Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » De discussie » Herinneringen - het begin
De discussie
Herinneringen - het begin
Een klein bleek handje grijpt naar de ruimte voor het open raam. Het kamertje is in het duister gehuld, ondanks het licht dat de sterren uitstralen.
Het meisje haalt haar vuist naar zich toe en houdt het voor haar hart. Een vredige glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze voelt het gras haast kriebelen. Ze ziet hem bijna voor zich. Het was op een avond als deze geweest dat ze samen in het gras lagen.
"Lily..." hoort ze hem in gedachten opnieuw zeggen. "Moet je niet al lang thuis zijn?"
Ze had haar hoofd geschud en geprobeerd te glimlachen. "Niet als jij nog niet hoeft." Ze wou niet laten merken hoe schuldig ze zich voelde omdat ze haar ouders ongerust maakte.
Hij draaide zich op zijn zij en ze zag de pijn in zijn ogen. Ze heeft het al zo vaak gezien maar er aan wennen zal ze nooit. Het was die blik die haar zo fascineerde. "Lily, ik heb gelogen. Ik mag ook niet tot zo laat wegblijven."
"Ach, we hebben toch al straf. We kunnen net zo goed nog wat langer wegblijven..." Het had veel moed gekost om dat te zeggen, maar het was het waard. Hij slaakte een opgeluchte zucht en liet zich weer op zijn rug rollen. "Ik zou hier wel de hele avond kunnen liggen."
Lily giechelde om haar eigen gedachten. Ze had de zin vaak in films horen zeggen. "De avond is nog jong, Sev."
Nu moest ook hij lachen. "Wat betekent dat nou weer?"
Lily haalde haar schouders op. "Weet ik veel..."
Severus zuchtte opnieuw en nu was het Lily's beurt om zich om te draaien. Hij greep in de duisternis en legde zijn hand bij die van haar. "Hier. Een ster voor jou."
Lily glimlachte. Ze hadden nog geen staf maar deden vaak alsof. Inmiddels wist ze er zoveel van dat het haast leek alsof ze geen dreuzelouders en -zus had. Ze maakte een vuist en drukte hem - met de 'ster' erin - tegen haar hart. Daarna deed ze zijn beweging na om een ster voor hem te pakken.
"Wat doe je?"
Geschrokken kijkt ze achter zich. Het meisje in de deuropening was nauwelijks zichtbaar in het donker maar ze zal haar altijd en overal herkennen. "Petty! Tuuntje! Wat doe jij hier?"
"Mam en pap willen je spreken." Ze klinkt haast boos. "Ze zijn weer eens erg blij om iets van jou..." Dat klinkt eerder gekwetst.
"Petty..." Ze loopt naar haar zus toe, maar die doet een stap naar achter. "Ga nou maar, griezel!"
Lily zucht. Ze is de laatste tijd zo veranderd. Vroeger hadden ze zoveel lol samen, maar sinds ze Severus kent is ze zo gemeen. Misschien heeft ze daarom zo'n hekel aan Sev. Misschien wil zij die tijden ook weer terughebben en vindt ze dat Severus haar heeft afgepakt. Ze besluit dat ze het na het gesprek met haar ouders aan haar zou vragen.
Severus zegt nog steeds dat Petunia jaloers op haar is, maar dat gelooft ze niet. Petunia haat alles wat 'anders' is, alles waar ze niet mee omgaat is slecht. Waarom zou ze dan jaloers zijn op haar - het schoolvoorbeeld van anders?
Plotseling beseft ze zich welke dag het is. Ze ziet de brief die op de mat lag weer voor zich. Haar glimlach kan niet groter worden als ze de trap afstormt. "Mam, pap, is het waar? Is de brief er? Oh, ik mag toch wel gaan, hè?"
De vraag die ze Petunia wou stellen, heeft ze nooit gesteld.
Reacties:
Yay! Ik ben er ook best blij mee eigenlijk, hoewel ik het inmiddels steeds slechter begin te vinden... maar goed. Ik heb het nu aangepast. Die tekens waren een fout van de site, maar blijkbaar moest je het eerst aanpassen voor die tekens weggingen.
Wauw.... Dit laatste zin raakt me! Goed geschreven! Ben benieuwd hoe het verder gaat...
Een ding er zitten allerlei rare tekentjes tussen de woorden, misschien een tip om te kijken naar het lettertype?
woaw, dit is inderdaad echt goed!!
je mag er wel trots op zijn, hoop dat je snel verder gaat!!