Hoofdcategorieλn
Home » Goede Tijden, Slechte Tijden » For Blue Skies » For Blue Skies Chapter 2
For Blue Skies
For Blue Skies Chapter 2
Dinsdag 13 september
Hij heeft een tas vol spullen meegenomen. Edwin wilde eigenlijk vanmorgen eerst naar de Sanders familie gaan om spullen van Lucas op te halen zoals zijn vader die avond daarvoor had gezegd. Maar die hadden morgen de begrafenis van Rosa en met Janine ging het ook nog steeds niet goed en Edwin wilde ze niet nog verder tot last zijn. Hij had dus besloten om eerst maar eens op zijn kamer te kijken wat Lucas daar nog allemaal voor spullen had liggen, voordat hij de familie Sanders ging lastig vallen.
Het was verassend veel. Wanneer Lucas bleef slapen in het weekend nam hij bijna altijd een weekendtas waarvan hij hoogstens de helft gebruikte en de andere helft meestal bleef liggen, zo blijkt nu. Edwin had er nooit erg in gehad, maar het leek wel of Lucas bijna op zijn kamer woonde.
Een la was ingenomen met sokken en boxers van Lucas. De truien en broeken nam Lucas wel telkens mee naar huis want die mochten niet opgevouwen liggen want dan zouden er kreukels in komen en dat was echt finesse voor de kleding. Of zoiets, Edwin had niet opgelet toen Lucas die keer op zijn kamer was en aan een stuk door was gegaan waarom hij zijn kleren niet kon laten liggen.
Hoe lang was dat wel niet geleden, het moest haast wel net na het weekend zijn geweest. Dat moet wel want eerder had Lucas nooit mogen blijven slapen van zijn vader. Gelukkig waren die tijden voorbij en opgelost. Edwin denkt niet dat hij het had kunnen verdragen als hij nu ook nog problemen met zijn vader erbij zou hebben gehad.
Maar sokken en boxers waren nou niet echt de spullen waar Edwin mee in het ziekenhuis wilde aankomen. Hij kon moeilijk een onbewuste Lucas eerst uitkleden om hem vervolgens weer in zijn eigen ondergoed aan te kleden. Ook al wist hij dat Lucas het waarschijnlijk wel kon waarderen om in zijn eigen schone ondergoed te liggen in plaats van ondergoed dat hij al bijna een week aan had.
Wel pakte hij de foto die hij van Lucas en hem aan de muur had hangen. Wiet had hem gemaakt tijdens het weekendje weg. Zowel Lucas en Edwin hadden niet door dat de foto werd genomen zoals ook te zien is op de foto want alle twee kijken ze niet naar de camera. In plaats daarvan zit Edwin te lezen uit een van zijn schoolboeken die hij had meegenomen op de vakantie in de hoop nog wat te leren, terwijl Lucas over zijn schouder mee leest. Net op het moment dat Wiet de foto maakte, gaf Lucas Edwin een kus op zijn schouder.
Toen Wiet de fotoí¢Ã¢â‰â¢s had afgedrukt, heeft ze die foto ingelijst en aan Edwin gegeven. Als een soort herinnering had ze gezegd. Edwin had op dat moment het idee gehad dat ze bedoelde als een herinnering aan het leuke weekend, maar nu een paar weken later was diezelfde herinnering verandert in een herinnering aan de goede kant van Wiet en aan een Lucas voor de coma.
Hij pakte de foto voorzichtig in krantenpapier en vervolgens in keukenpapier. Hij wilde niet dat de foto zou breken, zoals de kikkers van zijn moeder. Daar was de foto te dierbaar voor. Ook vond hij nog een boek dat van Lucas was en wat hij telkens meenam als hij bij Edwin bleef slapen. De eerste paar keer sjouwde hij het telkens op en neer. Tot Lucas het op een gegeven moment had laten liggen. Dit was zijn Edwin boek, grapte hij wel eens. Als hij ooit zou willen weten hoe het eindigde, dan moest hij gewoon heel vaak komen om het uit te lezen want alleen hier kon hij het lezen.
Hij wilde eigenlijk meer mee nemen zoals de ̮̤d's die bij zijn cd collectie stonden of de films die beneden tussen lagen. Of de trui die Lucas hier had liggen met Meerdijk Rules erop omdat Edwin vond dat het Lucas goed stond. En Lucas liep meestal thuis niet rond in een trui dus daarom droeg hij hem meestal alleen als hij bij Edwin was. Of het schrift waar Lucas op elke bladzijde wel een keer Lucas hartje Edwin had staan. Dat deed hij als hij zich verveelde omdat Edwin aan het leren was en hij wilde Edwin niet vervelen. Dus dan ging hij maar tekenen, maar aangezien Lucas niet goed kon tekenen werd het meestal hartjes tekenen met hun twee namen ernaast. Edwin vond het eerst schatting toen irritant want in bijna al zijn collegeblokken stond nu wel een bladzijde vol met hartjes, maar nu. Nu was alles anders.
Hij wilde eigenlijk al deze spullen meenemen. Want hij wist dat het voor Lucas een vertrouwede omgeving zou creeeren, ookal was hij er niet bewust van. Maar hij vond het eigenlijk wel fijn als sommige spullen van Lucas gewoon bleven liggen in zijn kamer. Dan bleef Lucas toch een beetje bij hem als hij niet in het ziekenhuis was.
&&
Toen hij bij het ziekenhuis kwam, wilde hij eigenlijk direct doorlopen naar Lucas zijn kamer. Maar een zuster hield hem tegen. í¢Ã¢â¬ÃÅEn waar denk jij dat je heen gaat?í¢Ã¢â‰â¢ vroeg ze in een zware stem die eigenlijk bij een man hoorde.
í¢Ã¢â¬ÃÅNaar mijn vriendí¢Ã¢â‰â¢ zei Edwin terwijl hij haar vreemd aankeek. Werkte ze soms voor de ziekenhuis politie om mensen meteen te ondervragen als ze binnen kwamen.
í¢Ã¢â¬ÃÅNaar je vriend? En wie is je vriend dan precies?í¢Ã¢â‰â¢ zei ze terwijl ze Edwin met samengeknepen ogen bestuurde. Hij zag hoe haar ogen eerst naar beneden gleden voordat ze weer omhoog kwam en ze haar blik op zijn gezicht rustte. Groene ogen die recht in zijn bruine staarde.
í¢Ã¢â¬ÃÅUh, Lucas Sandersí¢Ã¢â‰â¢ hij keek snel rond of hij iemand zag die hij kende want hij had het gevoel alsof hij moest bewijzen dat hij Lucas wel kende.
í¢Ã¢â¬ÃÅDat zullen we dan even opzoeken, of niet?í¢Ã¢â‰â¢ en zonder zijn antwoord af te wachten ging de zuster achter de computer zitten en zag hij haar bril opzetten. De bril maakte haar gezicht er iets vrouwelijker uitzien, maar nog steeds deed het niet veels goed.
Edwin bleef staan wachten en tikte ongeduldig met zijn hand op de balie van de receptioniste. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat die hem zuur aankeek, maar het kon hem niks schelen. Waarom kon ze hem niet gewoon doorlaten. Hij wilde gewoon naar Lucas toe.
í¢Ã¢â¬ÃÅAh hier staat hetí¢Ã¢â‰â¢ zei ze zonder dat haar ogen het computerscherm verlaten, í¢Ã¢â¬ÃÅLucas Sanders, kamer 3.14. Wilt u dat ik met u meeloop of denkt u dat u het wel kunt vinden?í¢Ã¢â‰â¢
í¢Ã¢â¬ÃÅIk vind het welí¢Ã¢â‰â¢ zei Edwin en hij wilde meteen weglopen maar de stem van de zuster hield hem tegen í¢Ã¢â¬ÃÅHet bezoekuur stopt over een uur, dat u het weet.í¢Ã¢â‰â¢
í¢Ã¢â¬ÃÅJa dat weet ik, dank je welí¢Ã¢â‰â¢ zegt Edwin vriendelijk terwijl hij er zachtjes í¢Ã¢â¬ÃÅbitchí¢Ã¢â‰â¢ aan toevoegt voordat hij wegloopt richting Lucas zijn kamer.
&&
Hij ziet meteen dat er iets verandert is als hij binnenkomt. Aan de rechterkant van het bed staat een vaasje met bloemen waar een kaartje aan zit. Hij wil eigenlijk kijken van wie het is maar weet niet zeker of dat wel mag. Hij kijkt Lucas aan. í¢Ã¢â¬ÃÅHet is niet alsof jij mij toestemming gaat gevení¢Ã¢â‰â¢ zegt hij zacht.
Voorzichtig kijkt hij op het kaartje, van Nina en Noud. Er naast staat ook een foto van een kleine Nina en Lucas die samen in de tuin zitten. Nina is bijna een kop groter dan Lucas in de foto en Lucas doet zijn best om dat gat zo klein mogelijk te maken door op zijn tenen te staan. Zelfs toen al meer haantje de voorste willen zijn.
Hij legt zijn tas op het voeteinde van het bed en haalt voorzichtig de foto eruit en zet deze aan de andere kant van Lucas zijn bed. Dan gaat hij zitten aan de linkerkant van het bed. Zijn plaats, zijn stoel en slaat Lucas zijn boek open. Zachtjes begint hij voor te lezen aan zijn vriendje.
Reacties:
Wat schattig: 'Zachtjes begint hij voor te lezen aan zijn vriendje.'!
Was blij verrast toen ik dit hoofdstuk zag!
Heb ik toch helemaal nog niet gereageerd op dit hoofdstuk
Maare, echt super leuk