FanFic.nl

Elena 's new adventure

The power of love

Gespannen keek iedereen toe hoe Perkamentus op Harry 's lichaam af stapte.
Het was zo stil dat je een speld had kunnen horen vallen.
Elena hoorde Garreth's aademhaling versnellen.
Dit moest nare herinneringen bij hem boven brengen.
Ze nam voorzichtig zijn hand en haf er een kneepje in, net zoals hij vroeger deed als ze droevig was.
' Perkamentus vind er wel wat op. ' Fluisterde ze in zijn oor.
Hij keek haar even dankbaar aan en richte toen zijn aandacht weer op het schouwspel.
' Denk je echt dat dit de manier is, Marten? Je verstoppen achter een onschulldige jongen? '
' Het heeft zo zijn voordelen. ' Antwoorde hij.
' Je weet dat Harry een sterke wil heeft, hij weet je wel weer uit zijn hoofd te jagen. '
' Denk je? ' Vroeg Voldemort duidelijk niet onder de indruk. ' Ik heb zijn legendarische lessen occlumentie van op de eerste rij kunnen bijwonen en ik moet zeggen dat het vooral erg amusant was. Hoe hij Sneep niet meer dan belachelijk maakte en hoe die een einde aan de lessen maakte toen Potter in zijn hoofd ging snuffelen en een paar pijnlijke herinneringen had opgevist. Nee, deze knaap is niet meer dan een zwakkeling. '
' Hij is teminste geen laffaard! '
Elena had haar woorden er uit geflapt voor ze er zelf erg in had en blozend moest ze contateren dat alle ogen nu op haar gericht waren.
' Wat zei jij daar? ' Sprak Voldemort zo ijzig kalm dat de rillingen over haar rug liepen.
' Ik zei... ' Het duurde enkele seconden voor ze genoegt moed had verzameld.
' Ik zei dat Harry teminste geen laffaard is zoals jij. Een kleine tegenslag en je loopt weg en gebruikt onschulldigen als schild.'
' Let op je woorden. ' Siste hij maar Elena was nog maar net gestart.
' Is dit nu de grote heer Voldemort waar iedereen hier zo angstig over is dat ze niet eens zijn naam durven uit te spreken? Het enige wat ik zie is een lachwekkende eenzaat die zijn eigen absurte ideeën de wereld probeert in te sturen via een stel hersenloze meelopertjes. '
' El. '
Ditmaal was het Lupos die haar tot kalmte wou aanmanen.
' Weet je, ik heb bijna medelijden met je. ' Ging ze onverstoorbaar verder.
' Hoe moet het voelen? De eenzaamheid die in jou moet schuilhouden. Geen vrienden hebben, verlaten door je eigen vader omdat hij zag wat voor een monster je eigenlijk wel bent. '
' Genoeg! ' Riep Belatrix.
Ze hief haar staf op maar Voldemrt hield haar tegen.
' Ik neem haar voor mijn rekening, mijn liefste Bella.'
' Blijf uit haar buurt! ' Riepen zowel haar vader, Garreth en George.
Maar Voldemort had zijn staf al getrokken.
' Het word tijd dat ik voor goed met je afreken. Ava...'
Hij brak abrupt zijn spreuk af toen er iets onverwacht gebeurde.
De arm met staf ging spontaan weer naast zijn zij en aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was dit niet de bedoeling was.
' Blijf met je smerige poten van haar af. '
Meteen wisten ze dat het Harry was die sprak.
' Hou je er buiten, Potter. '
' Ze heeft gelijk, weet je. Jij bent zielig en alleen. Nooit zal je weten wat het is echte vriendschap te kennen, of liefde. Ik heb medelijden met je. '
Het hele lichaam begon te schokken toen Harry begon terug te vechten tegen zijn ongenodigde gast.
' Je kunt me niet weerstaan, Potter. Ik ben sterker dan jou! '
' Sterker in oclumentie misschien. Maar ik heb iets veel krachtiger dan dat. De liefde en vriendschap van iedereen hier. En die is sterker dan welke magie dan ook! '
Harry gilde...Nee Voldemort...Of toch Harry?
Het was zijn lichaam in ieder geval dat stuiptrekkend in elkaar viel en roerloos bleef liggen.
Perkamentus was de eerste die het waagde naar hem toe te gaan.
' Harry? Harry hoor je me? '
Hij schoot proesten recht, alsof iemand hem een tijdje onder water had gehouden.
' Het is goed, jongen. Het is je gelukt, je hebt hem verjaagd. '
Toen richte hij zich tot de dooddoeners.
' Jullie hebben het goed gehoord. Jullie meester is gevlucht! '
Dit zorgde voor enige commotie, de ene helft week twijfelend achteruit terwijl de andere helft hun staf trok om tot het bittere einde door te vechten.
' Ze leren het ook nooit. ' Hoorde ze Tops mompelen.
En voor de zoveelste keer die dag brak er weer een gevecht uit, dit keer was het einde echter al snel beslist.
De kleine harde kern bleek geen partij te zijn voor de overmacht en uiteindelijk werden de gene die het niet als lafaards op een lopen gezet hadden zonder pardon gearresteerd door de schouwers.
Uitgeput maar dolgelukkig sloeg Elena haar armen om Garreth 's hals.
Eindelijk was de nachtmerrie voorbij.

Reacties: