FanFic.nl

Love Conquers all

~5

De lucht in de grote zaal begint donker te kleuren tijdens het avond eten en je kan de eerste sterren al aan de hemel zien verschijnen. Een zilveren maansikkel zorgt ervoor dat er een zilverachtig licht in de grote zaal schijnt. Simon, die weer naast me zit, praat honderduit over onze eerste lessen samen.
‘Dat we nu non-verbale spreuken moeten gaan gebruiken, ik vond het best moeilijk.’ Zeg ik, als reactie op zijn uitgebreide verslag op de verweer tegen de zwarte kunsten les van ene Sneep. Ik stop een hapje van mijn chocolade mousse in mijn mond en staar een beetje in de verte. Carlo vangt mijn blik en gebaart met zijn hoofd naar de gang. Ik kijk hem vragend aan. Hij steekt zijn hand op in een wacht gebaar en begint druk op een papiertje te schrijven. Even later vliegt er een klein vliegtuigje op me af en voor ik het kan grijpen steekt Sneep zijn hand omhoog, die net door het gangpad gelopen komt. Hij leest het briefje en zijn mondhoeken krullen om.
‘Juffrouw Hale.’ Ik word knalrood en steek mijn hand op. ‘Ja?’ Vraag ik.
‘Meneer Kannewasser verzoekt u vriendelijk om even naar de gang te komen. En verder denk ik dat meneer Kannewasser het alfabet nog eens moet leren, aangezien er nog andere letters in zitten dan zesentwintig keer de ‘X’.’ Carlo en ik staan gegeneerd op en lopen samen naar de gang terwijl iedereen ons giechelend aankijkt. Ik kijk over mijn schouder en zie dat Hermelien haar duim opsteekt en dat Simon geïrriteerd kijkt. Eenmaal op de gang staan Carlo en ik tegenover elkaar.
‘Dat was.. gíªnant.’ Zegt hij langzaam. Ik grinnik en kijk hem vragend aan.
‘Wat was er nou eigenlijk? Want nu we dit hebben doorstaan wil ik het eigenlijk wel weten ook.’
Hij haalt zijn schouders op, ‘Ik vroeg me gewoon af of je een stukje mee ging wandelen over het schoolterein?’
‘Is goed, we zijn hier nou toch. En ik voel er niet veel voor om terug de zaal in te lopen.’ Hij lacht met me mee. ‘ik ook niet.’ We lopen samen naar de grote deur die hij galant voor me openhoud.
We lopen een tijdje zwijgend over het gras terwijl er een fris windje onze haren alle kanten op laat waaien. ‘Hoe vind je het op Hogwarts?’ Vraagt Carlo terwijl we over het grote meer uitkijken.
‘Geweldig, er is zo veel te ontdekken in het kasteel.’ Zeg ik enthousiast, ‘En de chocolade mousse is hier geweldig lekker.’ Carlo lacht weer en laat zich op het gras vallen. Ik plof naast hem neer en begin een beetje aan het gras te plukken. ‘Dat is slecht voor het gras weet je dat.’ Zegt hij plagend terwijl hij me in mijn zij prikt. Ik pluk een handje gras en blaas het in zijn gezicht. ‘Daar ga je voor boeten.’ Lacht hij en hij begint me in mijn buik prikken. ‘Nee!’ Gil ik lachend en ik probeer me te verdedigen door hem te kietelen. Even later zit ik op zijn buik. ‘Gewonnen!’ Roep ik blij en tik hem op zijn neus.
‘Je bent een monster.’ Lacht hij. Ik kijk hem even aan en klim dan van hem af.
‘Het is al negen uur, dan moeten we toch binnen zijn?’ Hij kijkt even teleurgesteld en knikt dan.
‘Kom ik breng je wel weer naar de Griffoendor toren.’
‘Mooi zo, want ik ken de weg niet.’ Zeg ik blij. Hij pakt me zonder iets te zeggen bij mijn hand en zo lopen we op ons gemak naar het kasteel.

Als we bij de dikke dame zijn staan we een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar.
‘Het was gezellig.’ Zegt hij en ik zie dat hij lichte blosjes op zijn wangen heeft. Hij buigt zich een beetje naar mij toe en drukt een kusje op mijn wang. Dan draait hij zich op en roept over zijn schouder:
‘Ik zie je morgen.’ Verbaasd kijk ik hem na met mijn hand op mijn wang.
‘Schapenwol.’ Zeg ik dan maar tegen de dikke dame.
‘Pas op met oudere jongens liefje.’ Geeft ze me mee als wijze raad.
‘Had dat eerder gezegd.’ Mompel ik, terwijl ik met mijn ogen rol. Als ik een stap in de leerlingenkamer zet word ik aangestaard door heel de zesde klas.
‘Hoe was het?’
‘Hebben jullie gezoend?’
‘Waarom had hij je hand vast?’
‘Wat hebben jullie allemaal gedaan?’ Ik steek afwerend mijn handen op.
‘Stoppen jongens, er is niets gebeurd. We zijn gewoon vrienden.’ Ik grijns een beetje stom en wenk dan Hermelien. ‘Zullen we naar boven gaan?’ Hermelien staat op, -van Ron zijn schoot- en zwaait de jongens gedag. Daarna rennen we samen naar boven en Hermelien gooit zo snel mogelijk de deur dicht. ‘Vertel me alles!’ roept ze uit. Ik trek mijn wenkbrauwen op.
‘Als jij alles verteld over jou en Ron?’ Hermelien wordt een beetje rood. ‘Hij vind mij toch niet leuk.’ Ik steek mijn vinger op. ‘Kan ik hieruit concluderen dat jij hem wel leuk vind?’ Ze wordt nog roder.
‘NEE!’ Ik rol met mijn ogen. ‘Hermelien ik ben niet blind hoor.’
‘Nou ja, misschien een beetje. Maar ik wil onze vriendschap niet verpesten.’ Verdedigd ze zichzelf.
‘Dat gebeurd vast niet.’ Pep ik haar op, ‘Probeer het gewoon met een beetje flirten, reageert hij niet, dan weet je dat ook weer.’Ze haalt haar schouders op.
‘Misschien, ik zal er over nadenken, maar nu is het jouw beurt. Vertel me alles!’ We zakken neer op mijn hemelbed en ik begin haar met zoveel mogelijk details mijn ‘avontuur’ te vertellen.
‘Hij vind je leuk, dat kan niet missen.’ Zegt ze, na alles aangehoord te hebben. Ik haal mijn schouders op, ‘Misschien, ik zie wel.’ Op dat moment komt Dude door het raam naar binnen vliegen met een briefje in zijn snavel. ‘Van wie is het?’ flipt Hermelien. Ik lees snel het briefje door en lach dan geheimzinnig. ‘Van, mijn ouders.’ Ze rolt met haar ogen en rekt zich goed uit.
‘Wat schrijven ze?’
‘Dat ik me moet gedragen.’
‘Oh.’
‘En of het leuk is op school.’ Ik aai Dude even over zijn veren en pak dan een veer en een stukje Perkament.
Lieve papa en mama
Natuurlijk gedraag ik me, al zou het kunnen dat jullie een klaagbrief krijgen van Professor Perkamentus omdat ik de wc’s heb opgeblazen.
Het is heel leuk op school, ik zit bij Griffoendor en heb al wat vrienden gemaakt.
Liefs en xxxxx
Lynn

Net als ik mijn veer in de inkt doop om het adres op te schrijven wordt er opgewonden op onze deur geklopt. Het blijkt Parvati te zijn met Groot Nieuws.
‘We hebben komende zaterdag een openingsbal voor vijfde, zesde en zevende jaars.’ Gilt ze opgewonden en ze komt met een groep meiden de kamer instormen.
‘De jongens vragen de meisjes mee,’ verteld ze verder, ‘Het is in de grote zaal en we moeten een gala jurk aan.’ Vrolijk springen we op en neer en beginnen te discussieren over wat we aan moeten doen.
Als de meiden weg zijn ga ik nog even bij Hermelien op bed zitten.
‘Denk je dat Ron je gaat meevragen?’ Hermelien lacht schamper.
‘Ron vraagt me nog niet mee als ik rondren met een bordje om waarop staat: Vraag me mee!!! Qua subtiliteit heeft hij het vermogen van een steen.’

Reacties: