FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 50: Head-hittin'!

''Team plasma! Jullie zijn de ergste mensen op deze wereld!'' Chiara en Bailey keken verrast naar het huilende meisje, die ze wisten te herkennen als Jessica. ''Jessica, maak dat je wegkomt! Het is hier te gevaarlijk!'' riep Bailey direct naar haar. Hij kreeg een blik van Jessica waardoor hij gewenst had dat hij niks had gezegd. ''Minccino, laat ze eens zien wat ze verdienen!'' siste ze tegen haar pokémon, die net zo kwaad een stap naar voren deed en goude sterren uit haar mond liet verschijnen. De twee mannen doken vlug aan de kant, waardoor ze de pokéball verloren. ''Rotkind!'' gromde de één, en liep toen richting het meisje. De grijze chinchilla sprong op hem af, maar werd net zo vlug aan de kant geworpen. ''Jessica!'' Bailey en Chiara dachten geen tweede keer na en renden meteen op de twee leden af. De jongen sprong recht op de man af die richting Jessica liep. Meteen ontstond er een worsteling en vielen ze op de grond. Bailey kreeg een flinke klap in zijn gezicht, maar gaf zich niet gauw gewonnen. Voor die ene klap kreeg de man er drie. Uiteindelijk werd de jongen aan de kant geduwd en sprong de man op, gebaarde zijn collega om weg te gaan en rende toen langs Chiara af de straat uit. Bailey wilde erachter aan gaan, maar ze hield hem net op tijd tegen. ''We hebben de pokéball terug. Dat is voldoende. Daarbij, je oog bloedt,'' sprak ze kalm. Hij had haar verbaasd aangekeken, vast omdat ze geen kik had gegeven sinds dat Jessica hier was. Chiara haalde vlug een zakdoek tevoorschijn en depte het bloed weg. Op dat moment kwam het kleine meisje erbij staan.

''Alles oké? Ik wilde niet voor problemen zorgen.. Ik weet niet wat me bezielde,'' mompelde ze neerslachtig. Bailey aaide haar vlug over haar hoofd. ''Ik heb me nog nooit zo levendig gevoeld,'' antwoordde hij. Hij glimlachte breed naar haar, wat effect leek te hebben. Zijn glimlach verdween echter snel, toen hij vanuit zijn ooghoek zijn ouders op hem af zag komen lopen. Damn. ''Bailey, zeg me asjeblieft niet dat die Dewott van jou is,'' sprak zijn vader haast smekend. De jongen keek moeilijk, liet zijn blik glijden naar Chiara, maar richtte toen zijn ogen weer op zijn vader. ''Die Dewott is van mij, pa. Net als de Lillipup en Axew,'' antwoordde hij toen vastberaden. Hij had meteen spijt van wat hij gezegd had, aangezien zijn vader rood aanliep van woede. ''Ben je nou helemaal gek geworden?! Wanneer heb je die pokémon dan opgehaald?!'' Bailey stopte zijn handen in zijn zakken en keek strak naar zijn vader. ''Dat weten we allebei, pa,'' antwoordde hij op een neutrale toon. Hij zag dat zijn vader zijn hand omhoog hield, terwijl zijn blik een hatelijke emotie vertoonde. Bailey wist wat er ging komen, maar bleef staan. Ergens wist hij dat hij dit verdiende. Hij versteende echter toen Chiara opeens voor hem stond en de arm van zijn vader vasthield. Tenminste, dat probeerde ze. ''Bemoei je hier niet mee!'' schreeuwde de man tegen haar. Ze negeerde het bevel en bleef stokstijf voor de jongen staan. ''Ga aan de kant!''

''Genoeg! Een klap maakt het er echt niet beter op!'' schreeuwde het meisje even hard terug. Haar stem sloeg over van woede, tot ieders verbazing. ''Wees blij dat hij heeft geholpen met het tegenhouden van Team Plasma! U zou kwaad op hen moeten zijn, niet op Bailey!'' De man keek haar verbaasd aan, liet zijn arm toen langzaam zakken en haalde diep adem. ''Je hebt tot vanavond. Daarna wil ik je niet meer zien,'' mompelde hij, draaide zich om en liep naar zijn huis toe. De drie keken toe hoe de ouders van Bailey verdwenen in de woning. Pas toen de deur dichtviel konden ze weer ademhalen. ''Waarom deed je dat?'' vroeg Bailey uiteindelijk aan Chiara, na een lange stilte. Ze haalde haar schouders op, ook al wist ze waarom ze dat had gedaan. Ze werd weer eens aan haar eigen vertrek herinnerd, op een pijnlijke manier. Jessica trok toen plots aan haar mouw, wat ervoor zorgde dat ze vragend naar het meisje keek. ''Kent één van jullie die jongen? Hij heeft daar de hele tijd staan staren naar ons,'' fluisterde ze, bang dat de jongen het zou horen als ze het hardop vroeg. Hij had blijkbaar gezien dat ze hem hadden opgemerkt, want hij kwam op hen afgelopen. Jessica hield Chiara's mouw nu nog steviger vast. ''Ik wilde eigenlijk helpen met Team Plasma, maar ik zag dat jullie het prima aankonden,'' sprak de knul meteen, toen hij wat dichterbij was. Hij stak zijn hand uit naar Bailey, en keek de rest daarbij aan. ''Ik ben Lucas,'' sprak hij duidelijk, terwijl hij afwachtend naar het groepje keek. ''Ik ben Bailey, en dit zijn Chiara en Jessica,'' reageerde de bruinharige trainer, terwijl hij Lucas' hand aannam. Met de andere wees hij eerst naar Chiara en toen naar het kleine meisje dat naast haar stond. ''Jessica? Ik zocht jou al,'' mompelde Lucas, terwijl hij bij het meisje neerknielde. ''Je moeder is heel bezorgd, weet je dat?''

''Jullie gaan niet mee?'' Zowel Lucas als Jessica keken vragend naar de andere twee, die hun hoofd schudden. ''We hebben hier het één en ander nog op te knappen. Gaan jullie maar terug naar Jessica's moeder, die houdt het vast niet meer uit,'' antwoordde Bailey. Chiara knikte. ''Niet meer in de problemen komen, oké?'' Haar donkerblauwe ogen waren gericht op het kleine meisje, die knikte. ''Minccino en ik zullen ons best doen. Veel geluk op jullie reis!'' Ze zwaaiden elkaar uit, totdat de twee niet meer te zien waren. ''Blij dat dat ook weer voorbij is,'' zuchtte Chiara. Ze was echter nog niet helemaal opgelucht, aangezien er nog één ding was die ze moesten opknappen. Bailey was al richting zijn huis gelopen, en had er aangeklopt. Zij bleef hierbuiten wachten, aangezien het niet haar zaken waren. Om eerlijk te zijn zou ze al lang moeten zijn vertrokken. Ze had zichzelf wijsgemaakt dat ze niemand nodig had bij haar training, wat dus eigenlijk de rede was dat ze afscheid had genomen van Sora en Roxas. Het was echter moeilijk om iemand in de steek te laten die problemen had. Ze wist maar al te goed hoe verschrikkelijk zoiets voelde. ''Been there. Done that,'' mompelde ze tegen zichzelf. Taiki keek haar vragend aan. Hij was sinds vanmiddag, sinds dat gevecht, niet meer van haar zijde geweken. Ze pakte hem voorzichtig op en gaf hem een knuffel. Op dat moment hoorde ze een deur opengaan. Bailey kwam naar buitengestapt, en gooide daarna nijdig de deur weer dicht. Hij beende gauw de straat op, richting Chiara. ''Vanavond toch maar buiten slapen?'' vroeg hij nonchalant aan haar. Hij glimlachte droog, proberend niet te tonen hoe hij zich voelde. ''Lijkt me prima.''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.