FanFic.nl

black memories

chapter 2) real friends nevver let you down

En toen precies 2 weken later, belde David me in paniek op. Om mijn goede wil te tonen, nam ik op, en praatte ik op een normaal niveau met hem. Hij bood als een echte man zijn excuses aan, en ik sprak af dat we binnenkort wel weer een keertje zouden repeteren. Ik wist haast zeker dat Tom, Gustav en Georg dat wel goed zouden vinden. Tenminste dat dacht ik . Tom was als een kind zo blij, en ook Georg kon zijn geluk niet op. Maar Gustav tripte hem helemaal. “waarom laat je die man zo met je spelen man “. Schreeuwde hij me toe. “Ik.. ik.. hij.. en het.. het.. spijt hem”� stotterde ik. “ach weetje donder toch ook op, ik dacht dat jij zo’n iemand was die voor zichzelf op weet te komen, maar blijkbaar had ik het bij het verkeerde eind”� na die woorden sprong hij boos op, en hij verliet de kamer. Het eerste kwartier staarde ik verdwaasd, met open mond naar de zojuist bruut dichtgeslagen deur, en daarna voelde ik iets tegen mijn wang. Ik kwam tot de conclusie dat het de hand van Georg was, want het brandde, en Georg stond voor mijn neus. Ik sloot mijn mond, opende hem weer om iets te zeggen, en nog voor ik geluid geproduceerd had, sloot ik hem weer. Ik richtte verdoofd mijn blik op Tom, en hij keek al net zo verdoofd terug. Georg schudde zijn hoofd, en zei “het is oké boys echte vrienden laten je niet zomaar vallen “, ik geloofde mijn oren niet, had Georg nou zojuist gezegd dat Gustav geen echte vriend geweest was? . ik knikte braaf, en strekte als een kindje mijn armen naar Georg, hij knuffelde me, en toen kwamen de tranen. Ik vroeg me af waarom iedereen mij zoveel pijn wilde doen. Eerst het meisje, toen alle fans, toen David, en toen ik dacht dat het weer goed zou gaan komen, liet Gustav me als een baksteen vallen. Toen snapte ik niet wat Gustav bezielde, en nu kan ik er nog steeds geen touw aan vast knopen, ik bedoel, ik deed niets maar dan ook niets verkeerd, ik wilde gewoon dat de band weer samen kwam, dat Tokio hotel weer Tokio hotel was. Misschien niet zoals het altijd geweest was, maar toch, Het had toch gekund? Muziek maken, samen, was dat teveel gevraagd van iemand waarvan ik dacht dat hij bij mijn beste vrienden hoorde?, blijkbaar wel!. Maar, de herinneringen aan Gustav deden me pijn, toen nog wel, nu niet meer. Toen verergerde het mijn ellende, maar nu kan het toch niet erger meer!.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.