Hoofdcategorieλn
Home » Vampire Knight » Hunter's Princess » The taste of blood
Hunter's Princess
The taste of blood
Gepijnigd door schuld staar ik naar het plafond. Ik had niet mogen kijken, ik had het niet eens mogen horen. Hoe moet ik hem ooit nog eens in zijn ogen kunnen kijken? De tabletjes, die normaal gesproken alleen aan de Night Class geleverd worden, horen niet in zijn kamer. Ik ben er van overtuigd dat gewoon een misverstand moet zijní¢Ã¢â¬Ã¦.Dit soort slapeloze nachten worden me nog eens fataal, denk ik terwijl ik mijn rusteloze ogen sluit. Ik had het niet mogen doen, het heeft alleen nog maar meer vragen opgeroepen in plaats van beantwoord. Piekerend breng ik de nacht door, me afvragend hoe ik de dag erop zal overleven.
Gesloopt als ik ben als de wekker gaat, sta ik met moeite op. Met loodzware oogleden sta ik voor de kast en trek er een schoon uniform uit. Een blik op de klok zegt me dat ik nog net genoeg tijd heb om even onder de douche te springen. Slaperig strompel ik richting de badkamer, eindelijk is die een keer vrij. Als ik de deur open, schrik ik van wat ik daar aantref. Zero hangt half tegen de muur aan, zwaar ademend en zijn ogen wild. "Zero?!" Roep ik en ren naar hem toe. "Zero, alsjeblieft, zeg wat!" met al mijn kracht probeer ik hem omhoog te helpen. "Ga.. Wegí¢Ã¢â¬Ã¦" komt er fluisterend uit zijn mond. "Nee! Je hebt hulp nodig!" Zeg ik terwijl ik het uniform in een hoek gooi . "NeUgh ughugh" hij probeert me tegen te houden maar barst in hoesten uit. "Kom, laat me je helpen" zijn situatie maakt me ongerust. "Nee! Weg!" In een plotselinge uitbarsting van kracht duwt hij me weg . Ik verlies mijn evenwicht en val achterover. De smaak van bloed domineert mijn mond, en krabbel overeind. "Ik ga directeur Cross voor je halení¢Ã¢â¬Ã¦" zeg ik en draai me om, de kille blik in zijn ogen op mijn netvlies gebrand.
Ik loop naar beneden en maakt de nijpende situatie duidelijk aan de directeur. Hij knikt bezorgd en loopt meteen naar boven. Iemand zal de leerlingen uit elkaar moeten halen, dus ga ik met tegenzin naar de poort. Daar aangekomen, is het opgewonden gekakel al weer aan de orde van de dag. En dat ik het in mijn eentje moet doen, maakt het niet makkelijker. Ondanks dat, schijn ik ineens de gave van de dodelijke blikken te hebben. Alle idolate meisjes blijven op afstand, zonder dat ik er moeite voor hoef te doen. Ik draai me om, om te kijken of de Night class studenten al onderweg zijn, maar ik schrik van een plotselinge verschijning van Zero. Blijkbaar hebben mijn blikken toch niet de gewenste uitwerkingen op de studenten, want ik merk hoe hij naar ze kijkt. Hoewel zijn gezicht nog steeds bleker dan normaal is, ziet hij er al een stuk beter uit dan vanmiddag. Afgezien van de altijd aanwezige kille blik dan. "Zero, ik ben zo blij dat je je weer wat beter voelt!" zeg ik toch even enthousiast. Met een nietszeggende blik kijkt hij me aan. Ik voel hoe er weer meisjes in mijn rug duwen en draai me geirriteerd om. "en nu gaan jullie gewoon op je plek staan!" bulder ik. Een paar meisjes beginnen te grinniken, en steken al gauw de rest aan. Dan, totaal onverwacht, neemt Zero het voor me op. "Jullie hebben haar gehoord" Zegt hij dreigend. Beledigd, maar vooral verbaasd kijken de meisjes hem aan. "nu!" voeg ik er aan toe. Sinds tijden is het niet meer zo rustig geweest en het hele ochtendritueel neemt dan ook een stuk minder tijd in dan normaal. Rustig kunnen de Night Class studenten passeren, maar als Kaname op ons afloopt, ontstaat er weer geroezemoes. " Jullie doen je werk goed, prefecten. Dank hiervoor" zegt hij, terwijl hij mijn hand pakt en er een kus op drukt. Jaloerse protesten stijgen op uit de menigte achter me. Ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien als een kooltje, en draai me nog een keer om, om tevergeefs de studenten weer rustig op hun plek te krijgen. "Kaname, je intimideert een studente"snauwt Zero met een lage stem. "Je hebt gelijk, mijn nederige excuses" Zegt hij terwijl hij mij stralend toe lacht. "Iiiiieeeee! Wat is hij toch knap!" jubelen twee jonge meisjes achter me. "Oh ga toch naar je lessen!" Mopper ik chagarijnig. Dit keer kom ik er gelukkig met een mager: "stomme prefecten" van af.
Uitgeput zit ik in de aardrijkskunde les. Zoals gewoonlijk krijg ik maar de helft van de les mee. De roddels van mijn buurvrouw, en inmiddels goede vriendin voeren de boventoon. "Is het echt waar dat Kaname-senpai je leuk vindt?!" vraag Mary opgewonden. ''Wat? Nee! Natuurlijk niet!'' Zeg ik verhit. ''Bovendien, het is verboden'' voeg ik er verontwaardigd aan toe. ''Ach kom op, dat is juist romantisch!'' kirt ze. Al fantaserend stippelt ze mijn leven voor me uit. ''Ja, oke. Leuk hoor, maar ik wordt er alsnog voor van school getrapt'' probeer ik er tegenin te brengen. Voor ik het doorheb is de les voorbij, sneller dan ik verwacht had. Ik krijg een briefje in mijn handen gedruk, waarop ik vriendelijk wordt verzocht om me te melden in het kantoor van de directeur. Niemand kijkt er inmiddels meer vreemd van op als ik voor de zoveelste keer zijn kantoor binnenstap. ''Artemis!'' Roept hij enthousiast. ''Hoe gaat het met je, meisje?'' Ik gaap. ''Moe, maar daar gaat een mens niet dood van'' zeg ik verongelijkt. Hij grinnikt. ''Goede instelling. Bevalt het allemaal nog een beetje?'' Ik zou willen dat hij tot de essentie van mijn komst over zou gaan, mijn concentratie boog is enorm kort door het slaapgebrek. ''Er is een order van de hunterí¢Ã¢â‰â¢s society'' zegt hij alsof hij het van mijn gezicht heeft afgelezen. Hij overhandigt me de brief. ''Kan Zero het niet doen?'' vraag ik vermoeid. ''Ik ben hier nog helemaal niet bekend'' Hij schudt zijn hoofd. ''Zero is nog te zwak en moet aansterken. Je staat er alleen voor'' Ik zucht. ''Oke dan'' zeg ik terwijl ik het briefje openvouw. ''Wat doe ik met de rest van de lessen?'' Orders van de society gaan altijd voor. Ze zijn een soort van garantie voor de nationale veiligheid. ''Tja, lunch komt er niet vanzelf he?'' Insinueert directeur Cross.''Oke, als iemand er naar vraagt doe ik boodschappen'' stem ik in. Ik loop het kantoortje uit en doe de deur achter me dicht. Snel loop ik naar mijn kamer, ik wil hier zo snel mogelijk klaar mee zijn. Ik gris de boog en platte koker met pijlen mee. Plat, zodat alles onder mijn kleren past. In deze tijden heb ik het niet nodig om mijn boog constant op mijn lijf te dragen, maar mijn dolk heb ik altijd bij me.
Op de order van de society staan altijd alleen de coÃÆördinaten en rang van mijn slachtoffer. In de meeste gevallen is het een level E,de andere gevallen zijn voor meer ervaren Hunters. Desondanks dat ik nog maar een jaar Hunt, heb ik al meer lotsbestemmingen bepaald dan elke andere beginnende Hunter. Vastbesloten om dit stadje weer iets veiliger te maken, open ik het hek dat de school verborgen houdt van kwaadwillende geesten en stap het stoffige pad op. Ondanks de stevig waaiende wind die met mijn donkere lokken met blauwe gloed speelt, is het zeker niet koud. Dunne zonnestraaltjes verwarmen mijn gezicht. Het kleine stadje, dat op een kwartiertje lopen van de school ligt, heeft een middeleeuws aanzien. De dikke stadsmuren geven me het gevoel dat de boze buitenwereld naar me loert. Na de wacht een vriendelijk knikje te hebben gegeven, wordt ik binnen gelaten. Buiten mijn klus om, moet ik inderdaad nog wat dingen halen voor de directeur. Gelukkig gaat dit waarschijnlijk een makkelijke executie worden, het is klaarlichte dag. Dit wijst erop dat mijn slachtoffer niet zo snugger is. Ik bekijk de order nog een keer en het moet wel te doen zijn, als het echt zo makkelijk wordt als ik vermoed. Met een stevige pas been ik naar de andere kant van het stadje, afgelegen van de drukke marktplaats. Als ik doorkrijg dat de locatie dichter en dichter bij komt, neemt het onbehaaglijke gevoel toe. Eindelijk komt het huis, of beter gezegd oude krot, in zicht. Behoedzaam loop ik op het huis af, waar hij zich schuil zou moeten houden. Als ik de deurknop, die is verwarmd door de zeldzame zonnestralen vastberaden omsluit met mijn hand, hoor ik gehijg vlak bij mijn oor. ''DÃÆáÃÆár ben je dan eindelijk'' Hijgt hij. Met een ruk draai ik me om. Ik kijk in een gezicht met felrode ogen en een dierlijke expressie. Ik besef me dat hij echt niet meer te redden is en vliegenvlug haal ik mijn dolk uit zijn houder die aan mijn bovenbeen bevestigd is. Ik haal uit, met niets meer doorklievend dan de ineens zo kille lucht. ''Nou Nouí¢Ã¢â¬Ã¦ Ben jij nou de dochter van het bekende hunters duo? Wat een slap aftreksel!'' Grinnikt hij hees. Ik voel hoe mijn bloed begint te koken. Ik had hem moeten neerhalen toen hij aan het uitdagen was, denk ik wrang. Zijn gezicht staat nog steeds dierlijk en hij kijkt begeerd naar mijn nek. Nog een keer, probeer ik uit te halen, terwijl hij met een soepele sprong boven op het puntdak van het afdakje springt. ''Gut gut, ze zouden meer Hunters zoals jij moeten hebben! Dan zou de wereld pas een groot feest zijn, met een omvangrijke Level E gastenlijst zijn!'' Jubelt hij met een gewoon hoge en schelle stem. Licht als een veertje en helemaal in zijn nopjes met het spelletje dat hij nu aan het spelen is, springt hij op het muurtje dat moet voorkomen dat onhandige wandelaars in de rivier vallen die parallel aan de straat loopt. Zonder nog een moment te wachten, grijp ik mijn boog en leg een pijl op mijn gebalanceerde vinger. Ik besef me dat ik in ÃÆéÃÆén keer raak moet schieten, want anders gaat hij er vandoor. Ik trek de boog strak, klaar om te vuren. Op het moment dat ik de pijl los laat, springt hij weer net zo gewichtloos op zij, als toennet. ''Tsk... Arrogant Huntertje!'' Klinkt er een valse vrouwenstem vlak achter me. Ik schrik, maar weet ook dat ik geen enkele beweging snel genoeg kan maken om haar te omzeilen. Dan, beslis ik in een split second dat ik toch moet handelen, en wel meteen. Met lichte tred ren ik op mijn mannelijke slachtoffer af. Ik geef hem een duw, zodat de vrouw afgeleid word en ik tijd heb om een nieuwe zet te bedenken. Tenminste, zo had ik het bedacht. De level E grijpt me bij de kraag van mijn blouse en sleept me mee in zijn val. Niet afwachtend tot een volgende kans, grijp ik de dolk en drijf die, terwijl we samen de rivier in vallen, door zijn hals. Vlak voordat ik het koude wateroppervlak raak, val ik door de wolk met stof die net nog een vampier was. Dan beland ik met een plons in het toch nog ijskoude water. Tijd om boven het wateroppervlak te komen heb ik niet, ik wordt het water uit gesleurd door de vrouwelijke vampier. Met een ongelofelijke kracht duwt ze me tegen de muur en heeft in een hand mijn twee polsen. ''Als je je verzet'' Sist ze,''breek Ik ze...'' paniekerig denk ik na hoe ik de dolk, die ik nog steeds in mijn hand heb, ook in haar nek kan drijven. Met haar rechterhand, waar ineens lange, puntige nagels uit tevoorschijn komen, gaat ze langs mijn zij. ''Je hebt mijn soul mate vermoord!'' schreeuwt ze overmand door verdriet en razernij. Ik krimp ineen van haar ineens schelle stem. ''Kijk, als ik je gelijk lik op stuk geef, kan ik je vriendjes niet meer kwellen'' grinnikt ze. Met grote ogen van de schrik zie ik hoe twee Night studenten, Akatsuki en Hanabusa, koelbloedig op haar af lopen. Maar mijn ademhaling stokt, als ik zie wie ze op de voet volgt, met zijn geweer in de aanslag. '' ÃÆén, zoí¢Ã¢â‰â¢n jong kuiken heeft natuurlijk nog nooit liefdesverdriet gehad! Ik zal je laten voelen hoe dat voelt!'' Razend haalt ze een van haar vlijmscherpe nagels over mijn ribben. Een schrijnende pijn verwarmt de huid als die gewillig scheurt onder de aanraking van haar nagels. Ik krimp ineen. Warm bloed sijpelt door mijn witte blouse, toch is het maar een oppervlakkige wond. Tot mijn grote schrik halen ook Akatsuki en Hanabusa hun wapens tevoorschijn. Er klinkt een knal, en de vrouwelijke vampier laat los. De razernij is zo mogelijk nog groter geworden en ze stort zich in blinde woede op Hanabusa, die voor Zero staat. Met een enkele steek manoeuvre recht door haar onderbuik, verzwakt Hanabusa haar ernstig. Dan, alsof het routine is, maakt Akatsuki de klus af. Enkele tellen later is het, alsof er niets hier ooit heeft plaatsgevonden, afgezien van een bloederige kras aan de zijkant van mijn linkerzijde.Voorzichtig trek ik het bebloede stuk blouse van de snee af. Hoewel het absoluut geen diepe wond is, schrijnt het toch aardig.Ik ril, de natte kleding doet de warme wind koud aanvoelen. Akatsuki en Hanabusa stoppen hun wapens weg. ''Zero, goed schot.
Desondanks je ijzeren richten, luister je naar je bevelhebbende'' zegt akatsuki dreigend. Zero stapt langzaam uit de schaduwen.Hij laat zijn blik op mijn blouse vallen en ontbloot zijn tanden. ''Roekeloos'' Sist hij met een donkere stem. ''Zero, Kaname wachtí¢Ã¢â¬Ã¦''Zegt Hanabusa al even dreigend als Akatsuki. Met een ruk draait Zero zich om en beent weg.Voordat hij zijn rug naar ons toekeerde, dacht ik een rode glans in zijn ogen te zien...
'' Het is niet jouw fout''Zegt Hanabusa geruststellend. ''Doe je blouse omhoog. Oh, kijk me niet zo aan. Je weet dondersgoed dat vampierenbloed wonden heelt'' Zegt hij met een zucht terwijl zijn goudblonde haar meedanst. Hij bijt in zijn pols en veegt voorzichtig wat bloed op zijn vinger. ''De vrouw was geen level E, dit was een valstrik. Zit er niet mee, oke?'' Zijn helder blauwe ogen vangen mijn bezorgde blik. Nogmaals kruipen de rillingen over mijn rug terwijl de natte kleding de countouren van mijn lichaam strak omhelst. ''Kom, vertrouw me'' zegt hij als hij dan zelf mijn blouse maar een stukje omhoog doet. Langzaam strijkt hij met een vinger met bloed over de snee terwijl ik verstijf. Ik ril van de aanraking, waarbij zijn ijskoude huid tegen de gloeiende wond komt. ''Dankjewel, dat had je niet hoeven doen'' Zeg ik als de huid weer netjes met elkaar versmolten is en de pijn is afgenomen. Hanabusa wuift het weg.''Heb ik het nou goed gemaakt?'' vraagt hij plagend. ''Helaas, je zult iets beter je best moeten doen, je bracht de academie in gevaar!'' Zeg ik uitdagend. Als Akatsuki zijn blik weer deze kant op durft te kijken, maant hij dat we mee moeten komen en dat ik dringend terug moet voorat ik ziek word. De avond begint te vallen en dat is geen gunstige tijd voor een Hunter.
Ik heb de directeur nog nooit zÃÆó boos gezien.''Dit krijgen ze te horen! Ze zullen er spijt van hebben als haar op hun hoofd dat ze een jonge Hunter voor zulk gevaar hebben gezet. Ik laat dit absoluut niet in rustiger water komen'' Tiert hij in het niets. ''Ik hoop dat ik je niet heb laten schrikken meisje, jij hebt uitzonderlijk werk geleverd. Als er iets je was overkomen, was ik radeloos geweest! Neem vanavond maar vrij'' Zegt hij, terwijl hij een moment later weer helemaal opgefokt raakt en nog een hele tijd doorgaat over de plichten en taken van de society. Ik doe uitgebreid verslag van het gevecht, dat wordt opgeschreven en meegenomen in het klachtenformulier. Dan, na een slopende drie kwartier sta ik gelukkig weer buiten het kantoor en besluit een wandeling te maken.
Ondanks dat ik erg moe ben, wil ik nog de laatste zonnestralen oppikken voordat het donker wordt. Een heerlijke wandeling doet me goed, als ik mijn gedachten op de vrije loop laat. Wat er vandaag gebeurd is, zit me nog erg dwars. Ik had mezelf moeten beschermen, en niet afhankelijk moeten zijn van hulp. Ik ga elke beweging na, en probeer mezelf te verbeteren.''Argh!'' grom ik, als ik weer overmand wordt door frustratie. Het begint te schemeren en mijn geslof over het grindpad voegt iets dramatisch toe. Plotseling verstijf ik van een hees geadem. Het gaat langzaam, alsof de persoon zijn laatste teugen lucht met geweld naar binnen moet zuigen. In de schaduwen zie ik een persoon met zijn armen tegen een enorme boom leunen. Snel, maar op mijn hoede loop ik er naartoe. Mijn hart slaat een sprong over. ''Zero?!'' Een van pijn vertrokken gelaat tekent zijn gezicht. Rode ogen proberen mijn blik te ontwijken. ''Zero?! Je moet terug!'' Roep ik in paniek terwijl ik hem bij zijn schouders grijp. Een duw en hij gooit me om. ''Ga, voordat er gewonden vallen!'' Zegt hij gekweld. Ik ben in de war. De pillen waren dus van hem. Niet alleen dat, nog meer door zijn ogen, ogen die normaal gesproken alleen bij mijn slachtoffers horen... Ik besef dat ik in de problemen zit. Als gedreven door geesten grijpt hij me bij mijn nek en duwt me tegen de boom. De plotselinge intimiteit maakt me dat ik me nog ongemakkelijker voel. Mijn lichaam tintelt van de kilte die zijn huid uitstraalt. Een van zijn sterke handen op mijn heupen zorgt ervoor dat ik tegen de boom genageld sta, en geen kant op kan. Zijn andere hand op de blote huid van van mijn schouder, zorgt ervoor dat ik hem niet weg kan duwen met mijn schouder. Hij staat dicht tegen me aan, ik voel zijn hele lichaam trillen. ''Je bent zo roekeloos, naief...'' fluistert hij gebroken in mijn oor terwijl een fractie van een seconde later twee vlijmscherpe tanden zich door de huid van mijn hals boren. Zijn koude piercing bovenin zijn oor druk tegen mijn huid en maakt me ervan bewust dat dit de realiteit is. Ik probeer te schreeuwen, maar ben verlamd door angst en shock. Nooit had ik verwacht, dat juist dÃÆÃÂe persoon die vampieren verafschuwde, eigenlijk een vampier was. Ik voel hoe ik zwakker en zwakker wordt terwijl Zero het rode goedje wat mij in leven houdt uit me haalt. Nog steeds in shock leg ik mijn handen op zijn rug, maar ben te zwak om wat uit te halen. Vechtend tegen de zware duisternis die me tegemoet komt, denk ik maar aan een ding. ''Het is oke, Zero. Het is oke...'' Langzaam voel ik hoe het gevoel uit mijn benen verdwijnt en ik in elkaar zak. Een allesomvattende duisternis neemt mijn geest in beslag en ik verlies mijn bewustzijn...
Reacties:
Oh, sorry, voor late reactie!
Echt supergoed!
Snel verder...
Gr. Iloveanime
die kerel is een vampier
halelujah over een cliffganger gesproken
snel verder!!!!
dit is echt goed geschreven!!
dooooooooooooooooooooooooooooooooooooor
wil je meldenxd