FanFic.nl

love is not a compatition but im winning [robert pattinson lovestory<3]

airplane Vancouver to alaska.

[oficieel nog niet af O.O!!]





'vancouver' hoor ik zachtjes door mijn muziek heen. een klein lachje vormt rond mijn lippen en snel loop ik de trein uit.Hier is het een stuk warmer dan in folks.
niet dat het wat boeit,strakjes ben ik tog weer op hetm eest koudste plekje op aarde.ik hou een taxi aan en stap snel in :'vancouver airplane' ik zie de man knikken en geen 15 minuten later staan we voor een klein vliegveld.
ik zucht,betaal de man en loop rustig naar de plek waar ik mijn bagage laat scannen en weer meeneem.er gaat maar 1 vliegtuig naar alaska over 20 minuten.
ik zucht en loop alvast door naar de gate.een vrouw met blond haar een een gemaakte vriendelijke lach wachtte me al op.ze deed me sterk denken aan Mary.
'kaartje astublieft' ik reikte haar het kaartje aan en eventjes keek ze vreemd naar de datum.
'mevrouw dit is van 10 jaar geleden'mompelt ze verbaasd. ik zucht 'kijk goed hij is nog altijd geldig' zucht ik verveeld. ze keek naar de datum en ja hoor het kaartje is nog presies 1 dag geldig
ik grijnsde en liep chalant het vliegtuig in.
'plaats 42' riep de vrouw me nog na.
ik keek langs de stoelen en zag mijn plaatsje. jeej aan het raam
ik ging zitten en neit veel later stroomde het vliegtuig vol.
een lampje flitste aan waar op stond dat we onze gordels moesten omdoen voor het opstijgen. ik grijnsde,dit was het leukste ^^
na de het opstijgen zag ik de jongen naast me gehaast aan zijn gordel kloten en richting wc's rennen.
'hmm dat gaat niet goed' mompel ik en loop er,ja zo vriendelijk als ik ben achterna.
als ik kots geluiden hoor uit een op een kier staande deur loop ik naar binnen en kniep naast hem neer.
'hee rustig maar,vliegen is ook niet niets' lach ik terwijl ik hem over zijn rug wrijf.
hij spoelt door en kijkt me vriendelijk aan.
'dankje' ik lach,knik en sta op.Rustig loop ik weer naar mijn plaats en even later komt de jongen weer naast me zitten.
'ik ben chris' ik kijk naar zijn hand en schud hem dan :'ik ben jackie'
hij knikt en kijkt weer eventjes vooruit :'waarom ga je naar alaska?'
'ik ga mijn zus opzoeken die is daar voor haar studie' glimlach ik.
hij lacht en knikt ook :'ik ga er familie zoeken' fluisterd hij.
nu ik hem beter bekijk merk ik zijn bleke huid op.zou hij ook..
nee onmogelijk...of niet?
'mischien een domme vraag maar hoezo familie zoeken?' hij slikt even en kijkt me weer aan.mijn mond zakt open :'je ogen...nee dit kan niet!'
'sstt straksjes hoort iemand je!'
'man hallo je bent zoals mij!' sis ik haast ongelofelijk.
zijn mond zakt open :'ik zoek deze man' zegt hij haast onverstaanbaar terwijl hij een verfrommeld blaadje voor me houd.
ik kijk zorgvuldig naar het gezicht van de man.
'hmm het zou me helpen als ik wist wanneer je bent gebeten' mompel ik.
'1870' ik knik en zie opeens mezelf toen ik 9 was in Alaska.
een man keek me met een enge grijns aan in een steegje,bij het huis vand e cullens in de buurt.hij duwde me tegen de muur en sloeg mijn nek naar achter,bijna had hij zijn tanden in me gezet tot hij opeens weg werd geduwd door een andere man met kort donker haar.ze vochten terwijl ik schreeuwde en huilde.ik kon mezelf niet goed horen. ik zie de man die me redde naar me roepen,ik moest naar carliste hij zal me helpen.'ik hou van je meis' een soort ijzere speer doorboorde de man en hij veranderde in een hoopje stof. ik huilde nog harder :'papa nee!'
ik schrik op en kijk om me heen.chris veegt voorzichtig de tranen van mijn wangen.
ik slikte eventjes en keek over het landschap.
'ik ken die man...' zeg ik dan.'kun je me helpen hem te vinden?'
ik knik emotiloos :'en ik zal hem zn nek omdraaien' sis ik nog altijd emotiloos.
chris knikt en gaat recht zitten in zijn stoel.
een paar uurtjes rust zorgte voor orde in mijn hoofd, die man die mijn vader heeft vermoord moet mijn moeder ook gedood hebben! En ik zal hem afmaken.
'moet ik nu leven van mensen' hoor ik chris hoog piepen.
ik schud lachend mijn hoofd :'ik samen met mijn familie leef van dieren' meld ik hem.
hij lacht :'dat lijkt me wel wat!'
'mooi,want ik was je al van plan mee terug te nemen' zeg ik.
weer was er een uren lange stilte en de helft van de mensen sliepen.Dromen mis ik van het slapen,voor de rest niets.
'beste passagiers we zijn veilig in Alaska aangekomen heb een prettig verblijf'
ik klik mezelf los en ren zowat naar buiten.De frisse lucht dringt mijn neusgaten binnen en als ik om me heen kijk herriner ik me niets,het is dus niet in dese stad.
ik zucht,een wereld klus.ik haal uit mijn tas een plattegrond,een oude met een kringetje om een berg.ik hield weer een taxi aan :' Mount Elias please'
er werd gas gegeven en geen 40 minuten later stopte hij.
'this is on the rand of the mountain i can fo forwards so succes!'
ik knik,betaal en stap uit. wanneer de taxi weg is en er geen mens meer te bekennen is begin ik met lopen door de sneeuw.na een paar minuten word dit menselijke geloop me te zwaar. ik begin mijn tempo te verhogen en ren zo snel mogelijk langs de berg.
uitgeput en moe strompel ik nog naar beneden,naar het bos wat aan de berg grenst.
ik heb honger,ik sterf er haast aan. uit het niets sta ik omringt door bomen.het is donker.ik word duizelig van alle bomen om me heen en een angst gevoel beklemt me.
de rond draaid,ik voel me misselijk en bang.voor ik het weet raakt mijn lichaam de grond en kruip ik angstig in een.het honger gevoel blijft.als ik enig tijds besef had zouden er nu al wel 3 uren voorbij zijn.Ik snik en mijn maag blijft maar protesteren.
ik ruik genoeg te wreten maar mijn lichaam weigert om op te staan.
Alles draait en spiegeld zich.'dit gaat niet goed'mompel ik.het rare vervormde bos verdwijnt in een zwarte ruimte.angst beklemt me. ik knijp mijn ogen zo fijn dat het pijn doet en dan voel ik niets meer,een aangename rustgevende kilte neemt me in zich op en laat me voor het eerst in jaren verwdijnen in een rustige slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.