Hoofdcategorieλn
Home » Overige » Schrijfwedstrijden » Roma Blood
Schrijfwedstrijden
Roma Blood
Op haar blote voeten rent ze door de zanderige steppen. Met het kietelende gras tegen haar kuiten baant ze zich een weg door het volk. De avond nadert, aan de zon te zien die zich over het grote, lage landschap strekt, en er schijnt een feest te ontstaan.
Sinds het einde van de middag heeft een oude man, ̮̩̮̩n van haar vele ooms, zijn viool erbij gepakt en is op een op zijn kop gelegde teil gaan zitten en is zo zonder aankondiging begonnen met spelen. De melodie was rustig, hij leek het meer voor zichzelf te spelen, maar onderhand zijn er muzikanten bij komen zitten en hebben hun gitaarnoten en cellonoten eraan toegevoegd. De start van een mooi, lang feest is definitief.
Er wordt geklapt en haar overgrootmoeder imiteert met haar stem de melodie, zo is er een cirkel ontstaan waren paren zonder lichaamscontact tegenover elkaar dansen. Een eindeloos spel waarin de vrouw achterlangs de man probeert te komen. Een strijd met vele armgebaren, vingerknippen en geklap tegen hun voeten. Het is vrolijk, energievol. Kamille geniet van de beweging en heeft zich vooraan weten te wurmen om op haar buik te kunnen liggen met haar handpalmen onder de kin.
Er is ook een groot vuur gemaakt die knettert en vonkt, en zorgt voor mooie, dansende schaduwen op de droge ondergrond. Ze ziet grote rokken bewegen op de muziek en laarzen tegen het zand schoppen om het te doen opstuiven.
Het feest gaat door tot dat de zon besluit om weer op te staan. Kamille is door haar moeder van de grond geraapt om haar in haar bedje te leggen, ze is te ver in dromenland om het te beseffen. Ze ziet alleen maar het grote vuur en dansende voeten, wat haar in haar slaap breed doet glimlachen.
Voorzichtig wrijf ik met mijn vingers over de oude foto die ik met een paar andere fotoí¢Ã¢â‰â¢s gevonden heb in een laatje tijdens het opruimen. De foto geeft mijn oom met zijn viool weer. Hij heeft zijn ogen gesloten, niet door dat í¢Ã¢â¬ zo denk ik í¢Ã¢â¬ mijn moeder haar camera erbij heeft gehaald, en geniet van het geluid die uit zijn viool weet te krijgen. De andere fotoí¢Ã¢â‰â¢s laten de rest van mijn familie zien, mijn huis en leefgebied. Hier ben ik geboren, in HortobÃÆágy en heb er tot mijn vierde gewoond. Daarna zijn we verder getrokken om het land te besparen die we verbouwden.
Maar na mijn zesde is mijn levenswijze compleet veranderd. Mijn vader had besloten om meer richting het westen te trekken dan naar het oosten, maar heeft hierdoor de rest van mijn familie losgelaten. Hij raakte steeds meer verwesterd en kwam door de vreemde leefomgeving te veel in aanraking met alcohol. Hij werd aan het werk gezet en was vaak pas laat thuis. Familie op ÃÆéÃÆén was niet meer. Mijn moeder werd steeds vaker de dupe van zijn korte, maar krachtige uitbarstingen en mijn broers werden het belangrijkste voor hem í¢Ã¢â¬ buiten Luca dan, als nakomeling heeft hij nooit de kans gekregen van mijn vader.
Ik mis nog steeds mijn oude, toch wel zorgeloze leven. Stiekem raak ik zelfs bang dat ik het oude Romani niet meer kan spreken omdat mijn vader het verbied. Nu spreek ik Hongaars en grotendeel lukt Duits mij ook. Toch huist er na al die jaren een Roma in mij die terug naar Hongarije wil en daar haar eigen gezin te zien opgroeien í¢Ã¢â¬ met Luca er natuurlijk bij. Want ik ben uitgehuwelijkt en Andris verwacht na het huwelijk veel kinderen, die ik ook maar al te graag wil.
De fotoí¢Ã¢â‰â¢s verstop ik in het buideltje aan mijn schort en maak de laatste klusjes af om daarna een emmer met glaswerk weg te brengen. Luca wordt door mijn moeder schoon geboend en mijn broers zijn weer eens op pad zonder te zeggen waar ze heen gaan.
í¢Ã¢â¬Ã
âIk ben even het glas weggooien, tot zo!í¢Ã¢â¬Ã Met twee hupjes ga ik van het trappetje af en kijk met mijn hand boven de ogen naar de zon die weer net zo hard brandt als de vorige dagen.
í¢Ã¢â¬Ã
âHoe lang ben je dit keer weg? Toen je naar de supermarkt ging met mijn zoon was je ook al zo lang weg.í¢Ã¢â¬ÃÂ
í¢Ã¢â¬Ã
âIk ga alleen heen -en weer, pap!í¢Ã¢â¬Ã Ik besluit er heen te rennen en hoor de bierflesjes tegen elkaar tikken wat voor een hoog en vrolijk geluid zorgt. Met mijn hoofd weer terug bij de vele feesten die we voorheen hadden, ga ik op automatisch piloot naar de glasbak. Daar deponeer ik alles netjes op kleur en heb niet door dat er een jongenman achter mij staat.
í¢Ã¢â¬Ã
âHÃÆé, wat een toeval!í¢Ã¢â¬Ã Geschrokken kom ik uit mijn bukstand en draai met het emmertje in mijn hand om. Daar zie ik de jongen van het park waar ik gisteren met Luca was. Hij kijkt even vriendelijk, maar is dit keer zonder zijn hond. í¢Ã¢â¬Ã
âIk heb je gemist vanochtend?í¢Ã¢â¬ÃÂ
í¢Ã¢â¬Ã
âSorry, mijn planning is wat anders verlopen.í¢Ã¢â¬ÃÂ
í¢Ã¢â¬Ã
âJe hoeft je niet te verontschuldigen,í¢Ã¢â¬Ã glimlacht hij, í¢Ã¢â¬Ã
âik vond het alleen jammer. Is dit trouwens van jou?í¢Ã¢â¬Ã verandert hij van onderwerp. In zijn hand heeft hij de beschadigde foto van mijn familie in Hongarije. Het doet mij schrikken en gris het uit eruit.
í¢Ã¢â¬Ã
âO, uh, ja,í¢Ã¢â¬Ã stamel ik ongelukkig en stop het terug in mijn schort. í¢Ã¢â¬Ã
âDankje.í¢Ã¢â¬ÃÂ
í¢Ã¢â¬Ã
âIs dat je familie?í¢Ã¢â¬Ã vraagt hij, met weer die brutale blik in zijn ogen. Toch kan ik zien dat hij oprecht benieuwd is en interesse toont.
í¢Ã¢â¬Ã
âJa,í¢Ã¢â¬Ã antwoord ik kortaf. Vertellen dat ik een Roma ben, ook wel bekend als zigeuner, staat niet op mijn lijstje. Het schrikt mensen af en zoeken onbewust naar hun portemonnee, bang dat het gestolen wordt.
í¢Ã¢â¬Ã
âWat een fascinerende klederdracht. Was er een feest?í¢Ã¢â¬Ã Zachtjes hoor ik het nostalgische geluid van de viool weer opkomen wanneer hij dat vraagt. De huilende tonen leggen precies uit wat mijn hart op dit moment voelt.
í¢Ã¢â¬Ã
âZoiets ja. Sorry, voor mijn onbeleefdheid, maar ik moet weer eens terug,í¢Ã¢â¬Ã excuseer ik mij. Met een knikje loop ik langs hem heen en besluit dit keer terug te lopen, al jeuken mijn voeten ontzettend om te rennen.
í¢Ã¢â¬Ã
âWacht!í¢Ã¢â¬Ã Verbaasd kijk ik om over mijn schouder. í¢Ã¢â¬Ã
âVind je het goed als ik een stukje met je mee loop?í¢Ã¢â¬Ã Mijn kaken klemmen zich op elkaar en raak in een vriesstand. Met mij meelopen? Naar huis? Dat wil ik niet.. Ik wil niet dat hij ziet dat ik in een woonwagen woon. Niet nu ik net iemand heb gevonden die het niet erg vindt om met mij te praten.
í¢Ã¢â¬Ã
âIk heb echt haast, misschien een andere keer?í¢Ã¢â¬Ã Wat een hopeloos tegenargument, maar hij lijkt er verslagen op toe te stemmen en wrijft ietwat verbaasd over zijn zwarte cornrows.
í¢Ã¢â¬Ã
âTot snel dan?í¢Ã¢â¬Ã Hier knik ik op en besluit dan toch een sprint te trekken op mijn blote voeten en krijg zo even het gevoel terug op de steppen te zijn in Hongarije.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.