FanFic.nl

Een zwart gat met een lichtpuntje of toch niet?

Hoofdstuk 1

Edwin ligt op de grond. Zijn arm voelt pijnlijk aan. Hij ziet het al, hij is op de kop van een spijker gevallen. Er stroomt een klein straaltje warm bloed door zijn gescheurde jasje. Iedereen om Edwin heen ligt nog tegen de grond geplakt en kijkt of er nog gevaar dreigt. Edwin schrikt als hij Lucas doodstil op de grond ziet liggen met een plank op zijn hoofd. Edwin rent meteen naar Lucas toe. Het kan hem niet schelen dat Wiet hier misschien nog ergens rondloopt. Beter gezegd rond schiet! Hij maakt een snoekduik en ligt naast Lucas. Hij smijt de plank weg en pakt Lucas’ hoofd vast.
“Lucas wordt wakker! Wordt wakker! Je mag niet opgeven. Lucas kom op nou!!!”�
Edwin voelt angstig aan Lucas’ pols. Hij wordt spierwit al hij geen hartslag kan vinden. Hij heeft het gevoel alsof alles om hem heen neerstort met hem erbij. Verslagen, huilend laat hij zij hoofd op Lucas’ borst vallen. Wacht dit kan niet! Hij hoort een hartslag! Wat een eikel is hij ook. Hij was nooit goed met polsen. Hij had het kunnen weten! Iemand in de tent moet al 112 hebben gebeld want er komen twee ambulance broeders naar Lucas toegesneld. Ze knielen naast Lucas neer.
“Wat is er gebeurd? Er is een plank op zijn hoofd gevallen. Hij is bewusteloos!”�
De broeders tillen hem op een brancard en voor zo ver dat kan rennen ze met hem naar buiten. Edwin houdt Lucas’ hand vast en het ontgaat hem volledig wat er zich verder afspeelt in de tent. Edwin wil de ambulance instappen als een van de broeders hem tegenhoudt.
“Meneer u kunt niet mee. Ik moet mee. Dat zal helaas niet gaan meneer.”�
Edwin zegt kalm maar met een dreigende ondertoon:
“Ik moet mee. Ik laat hem niet alleen. Maar meneer…… IK …. GA …. MEE. Goed dan.”�
Edwin stapt in en houdt nog steeds Lucas’ hand vast. De broeders hebben het over een infuus en andere medische hoogstandjes. Edwin geeft een kus op de hand van Lucas en houdt hem dan tegen zijn voorhoofd.
“Lucas je moet bij me blijven. Ik kan het niet aan als je……. Nee Lucas ik kan gewoon niet zonder je! Zonder jou ben ik niet meer iemand maar niemand.”�
Meerdere tranen vallen via zijn neus en zijn lippen op de brancard. Een van de broeders geeft hem een schouderklopje.
“We zijn er zo.”�
Edwin zucht opgelucht als de ambulance met piepende remmen stopt en de deuren worden opengegooid. De broeders rennen de brancard naar binnen en geven Lucas aan twee zusters die vervolgens een operatiekamer in snellen. Edwin gaat op de eerste de beste stoel zitten die hij ziet en hoopt met heel zijn hart en de rest van zijn lichaam dat het goed komt. Hij besluit zijn moeder te bellen.
“Mam ik…..”�
Edwin begint te huilen.
“Lieverd het is al goed. Sjoerd heeft alles al verteld. Dat je huilt is ook niet erg. Tranen komen alleen naar buiten als je ze van binnen niet meer nodig hebt. Ik heb nu niet echt behoefte aan literatuur mam. Nee, tuurlijk dat snap ik, sorry. Zal ik naar je toe komen? Nee het is goed ik red me wel. Oké lieverd. Hoe gaat het eigenlijk met Janine? Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Ik ben al de hele tijd bij Lucas. Ja oké. Bel je als je meer weet? Ja tuurlijk. Dag lieverd hou je sterk! Dag mam.”�
Edwin staart voor zich uit met zijn telefoon in zijn hand. Er gaat een halfuur voorbij en hij verroert zich niet. Hij staart in het niets en wil net in een donker zwart gat vallen als er een zuster naar hem toe komt.
“Ben jij een vriend van Lucas Sanders? Ja ik ben DE vriend van Lucas. Oké, er zat een zeer diepe snee in zijn voorhoofd maar die hebben we goed kunnen hechten.”�
Het lijkt alsof er een lading bakstenen van Edwin z’n schouders afvallen.
“Door de klap die hij heeft gekregen van die plank is hij alleen wel nog steeds buiten bewustzijn.”�
Alsof bakstenen kunnen vliegen zitten ze weer op Edwin z’n schouders.
“Maar we hebben er alle vertrouwen in dat hij ontwaakt en er verder geen ernstig letsel aan over houdt.”�
Een paar bakstenen verdwijnen weer maar nog niet de hele lading is weg. Edwin zit nu al acht dagen dag en nacht bij Lucas zijn nog altijd levende, vechtende en dapper strijdende vriend. Maar als het zo door gaat wordt het Lucas zijn helaas overleden, dapper gestreden en net niet hard genoeg gevochte vriend. Edwin kan het niet aan als Lucas het niet haalt. Zijn leven zou praktisch voorbij zijn. Hij zal in ieder geval nooit meer iets met een jongen beginnen. Als zijn vriendjes gaan dood raken gewond of worden diep gekwetst. Dat kan en wil hij niet meer. Als Edwin op het punt staat in huilen uit te barsten zoals hij zo vaak doet deze dagen komt Noud binnen.
“Heey hoe gaat het met je? Prima. Dat zie ik.”�
Zegt Noud sarcastisch. Edwin glimlacht en veegt zijn tranen weg.
“Hoe gaat het met hem?”�
Noud kijkt naar Lucas en gaat naast hem zitten tegenover Edwin.
“Nou hij geeft nog steeds geen antwoord. Ik heb hem nu geloof ik al drie keer ten huwelijk gevraagd en zes keer de liefde verklaard. Wat onbeleefd van hem zeg. Lucas, Lucas, Lucas toch.”�
Zegt Noud. Voor het eerst in acht lange dagen kan Edwin weer een gemeende lach op zijn gezicht toveren. Edwin strijkt liefelijk over Lucas’ gezicht.
“Het komt wel goed. Lucas is geen opgever. Bedankt.”�
Fluistert Edwin zacht.
“Hoe gaat het met Janine? Ja goed. Nina is nu bij d’r en ze zou zo nog even hier naartoe komen. Oké mooi. Zal ik anders even wat halen uit de kantine voor je? Ja graag.”�
Edwin voelt zijn maag al knorren. Noud staat op en loopt de deur uit. Edwin pakt met zijn ene hand Lucas’ hand vast en met de andere strijkt hij door Lucas’ haar.
"Heey Luc. Noud zei dat je geen opgever bent. Hij heeft gelijk. Jij gaat net zo lang door tot dat je je doel bereikt hebt. Maar ik, ik weet niet hoe lang ik nog door kan gaan. Ik hou dit niet lang meer vol. Iedere dag hoop ik dat je wakker wordt en dat ik je weer een knuffel kan geven en dat ik weer met je kan praten. Ik mis je zo erg. Als ik je dan zo levenloos in je bed zie liggen dan breek ik van binnen, iedere keer weer. In het begin ging het langzaam maar nu valt er bijna niks meer te breken. Ik ben namelijk al in duizend stukjes. Maar ik moet doorgaan. Voor jou Lucas, voor jou!”�
Een paar zoute, glinsterende tranen vormen zich in Edwin’s ooghoeken.
“Lucas ik heb dit veel te weinig tegen je gezegd en nu kan het misschien nooit meer. Ik hoop dat je me hoort want ik hou van je en ik wil en ik wil de rest van ons leven samen bij je blijven. Lucas ik hou van je.”�
Edwin geeft een zacht kneepje in de hand van Lucas en een zachte maar toch vurige zoen op Lucas z’n gescheurde lippen. Edwin wordt lijkbleek en zijn hart maakt een driedubbele salto achterwaarts plus een schroef als hij een kneepje terug voelt in zijn hand. Edwin kijkt verwachtingsvol naar Lucas’ gezicht als Lucas uit alle macht zijn slaperige dikke ogen open probeert te doen. Je kan zien dat Lucas heel veel pijn heeft als hij zijn mond open probeert te doen.
“Ik hou ook van jou.”�
Edwin is nog half in shock als Noud binnen komt met een bord vol eten.
“Snel haal een dokter! Lucas is bij!”�

Reacties: