uit haar benen verdwenen.
' Dacht ik het niet. Terug je bed in jij.'
Ze negeerde zijn bezorgdheid en liep na dat ze haar evenwicht terug gevonden had op haar broer af.
Die had zijn gezicht nog steeds tegen zijn vader 's borstkast gedrukt dus kreeg hij haar pas in de gaten toen ze haar hand op zijn schouder legde.
Heel zijn lichaam trok samen als een bang diertje dat elk moment een klap verwachte.
' Rustig maar, ik ben het.' Fluisterde ze sussend.
Voorzichtig draaide hij zijn hoofd naar haar.
Zijn ogen waren rood en bloeddoorlopend maar desondanks viel er haar meteen iets op.
Voor het eerst sinds maanden herkende ze de blik in zijn ogen weer als die van Garreth.
Hij had nog steeds niets gezecht maar ze voelde gewoon dat ze haar broer na al die tijd eindelijk weer terug had.
' Het spijt me, El. Het spijt me zo erg.' Snikte hij zacht.
' Je was jezelf niet. IK snap het wel. '
' Ik wou het niet. Die slang, dat gif. Ik wou hem tegen houden, maar ik kon niets meer doen. Ik had geen controle meer over mijn eigen lichaam. Ik was een gevangene in mijn eigen hoofd, El. In mijn eigen hoofd. '
' Dat weet ik, maatje. Dat weet ik toch.? Ik ken je daar veel te goed voor.'
En toen kon ze zich niet langer sterk houden.
Ze sloeg haar armen om zijn hals en trok hem teder tegen zich aan.
Beide begonnen ze te huilen toen het echt tot hen doordrong dat ze elkaar na meer dan een jaar eindelijk hadden teruggevonden.
' Ik was zo bang, bang om je kwijt te raken. Twee dagen heb je daar gelegen. Ik dacht echt dat ik je vermoord had. '
' Twee dagen? ' Antwoorde ze verrast.
' Twee dagen, ik moet opassen dat ik er geen gewoonte van maak.'
Hij keek verbaast naar haar op.
' Nog een geluk dat ik mijn laatste record niet verbeterd heb. Drie dagen was het toch? '
Een doodse stilte viel in de kamer toen haar woorden tot iedereen doordrong.
Garreth bleef haar verbaast aanstaren, en toen verscheen er een klein glimlachje op zijn lippen die uitmonde in een bulderende lach.
Het werkte zo aanstekelijk dat iedereen in de kamer begon te lachen...Nou ja, iedereen behalve Sneep natuurlijk die vooral erg geïriteerd was.



De situatie van Fred bleek al bij al nog mee te vallen.
Even hadden Tops en Dolleman gevreesd dat hij naar het St Holisto zou moeten
maar uiteindelijk waren ze er in geslaagd om zijn toestand zelf te stabiliseren.
Hij zat zelf al weer rechtop toen ze de kamer binnen kwamen.
Toen Elena hem zag kon ze het niet laten om haar armen stevig om zijn hals te slaan.
Zo stevig dat hij het net niet uitschreeuwde van de pijn.
' Voorzichtig met mij, ik ben gewond weet je nog?'
' Weet ik, omdat je me beschermd hebt. Ik sta voor altijd bij je in het krijt.'
' Net als ik.' Mompelde Garreth duidelijk te beschaamd om hem aan te kijken.
' Je was jezelf niet. Zand erover.' Lachte Fred oprecht.
' wat voor spreuk was het eigenlijk die ik had afgevoerd? Ik had er nog nooit eerder van gehoord.'
' Jij bent niet de enigste, jongen. Dit is magie die ik nog nooit eerder heb gezien.Vast door Jeweetwelwie uitgevonden.'
' Wel, om dat uit te zoeken hebben jullie mijn hulp niet nodig. Ik ga maar eens. '
Sneep had plots erg veel haast om weg te komen.
' Severus, wacht even. ' Riep Lupos.
' Ik heb geen tijd om jullie nog langer te helpen! Moet ik ook altijd jullie handje vast houden?'
De uitbarsting was zo onverwacht dat de hele kamer in een doodse stilte viel.
Lupos kniperde even met zijn ogen maar herstelde zich.
' Ik wou je alleen maar bedanken voor alles wat je vandaag gedaan hebt. Zonder jou zou Garreth nog altijd een gevangene zijn in zijn eigen lichaam.
Dit maal was het Sneep die zijn verbazing niet kon onderdrukken.
' IK...Graag gedaan. Maar nu moet ik echt gaan.'
En toen liep hij de keuken binnen, zonder enig woord meer te zeggen.
' Dag! ' Mompelde Elena sarcastisch.
' Je leert er wel mee om gaan. George...Ook jou ben ik een excus schuldig. IK weet niet waar ik moet beginnen? '
George stak meteen zijn hand op.
' Je was verward, net zoals iedereen. Ik ben vooral blij dat alles goed is afgelopen.'
Ze lachten allen.
Iedereen was blij dat alles goed was afgelopen en dat ze even op adem wouden komen.
Niemand wou die onnodig vullen met geruzie waar ze toch niets mee op schoten.

Reacties: