FanFic.nl

Elena 's new adventure

Misguided

Het was elke keer moeilijk om Lupos te zien de dag na volle maan.
Ondanks een drank die het draagelijker voor hem maakte was het toch steeds weer een vreselijke bedoening om te transformeren in wolvengedaante.
Het duurd altijd zeker tot de middag voor hij weer sterk genoeg was om zijn bed te kunnen verlaten en dan nog duurt het zeker nog een dag voor hij weer volledig op de been was.
En vandaag was niet anders.
Hij sliep nog steeds toen ze zijn kamer binnen kwamen.
Zijn gezicht had de kleur van een vaatdoek en was nat van het zweet.
Zoals elke maand gingen ze op de stoel naast het bed zitten.
De anderen hadden hen al vaak gezecht dat het geen zin had om bij hem te wachten omdat hij toch niet op hen zou reageren tot zijn lichaam zelf zei dat hij er klaar voor was.
Toch wouden ze er telkens bij zijn op het moment dat hij wakker werd.
Geen idee waarom, het leek gewoon een woordloze afspraak te zijn tussen broer en zus om hun vader telkens bij te staan.
Vader...Na bijna een jaar kon ze nog steeds niet wennen aan het woord.
En nog minder slaagde ze er in om hem zo te noemen, hoe graag ze dit ook wou.
Even dacht ze dat het door hun slechte start samen kwam omdat Garreth er veel minder problemen mee bleek te hebben en die had hem pas ontmoet toen Lupos bijgedraaid was.
Maar toen besefte ze dat er ook nog een ander probleem was...Jill.
Na dat hij jaren voor haar gezorgt had als zijn eigen dochter was het moeilijk om niet aan hem te denken als ze naar Lupos keek.
Lupos was haar vader en hij had hen willen grootbrengen als dat verdomde ministerie daar geen stokje voor had gestoken, maar hoe je het nu draait of keert, ze kende hem nog maar een jaar en Jill was haar hele leven lang een vaderfiguur in haar leven geweest.
Ze had het er al vaak met hem over gehad.
Irronisch genoeg leek hij het beter te snappen dan zei zelf.
' Ik weet ook wel dat je hem en Marthe niet zomaar kan vergeten. Ze hebben jullie met zo veel liefde opgevoed en daar zal ik hen voor altijd dankbaar voor zijn. '
Ze moest glimlachen, hoe hij gedult met haar bleef hebben.
Het bleef haar een raadsel.
Lupos begon koortsig te mompelen.
' Rustig. ' Suste ze zacht.
Ze maakte een doek vochtig in een kom water en depte er zijn hoofd mee af.
' Hoe hij dit vol houd zonder depressief te worden. Respect. ' Mompelde Garreth.
' Hij is erg sterk. ' Moest Elena toegeven.
' Hhhmmm, fijn dat jullie het toegeven. ' Mompelde Lupos plots.
Voorzichtig opende hij zijn ogen en keek haar aan met een kwajongensglimlach.
' En hoe lang ben jij al wakker? '
' Lang genoeg om jullie die leuke dingen te horen zeggen. '
Ze kon hem wel slaan maar hield zich in.
Meteen probeerde Lupos om recht te gaan staan maar moest al snel toe geven dat dit te vroeg was.
' Rust jij eerst nog maar even uit. Die grapjes moeten wel erg vermoeiend zijn. '
' Touché. ' Mompelde hij.
Net voor ze de deur doorliep draaide ze zich nog even om.
' Weten ze al iets over de Zegevlier? '
Een vraag die hem leek te verbazen.
' Wel...Bij mijn weten is die nog steeds niet gevonden. Hoe kom je daar zo plots op? '
' We vonden gisteren een boek, De vertelsels van Barend de Bard...'
' En daarin las je het verhaal over De relieken des doods. ' Maakte hij haar zin af.
' Ze spraken erin over nog meer relieken. Een mantel en een steen.'
' Weet ik, als de Zegevlier bestaat zullen die waarschijnlijk ook wel bestaan maar zelf Perkamentus is er niet zeker van. Ik weet waar je naartoe wilt maar ik denk niet dat die ons kunnen helpen. '
' Jammer. Nou het was te proberen waard. Rust jij nu maar verder. '
Ze deed het licht weer uit en trok de deur achter zich toe.


Die avond kwamen Fred, George en hun ouders langs.
Hun winkel was nu percies een maand open en de omzet was zo goed dat ze het gewoon moesten vieren.
Mevrouw Wemel dook meteen de keuken in en meneer Wemel had een grote fles champagne mee.
Ook al waren ze er tegen geweest dat hun zonen hun school niet hadden afgemaakt moesten ze nu wel toegeven dat de tweeling het echt wel in zich hadden om de zakenwereld in te gaan.
Ze zag dat George haar aandacht trok.
Hij leide haar mee naar een rustigere kamer.
' Wat is er zo dringend? ' Vroeg ze nieuwsgierig.
' Wel, het leuke aan onze zaak is dat ik mezelf deze maand een goed loon kon uitbetalen. Meer dan ik ooit gezien heb. '
' Wil je opscheppen '
' Nee, natuurlijk niet. Ik wil maar zeggen. Eindelijk kan ik mezelf eens iets gunnne. Maar toen zag ik dit en wist ik gewoon dat ik het moest kopen. '
Hij haalde een klein pakje tevoorschijn en haf het aan haar.
' Voor mij? ' Vroeg ze verrast.
' Nee, voor de boeman op zolder. Tuurlijk is het voor jou. Toe maar, maak open. '
Nieuwsgierig scheurde ze het papier open en vond een klein fluwelen doosje.
Toen ze dat opende zag ze tot haar grote verruking een gouden kettinkje liggen.
Het hangertje was in de vorm van een lelie, haar lievelingsbloem met de inisialen E en G.
' Wat vind je er van? '
Het verraste haar dat hij oprecht nerveus klonk.
Ze kon een niet antwoorden door de krop in haar keel.
' Het is prachtig, George. Dat moet een fortuin gekost hebben. '
' Het was elke cent waard. Toen ik het zag wist ik gewoon dat ik dit voor jou moest kopen. Na al die tijd kon je eindelijk eens iets leuk kopen. '
Hij nam het kettinkje uit de doos en deed het rond haar nek.
' Je weet toch dat ik geen dure cadeau 's nodig heb? '
' Weet ik, maar een keer kan het toch geen kwaad? Je hebt het verdiend. Zie daar een mooie lelie voor een mooie bloem. '
' Slijmbal. ' Bloozde ze geflateerd.
Ze draaide haar hoofd naar hem toe en drukte haar lippen tegen de zijne.
Eerst voorzichtig, haar handen gleden aftastend van zijn schouders naar zijn middel.
Haar tong gleed voorzichtig bij hem binnen en de zijne begon met de hare te stoeien.
Het ging langzaam van voorzichtig naar heviger.
Ze gingen zo danig op in elkaar dat ze niet eens door hadden dat ze gezelschap hadden.
' Slik elkaars tong niet in. ' Zei Fred droog terwijl hij lang hen liep.
Het scheelde niet veel of zijn raad kwam uit.
' Sta jij daar al lang ' Riep George geschrokken.
' Nee, en nog een geluk zo te zien. '
Ze voelde haar wangen rood worden, en George leek het zelfde probleem te hebben.
Ze volgden hem weer naar de woonkamer waar Fred gelukkig met geen woord over het kleine voorval repte.



Het feestje van die avond liep al gauw uit tot in de volle uurtjes.
Het laatste tijdstip dat Elena zich kon herinneren was vier uur in de ochtend.
De volgende dag was er dan ook weinig beweging in het huis.
Ook op het moment toen de haard gevuld werd met groene vlammen.
De huiself Knijster keek verbaast op want hij verwachte niemand.
En zijn verbazing was compleet toen hij Harry Potter uit de haard zag springen.
' Sirius! ' Was het eerste wat hij riep.
Toen hij de huiself zag liep hij meteen naar hem toe.
' Waar is Sirius? Ik moet hem spreken. '
Het ventje begon te lachen.
' Die komt niet gauw terug van het ministerie. '
Hij begon gemeen te lachen toen hij Harry 's gezicht bleek zag worden.
' Rotbeest! ' Was alles wat hij kon uitbrengen voor hij weer de haard in sprong.
Niemand had iets van zijn bezoek opgemerkt.

Reacties: