Hoofdcategorieën
Home » Goede Tijden, Slechte Tijden » Vervlogen jaren » Vervlogen jaren
Vervlogen jaren
Vervlogen jaren
Wat een drukte, denkt Lucas in zichzelf. En dat nota bene op een gewone doordeweekse woensdagmiddag. Lucas was niet zo technisch aangelegd, en had na ongeveer 10 minuten zoeken eindelijk de verfafdeling van de bouwmarkt gevonden. Hij graait in zijn broekzak, en zoekt naar het briefje met de precieze verfkleur die Edwin daarstraks had opgeschreven. Hun appartement was bijna helemaal klaar, ingericht en geverfd. Edwin had de taak voor het inrichten van het appartement aan Lucas overgelaten. Lucas had naar zijn eigenzeggen; ‘’zijn roeping gemist’’, en vond het heerlijk om hun eerste echte appartement naar eigen stijl in te richten. Edwin was thuis druk bezig met het verven en behangen van de kamers in het appartement. Ook Noud, Ron, Danny en Sjoerd hielpen zo hier en daar waar nodig. Het was al vrij snel duidelijk dat ze net niet genoeg verf hadden ingeslagen. Dus had Edwin Lucas vriendelijk, en enigszins dringend verzocht om nog een groot blik gaan halen.
En zo zag Lucas zijn vrije woensdagmiddag langzaam de mist ingaan.
Wanneer Lucas na lang zoeken eindelijk de juiste verfkleur bij de verfafdeling heeft gevonden, maakt de muziek die uit de luidsprekers van het plafond klinkt plaats voor de stem van de vrouw van de informatiebalie. ‘’Wil Lucas Bouwhuis, de vader van Roos zich melden bij de informatiebalie’’. Lucas schrikt, draait zich om en kijkt om zich heen. Hij zucht: ‘’Niet weer hè’’ denkt hij in zichzelf, terwijl hij zich met het verfblik in zijn handen snel naar de informatiebalie begeeft.
Aangekomen bij de informatiebalie, ziet Lucas Roos al op de toonbank zitten. Ze is al goed is verwend door de vrouw van de informatiebalie, en luid smakkend geniet ze van haar lolly die ze daar zojuist had gekregen. ‘’Papa!’’ roept het meisje luidkeels wanneer ze Lucas rustig op haar af zag komen lopen. ‘’Kleine deugniet’’ zegt Lucas glimlachend als hij naar Roos toekomt en een kleine kus op haar voorhoofd geeft. Roos steekt haar handje uit en haalt de lolly uit haar mond. ‘’Kijk papa! gekregen!.’’ Lucas glimlacht: ‘’Zí².. en heb je al dankjewel tegen die mevrouw gezegd?’’ Roos, die alles behalve verlegen is, draait haarzelf om en bedankt Ilse, de vrouw van de informatiebalie. ‘’Graag gedaan’’ spreekt de vrouw haar en Lucas vriendelijk toe. Lucas zet het verfblik neer, tilt Roos op van toonbank en zet haar voorzichtig neer op de grond. Lucas bedankt Ilse voor haar goede zorgen, en gebaard Roos om zijn hand vast te pakken. ‘’Gaan we nu weer naar papa Edwin?’’ vraagt Roos aan Lucas, die met enige moeite met zijn andere hand het verfblik weer van de grond afpakt. Voordat Lucas Roos’ vraag kan beantwoorden, heeft ze alweer een volgende vraag gesteld. ‘’Of naar oma kikker?’’ Roos noemde Bianca altijd ‘oma kikker’ door Bianca’s enorme kikkerverzameling, die in de laatste jaren alleen nog maar groter was geworden. Janine werd daarentegen ‘oma villa’ genoemd. Vanwege het grote huis van Ludo en Janine.
Edwin had Lucas ongeveer 5 jaar geleden ten huwelijk gevraagd. Ze hadden een drukke tijd achter de rug. Lucas was druk met zijn werk, en Edwin besloot om na zijn studie Lucas te helpen met zijn werk in Dansatoria. Hij had per slot van rekening Handel & Administratie gestudeerd. Het ging goed met Dansatoria. Het ging zo goed, dat er zelfs een 2e vestiging werd geopend. En daar, op de opening van de gloednieuwe vestiging had Edwin Lucas ten huwelijk gevraagd. Lucas was stomverbaasd, en natuurlijk dolgelukkig.
Hun liefde werd bezegeld met een huwelijk. Ze besloten het huwelijk dan ook groots aan te pakken. Met een groot feest, wat uiteraard in Dansatoria werd gevierd. Er werd lang toegewerkt naar het huwelijk, en het bijbehorende feest. Lucas’ vader Stefano was speciaal vanuit New York naar Meerdijk gekomen om het huwelijk van zijn zoon bij te wonen. Net als Nick, Charlie, Valentijn en Barbara die speciaal vanuit Curaí§ao naar het huwelijk waren gekomen.
Het was een perfecte dag, met Edwins broer Sjoerd, en zijn beste vriend Ron als Edwins getuigen. Lucas had zijn zus Nina als getuigen, net als zijn nichtje Kimberly, die zich sinds een tijdje in Meerdijk had gesetteld. Hun leven bijna compleet.
Samen konden ze de hele wereld aan.
Er ontbrak alleen nog één ding om het plaatje compleet te maken. Na lang getouwtrek met verschillende instanties, en verschillende keren op-en-neer vliegen naar Senegal was het eindelijk officieel.
Roos was nu 4 jaar officieel de dochter van Lucas en Edwin. Het had Lucas en Edwin veel moeite gekost, en het was mentaal een zware tijd geweest. Roos’ echte ouders konden niet voor haar zorgen, en hadden Roos noodgedwongen ter adoptie moeten afstaan.
Lucas keek naar de voordeur van hun huisje, hun stekje. Het enige wat nog ontbrak was een huisnummer en naambordje. Wanneer Lucas de sleutel in het slot van het appartement stak, en hij de deur opende kwam de sterke verfgeur Lucas en Roos al tegemoet. De hal stond bomvol met lege verhuisdozen. De hond Willem lag intussen rustig te slapen op de bank. Lucas kwam de woonkamer in gelopen met Roos op zijn schouder. Edwin kwam eveneens de woonkamer ingelopen en zag dat Lucas verbaasd om zich heen stond te kijken. ‘’Papa!’’ riep Roos naar Edwin. In de tussentijd had Lucas Roos alweer de grond gezet, die inmiddels in een rechte lijn op Edwin afrende. Met Roos in zijn armen keek Edwin naar Lucas, die ondertussen nog steeds verbaasd om zich heen stond te kijken. ‘’Ik dacht dat jij niet genoeg verf had?’’ vroeg Lucas lichtelijk geïrriteerd. Edwin verontschuldigde zich: ‘’Ja.. we hadden toch minder nodig dan dat ik gedacht had.’’ Lucas zuchtte: ‘’Nouja… dan hebben in ieder geval altijd genoeg, voor als er eens iets mis gaat.’’ Edwin glimlachte, en liep met Roos op zijn schouder richting zijn man. Edwin sloeg zijn andere arm rond Lucas’ middel. Met zijn 3e keken ze in de woonkamer. Naar het resultaat dat al het harde werken had opgeleverd.
‘’Als je die kranten op de grond en die lege verfblikken op de grond wegdenkt, is het veel minder lelijk’’ zei Lucas tegen zijn man op een erg droge manier. Edwin keek gewaarschuwd naar Lucas. ‘’Grapje!.. ik ben trots op je’’ en Lucas gaf Edwin een kus op zijn wang. Met zijn hand probeerde Lucas de opgedroogde verfstreek op Edwins voorhoofd weg te wrijven. Edwin lachte. ‘’Ik heb trouwens wel dat afgrijselijke bollen kunstwerk dat altijd in je kamer hing in de container gegooid.’’ Lucas ogen werden groot en keken Edwin verbaasd aan. Lucas slikte: ‘’Je hebt wat!?’’ Er verscheen een grijns op Edwins gezicht: ‘’Grapje.’’ Lucas slaakte een zucht van opluchting: ‘’Haha.. heel leuk.’’ Roos begon tegen te stribbelen, en Edwin zette haar op de grond. ‘’Maar ik wel iets anders’’ zei Edwin, terwijl hij zich omdraaide en richting de keuken liep. Lucas wilde Edwin achterna lopen, maar hij kwam al terug de keuken uitgelopen, met een klein pakketje in zijn handen. Edwin gaf het pakketje aan Lucas, die het voorzichtig uitpakte. Roos stond op haar tenen en probeerde nieuwsgierig een glip van het pakketje op te vangen. Lucas haalde het metalen huisnummerbordje met nummer 45 erop uit het pakketje. Edwin & Lucas Bouwhuis - Roos. Een blijde glimlach vormde zich op de gezichten. Roos pakte Edwins hand, en ze liepen gezamenlijk naar de voordeur. Edwin schroefde het huisnummerbordje vast aan de zijkant van de deur. Lucas sloeg zijn arm om Edwins schouder. Daar stonden ze dan, de jaren waren vervlogen. Ze hadden het vaak niet makkelijk gehad, maar nu stonden ze daar, te kijken naar hun eigen huisje. Samen met hun dochtertje, tevreden en vooral enorm trots.
Reacties:
Ahh.. Super schattig! Ik word helemaal happy van dit verhaal
!En ik ben nu al fan van Roos btw! Zo grappig dat ze blijer is met de lolly dan bezorgd om het gemis van haar papa! En Oma Kikker vind ik ook een supervonst
Ook echt heel leuk om te lezen hoe jij de toekomst van Lucas & Edwin voor je ziet!
Heel erg lief! Ik vind de naam Roos erg mooi en ik ben echt blij dat ze een hond hebben (ik zie ze gewoon samen met de hond wandelen, haha). En Oma Kikker en Oma Villa waren echt grappig.
Hee leuk om jouw versie van de 10 jaar later te lezen. Als het ooit zo zou gebeuren dan zou ik het heel leuk vinden.