FanFic.nl

Love Conquers all

~8

’Olivier?’ Zeg ik verbaasd als ik zijn gezicht zie.
‘Fred en George hebben me hiertoe gedwongen.’ Lacht hij, ‘Ik wilde je eerst gewoon meevragen maar zij vonden dat ik het wel een beetje romantisch moest aanpakken omdat je anders geen ja zou zeggen.’ Mijn mond staat nog steeds een beetje open van verbazing.
‘Vind je me leuk?’ Flap ik eruit. Olivier haalt zijn schouders op.
‘Zo zou ik het niet zeggen.’ Zegt hij, ‘Je bent degene waar ik waarschijnlijk het meeste plezier mee heb.’ Ik grijns en hij lacht vrolijk terug.
‘Fred en George zijn gek. Maar ik wil wel mee met je naar het bal.’ Beantwoord ik zijn vragende blik.
‘Jesss.’ Roept hij en springt op me af om me te knuffelen. Ik knuffel hem terug en dan blazen we samen de kaarsjes uit en geeft hij me de roos.
‘Kom we gaan weer naar binnen.’ Zegt hij en hij biedt zijn arm aan.
‘Dankje meneer.’ Lach ik en ik pak zijn arm vast.
Eenmaal binnen springen Fred en George tevoorschijn.
‘Ze zei ja!’ Roepen ze de hele tijd in koor totdat ik Fred een schop geef.
‘Waarom heb je hem gedwongen tot de kaarsjes?’ Fred grijnst vals.
‘We hoopten dat je gillend weg zou rennen.’ Ik rol met mijn ogen, wens de jongens weltrusten en loop dan de trappen naar de meisjesslaapzaal weer op.
‘Wie was het!’ Gilt Hermelien als ik de deur open doe en mijn hoofd erlangs steek.
‘Olivier.’ Ze kijkt me verbaasd aan.
‘Die had ik niet zien aankomen.’ Ik lach om haar reactie.
‘Nee ik ook niet, maar Fred en George hadden hem gedwongen tot kaarsjes.’ Hermeliens mond viel verder open, ze was al weer bezig om iets te gaan zeggen toen ik haar onderbrak.
‘Hij is niet verliefd op me, we gaan vriendschappelijk.’ Ze knikte begrijpend maar toen veranderde haar blik. ‘En Carlo dan?’
‘Hij heeft me niet gevraagd.’ Zeg ik droog.
‘Maar hij vindt je overduidelijk leuk.’
‘Dan had hij me moeten vragen. Maar dat deed hij niet, dus heb ik ja gezegd tegen Olivier.’
Hermelien kijkt me aan en knikt dan: ‘Ik denk dat je een fout maakt, maar goed.’ Ik por haar in haar zij en verander van onderwerp.
‘En hoe zit het nu tussen jou en Ron? Hebben jullie al gezoend?’ Vraag ik plagend. Hermelien wordt knalrood. ‘Nee we hebben niet gezoend. En ik weet het echt niet. Misschien wil hij gewoon als vrienden gaan en vat ik het allemaal verkeerd op.’ Ratelt ze. Ik wrijf over haar arm.
‘Daar zou ik niet van uitgaan.’ Een glimlach verschijnt op haar gezicht en ze knikt.
‘Juist, ik moet me niet zo druk maken. Het wordt vast fantastisch.’ Zegt ze vastberaden.
‘Zeg Hermelien wie was jouw eerste zoen?’ Vraag ik dan nieuwsgierig. Haar hoofd wordt knalrood.
‘Victor Kruml.’ Giechelt ze. Mijn mond valt open.
‘Wí í í t! Gil ik, ‘Vertel me alles! Hoe, waar, wanneer, hoe was het?’ Ze grinnikt en begint het hele verhaal te vertellen. Als ze klaar is kijkt ze me aan. ‘En die van jou dan?’ Nu is het mijn beurt om rood te worden en ik denk aan de les over amortentia.
‘Het was heel romantisch.’ Zucht ik, ‘We waren in een perzikenboomgaard, toen mijn beste vriend me ineens kustte.’ Hermelien kijkt me nieuwsgierig aan en lacht dan.
‘Vandaar dus die perziken. Maar wie was het dan?’
‘Mijn beste vriend; Robert Brown.’ Ik zucht melancholisch, ‘Hij was heel leuk.’
‘Waarom hebben jullie dan niks?’ Ik wuif het weg.
‘Je weet hoe dat gaat, ik ging naar school, hij ging naar een andere school, we zagen elkaar nooit meer. Einde verhaal.’ Hermelien kijkt me triest aan.
‘Tragisch.’ Zegt ze dramatisch. Ik lach om haar reactie. ‘Ik ben er wel weer overheen hoor.’ En verander weer van onderwerp.
‘Over een paar dagen is het feest al. Ik weet niet of ik wel een jurk heb meegenomen.’ Gestrest begin ik te ijsberen totdat Hermelien me weer op het bed trekt.
‘Rustig maar, we zoeken morgen wel wat uit.’ Ze gaat onder haar dekens liggen en ik ga naar mijn eigen bed toe en kruip onder de lakens.
‘Weltrusten Kruml zoener.’
‘Weltrusten perzik kusser.’ Ik grijns en dan beginnen mijn ogen dicht te vallen van vermoeidheid.

Reacties: