Hoofdcategorieλn
Home » Overige » Schrijfwedstrijd » De man van negen symfonieΓΒ«n
Schrijfwedstrijd
De man van negen symfonieΓΒ«n
Het 'liedje' dat ik gebruikt heb
Evelina Bukharov zag voor het eerst zonlicht op water dansen toen ze bijna zes was. Dat was op een zondag in juli, tegen het middaguur aan. De zon had zijn hoogste punt bijna bereikt en keek gemoedelijk neer op goudgekleurde korenvelden.
Papa en zij waren gaan wandelen. Hij hield haar hand vast en hij droeg een fotocamera bij zich aan een koord om zijn nek. De fotocamera had een lange toeter voorop, bovenop een ding dat op een ruimteschip leek. Als Evelina daarnaar keek, zag ze haar eigen gezicht met een grote neus en lange oren, en dan moest ze zo hard lachen dat ze omviel.
Ze droeg haar nieuwe jurk, een witte, dus eigenlijk mocht ze niet omvallen. Maar mama was weg en papa had gezegd dat, als ze haar jurk vies zou maken, dat hun kleine geheimpje zou zijn. Hij had geknipoogd en haar een groene lolly gegeven die naar appel smaakte.
Het was warm, de wereld werd gevangen in zonlicht dat meer van goud leek dan de korenvelden om hen heen.
í¢Ã¢â¬Ã
âWe zijn er bijna, Evi,í¢Ã¢â¬Ã stelde papa haar gerust, en ze knikte.
Ze wilde niet moe zijn, want over een paar dagen werd ze zes. Ze was nu groot en dat wilde ze laten merken ook. Als ze moe zou zijn vanwege de hitte en het helle zonlicht, zou dat alleen maar lijken alsof ze nog altijd klein was.
Van over het hoge koren kwamen zacht kabbelende geluidjes aandrijven, watergeluidjes, mensengeluidjes, vogelgeluidjes. Evelina moest glimlachen, de geluidjes klonken mooi bij elkaar. Een beetje als de liedjes die mama í¢Ã¢â‰â¢s avonds voor haar zong als ze ging slapen.
í¢Ã¢â¬Ã
âKijk eens, zie je daar hoe de weg ophoudt? Daar gaan we heen,í¢Ã¢â¬Ã riep papa toen, glimlachend.
Evelina keek stralend naar hem op, greep zijn linkerhand nog steviger beet.
Onder papaí¢Ã¢â‰â¢s rechterarm zat een vlieger, een witte vlieger met een staart met strikjes in alle kleuren van de regenboog. Papa zei dat het een heel oude vlieger was, nog van toen hij een klein jongetje was. Mama had de vlieger gerepareerd met stevig draad en Evelina had gekeken hoe ze dat deed.
í¢Ã¢â¬Ã
âOh, kijk!í¢Ã¢â¬Ã zei ze plotseling, en ze wees met haar kleine handjes naar een grote brug. Papa knikte.
í¢Ã¢â¬Ã
âDaar gaan we heen,í¢Ã¢â¬Ã zei hij, en Evelina liet zijn hand los. Huppelde richting de grote, stenen brug die met behulp van mensenhanden over de rivier was gegroeid en papa liep snel achter haar aan om haar niet uit het oog te verliezen. De laatste stappen richting de rivier waren verstopt onder wild gras, en bloemen in bijna elke kleur í¢Ã¢â¬net als de staart van de vlieger.
í¢Ã¢â¬Ã
âKom nou, papa!í¢Ã¢â¬Ã riep Evelina, terwijl ze met grote ogen om zich heenkeek naar de wereld die zo uitgestrekt om de rivier was neergelegd.
í¢Ã¢â¬Ã
âJa, ik ben er al!í¢Ã¢â¬Ã antwoordde papa, en hij haalde de vlieger vanonder zijn arm tevoorschijn. Evelina klapte in haar handjes, sprong op en neer toen de lange staart van de vlieger voorzichtig mee begon te dansen met de watergeluidjes en de wind.
í¢Ã¢â¬Ã
âMag ik hem oplaten?í¢Ã¢â¬Ã vroeg ze, haar ogen namen de vlieger eerbiedig op. Alsof het geen vlieger was, maar de allergrootste schat op aarde. En hij was van haar en papa. Hun schat, hun geheim.
í¢Ã¢â¬Ã
âGa je gang,í¢Ã¢â¬Ã knikte papa, en Evelina pakte de vlieger gretig aan.
Aan de vlieger zat een lang touw, waardoor de vlieger straks in de lucht zou drijven, misschien zelfs hoger dan de brug. Het touw zat vast aan een houten hendeltje, en wikkelde zich om een ronde koker. Papa zei dat alle vliegertouwtjes van vroeger dat deden, maar Evelina had alleen maar vliegers met een plastic handvat gekend voor ze deze vlieger had gezien. Als ze nu aan het hendeltje draaide, rolde het vliegertouwtje zich verder uit.
í¢Ã¢â¬Ã
âAls je wilt dat de vlieger gaat zweven, moet je wel heen en weer rennen,í¢Ã¢â¬Ã grinnikte papa, toen Evelina besluiteloos bleef staan met de enorme vlieger in haar hand.
De vlieger was te zwaar om zomaar te kunnen zweven zonder hulp en als ze hem omhooggooide stortte hij neer, maakte een gat in het gras. Ze knikte, greep de koker van hout en touw met allebei haar handjes vast.
í¢Ã¢â¬Ã
âRennen, Evi!í¢Ã¢â¬Ã riep papa, en Evelina liep zo snel als ze kon. Papa bleef schreeuwen, Evelina moest lachen, maar niet zo hard dat ze omviel. Voetgeluidjes vermengden zich met watergeluidjes terwijl ze van de helling rende, richting het water.
í¢Ã¢â¬Ã
âStop nu maar!í¢Ã¢â¬Ã riep papa nog, maar ze kon niet stoppen.
Ze ging te snel. Haar voeten plonsden al in het water en ze giechelde toen ze voelde hoe het water koud in haar tenen beet. Maar de vlieger hing boven haar hoofd in de lucht, bijna zo hoog als de brug. Het was haar gelukt.
Even later zat ze naast papa in het gras. Ze had haar schoentjes uitgedaan, de zon deed zijn best om haar tenen weer warm te maken. Sommige mensen waren al weggegaan, maar zij niet en de vlieger ook niet.
Haar lolly was op, maar papa had nog een paar koekjes uit zijn jaszak tevoorschijn getoverd. Met chocola die een beetje was gesmolten.
í¢Ã¢â¬Ã
âDe vlieger is moe,í¢Ã¢â¬Ã zei Evelina, en ze knabbelde aan een van de koekjes.
Papa knikte. í¢Ã¢â¬Ã
âIk zie het. Maar jij niet, hÃÆè? Dus je hoeft nog niet met me mee terug naar huis?í¢Ã¢â¬ÃÂ
Ze schudde haar hoofd, haar zwarte kinderharen dansten op en neer.
í¢Ã¢â¬Ã
âMooi zo!í¢Ã¢â¬Ã glimlachte hij, en Evelina keek naar de rivier, die water meebracht.
Het water leek op een roltrap, zoals ze in de winkel had gezien toen ze met mama in de stad was geweest.
í¢Ã¢â¬Ã
âHoor je de rivier? Die kleine spettergeluidjes van het water? En de vogels, de wind?í¢Ã¢â¬Ã vroeg papa.
Ze knikte, hield haar hoofd een beetje schuin.
í¢Ã¢â¬Ã
âDe rivier praat.í¢Ã¢â¬ÃÂ
Evelina grinnikte, keek hem niet-begrijpend aan. í¢Ã¢â¬Ã
âRivieren kunnen niet praten, papa!í¢Ã¢â¬ÃÂ
Maar hij schudde zijn hoofd, sloot zijn ogen. Hij hield zijn hoofd ook een beetje schuin, alsof hij dan beter kon horen wat de rivier zei.
í¢Ã¢â¬Ã
âJawel, hoor. Rivieren zijn oud, veel ouder dan jij. Ouder dan ik. Ze hebben veel gezien, vertellen het elke dag opnieuw.í¢Ã¢â¬Ã Hij kauwde op een koekje en gooide een klein stukje in het water, voor de eendjes. Evelina hoorde het niet. Niet echt dan.
í¢Ã¢â¬Ã
âIk snap het niet,í¢Ã¢â¬Ã zei ze, haar wenkbrauwen fronsten zonder dat ze dat wilde.
í¢Ã¢â¬Ã
âDan zal ik het uitleggen. Lang geleden leefde er een man, die op een wandeling de taal van de rivier leerde spreken. Het was de man van negen symfonieÃÆën.í¢Ã¢â¬ÃÂ
Haar wenkbrauwen zakten nog dichter naar haar ogen, zover dat bijna alles donker was. Ze wist niet wat symfonieÃÆën waren, maar het klonk moeilijk. En mooi. Net zoals roltrappen hadden geklonken toen ze dat woord voor het eerst hoorde.
í¢Ã¢â¬Ã
âDe man vond het verhaal van de rivier zo mooi, dat hij het met andere mensen wilde delen. Maar hij kende niemand die de taal van de rivier sprak. Dus zocht hij woorden om te vertellen, aan andere mensen, om op te schrijven. Maar hij kon ze niet vinden. Tekenen kon hij ook niet goed, dus zo kon hij ook niet laten zien wat de rivier verteldeí¢Ã¢â¬Ã¦í¢Ã¢â¬ÃÂ
Evelina knikte langzaam, liet zich op het gras vallen en wiebelde met haar tenen.
í¢Ã¢â¬Ã
âEr was een ding waar de man heel goed in was: iedereen hield van zijn muziek. Dus besloot hij het verhaal te vertellen op te schrijven in muzieknoten. Ontelbaar veel muzieknoten, maar toen het af was, begreep iedereen wat hij bedoelde. Wat de rivier zei. De man ging elke dag terug naar de rivier, en dan zong hij zachtjes.í¢Ã¢â¬ÃÂ
í¢Ã¢â¬Ã
âVond de rivier het mooi?í¢Ã¢â¬Ã vroeg ze.
í¢Ã¢â¬Ã
âDe rivier vond het prÃÆáchtig! Ze was blij dat ze eindelijk begrepen werd.í¢Ã¢â¬ÃÂ
Evelina keek naar de vlieger en haar voeten, nat van water. De zon hing vlak boven de heuvels waar land en lucht elkaar kusten, de hemel verbrandde.
Papa zong zachtjes het lied van de rivier.
Ik heb de muziek gekozen om het contrast te scheppen tussen Evelina en Lynn. Als kind was alles wat haar vader deed nog leuk, dat idee. En dat ze haar eigen muzieksmaak heeft ontwikkeld na 'de man van negen symfonieen'. If that makes sense.
Toen ik op vakantie was, zei mijn vader iets over dit stuk, en dat Beethoven het geluid van de natuur had omgezet in muziek. Ik wilde Beethoven gebruiken, 'cause I love him, en ik besloot dit stuk te nemen omdat ik dat wel bij kinderlijke onschuld vond passen.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.