FanFic.nl

Losing Control.

10.

Caitlin lag al lang te slapen. Ik kon de slaap maar niet vatten. De pijn zat daar ook wel voor iets tussen. Het brandde, alsof mijn lichaam in vuur stond. Caitlin had mijn drugs afgenomen. Ik werd langzaam gek. Hoe kon ze dat nu van me afnemen? Mijn handen begonnen te trillen. Stilletjes stapte ik uit bed en deed het nachtlampje aan. Caitlin lag stil te slapen op de matras in de andere kant van de kamer. Ik wist gewoon zeker dat ze het had verstopt ergens in haar bureau. Blijkbaar was het geluk met mij en zaten de drugs in het eerste potje wat ik open deed. Ik grijnsde, nam het mee naar bed, slikte een pilletje en wachtte tot het werkte. Na een twee tal minuutjes voelde ik alle pijn verdoven en zag ik sterretjes. Ik sloot mijn ogen en genoot van alle gekke vormen die ik zag.
’s Morgens werd ik tegen de middag wakker. Meteen had ik stekende hoofdpijn en een leeg gevoel. Ik zuchtte en draaide me op mijn zij. Mijn blik viel op Caitlin haar bureau. Langzaam kroop ik uit bed en trok mijn eigen kleren weer aan die ondertussen gewassen waren. Ik trok over mijn trui wel nog het jasje van de training. Ik had het ongelofelijk koud.
Op Caitlin haar bureau stond een plateau met ontbijt. Ik glimlachte, ging zitten en nam een hap van de boterham. Er was ook een briefje bij.

Hier is je ontbijt, maar waarschijnlijk middagmaal.
Eet het maar mooi op en als je nog honger hebt, de koelkast staat vol.
Je mag alles nemen wat je lekker vind.
Om vier uur is Caitlin terug van school en ik ben om vijf uur terug.
Om zeven uur komt die vrouw van de kinderbescherming.

Groetjes, Silke.

Ik glimlachte en at alles op. Het was behoorlijk veel, maar toch at ik alles op. Ik wilde Silke niet kwetsen door de helft te laten liggen. Dat zou nogal stom zijn.
Na het eten besloot ik misschien maar even te douchen. De gedachte dat ik alleen was maakte me ergens toch bang. Stel dat Ronald was ontsnapt en me had gevonden? Ik kreeg al kippenvel van het gedacht alleen al.
Het was vreemd om hier te douchen, me te wassen met shampoo die niet van mij was, me af te drogen met handdoeken die ook niet van mij waren. Ik kleedde me dan ook zo snel mogelijk weer aan. Mijn haar zou vanzelf wel drogen. Ik was niet van plan om nog iets te gebruiken dat niet van mij was. Ik ging dan ook niet tv kijken in de zitkamer of achter Caitlin haar laptop zitten. Ik ging weer op bed zitten. Het voelde zelfs raar om op het bed te zitten.
Na een tijdje sloot ik mijn ogen en ging liggen. De pijn was al wat minder geworden, maar het was nog altijd erg. Ik greep naar het zakje in mijn broekzak. Ik liet het plastiek rond mijn vingers draaien. Ik had zo een zin om er eentje uit te nemen en in te slikken, maar ik moest zuinig zijn. De kans was groot dat ze mijn voorraad hadden gevonden en in beslag hadden genomen. Ik had drugs moeten meenemen godverdomme.
Het was sneller vier uur dan verwacht. Ik schrok op toen Caitlin haar kamer binnen kwam. Ze gooide haar tas neer en kwam op de rand van het bed zitten. Ikzelf kroop wat rechter. Ik wist dat er iets niet goed was en dat het met school had te maken.
“Ze weten waarom je niet op school bent, wat er met je is gebeurt en dergelijke. Ik weet ook niet hoe ze het weten, maar ik denk dat de politie met school heeft gepraat en dat de leerkrachten hun mond niet konden houden.”�
Ik lachte bitter.
“Dat zelfs de leerkrachten me niet moesten, is niets nieuws, maar dat ze dat verder vertellen vind ik al heel zwak.”�
“Ik vond dat je het moest weten.”�
“Dat is aardig van je.”�
Ik ging nog wat rechter zitten, hoewel het pijn deed.
“Wat weten ze precies allemaal?”� vroeg ik stilletjes.
“Ik heb geen idee, maar wel dat je voogd je had afgeranseld en dat je een verslaving hebt.”�
Ik sloeg mijn ogen neer. Hoe ze het woord ‘verslaving’ uitsprak. Vol bitterheid en afgunst.
“Ik weet wel dat je vannacht het niet kon weerstaan. Ik kan niet zeggen dat het oké is, want dat is het niet, maar ik kan wel zeggen dat ik je misschien wel begrijp.”�
Ik keek op. Caitlin glimlachte een beetje. Ze meende het.
“En ze weten niet van, nou ja, je weet wel?”�
“Ik geloof van niet. Ik zal morgen wel wat uitvissen moesten ze dat weten, maar ik ben er zeker van dat dat niet vermeld is.”�
“Oké, bedankt.”�
“Dat is graag gedaan Bill en heb je geen honger?”�
“Nee.”�
“Oké, ik ga wel even iets eten, kom je mee of blijf je liever hier?”�
“Ik kom wel even mee.”�
Ik volgde Caitlin naar de keuken waar ze een fruitsalade begon te maken.
“Mag ik helpen? Ik heb al niet meer gekookt of dergelijke sinds mijn tiende.”�
“Heb je dan nog wel fatsoenlijk gegeten?”�
“Niet echt. Vaak afhaal maaltijden of diepvries.”�
“Goed dan, jij mag de appels schillen, als je dat wel kan,”� zei Caitlin met een grijns. Ik draaide met mijn ogen, gniffelde kort en deed een poging tot appels schillen. Mama had het me vroeger wel geleerd, maar echt goed kon ik het niet meer.
Caitlin lachte om mijn hoekige appels. Ik keek haar schaapachtig aan.
Toen alles mooi geschild en gesneden was schepte Caitlin toch voor mij uit.
“Eet, je bent mager en nog geen klein beetje.”�
“Oké dan als jij het zegt, maar ik vind mezelf er vrij normaal uitzien?”�
Caitlin schudde haar hoofd en grijnsde.
“Alles opeten hé!”�
“Jaja,”� zuchtte ik.
Caitlin lachte en begon haar portie zelf op te eten.
“Vind je het erg als ik misschien na het eten ga roken?”�
“Nee hoor, het zijn jou longen.”�
“Maar wil je mee naar buiten komen?”� vroeg ik voorzichtig.
“Natuurlijk, durf je niet alleen?”�
“Ik ben nogal bang weetje. Stel dat Ronald is ontsnapt, of een handlanger heeft gestuurd mij te vermoorden?”�
“Dat gebeurt allemaal niet, maar ik kom alsnog met je mee naar buiten.”�
“Dankje.”�
Zo gezegd zo gedaan. Na de fruitsalade gingen we naar buiten. Caitlin had geen super grote tuin, maar het was er gezellig. We gingen op twee tuinstoelen zitten. Ik stak een sigaret op en inhaleerde diep. Het nam mijn eetlust weg en zo had ik het graag. Niet dat ik Silke haar eten niet lustte, alles behalve, ze kookt echt geweldig, maar ik hou gewoon niet van eten.
Ik inhaleerde weer eens diep en blies dan weer de rook uit.
“Ik begrijp niet dat je sigaretten lekker kan vinden?”�
“Ik ben verslaafd dan is het wel lekker. Misschien ook omdat het resultaat zo goed is.”�
Caitlin zuchtte en keek om zich heen.
“Bedankt.”�
“Waarvoor?”�
“Gewoon, voor alles wat je al voor me hebt gedaan. Ik ga alles misschien wel missen, maar ik wil hulp aanvaarden. Ik heb vandaag lang nagedacht want ik wil graag eens terug naar waar ik vroeger woonde, om mijn ouders en broer hun graf te bezoeken. Ik ben er al zeven jaar niet meer geweest en daar voel ik me schuldig over, maar ik kan ook niet in deze situatie gaan begrijp je. Ik kan er niet aankomen en zeggen. ‘ja sorry ik heb een drugs verslaving, heb met zeker honderd venten geslapen omdat ik een beter leven wilde’. Nee, ik wil kunnen zeggen dat dat het verleden was begrijp je. Ik wil kunnen zeggen dat ik een verslaving had, dat ik slechte dingen heb gedaan vroeger en ik wil kunnen zeggen dat ik mezelf nu heb verbeterd. Dat ik weer op het rechte pad ben gekomen. En dan wil ik je voorstellen aan hen, als dat mag?”�
Caitlin keek me vertederd, of toch iets in die richting, aan.
“Ik vind dat zeer lief van je Bill, absoluut en ik wil graag kennis maken met je ouders en je tweelingbroer. Ik wil niet liever de mensen ontmoeten die jou gemaakt hebben. En je soulmate, hem wil ik héél zeker ontmoeten.”�

Reacties: