FanFic.nl

Ze haat hen {gepauzeerd!}

001

De deur zwaaide open.
Langzaam liep Sophie naar binnen en draaide zich om. Ze keek naar de sneeuwvlokken die langzaam naar beneden dwarrelden uit de grijze lucht.
Ze had een hekel aan sneeuw. Het was koud en nat.
En je gleed er altijd over uit.
Vandaag was school een regelrechte ramp geweest. Zoals altijd, eigenlijk.
Sophie had vandaag gehoord dat ze twee onvoldoendes had. Voor Duits en wiskunde.
Waarschijnlijk ging haar vader, James, daar absoluut niet blij mee zijn. Er zou weer een hele preek volgen dat ze beter haar best moest doen en niet zoveel achter de computer moest zitten, meer moest doen aan haar huiswerk en nog meer geschreeuw.
En haar moeder zou er maar stilletjes bij zitten en af en toe knikken en 'Ja, ja' mompelen. Sophie haatte die preken.
Zij kon er ook niets aan doen dat zij niet zo goed in wiskunde en Duits was. Maar haar vader, haar vader kon í¡lles. Hij deed nooit iets fout en hij was helemaal perfect. Volgens hemzelf dan.
Natuurlijk zei hij dat niet letterlijk, maar het straalde van hem af. De manier waarop hij liep, praatte en deed liet zien dat hij zichzelf geweldig vond.
Sophie vond hem helemaal niet geweldig. Sterker nog, ze had een hekel aan die man. Altijd liep hij maar commentaar te leveren op wat ze zei of deed en ze kon niets goed doen in zijn ogen.
Haar moeder, Patty, was zijn schoothondje. Die knikte overal braaf ja op en was het altijd eens met haar vader.
Dus vanavond, bij de preek die komen ging, waarschijnlijk ook. Sophie zuchtte en deed toen de deur dicht.

Tijd om de tanden even op elkaar te zetten en alles gelaten te ondergaan.
Zoals ze altijd al deed.
Maar telkens woedde die storm weer in haar. Die oneindige storm van boosheid en ergernis.
Die storm zorgde ervoor dat ze bij elke boze bui van haar vader terug wilde schreeuwen en hem slaan, zo hard mogelijk.
Haar verstand hield haar dan steeds weer net op tijd tegen. Daar was ze heel blij mee, want die ene keer dat ze toch teruggeschreeuwd had, gaf haar vader haar duidelijk te verstaan dat hij daar niet van gediend was.
Blauwe plekken en veel tranen die haar vader nooit had gezien waren het gevolg van haar verzet.
Eigenlijk was Sophie doodsbang voor haar vader. Ze wist nooit wanneer die man chagrijnig was. Eigenlijk was hij dat elke dag, maar meestal was hij wel opgewekt en bij het minste of geringste ging hij al door het lint.

's Avonds, na het eten zaten ze in de woonkamer. Haar moeder vertelde haar vader over haar dag. Ze had gewassen, gestreken en schoongemaakt. Zoals altijd. Haar vader kon blijkbaar niet wachten om zijn dag te beschrijven. Er leek geen einde te komen aan de woordenstroom die volgde op de vraag hoe zijn dag geweest was.
'Zo, Sophie,' zei hij opeens, heel rustig. 'Hoe was het op school vandaag?'
Sophie slikte.
Nu zou je het krijgen.

Reacties: