FanFic.nl

Elena 's new adventure

Battle of the titans

Nooit eerder was ze zo blij geweest om iemand te zien.
Ze hadden hem maanden niet meer gezien dus was het een raadsel hoe hij er achter was gekomen dat ze in gevaar waren maar dat kon haar op dit moment niet veel schelen, hij was er en dat was het belangrijkste.
' En kijk eens wie zich er nu mee komt bemoeien. Durf je eindelijk nog eens je kop te laten zien? '
' Dat stilzitten werd inderdaad wat moeilijk, mijn beste Marten. En mijn vrienden hier lijken wel wat hulp te kunnen gebruiken.'
Bedachtzaam liepen de twee langs elkaar heen, als twee roofdieren die hun kansen aan het afwegen waren.
Elena, Garreth en Harry keken van op een afstand toe, wachtend tot wie er het eerst zou aanvallen.
Net zoals de dooddoeners die paraat stonden hun meester te verdedigen als het nodig was.
Ze hoorde dat haar vader en George er aan kwamen.
' Hier zijn jullie. Wat...'
Toen pas kreeg hij de twee in de gaten.
' Bij Merlijns baard.' Mompelde George.
' Ga weg, jongens. Dit is te veel voor jullie.'
Lupos wou hen weg duwen maar ze spartelden tegen.
' Dit is ook ons gevecht.' Riep ze koppig.
' El, alsjeblieft.' Smeekte hij bijna.
Een luide knal trok hun aandacht, Voldemort had de eerste slag uitgedeelt maar Perkamentus had de aanval weten af te weren.
Zijn achterban wou in actie schieten maar met een handgebaar maakte hij duidelijk dat hij hem alleen wou aanpakken.
Lupos maakte hier gebruik van om hen achter een muur te trekken.
' Jullie gaan nu terug. Het is hier veel te gevaarlijk.'
' Wij kunnen ons wel verdedigen! Hebben we dat vandaag nog niet genoeg bewezen? '
' Voldemort is wel wat anders dan slechts enkele andere dooddoeners. De enige die hem zou aankunnen is Perkamentus en dan nog weet ik niet of we hier levend kunnen uit raken.'
' Wij kunnen een verschil maken. ' Bracht Garreth tegen.
' Nee, de kans dat ik jullie iets overkomt is veel te groot. Ik wil jullie niet kwijt. Begrijp dat dan. '
' Dat kunnen wij ook zeggen over jou. De kans dat jij het lootje neerlegt is even groot en denk je dat wij dat zouden aankunnen. Je bent onze vader.'
En kijk, voor de tweede keer in nog geen uur tijd noemde ze hem zo, waar oog in oog staan met de dood al niet goed voor is.
Dit bracht Lupos duidelijk van zijn stuk.
' Denken...Denken jullie daar werkelijk zo over? '
' We ziijn familie. We horen dit samen te doen. '
Uit zijn ooghoek gleed een kleine traan.
' Jullie...Jullie hebben gelijk. ' Zei hij ontroerd.
' Hebben we dat niet altijd? ' Lachte Garreth.
Een kleine lach verdween op zijn lippen.
' Dit antwoord kon zo uit je moeders mond komen. weet je? '
De anderen waren ondertussen ook aangekomen.
Ze hadden het gesprek tussen hen niet eens opgemerkt, iedereen had hun aandacht gericht op het gevecht tussen Voldemort en Perkamentus.
Ook Droebel en zijn schouwers waren aangekomen.
Ondanks de ernst van de situatie genoot ze toch van de gezichtsuitdrukking van de man.
Eindelijk kon hij met zijn eigen ogen zien dat Voldemort wel daadwerkelijk terug was.
Beter laat dan nooit zeker.
Met een harde knal kwam Voldemort op de grond terecht.
Dit was het teken voor zijn vogelingen om hun meester te hulp te schieten.
Het werd bijna routine, toverstaf trekken, de eerste spreuk die in je op kwam afvuren.
Ze werd er goed in dat was zeker.
Ze kwam Harry te hulp die in gevecht was met Belatrix.
De vrouw was een erg goede duelist, dat moest ze wel toegeven.
Ze had met niemand zo veel moeite gehad als met die feeks, maar een ding was ze wel zeker, niemand had het eeuwige leven.
Ook zei niet.
Met hernieuwde kracht beukte ze haar vloeken in op de vrouw en ook Harry leek nieuwe moed gevonden te hebben dankzij haar hulp.


Het gewicht in de strijd tussen de twee titanen keerde continu alle kanten uit, de ene keer leek het geluk aan Voldemort 's kant te staan en de andere keer was Perkamentus aan de winende hand.
Dit spelletje ging nog even aan tot Perkamentus uiteindelijk de volledige overhand wist te verkrijgen.
Met een simpele ontwapeningsspreuk dan nog wel. Ironisch.
' Het is voorbij, Marten. Heef je over. ' Zei hij even kalm als altijd.
Hoe deed die het toch altijd? Ze zou het nooit begrijpen.
' Het is nog niet voorbij, Perkamentus. '
En plots gebeurde er iets wat niemand verwacht had.
Het lichaam van de kerel leek tot as te vervagen en vloog op Harry af, recht zijn mond in.
Even leek de jongen het evenwicht te verliezen maar herstelde zich.
Meteen zag ze de verandering in zijn gezicht, Voldemort had Hary 's lichaam overgenomen!
' Als je me wil doden dan zul je eerst je beschermling moeten doden. ' Klonk Voldemort 's stem door Harry 's mond.
Een zet die niemand had zien aankomen, zelf Perkamentus niet

Reacties: