FanFic.nl

Hanna

Hoofdstuk 10: Gewonnen!

Het is vijf voor twee en ik sta al bij Kaiba Corp. Ik ben enorm zenuwachtig. De tijd tikt te langzaam door en ik ijsbeer rond. Uiteindelijk verschijnt Seto en komt naar mij toe. ‘Klaar om te gaan?’ vraagt hij. Ik knik. Ik volg hem en we komen uit bij vliegtuigen. ‘Gaan we vliegen?’ vraag ik. Seto knikt. Nu wordt ik nog zenuwachtiger. Ik heb altijd liever mijn beide voeten op de grond en nee, niet op de vloer van het vliegtuig. ‘Moet Mokuba niet mee?’ vraag ik. Seto schud zijn hoofd. ‘Hij is er al.’ antwoord hij. We lopen verder en we komen bij een Blue Eyes vliegtuig. Hij houd zeker weten veel van zijn Blue Eyes. Seto stapt in en onzeker doe ik hetzelfde. ‘Kan je vliegen?’ vraag ik. ‘Nee, ik laat het vliegtuig zo crashen in de zee.’ zegt Seto sarcastisch. Ik doe mijn gordel stevig vast en sluit mijn ogen. ‘Daar gaan we.’ zegt Seto. Het vliegtuig begint te razen en ik druk mezelf stevig in de stoel. ‘Ben je bang?’ grapt Seto. Ik geef geen antwoord. Seto glimlacht en voor ik het weet, schieten we de lucht in. Als het rustiger is aan mijn oren, open ik mijn ogen en kijk ik uit op een mooie blauwe lucht. ‘Mooi, zeg.’ zeg ik en ik kijk uit het raam. Het uitzicht is prachtig. Seto geniet van het feit dat ik ervan geniet. Na twintig minuten gevlogen te hebben landen we op een landingsbaan. Mijn oren voelen raar aan en ik heb een paar keer erover moeten wrijven voordat ze geen pijn meer doen. Als we uitgestapt zijn, staat Mokuba al op ons te wachten. Enthousiast zwaait hij naar ons. Ik zwaai terug. Ik volg Seto naar een gebouw. In het gebouw is een duelleerveld klaar voor gebruik. Seto knikt dat ik op het platform moet staan. Ik ga erop staan en Seto komt naast mij staan. Hij drukt een paar toetsen in en het veld activeert. Het platform gaat omhoog en ik verlies bijna mijn evenwicht. Seto kan me nog op tijd pakken en trekt me weer rechtop. Hij zet het duelleerveld op niveau 1. Ik leg mijn deck op het vakje waar het moet. ‘Laten we beginnen.’ zeg ik. De machine begint. Er verschijnt een monster in de verdediging. Seto kijkt mee met mijn kaarten. ‘Welke moet ik gebruiken?’ vraag ik en ik bekijk al mijn kaarten. Terwijl ik een tijdje nodig heb om te kiezen, heeft Seto er al een gekozen en wijst het aan. ‘Voorlopig kan jij nog niet veel doen.’ zegt hij. Ik leg het aangewezen monster neer. ‘Het monster heet Water Omotics. Dat is goed voor nu.’ legt Seto uit. Ik knik. ‘Val maar aan.’ zegt Seto. ‘Val aan!’ probeer ik zo stoer mogelijk te zeggen. Water Omotics komt in beweging en vernietigd het andere monster. ‘Ik heb de eerste monster vernietigd!’ roep ik blij. Seto schud lachend zijn hoofd. We hebben een tijdje gespeeld en ik heb al veel geleerd. Ik moet nog meer trainen, maar het begin is er. Ik sta op het punt om te winnen van de computer. Seto pakt een kaart van mijn deck en bekijkt het. ‘Nu moet je zelf bedenken welke monster je speelt.’ zegt Seto. Ik bekijk mijn hand grondig. Er zitten niet veel monsters tussen. Eentje is de sterkste van de drie. Het is de kaart: Sphinx Teleia. Ik leg de kaart neer. Het monster verschijnt en ik roep de laatste aanval op. De computer heeft verloren. Seto knikt tevreden. ‘Goed gedaan.’ zegt hij. Ik lach tevreden. Mokuba heeft de hele tijd meegekeken. ‘Ziet er goed uit Hanna!’ roept hij vanaf de controle kamer. Ik steek mijn duim op. Seto en ik lopen het gebouw uit. Ineens verschijnen er kinderen voor Seto. ‘Mogen wij uw handtekening?’ vragen ze aan hem. Seto pakt een pen en schrijft op de velletjes papier. ‘Is dat uw vriendin?’ vraagt een kind ineens. Mijn wangen worden rood. Seto blijft er kalm onder en negeert het kind volkomen. Ik besluit hetzelfde te doen. We lopen verder en Mokuba komt aangerend. Het is druk in Kaiba Land. We lopen langs de achtbaan en ik ga stil staan. Seto en Mokuba kijken vragend om. ‘Wie heeft er zin om in die achtbaan te gaan?’ vraag ik. Seto schud zijn hoofd. ‘Daar heb ik geen tijd voor.’ zegt hij. Ik haal mijn schouders op. ‘Jij?’ vraag ik aan Mokuba. Mokuba knikt heftig ‘ja’ en we rennen naar de achtbaan. ‘We zien je zo!’ roepen we naar Seto. Als Mokuba en ik eraan komen, mogen we voorin de rij gaan staan. ‘Dat is handig.’ merk ik op. Mokuba knikt. We nemen plaats in het voorste karretje. Na een paar minuten begint de achtbaan te rijden en we gaan omhoog. Ik zie Seto beneden staan en ik zwaai naar hem. Seto steekt alleen zijn hand op. ‘Mokuba, hoe steil is deze achtbaan eigenlijk?’ vraag ik. ‘Steil.’ antwoord hij. Ik schrik ervan. Ik haat steile achtbanen. Ik trek er altijd gekke bekken van. We zijn op het hoogste punt gekomen en inderdaad, de achtbaan gaat steil naar beneden. Ik gil de longen uit mijn lijf. Mokuba moet keihard lachen van alle gekke bekken die ik trek als we naar beneden duiken. Op een punt flitst er ineens een camera en we zijn weer op het perron beland. Mokuba en ik beginnen hard te lachen. ‘Dat was gaaf.’ zeg ik en ik probeer mijn haren weer goed te krijgen. Als we uitgestapt zijn, gaan we naar de foto’s kijken. Mokuba begint hard te lachen en ik schaam me kapot. Ze hebben net een foto genomen op het moment dat ik een gekke bek trok. Seto moet er wel een beetje om lachen en ik uiteindelijk ook. Als ons avontuurtje weer erop zit, gaan we weer naar huis. Dat was echt de beste dag van mijn leven.

Reacties: