FanFic.nl

black memories

chapter 3) happy ever after ?

Ookal is het nooit meer goed gekomen met Gustav, het ging langzaam beter met mij, Georg en Tom. Het duurde echt maanden, maar toen zagen we de lol van het leven weer een beetje in. Ik ging werken als modeontwerper, Tom ging gitaarlessen geven aan talentjes, en Georg, ach,, die euhm,, deed niet zo veel. Maar, hij hielp ons met alles!, en bovendien kookte hij, en maakte hij het huis schoon. Zo met zijn drietjes in 1 huis, redde we het prima. Als het zo zou zijn gebleven, was er van ons leven toch nog iets terecht gekomen, maar jullie voelen het al aankomen, zo bleef het niet. Het heeft allereerst 8 maanden geduurd om zo ver te komen dat we weer zin in het leven hadden, na die 8 maanden maakten tom, Georg en ik weer samen muziek, niet op het Tokio hotel niveau, en ook niet met optredens en al helemaal niet met fans, maar dit, dit was iets. Het maakte ons gelukkig, We zouden het gaan proberen, 1 single, als hij aansloeg, zouden we een 2e proberen, en als die ook aansloeg, wellicht een klein album, met een liedje of 12, 13. net op de dag dat onze 1e single sinds tijden, eiskalter engel, uit ging komen, stond de politie van de deur van ons appartement. Of Tom en ik even mee wilden komen naar het bureau. Ongemakeupt en totaal gestrest voerde Tom me mee naar de auto van de politie. Eenmaal op het bureau aangekomen, werden ons enkele foto’s in de handen gedrukt. Ik bekeek ze trillend, en herkende de hand van Georg. “Dat,,dat is de hand van.. van “ stotterde ik geschrokken. “ja meneer kaulitz, dat weten we “zei de agent. “wat is er met hem en .. en .. “ stotterde Tom. “hij is helaas omgekomen bij een auto ongeluk, het spijt mij meneer kaulitz en meneer kaulitz, de hulpdiensten konden niks meer voor hem doen, hij was op slag dood, en hij heeft vrijwel geen pijn gehad”�. “neeheeee”�schreeuwde ik , terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht sloeg, en luid begon te snikken. Tom trok me tegen zijn borst aan en fluisterde sussende woordjes in mijn oren. “kunnen we hem zien “ hoorde ik tom op zijn bekende zakelijke toontje horen zeggen. “meneer kaulitz het spijt me maar ik weet niet of dat zo’n goed idee is, hij is er erg euhm, luguber aan toe “. “dat kan me niks schelen, hij is onze beste vriend, en zijn familie heeft hem verstoten, dus wij hebben het recht om.. “zei Tom. “jaja,, het recht om hem te zien , nou loop maar achter me aan dan “. Zei de man. Tom pakte mijn hand, en ik liet me mee voeren. We kwamen in een grijs, koud, dood ( ook letterlijk) gedeelte van het politiebureau . hij liet ons het mortuarium gedeelte binnen. Hij liet ons een zwart kamertje in lopen, en drukte ons op het hart daar te blijven staan, tot hij terug kwam. Hij liep de kamer uit, en ik zocht troost bij Tom, terwijl hij juist troost bij mij wilde zoeken. Zo zochten we dus troost bij elkaar. De man kwam terug binnen, en achter hem liepen 6 mannen, met een kist in hun handen. De man liet de kist neerzetten, en hij schroefde het deksel eraf. Voorzichtig liet ik mijn blik over het lichaam in de kist glijden. Het was Georg wel, maar het was Georg niet ! . zijn borstkas en buik waren opgezwollen, zijn witte shirt was doorweekt van het bloed, en hij had overal blauwe plekken, die fel afstaken tegen zijn lijkbleke huid. Zijn gezicht was vertrokken, geen pijn jaja, nou het zag er nu uit alsof hij wel degelijk pijn gehad had! Ik slaakte en verschrikt gilletje, toen ik zag dat zijn ene been niet aan zijn heup zat, maar er tegen aan lag. “dat was vast en euhm, zwaar ongeluk hea”�. Zei ik tegen de man, toen ik mijn stem weer onder controle had. De man knikte en zei ‘”� hij is met boodschappen tas en al zo onder een vrachtwagen gewandeld”�. Ik schrok van de eenvoud in zijn stem, maar bedacht me toen dat hij dit soort nieuws haast dagelijks bracht. Ik knikte en Tom zei “ hij ziet er zo ,, gehavend uit? Is dat normaal “ . “meneer, nee tuurlijk is dat niet normaal, maar meneer listing hier is onder een vrachtwagen gelopen, er zijn niet veel mensen die dat overleven, en al helemaal niet veel mensen die daar zonder verwondingen van af komen “. Tom knikte, “dat euhm,, bloed op zijn shirt hea, waar komt dat vandaan”� vroeg ik zachtjes. “we hebben zijn buik open moeten snijden, omdat het anders opengeklapt zou zijn, vanwege diverse inwendige bloedingen, we hebben het proberen te verbinden , maar het bloed dat uit zijn lichaam spoot is dwars door het verband heen gekomen, het spijt me, “. “ooh oké.”�zei ik . en ik liet me door toom mee trekken, weg van Georg, weg van het enge kamertje, in het enge mortuarium van het enge politiebureau. De man bracht ons naar huis. Toen we thuis waren kwamen de tranen opnieuw. Ik ging op de grote zwarte bank zitten, met een kussen tegen me aangedrukt. Waarom nou Georg, waarom niet iemand die niet zoveel mee gemaakt had? Waar had hij dit aan verdient? Aan helemaal niks!!. Hij was er voor Tom en mij altijd geweest ! altijd!. 5 dagen later stonden Tom en ik huilend in elkaars armen voor een gat, waar enkele mannen de kist van Georg in lieten zakken. Verder stond David er bij, en onze moeder. Gustav had het ook in zijn domme kop gehaald te komen, maar toen hij de boze blikken van mama, David , Tom en mij zag maakte hij dat hij wegkwam, maar goed ook! Want dit was indirect allemaal zijn schuld. Als hij ons niet in de steek gelaten had, dan hadden we veel eerder een single uit kunnen brengen om het opnieuw te proberen, en dan zou Georg op een andere dag boodschappen zijn gaan doen om dat te vieren, en dan zou die vervloekte vrachtwagen er niet gereden hebben, en dan was Georg er nu nog en.. en.. en … hoe sneller de gedachten elkaar opvolgden, hoe snelle rik begon te ademen. Ik hyperventileerde, dat wist ik wel, maar ik kon er niks aan doen. Ik kreeg geen lucht meer binnen en het werd zwart voor mijn ogen. Toen ik weer wakker werd lag ik in Toms armen op de bank. Een beetje een drukkend gevoel verspreide zich met elke ademhaling over mijn borst, ik hoorde mezelf piepen, en wist dat ik me weer is veel te druk gemaakt had. Maar wat zou jij doen als je beste vriend zojuist een dodelijk ongeluk had gehad ?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.