FanFic.nl

Digimon: Revolution.

Chapt 1: Garurumon?! The Blue Evolution!

''Blue Blaster!'' Een blauwe straal schoot uit een geel-blauw wezen zijn bek en raakte zijn slachtoffer volop. Deze trok zich meteen terug, wetend dat hij geen kans maakte. ''Alles oké?'' vroeg het wezen en draaide zich om, waardoor hij een meisje recht in de ogen aankeek. ''Jup, dankzij jou wel, Gabe,'' antwoordde ze op een vrolijke toon. Gabe, de Gabumon. Ze kende hem nu al.. Twee jaar? Hij was haar trouwe vriend geworden. Nee, haar beste. Nouja, niet dat ze andere vrienden hier had. Het enige wat ze zich kon herinneren was dat ze hier aan was gekomen, dat was het. Andere mensen had ze nieteens gezien in de 'digitale' wereld, de woonplaats voor wezens zoals Gabe, Digimon. ''Waar gaan we vandaag heen?'' Met een vragende blik in haar ogen staarde ze naar de Gabumon, proberend in zijn rode ogen te kijken. Hij haalde zijn schouders op. ''Misschien weer wat verkennen?'' Robin zuchtte. Alwéér? Dat deden ze elke dag al. Er gebeurde toch nooit wat. Meestal als er iets gebeurde, werden ze aangevallen door hun eigen schuld. Of het sloeg gewoonweg nergens op. ''Is er dan iets wat we nog niet hebben gehad?'' sprak ze droog, niet echt een antwoord verwachtend. Die kreeg ze echter wel. ''Ja.'' Fronsend keek ze naar Gabe, die al merkte dat ze wilde weten waar ze nog niet waren geweest. ''Ancient Dino Region. De rede dat we daar nog nooit zijn geweest is dat het afgelegen ligt en bewaakt wordt door Centarumon,'' legde hij verder uit. Robin knikte. ''Klinkt als een uitdaging. Denk je dat hij ons erdoor laat?'' De Gabumon dacht even na. ''Dat weet ik niet zeker, maar we kunnen het proberen,'' sprak hij hoopvol. Ze knikte weer. ''Yosh, dan gaan we vandaag daarheen!''

''I don't wanna be the girl who laughs the loudest, or the girl who never wants to be alone.'' Gabe, die zijn ogen gesloten had, luisterde aandachtig naar de tekst van het lied die Robin aan het zingen was. Het was wel zacht, maar nog steeds verstaanbaar voor hem. ''A~ha~, the sun is blindin', I stayed up again.'' Meestal zong ze dit als er een lange stilte was gevallen, of als ze wilde kalmeren. Het kalmeerde de Gabumon altijd, dus wat dat betreft had het effect. ''I'm safe, up high, nothing can touch me,'' zong ze zachtjes verder. Toen stopte ze abrupt en keek de Gabumon vragend aan. ''Gabe, hoe ver is het nog?'' De rode ogen van het wezentje gleed even naar zijn partner. ''Niet ver meer hoor, we zijn er zo.'' Ze waren al een tijdje onderweg geweest, en haddne wat gekletst. Toen ze niet wisten waar het gesprek over moest gaan, ging het meisje over naar zingen. De Gabumon sloot zijn ogen weer, maar opende ze even rap als dat ze gesloten gingen. Een raar gegrom was hoorbaar achter hen. ''Hoe durven jullie mijn territorium te betreden zonder mijn toestemming?!'' Gabe keek om zich heen, maar zag nergens een Digimon staan, totdat hij geritsel van de struiken hoorde en de eigenaar van die stem zichtbaar werd. Het was Centarumon, die niet al te vrolijk keek. ''We zijn het gebied nog niet ingegaan!'' protesteerde hij meteen toen hij de Digimon in zicht had gekregen. ''Stilte! Jullie waren het zo te horen wel van plan!'' Gabe slikte. Hij had te snel gereageerd. Nu had hij zichzelf en zijn partner in de nesten gewerkt. De volgende keer dacht hij na voordat hij sprak. ''Jet Gallop!'' De Centarumon kwam met een hoge snelheid op ze af gegalopeerd. Gabe duwde zijn menselijke vriedin net op tijd opzij, maar kreeg nu zelf de klap tegen zich aan. Met een klap kwam hij op de grond terecht, maar kwam weer omhoog toen hij zag dat zijn tegenstander nu achter Robin aanging. ''Blue Blaster!'' De blauwe vlam miste zijn doelwit, maar het was ook de bedoeling dat dit Centarumon af zou leiden. Het was gelukt, maar Gabe had zich de aanval van de Digimon nu op zijn hals gehaald.

''Jet Kick!'' Weer een hoef van Centarumon die Gabe in ontvangst nam met zijn snuit. Hij wreef even met zijn poot over zijn kaak voordat hij weer zijn blik richtte op zijn aanvaller. ''We zijn hier niet gekomen om te vechten, we willen alleen het gebied verkennen!'' Ergens wist hij dat zijn verdediging niet tot hem door zou dringen. Centarumon bewaakte deze plek al jaren, niemand had succes gehad in het betreden van het gebied met zijn toestemming. De Gabumon ontweek nog net een vuist van Centarumon. ''Sorry, maar ik wil geen pottekijkers. Ik heb geen idee of jullie de waarheid wel spreken. Wie weet wat jullie daar gaan uitspoken!'' Gabe snoof, maar hij had wel gelijk. Wie zei dat iedereen hen vertrouwde? ''Goed, als we niet langsmogen gaan we wel weer weg,'' was nu een andere stem hoorbaar. Robin, die nu van de grond was opgestaan waar ze terecht op was gekomen dankzij Gabe, trok een serieus gezicht en staarde de Centarumon aan. ''Ik laat jullie hier niet zomaar mee wegkomen!'' Het idee hem blijkbaar niet in de smaak gevallen, want hij rende nu regelrecht op Robin af. Haar Digimon deed een tevergeefse poging om hem in te halen, hij werd gewoon aan de kant geduwd. ''Solar Ray!'' Zijn rechterhandpalm begon geel licht af te stoten, ten teken dat de aanval werd geladen. Op het moment dat het werd afgeschoten, deed Robin haar armen voor haar gezicht, proberend zich een beetje af te schermen van de aanval. Op dat moment voelde ze een duw in haar rug, en viel voorover op de grond, voordat de aanval werd afgevuurd en achter haar in de struiken belandde. Geschrokken door de onverwachte actie keek ze op, recht in de blauwe ogen van een blondharige jongen.

''Alles oké?'' Zijn stem klonk ietwat laag. Dat betekende dus dat hij in de puberteit had en ongeveer haar leeftijd had. ''Ja, bedankt,'' antwoordde ze. ''Nog een mens? Waar komen jullie toch vandaan?'' mompelde de Centarumon, die verbaasd toe stond te kijken. Toen de twee van de grond opstonden begon hij weer te grommen en wilde op ze afsprinten. ''Ik dacht het niet! Marching Fishes!'' Kleurrijke vissen sprongen in het gezicht van de woedende Digimon, die ze in alle macht probeerde te ontwijken. Het waren er echter teveel, dus mislukte het. Robin keek naar de Digimon die zojuist die aanval had uitgevoerd. Hij had een wit lijfje dat een beetje de vorm had van een baby-zeehond. Paarse strepen sierde zijn lijf, terwijl oranje pluizig haar dat de stijl had van een punker op zijn hoofd was te zien. ''Gomamon, kun je hem zo aan?'' Robin keek opzij, naar de jongen die haar zo net had gered. Dus zijn Digimon was een Gomamon? ''Nee, het lijkt me handiger als ik Digivolve!'' antwoordde het wezentje. De jongen knikte, en liet zijn hand zijn broekzak inglijden. Vervolgens haalde hij hier een vierkantig apparaatje uit, dat leek op een klein tv-tje uit de tijd dat die net waren uitgevonden. De jongen hield het apparaatje nu voor zich, waar de Gomamon al op zat te wachten. De Digimon sloot zijn ogen, en kort daarop begon hij licht af te stoten. ''Gomamon digivolved in.....'' Zijn vorm veranderde langzaam. Hij werd groter, kreeg een pluizigere vacht en kreeg een hoorn bovenop zijn hoofd. Twee van zijn tanden groeiden tot slagtanden die er behoorlijk scherp uitzagen, en zijn poten werden enorme klauwen. ''Ikkakumon!'' Zijn gebrul denderde door Robins oren. ''Laat maar zien wat je kunt, Ikkakumon!'' riep de jongen enthousiast naar zijn Digimon. Fronsend keek Robin naar het wezen. Digivolve..? Gabe kon dat niet. Of wel? Vragend keek ze naar de Gabumon die zelf ook naar de Ikkakumon staarde. Hij had haar nooit verteld dat hij dat kon. Natuurlijk wist ze wel wat het inhield, dat had hij wel verteld. Haar blik gleed weer terug naar de blonde jongen. Was het mogelijk gemaakt voor de Gomamon om te digivolven door dat apparaatje? Zij had er ook zo één, toch?

''Harpoon Torpedo!'' De hoorn op Ikkakumons hoofd schoot omhoog. Raar genoeg was de hoorn nog gewoon op zijn hoofd te zien. Eenmaal hoog in de lucht splitsten de hoorn zich op in drie raketten, die regelrecht op de Centarumon afschoten. Deze had het te laat door om te ontwijken en werd volop geraakt. Grommend kwam hij weer recht. ''Jet Gallop!'' Op een hoog tempo rende hij op de Ikkakumon af. Hij greep de wollige vacht van het wezen vast en gooide hem de lucht in met al zijn macht. Een eind verderop kwam hij weer terecht op de grond. ''Kan je Digimon niet helpen? Ikkakumon kan het nie alleen aan,'' sprak de jongen. Robin keek op. Gabe kon niet veel uithalen, dat had hij daarnet toch gezien? Ze deed haar mond open, maar de zin ''Blue Blaster'' was niet van haar. Blijkbaar had Gabe de jongen ook gehoord en had hij actie ondernomen. ''Gabe, doe niet zo stom! Dat heeft geen effect!'' Net nadat ze dat gezegd had werd de Gabumon vlak voor haar voeten geworpen. ''Laat hem dan Digivolven?!'' Het meisje werd nu gedwongen om van de Gabumon weg te kijken en weer haar redder in nood aan te staren. ''Dat.. Dat kan hij niet... Dat hebben we nooit geprobeerd..'' mompelde ze, terwijl ze wegkeek. ''Harpo- Urfh!'' Ikkakumon werd in de houdgreep genomen, en kon zich niet meer bewegen. Robin werd op dat moment bij haar schouders gegrepen. En stevig ook. ''Eens moet de eerste keer zijn! Ikkakumon heeft jullie hulp nodig!'' Het meisje wierp een blik op het blauwe wezen die nu was opgestaan en haar afwachtend aankeek. Hij knikte overtuigend. Robin beet zacht op haar lip en wachtte even een paar tellen. ''Goed dan..''

Vlug greep Robin in haar zakken, in de hoop het apparaat te vinden. Dat deed ze ook na wat moeite. Nog sneller dan dat ze had gezocht haalde ze het ding uit haar zak en keek er bedenkelijk naar. ''Hoe werkt dit ding..?'' mompelde ze lichtjes in paniek. De jongen had dat zo snel gedaan. ''Solar Ray!'' De drie keken geschrokken op. Centarumon hield met zijn hoeven Ikkakumon vast op de grond, en had zijn rechterhand naar hun gericht, waar een lichtstraal in verscheen. De aanval werd afgevuurd, maar kwam niet ver, doordat er opnieuw wit licht verscheen. Dit keer afkomstig van de Gabumon. ''Ik.. Ik voel energie door mijn hele lijf stromen,'' sprak Gabe verrast. Op dat moment begon zijn lichaam te vervormen. Hij ging op vier poten staan, kreeg een groter hoofd, en zijn poten werden een stuk langer. Zijn hele lijf was ana het groeien. ''Gabumon digivolved in....'' Het licht verdween en de kleuren werden zichtbaar. Het leek alsof de Gabumon zijn vacht aan hem zat vastgeplakt en was uitgerekt over zijn hele lijf. Hij had nu overal een blauwe vacht met donkerblauwe strepen. ''Garurumon!'' Zijn stem was, net als die van Ikkakumon, een stuk zwaarder geworden. ''Howling Blaster!'' Hij opende vlug zijn bek en liet een blauwe straal verschijnen, die tegen de Solar Ray van Centarumon aanknalde. Een ontploffing was zichtbaar, rook verscheen. De grijze massa trok weer weg en hun tegenstander met de witte walrus was weer te zien. Gabe twijfelde geen moment en stormde erop af. Voordat de Centarumon ook maar iets kon doen beet hij in één van zijn armen. De Digimon piepte van de pijn, en vergat zijn gewicht op Ikkakumon te plaatsen. Hierdoor kon deze ontsnappen. ''Laten we er een eind aan maken! Harpoon Torpedo!'' Gabe sprong van zijn slachtoffer af en ging naast Ikkakumon staan. ''Howling Blaster!'' Beide aanvallan raakte hun doelwit, die achteruit vloog en bewusteloos op de gron neerkwam. De witte walrus wilde erop af sprinten, maar Gabe hield hem tegen. ''Dat is genoeg, we willen de bewaker niet dood hebben,'' sprak de blauwe wolf. Ikkakumon knikte, gaf toen licht en werd kleiner. Niet veel later stond er een Gomamon op zijn plek. De Garurumon deed hetzelfde.

''Pedro, zag je dat?! Ik heb hem flink aangepakt!'' Gomamon rende vrolijk op zijn partner af, die hem op moest vangen, omdat hij in zijn armen sprong. ''Ja, ja. Lijkt het je niet beter ons eerst voor te stellen voordat we onze overwinning vieren? Daarbij, we hebben kans dat hij nog wakker wordt, dus kunnen we maar beter weg hier,'' sprak de blonde knul, en keek vervolgens Robin vragend aan. Die knikte. Zij wilde hier ook zo snel mogelijk weg. Ze had geen zin in nog een zinloos gevecht.
Na een tijdje te hebben gelopen stopte de jongen abrupt, draaide zich naar Robin, en stak zijn hand uit. ''Ik ben Pedro, en die daar is Gomamon,'' sprak hij met een vriendelijke glimlach. Het meisje nam zijn hand aan, en begon zelf te spreken. ''Dit is Gabe, en ik ben Robin.'' Ook zei glimlachte vriendelijk. Gomamon liep fronsend op Gabe af. ''Gabe? Niet Gabumon?'' De Digimon schudde lichtjes grijnzend zijn hoofd. ''Een roepnaam klinkt veel leuker. Je raakt dan vooral niet in de war als er andere Gabumon in de buurt zijn,'' antwoordde hij kalm. Gomamon keek hem verbaasd aan. ''Heeft zij je dan je naam gegeven?'' Hij knikte. ''Haa? Pedro, waarom gaf jij me geen naam?'' Pedro keek stomverbaasd naar zijn Digimon. ''Ik dacht dat je die zelf kreeg,'' mompelde hij. De Gomamon blies zijn wangen bol en keek weg van zijn partner. ''Eerlijk gezegd ben ik verbaasd jou ontmoet te hebben, Pedro,'' begon Robin zuchtend. De blonde jongen keek lichtverbaasd op. ''Hoe bedoel je?'' vroeg hij nieuwsgierig. ''Ik ben hier al twee jaar aanwezig, maar ik heb nog nooit een mens hier ontmoet,'' antwoordde ze. ''Al twee jaar?!'' Zijn stem sloeg even over, wat alleen nog maar meer aangaf dat hij geschrokken was van haar antwoord. ''Ik ben hier net aangekomen,'' mompelde hij. ''Ik zit hier hooguit een week.'' Gabe en Gomamon liepen een stuk vooruit, en zaten zelf verdiept in hun gesprek. Dat ging vast over hun partners, of de Digiworld. ''Maak je niet druk, zo erg is het hier niet,'' probeerde het meisje op een geruststellende toon. Pedro zuchtte en schudde zijn hoofd. ''Met Gabe misschien, maar Gomamon heeft een nogal kort lontje. We hebben al tegen de nodige Digimon gevochten.'' Ah, vandaar dus dat Gomamon al kon Digivolven in een week. Voor haar had het nogal lang geduurd omdat Gabe nou eenmaal niet zo van vechten hield. ''Ik zie mezelf niet twee jaar zo doorgaan,'' mompelde hij neerslachtig. ''Je raakt er wel aan gewend,'' mompelde Robin als antwoord. Pedro keek haar droog aan, maar ze scheen alweer met een nieuw idee te komen. ''Gabe en ik waren dit gebied aan het verkennen, heb je zin om mee te gaan?'' De jongen keek haar bedenkelijk aan, stemde toen in en liep vervolgens achter haar aan, het Ancient Dino Region in.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.