FanFic.nl

Welcome to my life -oneshot-

Friends, a lie or the most beautiful thing there is?

Zonder enige emotie staarde ik voor me uit. De brugklas, wat voelde dat raar aan zeg. Ik had echter wel het geluk dat ik niet gepest werd, aangezien ik niet voor brugpieper aan werd gezien dankzij mijn lengte. Vorig schooljaar was ik de oudste van de school, kon doen en laten wat ik wilde, en nu.. Nu moest ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ik had geluk dat één van mijn beste vrienden meeging naar deze school, anders stond ik hier nu zo zielig alleen. Dat voelde ik me nu eigenlijk al, aangezien mijn vriendin zich bezig hield met de anderen. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, het is niet dat ik haar wilde dwingen alleen met mij om te gaan. Ik richtte mijn blik op toen ik plots iemand vanuit mijn ooghoek op me af zag lopen, gevolgd door nog iemand. Het werd me algauw duidelijk dat ze op mij af kwamen. ''Heey,'' sprak één van de twee, de ander gaf me een knikje. Ik antwoordde hetzelfde terug, maar ergens voelde ik me verbaasd over het feit dat ze met mij een gesprek wilden beginnen. De twee stelden zich voor als Jade en Lianne, en daarna raakten we in een gesprek verzeild waar ik me drie jaar later niks meer van zou herinneren. Dit werd echter onderbroken door de Nederlands leraar die aankwam lopen. Geweldig, de les begon.

Dagen, weken en zelfs maanden gingen voorbij en ik werd steeds meer bevriend met de twee meiden die op 25 Augustus naar me toe waren gelopen. Ik rukte me steeds verder los van mijn beste vriendin, en liet haar algauw in de steek dankzij Jade. Lianne en ik gingen nog wel met haar om, maar Jade moest helemaal niks van haar hebben. Iedere dag hadden we de grootste lol met zijn allen, fietsten met zijn drieën af naar school, deelden geheimen en roddels, maar aan al het goede komt ooit een eind, nietwaar? Mijn punten op school waren zeer laag en ik mocht nieteens meer vrije tijd hebben van mijn moeder, bang dat ik van niveau zou zakken. Nu ik er over nadenk, de HAVO was misschien een te grote stap geweest voor mij, aangezien ik van een huiswerkvrije basisschool afkwam, en toen opeens met m'n neus boven de boeken moest blijven hangen. Niet alleen mijn punten, maar ook die van Jade en Lianne waren niet de beste. Op het einde van het jaar kregen we te horen dat we van niveau zakten, en dat we naar het VMBO moesten. In het begin had het me niet veel geboeid, ik raakte gestresst van mijn moeder die de lat te hoog had gelegd bij mij. Uiteindelijk had ook zí­j zich erbij neergelegd en liet me met rust over dat onderwerp.

Opnieuw een eerste schooldag op een nieuwe school. Ik had me er de laatste week van de vakantie zeer druk om gemaakt. Lianne kon niet naar school komen, die zat nog een extra weekje in Spanje op vakantie. Mijn hoop lag dus bij Jade, maar die had me algauw de rug toegekeerd, had nieuwe vriendinnetjes gemaakt en liet mij gewoon in de steek. Ik had het geluk dat ik bij twee vriendinnen van Lianne (waar ze het altijd over had) in de klas terecht was gekomen, maar daar begon ik pas contact mee te leggen toen zij er ook bij was. Vijf dagen school was ik alleen, stond alleen in de pauze. Ik had een verschrikkelijke klas, had nooit gedacht dat ik zou wensen dat ik terug naar de HAVO wilde. Zelfs toen Lianne er was, werd het er niet beter op. Jade roddelde achter onze ruggen om over ons, vertelde geheimen aan haar zogenaamde 'vriendinnetjes', een stel huppeltutten met téveel kapsones. Meer dan kwaad erom worden konden we niet, hoe graag we het ook wilde. Het was niet zozeer dat we bang waren voor Jade (blaffende honden bijten bijna nooit), maar zij kende de halve school en wist die dan ook op te steuken. Ik besefte algauw wat voor een stomme idioot ik was. Dankzij Jade had ik één van mijn beste vriendinnen in de steek gelaten, alleen voor hí¡í¡r. Hoe naïef had ik kunnen zijn?

De plagerijen werden op een gegeven moment zo erg, dat ze zelfs dingen begon te liegen. Ze begon te stelen van ons, zich te mengen in ruzies (tegen ons) waar ze buiten had moeten blijven. Ze deed dat echter alleen als haar vriendinnen erbij waren, maar als ze alleen met ons was, waren we opeens haar beste vrienden. Op een gegeven moment had ik er genoeg van en negeerde haar, maar de rest bleek nog niet zo slim te zijn. Gelukkig was het jaar alweer bijna voorbij en zou ik snel van haar af zijn.
Het derde schooljaar op school was niet zo heel bijzonder. Ik negeerde Jade volkomen, net als de andere huppeltutjes die allemaal van niveau gezakt waren. Bijna niemand van mijn vorige klas ging door naar TL, buiten ik, Lianne, nog wat vriendelijkere meiden en de jongens. Van Jade was ik voorlopig af, tot het jaar erna. Het bleek dat ze geen vrienden meer over had en naar ons toekwam. Natuurlijk wist ik wel beter en negeerde haar, maar mijn vrienden hadden hun les nog niet geleerd, en lieten haar toe, ook al zeiden ze niet veel tegen haar. Ik trok me er echter niks van aan, ze wist dat ik haar al lang niet meer moest en dat ze pech bij me had, maar sommigen onder ons leren hun lesje dus blijkbaar nooit. Niet dat het me uitmaakt, ik weet nu wel beter. Ik kan me geen betere vriendinnen voorstellen dan degene die ik nu heb. Mensen die je steunen en voor in tegenspoed, mensen die je opbeuren als je je down voelt, mensen waar je mee kan lachen, plezier mee kan hebben, geheimen mee kan delen en er zeker van zijn dat ze die bewaren. Dat is wat echte vriendschap inhoudt. Dat leerde ik helaas op de harde manier...

Vriendschap. Best een simpel woord, nietwaar? We zeggen het vaak, maar wie zijn nou onze echte vrienden? Ik heb me dat wel eens vaker afgevraagt, totdat ik uiteindelijk het antwoord vond: Vrienden zijn niet alleen maar mensen waar je mee kan lachen, of gezellig mee kan zitten praten. Vrienden zijn er altijd voor je als er iets mis is. Je kunt ze vanalles vertellen en er zeker van zijn dat ze het niet doorvertellen en je willen helpen. Zij zijn degene die je hart weten te raken. Zij dwingen je niet te veranderen, maar accepteren je zoals je bent. En als ze je bekijken, zien ze een geweldig persoon waar ze hun tijd mee willen doorbrengen. Vrienden heb je niet voor maar even. Die heb je voor het hele leven.

So thank you for showing me,
That best friends can not be trusted,
And thank you for lying to me,
Your friendship the good times we had you can have them back

When the tables turn again,
You’ll remember me my friend,
You’ll be wishing I was there for you.
I’ll be the one you’ll miss the most,
But you’ll only find my ghost.
As time goes by,
You’ll wonder why,
You’re all alone.
- Thank you © Simple Plan

Reacties:

neversay zei op 17 sep 2011 - 15:52:
Mooi geschreven. :'
Ook fan van Simple Plan zie ik? ;D

kiejake zei op 17 sep 2011 - 15:31:
Wow ik wist niet dat je in het begin de HAVO mistte, maar ik zie dat je na een tijdje weet wie je echt vrienden zijn. Ik heb hetzelfde probleem gehad in de tweede klas en nu weer. Als het er op aankomt, weet je wie je echte vrienden zijn. Ik heb eigenlijk geen BFF meer gehad sinds jou (zeg dat maar niet tegen m'n vriendinnen). Maar jij was degene waar ik nooit ruzie mee had gemaakt (tot het einde van de brugklas) Ik wou dat je nog bij me op school zat , maarjah het is niet anders...
ps die vriendin waar je je van afrukte, was ik dat ??? (ben nieuwsgierig)