FanFic.nl

black memories

chapter 1_ how they lost everything

bill pov
Zodra David het teken gaf, rende ik het podium op. Ik gaf alles wat er in me zit. Als ik had geweten dat dit de laatste keer was, zou ik dan nog meer gegeven hebben ? Dit is de enige vraag die ik heb kunnen beantwoorden sinds die dag. Een zwarte dag in mijn Herinneringen. Een van de 2 enige dagen, die als een zwart litteken op mijn hart gegrift zitten. Het antwoord op die vraag luidde nee, op mijn “thuisbasis”� het podium gaf ik altijd alles. Het was echt de tijd van mijn leven. Maar achteraf, had ik misschien zoveel dingen anders gedaan. Ik genoot van het concert, zoals ik dat eigenlijk altijd deed. Had ik maar geweten dat aan dit leven, het leven van een rockster, zo snel een einde kwam dan had ik het meteen allemaal bewuster beleefd. Maar, ik geloofde dat niemand mij wat kon maken, ik was tenslotte beroemd, had duizenden meiden aan mijn voeten liggen, en ik kon het leven leiden zoals ik het wilde. Maar die dag, die dag raakte ik van alles kwijt. Mijn fans, Mijn enige geheim, de band, en met dat alles een stukje van mezelf. Ik zal jullie het hele verhaal even vertellen.
Het was het allerlaatste nummer van het concert. Ik mocht mijn fanritueel nog doen, en liet Gustav even stoppen met spelen. Ik liet een meisje van de eerste rij bij me op het podium komen, en we zongen samen het lied verder. Het meisje zong 2 octaven te hoog, maar dat negeerde ik. Samen zongen we geh af. En ik wilde het meisje als dank knuffelen, precies zoals ik dat met fans als deze altijd deed. Toen ik nietsvermoedend mijn armen om haar middel sloeg, trok ze de microfoon uit mijn hand. Ze zette hem aan haar mond en schreeuwde “Tom und Bill, sind in die tiefe liebe”�. Daarna gooide ze de microfoon op de grond, en ze rende weg. Ze werd door duizenden woedende fans tegen gehouden, maar dat deerde haar niks. De kleren werden zo van haar lijf gerukt, en ze werd geplet, bekrabt, en geslagen, door de woeste menigte. Ik hoorde haar een paar pijnlijke gillen uitstoten, en toen viel ze neer. Haar levenloze lichaam werd door al de fans vertrapt. En ik zag heel veel huilende meisjes in het publiek staan. Ik keek angstig naar Tom, en hij keek me aan met een blik van “het is goed broertje, het is tijd dat de fans erachter komen”�. Ik wist dat het die tijd niet was, die tijd kon het niet zijn. Maar ik vertrouwde zo erg op Tom dat ik besloot, dit gerucht, wat achterafgezien nergens op gebaseerd kon worden, niet te ontkennen. Ik pakte trillend de microfoon weer op, en riep huilend “sie hasst recht “. Van mijn publiek klonken meteen afkeurende kreten, en meisjes die normaal “tom fick mich “zouden roepen, riepen nu de vreselijkste dingen. Ik viel op mijn knieën en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Ik barste in snikken uit, en ik voelde 2 sterke armen, die ik herkende als de armen van Georg om me heen. Ik werd opgetild, en voelde hoe ik even later weer neer gezet werd. Al die tijd was het zwart voor mijn ogen geweest. Ik voelde hoe de ruwe handen van Georg mijn gezicht streelden, en ik liet me ongelukkig tegen hem aan vallen. “es ist gut “ zei hij zachtjes. “nein das ist es nicht “ riep ik boos en ik stampvoette weg. Meteen had ik daar ook spijt van, want Georg kon hier niks aan doen. Ik mocht nog in mijn handjes klappen dat ik zo’n vriend had, die hier geen punt van hier tot kyoto van maakte. Snel liep ik terug de v.i.p room in, waar ik mijn excuses aan Georg aanbood, hij wuifde ze weg, en de deur ging open. IN de deur opening stond Tom, zijn ogen waren rooddoorlopen, en zijn dreads hingen sip langs zijn hals en schouders. Ik liep op hem af, en knuffelde hem. “stil maar tommie, we blijven altijd elkaar hebben”� suste ik hem. Hij vouwde zijn armen om me heen, en we stonden zo een tijdje te soezen, toen David woedend binnenkwam. Hij schreeuwde bijna letterlijk “dit is het einde van Tokio hotel ik wil jullie nooit meer zien, zoek het allemaal maar uit het is over “. Daarna pakte hij zijn spullen, en we hebben hem nooit meer gezien. Niet veel later kwam Gustav de ruimte in gelopen. Zijn gezicht stond op onweer, maar zodra hij de verschijningen van mij en tom zag, verzachtte zijn uitdrukking wat. Hij liep op ons af en knuffelde ons beide kort. “het geeft niet jongens, jullie zijn zoals jullie zijn “zei hij zacht. Dit was het einde van Tokio hotel, we wisten het alle 4, en dit einde, betekende niet zoals ieder ander einde, een nieuw begin, dit einde was gewoon een einde. Een einde als in “ ophouden “. Die avond stierf er een heel klein stukje in mij. Mijn grote passie was voorbij. Nooit meer op het podium staan, nooit meer door fans toegejuicht worden, nooit meer handtekeningen uitdelen. Nooit meer Tokio hotel. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van het rocksterren leven, wetend dat dit pas het begin zou zijn .

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.