FanFic.nl

Het voorstel

De Reactie

Op verzoek: het vervolg op 'Het voorstel'. Ik hoop dat het in de smaak valt!

Het bleef doodstil in huis. Lucas keek met grote ogen naar Edwin, maar kon niets uitbrengen. Hij leek wel aan de grond vastgenageld. Hij probeerde zijn mond te openen, maar deze leek ook wel vastgeroest. Intussen zag hij de hoopvolle blik van Edwin langzaam veranderen, maar toch bleef Lucas zwijgend staan. Na tergende seconden, die als uren voelden, kneep Edwin even voorzichtig in Lucas’ hand, die als een ijsklomp nog in de zijne lag. ‘Lucas?’ probeerde hij voorzichtig, terwijl hij zijn vriend even aankeek. Die reageerde amper, waardoor Edwin zijn maag ineen kromp. ‘Lucas?’ probeerde hij opnieuw, ditmaal op een meer wanhopige toon, ‘Wil je alsjeblieft iets zeggen?’.
‘Sorry’ bracht Lucas uiteindelijk uit in een stem die ver van de zijne klonk, terwijl hij zijn blik op Edwin richt. Die fronste op zijn beurt zijn wenkbrauw, maar zweeg even. Hij wist tenslotte toch niet wat hij nu kon zeggen.
Intussen maakten de gedachten van Lucas nog steeds overuren en leek het wel alsof hij van boven neerkeek op het tafereel. Edwin, die met een wanhopige blik opkeek vanuit zijn geknielde positie naar Lucas, die als een levend standbeeld bevroren stond.

‘Weet je zeker dat je niet wilt dansen?’ vraagt Edwin, als hij zijn vriend nog een keer probeert over te halen. Lucas glimlacht, maar schudt zijn hoofd. ‘Ik sla even een ronde over’ zei hij, als hij Janine achter hem opmerkt, ‘Misschien dat mijn moeder wil’
Edwin keek even naar Janine, die opkeek na het horen van haar naam en glimlachte. Daarop stak Edwin galant zijn hand uit en ging zijn schoonmoeder voor richting de dansvloer. Lucas nam intussen zwijgend, maar met een tevreden glimlach, een slok van zijn biertje.
‘Waar is je prins op het witte paard?’ hoort hij dan plots achter zich. Hij begroet Nina met een glimlach en gebaard richting de dansvloer. Nina glimlacht en ploft langs Lucas neer, ‘Zo, dat wordt nog de ideale schoonzoon’ knipoogt ze.
‘Een positie die hij moet delen met Noud’ kaatste Lucas meteen terug, ‘Die is het tenslotte officieel’
Nina glimlachte breed, terwijl ze haar witte jurk gladstreek, ‘Ik kan het nog steeds niet geloven’ bekende ze.
Lucas nam een laatste slok en richtte zich tot zijn zus, ‘Het is toch echt waar, lief zusje van me’ sprak hij toen licht dramatisch, ‘Vanaf vandaag ben je Mevrouw Nina Alberts’
Nina rolde even met haar ogen, ‘Zoals ik je al honderd keer heb gezegd, het is en blijft Sanders’ zei ze, ‘Een huwelijk verandert daar voor mij niets aan’
Lucas knipoogde, ‘Geloof me, Sanders genen laten zich niet makkelijk verstoppen’ reageerde hij droog, ‘dus daar hoef je de naam niet voor te houden’
Nina zuchtte, ‘Dan neem jij toch de naam Bouwhuis aan als je gaat trouwen’ kaatste ze terug.
Lucas keek op, ‘Wij zijn homo, dan is dat anders’.
Nina rolde nogmaals met haar ogen, ‘Lieve Lucas, het homo-huwelijk is al legaal sinds 2001’
Lucas zweeg even, terwijl hij naar de dansende mensen op de dansvloer keek. Nina observeerde hem even en zag dat zijn blik voornamelijk gericht was op Edwin en Janine, die het erg naar hun zin leken te hebben.
‘Je twijfelt toch niet aan Edwin?’ vroeg ze plots.
‘Nee, natuurlijk niet’ reageerde Lucas meteen, ‘Maar trouwen..’
‘Lucas Sanders, je weet toch wel dat je het tegen je zusje hebt hè’ sprak Nina met een speelse knipoog, ‘Als kind planden we de perfecte bruiloft al. Ik verbaas me er nog steeds over dat mama toen al niets doorhad’
Nina ziet Lucas weer even een blik op de dansvloer werpen en glimlacht veelwetend, ‘Oh, het ligt aan meneer Bouwhuis’ merkt ze op, ‘Je durft het niet op tafel te leggen omdat je bang bent dat hij..’
‘Ik ben niet bang’ kaatste Lucas terug, ‘Edwin en ik zijn gewoon nog niet bezig trouwen’
Nina wierp hem een zwijgende, maar veelzeggende blik toe, waarop Lucas haar een dodelijke blik terugzond, ‘Nina, je houdt je er buiten’.
Nina wierp haar handen omhoog, ‘Ik zweer dat ik niets zeg’ beloofde ze plechtig, ‘maar misschien moet je eens wat hints strooien’.

Na enkele minuten tergende stilte kwam Edwin omhoog en begeleidde Lucas langzaam terug naar de bank. Die had nog niet meer dan een woord uitgebracht en ging zwijgend naast Edwin zitten, zijn linkerhand nog steeds in die van Edwin. Die kneep daar zachtjes in, terwijl Edwin het ringdoosje in de andere hand geklemd hield. Tenslotte zuchtte hij en liet zijn hand in zijn schoot vallen.
‘Ik weet dat ik je overval, Lucas’ begon hij voorzichtig, ‘Maar ik meen het wel’
Lucas sloeg zijn blik neer, waarop Edwin een brok wegslikte. ‘Lucas, wil je alsjeblieft iets zeggen?’
Even keek Edwin vragend naar Lucas, maar omdat deze nog steeds geen aanstalten maakte om iets te gaan zeggen schraapte hij weer zijn keel.
‘Okay, dan begin ik wel’ sprak hij in zichzelf, ‘Ik lig nu toch al op het hakblok’.
Hij zag hoe Lucas weer opkeek en glimlachte zenuwachtig, ‘Ik hou van je, Lucas Sanders. Meer dan ik ooit van iemand heb gehouden.’ Hij beet even zenuwachtig op zijn lip en vervolgde, ‘En hoe meer ik bij je ben en met je deel hoe sterker dat gevoel wordt en hoe meer ik bij je wil zijn en met je wil delen. En ik weet dat we het er nooit echt heel serieus over hebben gehad, maar ik wil met je trouwen. Ik wil je man zijn en ik wil dat iedereen weet dat jij mijn ware bent’
Even keek Edwin hoopvol in Lucas’ ogen, als hij een glint van schittering ziet verschijnen. Een gebaar dat wordt onderstreept als Lucas plots in Edwins hand kneep.
‘Ik kan niet geloven dat jij, Mr. Praatgraag, nu niets kan uitbrengen’ sprak hij met een knipoog, gesterkt door de blik in Lucas’ ogen en zijn affectieve gebaar, ‘Maar is dat een ja?’
Weer ging er een tergende stilte door het huis, als Edwin voor de tweede keer op een reactie van zijn vriend wachtte. ‘Sorry’ sprak Lucas toen ineens weer. Edwin keek op, zijn blik zorgelijk, ‘Is dat een nee?’ bracht hij tenslotte uit.
Lucas herkende de wanhoop in Edwins stem, maar kon nog steeds niets meer uitbrengen. Zijn gedachten maakten overuren en leken zijn stembanden te hebben verlamd. Plots, als uit een reflex, sprong hij op. ‘Sorry…moet even.. mijn hoofd.. leegmaken.. .. nadenken..sorry’ bracht hij hakkelend uit en voordat Edwin goed en wel kon reageren hoorde hij de voordeur al dichtslaan.

Met twee nieuwe biertjes in zijn hand loopt Lucas de huiskamer van de familie Bouwhuis weer in. Even houdt hij zich in als hij ziet dat Edwin gezelschap had gekregen van Sjoerd, die naast hem op de bank was neergeploft.
‘Zo, wat een gaaf horloge!’ brengt Sjoerd uit, terwijl hij naar zijn broers pols kijkt.
Edwin glimlacht trots, ‘Van Lucas gekregen’ vertelt hij, ‘Voor mijn verjaardag’
Sjoerd knikt, ‘Natuurlijk’ reageert hij droog.
Lucas ziet van een afstand hoe Edwin zijn wenkbrauw fronst, ‘Wat bedoel je daarmee?’ vraagt hij tenslotte.
Sjoerd haalt zijn schouders op, ‘Niets, alleen dat Lucas goede cadeaus kan geven’ zegt hij snel.
Lucas twijfelt even of hij de kamer in moest lopen, als hij Edwin hoort zuchten en het gesprek een onverwachte wending neemt. ‘Het is een horloge, Sjoerd’ zegt hij geïrriteerd tegen zijn broer, ‘Dus begin niet weer met je theorieën’
Sjoerd haalt een hand door zijn haar, ‘Ed, ik bedoel het helemaal niet verkeerd’ verdedigt hij zich, ‘Het enige wat ik zeg is dat Lucas en jij behoorlijk serieus zijn’
Even glimlacht Lucas trots, terwijl hij zich nog steeds niet met het gesprek bemoeit als hij Edwin hoort zuchten. ‘Het is ook serieus, ik hou van hem’ begint hij, als Sjoerd veelwetend een ‘Tum- tum- tudum’ begint te neuriën.
‘Kappen Sjoerd’ onderbreekt Edwin hem resoluut, ‘Doe even normaal, een horloge is geen verlovingsring’
Lucas voelt zijn maag ineen krimpen en grijpt de halzen van de bierflesjes iets sterker vast, als hij Sjoerd hoort lachen. ‘Maar ik zie het al helemaal voor me’ grapt hij, ‘Lichtroze pakken met een paarse stropdassen, een optreden van Willeke Alberti’.
‘Sjoerd, kappen!’ hoort Lucas zijn vriend reageren, ‘Lucas en ik gaan niet trouwen, punt uit!’
Lucas voelde de flesjes niet eens uit zijn handen glijden, maar ziet de broers opschrikken van het gekletter op de grond.
‘Lucas’ zegt Edwin met een blos op zijn wangen. Die tovert op zijn beurt snel een glimlach op zijn gezicht en ratelt iets dat hij zijn handen niet goed had afgedroogd, voor hij zich snel uit de voeten maakt om een doekje te halen.

Nog steeds in een waas ploft Lucas op het eerste de beste bankje tegen dat hij in het park tegenkomt. Hij kon nog steeds niet geloven wat Edwin net allemaal had gezegd, en ook niet dat hij daadwerkelijk zonder iets te zeggen uit het huis was gevlucht. Hij vroeg zich af wat hij moest doen, wie hij kon bellen, maar besefte meteen dat hij geen zin had om te praten. Edwin zou zich op dit moment enorme zorgen maken, besefte hij zich en even dacht hij erover om hem in ieder geval te bellen. Maar meteen verwerpt hij het idee, als hij in zijn hoofd het gesprek al hoorde, ‘Ja, ik zit hier in de park na te denken omdat je me totaal hebt overrompelt met je aanzoek, maar maak je vooral geen zorgen’.
Even bekroop hem een gevoel van kwaadheid, omdat zijn vriend hem zoiets had geflikt. Hij had nooit gedacht dat hij ooit iemand tegen zou komen zoals Edwin en hoewel zijn hele omgeving wel eens het woord trouwen had genoemd, had hij die optie nooit overwogen. Niet omdat hij het niet wilde, maar omdat hij ervan overtuigd was dat Edwin dat niet zou zien zitten. Jarenlang koesterde hij een geheime droom die hij dieper en dieper had weggestopt, doodsbang om Edwin anders kwijt te raken. Natuurlijk had hij stiekem nagedacht over ringen, een bruiloft en het refereren naar Edwin als zijn man, maar hij had besloten dat hij liever Edwin als vriend had dan geen Edwin. En Edwin was degene die ooit tegen Sjoerd had gezegd dat Lucas en hij niet gingen trouwen. Dus gingen ze niet trouwen, basta!
En dan ineens, uit het niets gaat Edwin op zijn knieën. Nog steeds vlogen de beelden door Lucas’ hoofd en hoort hij de meest perfecte woorden opnieuw en opnieuw. Nog mooier was het, dan hij al die keren stiekem had gedroomd. Op het detail na dat dit keer echt was, en dat hij dit keer geen antwoord had kunnen geven. Doodsbang dat het een grap was geweest, of doodsbang om toe te geven hoe erg hij verlangt had naar de gesproken woorden. Even laat Lucas zijn hoofd in zijn handen vallen en sluit zijn ogen, terwijl hij zich wederom beseft dat hij net zijn huis uit was gevlucht. Hoe ging hij dat oplossen?

‘Ed?’ roept Lucas, terwijl hij zijn jas op de kapstok hangt, ‘Ben je er al?’
Even hoort hij wat gestommel, voor de gangdeur opengaat en Edwin hem met een brede glimlach begroet, ‘Welkom thuis!’
Lucas begroet zijn vriend met een liefdevolle zoen en grijnst, ‘En wat een welkom’, voor hij Edwin de huiskamer in volgt. Daar waren de meeste dozen samen met de kale kasten en muren inmiddels verdwenen. ‘Zo, jij hebt hard gewerkt vandaag’ glimlachte Lucas, terwijl hij bewonderend rondkeek.
‘Ik ben bijna klaar’ knikte Edwin, terwijl hij naar de resterende dozen gebaart, ‘Alleen nog mijn cd’s’
Lucas fronste zijn wenkbrauw, ‘Alleen?’ grapte hij terug. Edwin rolde even met zijn ogen, maar drukte zijn vriend zwijgend een kus op zijn lippen voor hij zich richtte op de tas die Lucas bij zich had. ‘Wat is dat?’ vroeg hij.
Lucas glimlachte mysterieus, ‘Dat is een verrassing’ knipoogde hij. Vragend trekt Edwin zijn linkerwenkbrauw omhoog, als Lucas zijn hoofd schudt, ‘Ik zeg niets’.
Edwin trekt even een pruillip, maar Lucas weigert toe te geven. ‘Okay, zal ik dan maar iets te eten bestellen?’ stelt hij tenslotte voor. Lucas knikt en als Edwin naar de keuken loopt om te bestellen, ritst hij snel de tas open en ordent de fotolijstjes die daarin zaten op het dressoir. Snel gaat hij weer staan als Edwin terugkomt, die meteen vragend zijn wenkbrauw fronst. ‘Wat is dit?’, terwijl hij naar het dressoir gebaart.
‘Dit zijn foto’s van al onze bijzondere momenten samen’ legt Lucas uit, ‘Ik wilde ons huis wat herinneringen meegeven. En uiteraard heb ik wat plaats overgelaten voor nieuwe bijzondere momenten’.
Edwin knikt begrijpend, loopt dichter naar het dressoir en bekijkt de foto’s kritisch. Een warme glimlach verschijnt op zijn gezicht terwijl hij terugdenkt aan de momenten, tot hij zijn gezicht straktrekt en zorgelijk omkijkt. ‘Er is alleen een probleem’ kondigt hij dan aan.
Lucas kijkt op, ‘Probleem?’ herhaalt hij, ‘Wat voor een probleem?’
‘We hebben nu al zoveel bijzondere momenten, dat gaat niet passen op ons dressoir’ glimlacht hij dan. Lucas trekt zijn wenkbrauw omhoog, van binnen opgelucht dat Edwin een grapje maakte. ‘Misschien moeten we dan zorgen dat er geen nieuwe momenten bijkomen’ stelt hij speels voor. Edwin trekt een denkend gezicht, maar schudt dan zijn hoofd. ‘Nee, meneer Sanders, dat gaat niet werken’ zegt hij formeel, terwijl hij op Lucas afloopt en zijn arm om zijn middel slaat, ‘Wij gaan namelijk nog heel veel bijzondere momenten meemaken samen’
Lucas glimlacht en trekt Edwin op zijn beurt wat dichter tegen zich aan, ‘Is dat zo, Meneer Bouwhuis?’ reageert hij.
Edwin knikt, ‘Ja, want dit is voor altijd’ gebaart hij tussen Lucas en zichzelf, ‘tot we oud en gerimpeld zijn’
‘En we doof zijn’ voegt Lucas toe,
‘En slechtziend’ reageert Edwin dan,
‘En tandloos’ grapt Lucas, terwijl hij zijn lippen over de zijne trekt, ‘waardoor we elkaar niet meer kunnen zoenen’.
‘Dan oefenen we gewoon net zo lang tot we dat wel weer kunnen’ reageert Edwin, terwijl hij ook hij zijn tanden verbergt, ‘Want ik wil jou voor eeuwig kunnen blijven zoenen’. Om zijn belofte kracht bij te zetten, geeft hij Lucas een geïmproviseerde zoen. Daarna houden ze elkaar even nietszeggend vast, tot Lucas Edwins stem in zijn oor hoort, ‘Dit is voor altijd, Lucas’ belooft hij nogmaals zacht, maar plechtig.

Edwins hoofd schoot omhoog als hij een sleutel in de voordeur hoort. Nog steeds zat hij in dezelfde positie op de bank, met het ringdoosje in zijn inmiddels verkrampte hand. Op tafel lag zijn telefoon, waarmee hij wel honderd keren Lucas bijna had opgebeld, maar dat steeds weer niet had gedaan. Hij hoorde de kamerdeur opengaan, maar durfde niet op te kijken. Misschien was het wel zijn moeder, probeerde hij zichzelf voor te bereiden, die kwam soms wel binnenvallen. Echter hoort hij een bekende stem zijn keel schrapen, ‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg Lucas zachtjes.
Uiteindelijk keek hij op, recht in Lucas’ ogen en knikte, voor hij zijn ogen weer afwendde. Lucas’ blik was niet te lezen geweest, helemaal niet in die fractie dat hij hem had aangekeken, en Edwin voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Hij wilde het uitschreeuwen, wilde het ringdoosje snel onder de bankkussens verstoppen, maar was ditmaal degene die vastgenageld leek. Totaal verstijfd volgde hij dus Lucas’ voeten, die voor hem langs liepen en tenslotte voelde hij de bank naast hem iets inzakken.
‘Ed?’ vroeg Lucas zacht, waarop Edwin opkeek. Lucas beet even op zijn lip en raapte zijn moed bij elkaar, ‘Het spijt me’ sprak hij toen. Edwin voelde een steen in zijn maag en zuchtte, ‘Ja, dat zei je straks al’ reageerde hij, giftiger dan hij had gewild, ‘tot twee keer toe’
Lucas sloot even zijn ogen en knikte, ‘Dat spijt me dan ook’ verduidelijkte hij, ‘Je overdonderde me nogal’
Edwin zweeg en zag hoe Lucas nogmaals onzeker op zijn lip beet. Hij zag hoe Lucas’ blik op het ringdoosje viel en even vervloekte hij zichzelf dat hij dat doosje niet had verstopt toen dat nog ging. Verbaasd volgde hij Lucas’ blik, die nu even op de lege fotolijst bleef hangen, tot hij zich weer terugdraaide. ‘Je meende het echt, of niet?’ vroeg hij tenslotte, terwijl hij Edwin aankeek.
Die wist niet waar hij moest kijken, wat hij moest zeggen, maar knikte uiteindelijk zwakjes. Hij voelde zich bekeken, als Lucas een paar seconden in stilte naar hem keek, hem leek te observeren, voor hij de stilte niet meer kon verdragen.
‘Het hoeft niet, als je niet wil’ bracht hij snel uit, ‘Je moet je niet verplicht voelen en als je het niet wilt dan breng ik die ringen gewoon terug. Doen we alsof er niets gebeurd is en praat ik nergens meer over. Beloofd’
Lucas bekeek de ratelende Edwin en legde tenslotte een hand op zijn knie. ‘Wil je het me nog eens vragen?’ vroeg hij ineens.
Edwin keek geschrokken naar zijn vriend en zag hoe die geruststellend knikte. ‘Alsjeblieft?’ voegde die toen toe.
‘Nu?’ bracht hij uit. Lucas knikte en pakte Edwins hand, ‘Alsjeblieft? ‘ herhaalde hij.
Edwin keek naar Lucas, zijn mond open van verbazing, tot het hem na enkele pijnlijke momenten lukte deze onder controle te krijgen, ‘Wil je met me trouwen?’ bracht hij tenslotte uit.
Lucas kneep even in Edwins hand en knikte opnieuw, ‘Heel erg graag’ antwoordde hij met een brede glimlach.
Edwin keek Lucas aan en hoorde de woorden als een mantra in zijn hoofd, voor er een voorzichtige glimlach verscheen op zijn gezicht, ‘Echt?’ vroeg hij bevestigend.
‘Ja’ knikte Lucas nogmaals, terwijl hij liefdevol in Edwins vrije hand kneep, ‘Heel heel erg graag’
Edwins glimlach verbreedde en snel drukte hij een voorzichtige kus op Lucas’ lippen. Intussen legde Lucas zijn vrije hand op de van Edwin, die het ringdoosje nog steeds tussen zijn vingers had geklemd. ‘Moet ik deze zelf omdoen?’ vroeg hij speels. Edwin schudde zijn hoofd, maar stal eerst nog een zoen van zijn verloofde voor hij zijn hand optilde en het doosje weer openklapte. Voor hij de eerste ring echter om Lucas’ vinger schoof, keek hij nog even diep in de ogen van zijn vriendje.
‘Wil je echt met me trouwen?’ vroeg hij voor een derde keer. Lucas glimlachte ditmaal breed, ‘Ja’ antwoordde hij volmondig en zonder aarzeling, voor Edwin de ring om zijn vinger schoof.

Reacties: