FanFic.nl

Losing Control.

11.

Naar mijn goesting was het veel te snel zeven uur. Nerveus zat ik op de bank terwijl Silke de deur ging openen. Ik wist wel wat er ging volgen, of toch ongeveer. Hoewel het me niet aanstond, deed ik toch kalm. Ik moest wel een goede indruk maken, dan zouden ze me ook beter behandelen. Er kwam een vrouw binnen. Rond de veertig, een vriendelijke gezichtsuitdrukking.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Jasmine,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� stelde de vrouw zichzelf voor.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Bill.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
We schudde handjes en dan gingen we zitten. Silke en Caitlin verlieten de zitkamer. Ik voelde me niet echt op mijn gemak. Hoe kon ik weten als ze hier wel echt voor mij was? Ze kon net zo goed onder één hoedje met Ronald werken.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Dag Bill, je begrijpt wel waarom ik hier ben?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ik knikte, trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er rond. Het gaf mij een beschermend gevoel.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Ik zie aan je dat je je niet op je gemak voelt, is het oké of wil je dat Caitlin of Silke bij je komt zitten?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Nee, het gaat wel, denk ik.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ik keek om me heen. De vrouw aankijken durfde ik niet. Het leek net een kwaadaardige heks uit een sprookje die me zou vermoorden.
Ze begon in haar papieren te rammelen en haalde er daarna een bundeltje uit.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Zou je dit willen invullen?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ik knikte, nam het bundeltje en een pen aan. De vragen waren niet moeilijk, maar wel persoonlijk. En dat is nu net wat ik haat. Mijzelf bloot geven aan iemand die ik niet ken, maar ik weet ook wel dat ik dit moet invullen zodat men weet hoe men moet behandelen in die stinkende instelling waar ik heen moet.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Je begrijpt toch wel dat je naar een instelling zal moeten gaan waar je psychologische hulp krijgt?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� zei de vrouw na een tijdje. Ik keek op van het bundeltje en knikte kort. Mijn hand schoot automatisch naar het zakje in mijn zak.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“En je zal moeten afkicken.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
De vrouw keek naar mijn hand. Enigszins geschrokken trok ik mijn hand terug.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Niet zo panikeren, je krijgt hulp. Dit moet je absoluut niet alleen doen.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ik reageerde niet. Ik leek verdoofd, verbaasd. In mijn hoofd gingen allerlei alarmbellen af. Ik had het gevoel dat ik moest opstaan en weglopen en weer van een brug springen, maar mijn benen wilde niet mee. Ze leken wel versteend.
Misschien ook maar goed zo. Het zou alles alleen maar erger maken moest ik nu weglopen. Die vrouw kon de politie bellen nog voor ik de straat uit was, dus bleef ik rustig zitten. Of toch iets dat op rustig leek. Mijn handen trilde en volgens mij was dat niet het enige lichaamsdeel dat trilde.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Rustig maar Bill, kalmeer, het komt wel goed.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Opeens zat Caitlin langs me. Ze hield haar handen op mijn schouders om me stil te krijgen, maar het lukte niet. Ik priemde mijn nagels in de bank en schudde haar van me af. Ik sprong recht en liep naar de achtertuin. Onderweg hadden de tranen al een weg naar buiten gevonden.
Eens buiten stak ik meteen een sigaret op. Ik inhaleerde diep en blies de rook weer uit. Ik liet me op het koude gras zakken en trok mijn knieën op en wiegde mezelf op en neer om mezelf kalm te maken, maar echt hielp het niet. Ik voelde drie paar ogen in mijn rug branden, maar negeerde het. Ze konden me even de boom in.
Vijf peuken later kwam Caitlin langs me zitten. Ik wilde net nog een sigaret opsteken toen ze die uit mijn handen nam. Mijn vingers trilde nog altijd en de tranen liepen ook nog altijd over mijn wangen. Ik voelde me zo zwak.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Het is oké dat je zo reageert. Ik begrijp dat het niet makkelijk voor je is.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ze legde haar arm over mijn schouder heen en drukte me tegen haar aan. Ik wilde terughoudend reageren, maar ze sloot me helemaal op in haar omhelzing. Het voelde zelfs goed aan, vertrouwelijk.
Ik veegde met de rug van mijn hand onder mijn ogen en nam dan mijn aansteker en sigaret terug uit Caitlins handen. Ik stak de sigaret op. Ze zei er niets over, maar haar gezicht zei genoeg dat ze het niet leuk vond dat ik rookte, maar het kon me even niets schelen. Uiteindelijk stond ze op en ging naar binnen.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Laat hem maar even,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� hoorde ik Silke zeggen.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Als je wilt kom ik morgen wel terug, misschien dat hij dan wat gekalmeerd is. Het is natuurlijk allemaal moeilijk nu,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� zei de vrouw.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Het is wel oké. Ik zal dat bundeltje verder invullen.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� Ik stond op en drukte mijn sigaret uit. Hij was amper half ver, maar ik kon een andere keer wel verder roken.
Sommige vragen liet ik open. Die hoefde ze echt niet te weten. Uiteindelijk was ik klaar en gaf het bundeltje aan de vrouw. Ze bladerde er eens vlug door.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Over een twee tal weken kom ik je halen voor de naar de instelling te gaan, daar zal ik je begeleiden en dan laat ik het over aan de dokters en psychiaters. Je zal er toch minstens zes tot zeven maanden moeten blijven, misschien langer. Ben je bereid jezelf te laten opnemen?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ik knikte. í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Dat is het beste zeker?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Niemand reageerde er echt op, maar ik wist dat zij dat ook dachten. Ik was hopeloos en opgesloten zitten was het beste dat ik verdiende.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Morgen komt er een agent om met jou je spullen op te halen in het weeshuis zodat je nog eens andere kleren kunt aandoen en dergelijke.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ik knikte en was ergens blij dat ik mijn weinige bezig mocht ophalen. De foto met mama, papa en Tom was mijn meest waardevolle bezit en dat moest ik bij me hebben.
Silke liet de vrouw buiten terwijl Caitlin een warme tas chocomelk in mijn handen stopte. Ik nipte er eens aan. Het was echt zo lekker. Ik had het al in geen tijden meer gedronken.
Silke kwam weer bij ons zitten. Er werd niet echt iets gezegd.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Bedankt voor de chocolademelk,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� mompelde ik toen ik de tas leeg had. Ik zette het op het tafeltje en trok mijn knieën op.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Kom je met me mee morgen, mijn spullen halen?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� vroeg ik zachtjes aan Caitlin.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Als ik thuis mag blijven?í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Silke knikte en glimlachte even.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Hij heeft je daarbij nodig, dus ga met hem mee en ik geef je een dagje vrij van school.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â�
Ik gaf haar een dankbare blik en besloot dan maar te gaan slapen. Het was al laat.
Ik legde zorgvuldig mijn kleren op de stoel achter Caitlin haar bed. Ik voelde haar staren naar mijn achterkant. Het was dan ook de eerste keer dat ik mijn kleren uittrok om te slapen.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Je bent mager,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� merkte Caitlin opeens op. Ik draaide me om en keek naar onder en besefte dat ik enkel in boxer stond en ze dus alles aan me zag.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Dat zou kunnen, maar dat is echt het laatste waar ik me druk om maak.í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� Caitlin lachte even en kroop dan ook onder haar lakens.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Slaapwel,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� zei ze zacht.
í¢Ã¢â€šÂ¬Ã…“Ja, slaapwel,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‚Â� zei ik terug en ging ook slapen. Hoewel ik niet echt kon slapen. Er was nog zoveel om over na te denken en te piekeren. Ik dacht na over wat er zou komen, de instelling. Ik sloot mijn ogen om tranen te onderdrukken, maar toch liet ik ze lopen en huilde ik mezelf geluidloos inslaap.

Reacties: