FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 12.1

Vele uren later komen we op de bloemenweide aan. Alice herkent het gelijk uit het visioen wat we samen hebben gezien. In mijn ooghoeken zie ik haar naar adem happen. Jasper pakt haar nog net op tijd vast, voor ze in elkaar stort. Iedereen kijkt haar benieuwd aan. Ik laat Edward zijn gave naar voren komen. Stiekem kijk ik in haar hoofd. Gelijk snap ik ook waarom ze naar adem heeft gehapt. Het is niet van herkenning geweest, maar van een visioen. Ik ben echter net te laat geweest om te zien wat er is. Ik heb nog net het laatste stukje gezien, maar dat is het. Langzaam krabbelt Alice omhoog. Vluchtig kijkt ze iedereen even aan. Dan komen de woorden waar iedereen zo op zit te wachten. í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Ze zijn er over vijf minuten. Jane vertelde waar we heengingen.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� Ze fluistert het bijna. Iedereen weet over wie ze het heeft. Een laag gegrom klinkt naast me, maar niet dat van een vampier. Als ik opzij kijk zie ik Jacob me aankijken, maar deze keer niet met afgunst. Hij is kwaad op ze. Hij vraagt zich af waarom ze mij niet met rust laten. Zwak glimlach ik terug. Daar weet ik het antwoord wel op, maar door dat te zeggen weet iedereen al wat er gaat gebeuren. De Volturi zal niet één, twee, drie mij opgeven, en al helemaal niet aan de Clan van wie ze vrezen dat die hun macht een keer over zullen nemen.

Razend snel is er een plan opgezet. Het rammelt nog wel aan alle kanten, maar het is er in ieder geval. Jacob heeft Sam en zijn roedel laten komen, waardoor we nu met 8 wolven zijn. De twee jonkies, Brady en Collin, moeten het reservaat beschermen van Sam. Nu staan we te wachten op de Volturi. Ze kunnen er ieder moment zijn. De vijf minuten zijn bijna om. Toch wel een beetje zenuwachtig wiebel ik van mijn ene been op de andere. Ik kan juist niet, in tegenstelling van andere vampiers, stilzitten als ik zenuwachtig ben. Dan begint het. Heel in de verte zien we donkere mantel zich door het struikgewas manoeuvreren. De gehele Volturi, zelfs de vrouwen, lopen richting ons. De wolven grommen zacht. Ik duw onbewust mijn schild over iedereen uit.

Al een tijdje staan we stil tegenover elkaar. Ik sta half achter Edward, hopend dat de Volturi uit zichzelf weg zal gaan. Echter weet ik wel beter. Dat zullen ze nooit doen. Niet als ik niet mee ga, vrijwillig of niet, en ik ben zeker niet van plan mee te gaan. Uiteindelijk, als er niets lijkt te gebeuren, stapt Aro naar voren.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Carlisle, oude vriend, hoe gaat het ermee?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� Ik kan horen aan zijn stem dat hij het uit beleefdheid doet, maar dat hij er helemaal niet in geïnteresseerd is. Hij wil het gesprek goed stemmen dat we zo meteen beter over mij kunnen í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“onderhandelení¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�. Zo goed en zo kwaad als mogelijk probeer ik dit Michael duidelijk te maken. Hem duidelijk te maken dat Carlisle dit moet weten.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Uitstekend, we waren op bezoek bij de Denalií¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢s en hebben ze gelijk meegevraagd. Als een soort vakantie voor hun. We wilden net aan Samí¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢s roedel vragen of dat goed is, aangezien die van Jacob met ons meeging,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� zegt Carlisle in één vloeiende beweging. Ik sta ervan te kijken hoe gemakkelijk hij de leugen verzonnen krijgt, en dat hij het ook nog geloofwaardig kan overbrengen. Het gesprek loopt gestaagd verder. Aro krijgt niet voor mekaar wat hij wil. Blijkbaar heeft Michael me gehoord en het doorgegeven. In gedachten bedank ik hem.

Als ik iets achter Edward vandaan kom, kijk ik recht Alec in zijn ogen. Dat heb ik beter niet kunnen doen. Ik zie de pijn in zijn ogen die er eerst niet was. Ik zie leegte, verdriet en haat, maar het meeste zie ik angst. Hij weet net als ik dat dit sowieso op een gevecht uit gaat lopen, maar hij mag niets doen om mij te kunnen helpen. Het maakt hem kapot, maar hij kan er niets tegen doen.

Reacties: