FanFic.nl

Elena 's new adventure

Fight

Vloekend besefte ze dat ze in de val zaten.
Het was vijf tegen negen en wie weet hoe veel dooddoeners ze nog achter hun rug verstopt hadden.
' Wel, wel. Lange tijd niet meer gezien. Vooral jou niet Garreth. En dan te besefen dat je zo een lange tijd te gast was in mijn huis. '
Elena zag haar broer verstijven door de uitspraak.
' Jouw gastvrijheid is anders ook niet echt om naar huis te schrijven. Kaatste ze terug.
' Nee, werkelijk? Nu kwets je me. '
Zijn achterban leek dit amusant te vinden want ze begonnen bulderend te lachen.
' Fijn dat je nog steeds kan lachen. Want ik denk niet dat die heer van je het fijn vond dat je ons liet ontsnappen. ' Riep Garreth deze keer.
En daar had hij duidelijk een gevoelige snaar geraakt want het lachen verging de man vlug.
' Hij was inderdaad niet te vreden. '
De manier waarop hij dit zei maakte duidelijk dat deze zin nog wel erg zacht was uitgedrukt.
' Maar dit zal gauw veranderen als ik zowel Potter als jullie twee aan hem terug geef. '
' Wel ik wens je veel sucses. '
' Dank je. '
En voor de vrienden het besefte hadden de mannen hun staffen getrokken en werden ze bestookt met verschillende vloeken.
Het koste hen de grootste moeite om de lichshow te ontwijken.
Hierbij verloor Elena haar evenwicht en ze zou zeker verloren zijn geweest zonder de redding van het blonde meisje die een van de mannen uitschakelde met een totaal verstijvingsspreuk.
' Dank je! ' Riep ze oprecht dankbaar toen het meisje haar recht hielp.
' Ik hou er ook van om gewoon even op de grond te gaan zitten, na dit kunnen we dat samen doen. '
Verbaast trok Elena een wenkbrauw op.
Nu was het zeker, dit meisje had een klap van de molen gekregen.
Veel tijd om er verder over na te denken had ze niet want ze werd meteen belaagd door een paar nieuwe vloeken.
Ze zag Garreth die dueleerde met zowel Lucius als nog een man.
Ze kon niet zien welke van de twee hij het meeste haate: Lucius die hem maanden had opgesloten in zijn kelder of de kerel die de man bleek te zijn die hem maanden had opgesloten in zijn eigen hoofd.
Een ding was wel zeker, de twee kregen er stevig van langs.
Er kwam er nog een op haar af die ze meteen wist uit te schakelen door hem tegen de muur te gooien.
Een techniek die ook George leek toe te passen en hoe ze het deden wist ze niet maar langzaamaan kregen ze de overhand in het gevecht.
De overgebleven vier trokken zich terug naar een andere kamer, ze gingen meteen achter hen aan.
Tot hun grote verbazing vonden ze door Harry en Hermelien in gevecht met nog meer dooddoeners.
Die feeks van een Van Detta was er ook en was in gevecht met een voor hen onbekende jongen.
Nu pas drong het tot de vrienden door dat ze door de mannen te achtervolgen ze percies gedaan hadden wat ze wouden.
Ze waren recht in de val gelopen.
' Wel, wel. Wat hebben we hier? ' Zong de vrouw vrolijk toen ze hen zag.
' Potter en de Grindewalt 's. Mijn dag kan niet meer stuk. ' Gniffelde ze.
' Grindewalt? ' Hoorden ze de jongen fluisteren en ook het verstrooide meisje keek even op bij het horen van die naam.
' Onze naam is Lupos. ' Sisste Elena. ' En ik kan je een ding zeggen. Verkoop de huis van de beer nooit voor hij geschoten is. '
' O je. Modderbloedlogica. Hoe amusant. '
' Tot een jaar geleden was ik zelf niet meer dan een dreuzel en toch heb ik je goed te pakken gehad in vila Malfidus.Is het niet? '
En dit schoot bij de vrouw duidelijk in het verkeerde keelgat.
' Grijp hen! '
En meteen barste de hel weer los.
' Hoe komen jullie hier terecht? ' Hoorde ze Harry roepen terwijl hij ternauwe dood een dooddoener van zich wist af te gooien.
' Jullie helpen natuurlijk! ' Riep ze terwijl ze een andere wist te verlammen.
' Ik wou eigenlijk eerder vragen wat jullie hier doen. '
' In mijn dromen zag ik Sirius die hier gevangen gehouden werd. Maar ik vrees dat we bedrogen zijn. '
' Nee, werkelijk? '
Veel tijd om verder te kibbelen hadden ze niet want bij iedere dooddoener die ze neer legden kwamen er twee in de plaats.
Iedereen vocht met de moed der wanhoop maar Elena voelde bij iedere stap haar haar krachten meer en meer af nemen.
en het zelfvertrouwen van hun tegenstanders leek te groeien.
Het duurde ook niet lang meer voor ze allen overmeesterd waren.
' Wat zei je nu ook al weer over die beer? ' Lachte Belatrix in haar oor.
Wanhopig vocht ze tegen de armen die haar in de greep hielden maar ze had nooit verwacht dat de vrouw zo sterk zou zijn.
Ze keek rond en zag dat iedereen wel op de een of andere manier gewond was.
De vreemde jongen had zijn neus gebroken en hermelien 's gezicht was bedekt met bloed.
Garreth leek moeite te hebben om te steunen op zijn rechterbeen.
' Het word tijd dat we maar eens vertrekken. ' kirrde Van Detta.
' Zal je niet lukken! We waren hier niet alleen! ' Riep Elena dapperder dan ze zich voelde.
' O ja? Veel had je dan niet aan die versterking.'
' Ze komen nog. En dan zul je wel een toontje lager zingen. '
' Nu ben ik het beu. ' Riep de vrouw geïriteerd.
Met een harde klap sloeg ze Elena tegen de grond.
Ze zag Garreth en George die tegen begonnen te stribbelen in hun bewakers armen maar de vrouw lette er niet op.
' De duistere heer had gezecht dat als we jullie vonden we jullie heelhuids bij hem moesten afleveren maar heelhuids is in zijn ogen nog al...Relatief zeg maar.
Nerveus keek Elena toe hoe de vrouw haar staf weer trok.
' Een klein beetje plezier staat hij me zeker en vast toe...Cruc...'
Een groene lichtflits gleed langs Elena heen en raakte de vrouw recht in de maag.
' Blijf met je smerige tengels van mijn dochter af! ' Hoorde ze Lupos stem en meteen verschenen de bekende gezichten van de orde die het gevecht meteen over namen.

Reacties: