FanFic.nl

Unexpected Friendship

78. I want to solve the mystery

Monika's P.O.V.

Ik liep snel de ziekenzaal binnen, het was Yvonne die een grote bult op haar hoofd had. Van ver af leek het wel alsof ze in elkaar was geslagen.
"MONIKA!" Riep Yvonne blij. Ik was vergeten dat ik nog niks had gezegd.
"Yvonne! Hoe gaat het? Wat is er gebeurd?" Vroeg ik bezorgd.
Ik kwam bij haar bed, ze begon meteen te vertellen wat er aan de hand was. Ik vond het verhaal een beetje raar, ze was van de trap afgevallen en ze had maar één bult. Ik ben de afgelopen paar maanden een paar keer van de trappen gevallen hier op Zweinstein, ja ik weet het ik ben een kluns met trappen. Ik kon de val op mijn kont nog goed herinneren. Het was vlak voor de kerstvakantie. Yvonne keek me voor een seconde raar aan, omdat ik aan mijn kont zat. Maar terug naar het verhaal van Yvonne, haar bult leek echt veel te groot. Alsof iemand een ketel tegen haar hoofd had gegooid. Over ketels gesproken, de mijne viel gister nog op mijn hoofd. De rede dat die viel was, omdat ik mijn toverstok zocht onder mijn klein kastje waar de ketel opstond, en die viel plotseling om. Gelukkig zat er niks in.
Monika hou op in je zelf te praten. Yvonne bestudeerde me, maar ze ging er niet verder op in. Toen vertelde ze me dat Proffesor Gibbson haar hier had gebracht.
"Professor Gibbson heeft je naar de ziekenzaal gedragen? In haar eentje?" Vroeg ik me af.
"Zeg Monika, zó zwaar is ze nu ook weer niet," zei madame Plijster lachend.
"Dat bedoel ik niet, maar-" Ik werd door Professor Anderling onderbroken. Ze kwam bijna rennend de zaal binnen.
"Yvonne, ik heb gehoord wat er is gebeurd," zei ze overstuur. "Ik heb al zo vaak gezegd dat ze die trappen wat veiliger moeten maken… Het was een kwestie van tijd voordat het fout zou gaan. Een eenvoudige netspreuk zou al voldoende zijn…" Ik knikte rechtvaardig mee.
"Professor, met Yvonne gaat het goed, bent u maar niet ongerust. Als ze wilt kan ze nu zelfs al van de ziekenzaal af," zei madame Plijster geruststellend.
Yvonne wreef zachtjes over haar bult.
"Dank u wel, ik denk dat het wel lukt nu."
"Geloof me Yvonne, hier ga ik het niet bij laten. Eerst ga ik naar Perkamentus, maar Argus gaat hier ook nog het nodige van horen. Ik ben blij dat het goed met je gaat, maar het hoeft niet lang te duren voordat dit nog eens gebeurd. Ik ben er zeker van dat Perkamentus me dit keer wél gelijk gaat geven maar het is spijtig dat het zo heeft moeten lopen…"
"Het is al goed, professor. U had er niets aan kunnen doen. Ik had gewoon op moeten letten. Waarschijnlijk kon ik gewoon de vloer niet zien door al die mensen. Maar als u het niet erg vindt ga ik even met Monika praten. Ik heb haar al een tijdje niet gesproken." Ik draaide me van Professor Anderling naar Yvonne.
"Is goed Yvonne. Je hoort nog van me," zei professor Anderling. "Ik ga zelf nog even met madame Plijster praten." Ik keek toe hoe Professor Anderling met madame Plijster naar een tafeltje gingen om te praten.
"Kom," zei Yvonne tegen me, toen we buiten stonden begon ik meteen uitbundig te vertellen over hoe mijn vakantie was geweest. Ik vertelde over Leona's feest en dat ik en George hadden gekust, ik had verwacht dat ze wat anders zou reageren. Het leek soms wel of ze er niet met haar gedachtes bij was. Zou ik er soms ook zo uitzien als ik weg aan het praten ben in mijn hoofd. Oh nee, nou doe ik het weer. Ik ging verder met waar ik was gestopt. Ik vertelde ook over het briefje wat ik van haar en madame Plijster kreeg. Ze luisterde echt niet.
"Zeg, luister je wel?" Zei ik een beetje geïrriteerd.
"Jaja, het is alleen…Hoe zou het nu met Lili zijn?" Lili? wat is er met haar gebeurt.
Ik keek Yvonne verbaasd aan.
"Lili? Wat is daarmee dan?" Ik kreeg een soort steek in mijn hart.
"Heb je het niet gehoord? Ze is geraakt door de Beukwilg!" Ik wist niet wat ik hoorde. Yvonne was verbaasd dat ik zo reageerde, waarom heeft niemand mij wat gezegd. Ik voelde me kwaad en wist niet waar ik me moest op focussen. Ik richtte me weer op Yvonne. Waarom verteld niemand het meteen aan mij? Ben ik de laatste die het hoort.
"Professor Anderling zei het vlak voordat je de ziekenzaal binnen kwam. Ze is heel even langs geweest, maar verder zal het vast wel goed gaan. Anders zou ze nu nog wel op de ziekenzaal liggen."
Dat dacht ik dus ook, ik bleef stilstaan. Wat moet ik doen, denk even na. Ik keek even rond en zag dat Yvonne door liep, ik focuste nog steeds op Yvonne. Waarom zouden hun op dezelfde momenten gewond zijn. Misschien weet madame Plijster het wel. Ik denk dat ze niet al te blij is met mijn vragen. Want een ding kon gewoon niet kloppen, Lili was niet geraakt door de Beukwilg, dat overleefd niemand. En nog een betere vraag, wat deed ze daar? Ze zou nooit alleen zijn gegaan, niet slecht bedoeld tegen Lili. Maar ze zei dat ze te bang was om naar de beukwilg te gaan. Ik weet het nog zo goed alsof het gister was gebeurd.

Het was midden oktober en we liepen door de gangen heen.
"He, Monika! Waar gaan we nou naar toe?" Vroeg Lili zich af. Ik trok haar mee naar buiten.
"Oh, dat merk je zometeen wel." Nog steeds haar arm in mijn greep.
We liepen nu wat rustiger door het gras heen.
"Lili? Ken je de Beukwilg?" Keek ik vol enthousiast in haar ogen.
"Uh, nee, ik denk het niet." Slikte ze.
"Nou dan laat ik je kennis maken met meneertje Beukwilg." Zei ik blijer.
Ik wees naar de grote boom die eenzaam tussen het gras stond. De Beukwilg was een torenhoge, dikke boom die er al sinds mensengeheugenis stond. Het had de vreemde gewoonte om mensen die te dicht in de buurt kwamen met zijn takken te slaan. Deze waren echter zo dik dat één klap op de goede plaats al voldoende zou zijn om iemand te vermoorden. We zagen wat jongens daar rond spelen. Het leek alsof de beukwilg sliep, de takken bewogen geen millimeter. Plotseling botste een van de jongens, een lange blonde jongen tegen de Beukwilg op. Lili en ik wisten niet wat we zagen, de beukwilg werd zogenaamd wakker. De takken vlogen heen en weer, de jongen die tegen de beukwilg opbotste stond er ook niet meer.
"AAAAAAAAH, HELP ME NOU TOCH!" Riep de jongen luid. Voordat ik me kon omdraaien om hulp te gaan halen, had de beukwilg de jongen aan de andere kant van het veld gegooid.
"Monika ik blijf wel hier, ga maar hulp halen!" Riep ze geschrokken.
Sindsdien wil Lili daar niet meer komen, dus het verhaal kan gewoon niet kloppen. Als Lili en ik daar nooit waren geweest, was ik in het verhaal getrapt. Want je hoeft niet perse dood te gaan, nadat je gebeukt wordt door de Beukwilg. De jongen kwam er mee weg met twee gebroken benen, maar omdat Lili en ik van elkaar wisten dat we daar echt niet meer zouden komen. Vind ik het verhaal niet waterdicht.

Ik moet naar de ziekenzaal, terug naar madame Plijster.
"Hé! Waar ga je heen? In de ziekenzaal is ze toch niet meer!" Ik was vergeten dat Yvonne er ook nog was.
"Ik moet even iets aan madame Plijster vragen. Ga maar vast. Ik kom zo wel na." Zei ik kortaf.
"Nee, ik wil weten wat er aan de hand is. Ik ga mee." Zei ze koppig. Ze haalde me snel in.
"Wat jij wilt," zei ik weer kortaf, ik had liever gehad dat ik zelf ging. Samen liepen we de trappen op. Ik opende de deur van de ziekenzaal. Vastberaden liep ik samen met Yvonne naar het gordijn waar madame Plijster achter stond.
"Eeh, madame Plijster?" Vroeg ik netjes, en vrijwel onmiddellijk kwam haar hoofd achter het gordijn vandaan. Ik schrok een beetje van de snelle reactie.
"Wat is er Monika?" vroeg madame Plijster
"Nou, ik wilde het eigenlijk even over Lili hebben," Zei ik kalm.
"Hoe zag ze eruit? Ik bedoel, een klap met een Beukwilg is wel heel erg. De meeste mensen overleven dat niet eens…" Ik moest maar een beetje overdrijven, ook al wist ik dat je niet perse dood gaat.
"Tsja, Monika, daar geef ik je gelijk in. En even tussen ons: Ze had geen schrammetje. Ze was alleen helemaal in de war. Ze zal wel net ontkomen zijn maar met haar hoofd op iets zijn gevallen of zo. Eerlijk gezegd verdiep ik me nooit in de oorzaak. Soms wí­l je niet eens de waarheid weten." Mmm, geen schrammetje he, dat is verdacht. Nu is het meteen een overeenkomst met die van Yvonne. Ik vertrouw dit echt niet, er is echt meer aan de hand.
"Maar hoe kon je haar zo snel al de ziekenzaal uitsturen? Zelfs al was ze er goed aan toe, moet je haar dan niet ter observatie laten liggen of zo?" Misschien was het echt wat anders, maar laat ik madame Plijster maar nu geloven dat ik het over de Beukwilg heb.
"Het is wel de Beukwilg waar we het over hebben!" Zei ik overdreven.
Ik keek Yvonne even aan, ze knikte met me mee. Zelfs Yvonne trapte in mijn plannetje. Ik zou toch binnenkort het moeten uitleggen aan haar, maar ik zou voorlopig iedereen laten denken dat er niks aan de hand was, want anders zou het misschien in de soep lopen.
"Denk je echt dat ik dat zou doen?" Vroeg madame Plijster. "Ik heb gedaan wat ik kon. Ik heb haar een drankje gegeven waardoor ze haar geheugen terugkrijgt. Ik kan niet garanderen dat ze zich het hele voorval herinnert, maar ze zal in ieder geval na een tijdje weer weten wat ze überhaupt bij die boom deed. Je moet echt gek zijn wil je daar voor de lol rondlopen." Het enige wat ik raar vond was dat Lili en Yvonne beide hun geheugen kwijt waren, was dit misschien met opzet, had iemand de amnesia spreuk uitgevoerd?
"Is het niet gevaarlijk om haar rond te laten lopen terwijl ze de helft niet meer herinnert?" Kwam Yvonne tussen ons in.
"Nou," begon ze voorzichtig, "het vreemde van alles is dat ze zich alleen maar het ongeluk zelf niet meer herinnert. Toen ik haar vroeg hoe ze heette, en wat ze eergisteren had gegeten, kon ze me dat allemaal vertellen. Maar toen ik wilde weten waarom ze gisteren naar de Beukwilg ging en wie ze allemaal gesproken had, wist ze dat niet meer."
Dat lijkt inderdaad veel verdacht op de amnesia spreuk, ik had precies hetzelfde toen Yvonne me had betoverd.
"En ik, madame Plijster? Was ik ook zo in de war?" Vroeg Yvonne snel.
Madame Plijster glimlachte. Ik ben benieuwd wat madame Plijster verteld.
"Je was vooral van streek, denk ik. Ik had niet echt het idee dat je zo hard was neergekomen dat je je niets meer kon herinneren. Bovendien geloof ik niet dat je door een val van de trap je geheugen kwijt kunt raken, zeker niet als je vervolgens door Professor Gibbson wordt geholpen. Een klap van de Beukwilg echter…"
"Hoe weet u zo zeker dat Yvonne van de trap is gevallen?" vroeg ik kortaf en ging weer verder.
"Bij zo'n lange val heb je op z'n minst nog wat blauwe plekken. Volgens mij heeft ze op die ene bult na helemaal niets." Ik keek een beetje verdrietig naar Yvonne, hoe kon dit gebeuren er klopt echt iets niet. Ik vervolgde mijn gesprek.
"Het lijkt er eigenlijk meer op dat Yvonne haar hoofd heeft gestoten. Of dat iemand haar een klap voor haar hoofd heeft gegeven," zei ik, en madame Plijster keek me verontwaardigd aan.
"Beschuldigt u Professor Gibbson nu van liegen, juffrouw Haex?" Vroeg ze, waardoor ik een beetje in paniek raakte.
"Neenee, dat bedoel ik niet," zei ik snel.
"Misschien heeft ze gewoon niet alles zien gebeuren." Verzon ik snel.
Ik was bang dat madame Plijster me weg wou sturen, maar ook zij werd kalmer.
"Het klinkt inderdaad logischer," zei ze gelukkig kalmer.
"Maar zoals ik al zei: Soms wil je niet eens weten wat er gebeurd is. Ik denk dat we het gewoon op een val van de trap moeten houden. Zolang juffrouw Spee nergens last van heeft is het goed en kan ze binnenkort gewoon weer aan de lessen deelnemen. Mocht ze ergens klachten krijgen kan ze altijd bij me terecht, maar zoals het er nu naar uitziet zal dat niet gebeuren." Ik vond het niet rechtvaardig, maar misschien vond Yvonne het prima. Ik keek Yvonne nauwkeurig aan, ze leek er geen problemen mee te hebben.
"Goed, dank u wel," besloot ik te zeggen. Ik wist genoeg, nu had ik alleen mijn boek in mijn kluis, Lili en Yvonne nodig.
"Dan houden we u niet langer meer op." Zei ze met oog op de kreunende patiënt die tijdens ons gesprek steeds harder met zijn hoofd in zijn kussens had geslagen. Madame Plijster zuchtte.
"Slachtoffer van de Wemels. Geen idee wat die twee nu weer van plan zijn maar dit is de zoveelste al die op de ziekenzaal terecht komt. Ik kan er maar niet achterkomen wat deze heeft, telkens als ik vraag waar hij last van heeft gaat hij alleen maar harder kreunen en probeert hij me te slaan. Ik hoop dat het vanzelf overgaat, zoals de meeste van de Wemels grapjes. Al had ik laatst een hele reeks eerstejaars die een stoppelbaard hadden waar ze niet vanaf kwamen. Toen heb ik toch wel even de hulp van professor Stronk in moeten roepen." Ik keek de jongen aan eerst herkende ik hem niet, maar later zag ik dat het Jeremy was. Hij leed door Fred en George hun grap. En ik wist precies welke grap het was.
"Dag madame Plijster, bedankt en tot ziens." zei Yvonne nog snel. Ik zei ook totziens, maar niet al te snel. Ik heb de komende tijd liever geen black-outs.
"Ik hoop dat dat nog even mag duren!"

Over Jeremy gesproken, hij was een tweedejaars uit Ravenklauw, laatst was Mateusz met hem nog aan het discussiëren over wie de beste cijfers had. Een hufflepuffer of een griffoendor, natuurlijk kwam Mateusz voor me op. Maar ik bemoeide me ermee dat iedereen anders is, en dat je niet op iemand zijn afdeling moest beoordelen. Oke, iedereen wist dat ravenklauw vol zat met slimme mensen, maar dat betekende niet dat in de andere geen slimme kinderen zaten. Toen werd Jeremy pissig en duwde me omver. Ik denk dat Fred en George, vooral George, daarom wraak namen op hem. En ik vond het niet erg, ja ik weet, het is niet aardig. Maar hij hoefde me niet omver te duwen. En dit gaf George weer een pluspunt. Hij kwam voor me op, op zijn manier. En met hulp.

We liepen de zaal uit en ik draaide me om naar Yvonne,
"Zag je niet wie dat was?" Zei ik lachend naar Yvonne. Terwijl ze mij verbaasd aankeek.
"Dat was Jeremy." Ik keek Yvonne duivels aan. Ze keek me nog steeds verbaasd aan, maar toen kwam er een "Oja gezicht". Ik had haar het verhaal al eens verteld.
"Nu herken ik hem pas." Lachte ze nu ook een beetje.
"Ik weet wat hem mankeert." Fluisterde ik.
"Wat dan?" Yvonne werd nieuwsgierig.
"Ik las het nog drie weken terug, toen we uitval hadden van Professor Sneep. Dat was pas relaxed geen gezeur van hem." Glimlachte ik, ik had die grap aan Fred en George voorgesteld. Wist ik veel dat ze het op Jeremy gingen uitoefenen. Ik ging verder met praten.
"Iedere keer als madame Plijster aan hem vraagt, wat er aan de hand is, dan krijgt hij pijn. Maar ik denk dat Jeremy het verdient." En daarbij, het makkelijkste bij alle mentale spreuken kun je de amnesia spreuk uitoefenen, zodat het slachtoffer/Jeremy er niks meer van herinnerd om pijn te lijden. Yvonne keek me lachend aan.
"Die Jeremy krijgt nu een koekje van zijn eigen deeg." Ik knikte met Yvonne mee.

Yvonne en ik liepen verder naar de Zwadderich afdeling, het werd er steeds kouder.
"Heb jij het nooit koud hier?" Vroeg ik bibberend.
"Nee, hoezo? Oh, de kelder. Nee dat ben ik al gewend, in het begin vond ik het ook ijskoud, maar nu niet meer." Ze glimlachte en ik liep bibberend verder. Voor de leerlingenkamer van de Zwadderich afdeling bleef ik staan.
"Ik blijf wel hier, ga Lili maar zoeken," zei ik nog steeds te koud.
"Oké dan zie ik je zo," zei Yvonne nog steeds lachend. Ik keek rond en zag gewoon mijn adem, ik speelde er even mee. Er kwam een groepje aan lopen en die keken me vuil aan. Ik liet geen angst zien en glimlachte naar ze. Tuurlijk ik was een beetje bang, maar dat hoefde hun niet te weten. Er liepen nu meer Zwadderichs rond, er gingen een paar weg uit de leerlingenkamer. Ik keek het groepje na, totdat iemand me liet schrikken. Het waren Lili en Yvonne. Ik keek Lili blij aan en gebaarde een knuffel. Lili en ik knuffelde en ik pakte Yvonne erbij zodat we even groepsknuffel hadden. Oh shoot, ik ben nu bij de zwadderich afdeling, we horen elkaar niet te knuffelen. Ik liet Yvonne en Lili snel los. Ik lachte een beetje en we liepen naar boven toe, waar het gelukkig wat warmer was. Ik brak de stilte door meteen een vervelende vraag te stellen.
"Uh… Lili… Wat deed je bij de Beukwilg?" Ik zag dat Lili me verbaasd aankeek. Alsof ze niet eens wist hoe ze moest antwoorden.
"Monika, ik weet niet eens meer, hoe ik daar terecht kwam. Laat staan dat ik daar nooit meer wou zijn. Je weet toch nog een paar maanden geleden.-" Ik onderbrak haar.
"Ja ik weet het nog, je wou daar nooit meer komen." Ik keek toen naar Yvonne die blijkbaar iets meer wou weten. Ik legde samen met Lili uit aan Yvonnr, over de keer dat we bij de Beukwilg waren.
"Maar dan zou Lili toch niet meer daar willen komen." Vroeg Yvonne nieuwsgierig.
"Ja, daarom snap ik niet waarom ze daar was. Sorry, maar dit keer heb ik niks aan madame Plijster." Ik keek Yvonne en Lili aan, ze keken me een beetje verbaasd aan.
"Ik weet ze doet haar werk, ik zeg ook niet dat ze het verkeerd doet." Ik ijsbeerde verder.
"Maar soms wil ik wel weten wat er met een persoon gebeurd." Ik stopte met lopen.
"Ik vind dat er echt iets niet klopt. En ik wil erachter komen." Zei ik vastberaden. Lili liep naar me toe.
"Geloof me Monika dat wil ik ook." Zei Lili een beetje boos.
"Ik ook," Onderbrak Yvonne. "Ik wil weten wie mij en Lili heeft verwond, ik ben het helemaal met je eens. Een trap en een beukwilg zijn iets meer pijnlijker dan een grote bult." Ze raakte haar bult voorzichtig aan, en maakte een pijnlijk gezicht. Het was een tijdje stil, want ieder van ons was gefrusteerd dat we niks wisten. Dus ik begon maar met een ander onderwerp.
"Eeh Yvonne? Hoe vond je je cadeau eigenlijk?" Vroeg ik aan haar. Yvonne en Lili keken beiden op. Toen begon Yvonne blij.
"Ik vind het een geweldig boek, hij is nu al zo een beetje versleten. Dankje ik heb nog nooit zo een leuk cadeau gehad." Ik herrinnerde me de titel nog goed, Muziekerige Spreuken heette het boek.
"Graag gedaan,-" Ik werd onderbroken door Lili, ze liep opeens weg. Het leek wel alsof ze boos was.
"Eeh Lili wat is er?" Vroeg ik aan haar.
"Wacht nou." Riep ik tegen haar. Ze leek wel boos, ze dacht toch niet dat ik haar was vergeten.
"Heb je mijn brief niet gelezen?" Riep ik nog steeds. Ze draaide zich plots om. Ik zag al een traan over haar wang rollen.
"Nee," ze snikte, "mijn vader had hem afgepakt. En toen zag ik dat jij een cadeau had gegeven aan Yvonne." Ze snikte verder, "En mij ben je vergeten."
"Nee, mijn moeder had alle uilen weggestuurd. Dus ik had in die brief geschreven dat ik hem persoonlijk zou geven." Zei ik tegen haar terwijl ik een zakdoek tevoorschijn haalde. Nadat ik dat zei keek ze naar de grond en veegde haar tranen weg.
"Oh. Dus. Uh, je bent me niet vergeten." Zei ze nu wat sterker.
"Nee tuurlijk niet, ik geef je hem vanavond wel. Bij het avondeten. Of ervoor kan ook." Zei ik blij.
"Ik voel me nu zo dom." Zei Lili schamend.
"Nee, ben dat nou niet. Ik vind het fijn dat je gevoel hebt, aangezien… sorry… bijna alle zwadderaars geen gevoel tonen." Zei ik serieus. Maar blijkbaar moest Lili erom lachen.

Ik nam afscheid van Yvonne en Lili die richting de Zwaddertafel liepen. Die avond had ik nog niet de kans gekregen om het cadeau aan Lili te geven dus ik zou het morgen geven. Na weer een lange dag, lag ik weer vertrouwd in mijn zweinsteins bedje.

Die ochtend liep ik naar de Hufflepuff tafel waar ik een alteblije Tom zag zitten.
"Hey, jou heb ik al… een week niet meer gezien. En heb je je meisje al veroverd." Zei ik lachend en porde hem in zijn zij.
"Nee." Er kwam een rood gezicht.
"In welke afdeling zat ze ook alweer?" Vroeg ik me af, ik wist wel dat ze in de derde zat.
"Oh ze zit bij ons." Hij lachtte een klein beetje en werd daarna meteen nerveus.
"Echt waar? Ik zie haar nooit bij ons. Ik ken alleen de eerste jaar kei goed, de tweede jaars minder en tja zo gaat het verder." Ik keek rond.
"Ze zit aan het einde van de tafel." Zei hij verlegen. Ik keek die richting op, en ja daar zat ze met een Hufflepuffel speld en in onze mooie zwart/geel gekleurde uniform. Ze had lang blond haar, met zwarte highlights. Ze was denk ik een echte fan van onze kleuren. Wat ik best wel cool vond. Haar haar zag er best leuk uit.
"Waarom praat je niet gewoon met haar?" Zei ik alsof het de makkelijkste zaak was van de wereld.
"Ben je gek, ze ziet me niet eens zitten. Ik ben 11 en zij… zij is… uh hoe oud is ze?" Vroeg hij zich af.
"Ik denk rond de 13." Duh tel er gewoon 2 jaar bij.
"Tom, niet zo veel kwijlen. Ik wil mijn broodje graag droog en fris eten." Ik keek even de zaal rond, totdat ik Leona zag lopen. Ze keek teleurgesteld onze richting op. Ik zwaaide of ze naar me toe kwam, want ik kon de kwijlende Tom niet achterlaten. Ze liep rustig met de tweeling mijn richting op, het leken wel haar bodygaurds. Waardoor ik een beetje in de lach schoot.
"He, wat zijn jullie aan het doen." Vroeg Leona nieuwsgierig. Ik keek van George naar Leona.
"Oh, ik eet een broodje, net gered uit de klauwe van Tom's slijm. En Tommie hier heeft het zwaar te pakken." Ik glimlachte en Leona moest ook een beetje lachen. Fred begon Tom te vervelen over zijn verliefdheid. Leona en George gingen aan tafel zitten. Ik richtte me snel tot Fred.
"Eeh ik zag Jeremy net nog in de ziekenzaal, ik bleef lachen toen madame Plijster bleef doorvragen." Ik zag dat George zich boog om mee te luisteren. Het gesprek duurde nog een lange tijd, na het gesprek nam ik afscheid en liep ik door naar de meiden wc. Ik kwam de wc binnen, ging het hokje binnen en hoorde oppeens een boos gesprek. Er kwamen denk ik 2 of 3 meiden binnen. En een stem herkende ik meteen, het was Stella. Ik bleef stil, ik wilde weten wat er aan de hand was.
"Dit jaar wordt het anders, ik krijg wat ik wil. Ik laat niemand meer mijn plannen dwarsbomen. Carlo wordt weer van mij, als die Monika er niet was geweest dan zou er niks aan de hand zijn geweest." Waarom moet ze het altijd over mij hebben. Kan ze geen ander slachtoffer vinden? Ik heb medelijden met Carlo, dat ik haar aan hem heb voorgesteld. Of ja, voor haar heb uitgevraagd.
"Maar hoe weet je dat Carlo jou terug wil." Zei een meisje die me vaag bekend voorkwam.
"Hoe bedoel? Tuurlijk wil die me terug." Zei ze verwaand. Ik hoorde ze weglopen uit de wc. Ik wist niet wat ik hiermee moest, als Carlo en Stella wat kregen. Nou ja, ik kan ze niet stoppen. Ik wil toch nu geen vriendje, ik mag wel dromen. Maar je kan geen twee vriendjes hebben. Misschien is het wel beter als George en Carlo een vriendin krijgen. Ik wil wel een beetje afstand van ze, ik word misschien een klein beetje jaloers, maar ja zo zit het leven.

Ik zat in de leerlingenkamer, ik hoorde opeens iemand binnen komen die helemaal in paniek was. Het was een meisje die samen liep met een ander meisje, ze waren beide vijfdejaars. Het eerste meisje die huilend binnenkwam, riep dat er weer een aanval was geweest. Dit keer op een eerstejaars Zwadderaar. En het was ook nog eens een meisje. Ik kreeg weer een steek in mijn hart, wat nou als het slachtoffer Lili of Yvonne was. En ja hoor de steek had gelijk want een van hun was het slachtoffer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.