FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 51: Needless emotions, hopeless thoughts.

''De sterrenhemel is bijzonder vanacht,'' mompelde Bailey, starend naar de donkerblauwe lucht bedekt met witte lichtpuntjes. Ze hadden zich ergens weten te nestelen aan de oever bij de brug. ''Het is hier zo.. Vredig,'' sprak Chiara zacht, terwijl ze wat meer in haar slaapzak kroop. Taiki kroop tegen haar aan. ''Weet je, ik heb de hele dag al een lied in mijn hoofd,'' zei Bailey weer, grinnikend. Chiara keek hem droog aan. ''Welk lied?'' floepte ze eruit voordat ze er erg in had. De jongen sloot zijn ogen even, haalde diep adem, plaatste zijn armen achter zijn hoofd en opende zijn mond. ''Everyone's around, no words are coming out. And I can't find my breath, can we just say the rest with no sound?'' zong hij zacht, zijn blik rustend op de heldere hemel. ''And I know this isn't enough, I still don't measure up. I'm not prepared. Sorry is never there when you need it,'' ging hij verder, en stopte even. Hij keek echter verbaasd op toen Chiara verder ging. ''I thought I saw a sign somewhere between the lines. But maybe it's me, maybe I only see what I want. And I still have your letter, just got caught between. Someone I just invented, who I really am and who I've become.'' Nu stopte zij weer, terwijl ze glimlachend naar de jongen naast haar keek. ''Ik had niet gedacht dat je de tekst zou kennen,'' grinnikte Bailey. ''Van hetzelfde,'' antwoordde Chiara, voordat ze een gaap de vrije loop liet gaan. ''Sorry,'' sprak ze verlegen en keek weg. ''Geeft niet,'' lachte de jongen vermaakt. ''Het was ook wel een lange dag,'' voegde hij eraan toe. Ze kon met moeite een lach onderdrukken. Dit was niks vergeleken de dagen ervoor. ''Laten we maar gaan slapen. Ik heb morgen nog een gymgevecht,'' mompelde hij weer. ''Je komt toch wel kijken, hè?'' Ze knikte droog, als antwoord op beide opmerkingen. Dit keer was het Bailey die gaapte en Chiara imiteerde. ''Slaap lekker, mafkees,'' sprak ze grinnikend, terwijl ze haar tas tegen hem aangooide. Opnieuw lachte hij. ''Slaap lekker.''

''Wakker worden, prinses. De zon schijnt!'' Chiara gromde nukkig na een aantal keren 'prinses' te hebben gehoord. Er was maar één iemand die haar vroeger zo had mogen noemen, en die was er nu niet. Ze kwam half overeind en wierp een pissige blik naar de bruinharige knul die naast haar zat te grijnzen. Ze keek echter verbaasd op toen ze dacht Sora te zien, terwijl het in werkelijkheid Bailey was. ''Quil,'' sprak Taiki droog, waardoor hij Chiara uit haar gedachte haalde. Ze kroop uit haar slaapzak en wilde haar vest aantrekken, toen Bailey plots haar arm vastgreep en gefixeerd naar de wond op haar arm keek. Het was al behoorlijk genezen, maar er zou op z'n minst een litteken van overbleven. Niet dat het slecht was. Het herinnerde haar aan de evolutie van Taiki, en dat deed haar goed. Het liet haar eraan denken dat hij er altijd voor haar was, en dat hij van haar hield. Een gevoel dat wederzijds was. ''Dit stelt niks voor. Het is al bijna genezen,'' mompelde ze, terwijl Bailey zijn greep verslapte. Ze trok haar vest vlug aan en rolde haar slaapzak op, die ze in haar tas terugstopte. ''Ben je klaar voor je gymgevecht?'' vroeg ze aan Bailey, die vastberaden knikte. ''Reken maar van yes!'' antwoordde hij met zijn duim naar haar opgestoken. Taiki had een scheve grijns op zijn gezicht. ''Maar waarom probeer jij de gym ook niet? Zo verschrikkelijk moeilijk is het niet,'' mompelde de jongen. Chiara schudde haar hoofd. ''Ik heb het al eens geprobeerd. Het is niks voor mij,'' sprak ze. Het was de waarheid. Ze had het niet echt iets gevonden. Niet alleen omdat ze verloren had, ze wilde Taiki gewoon niet meer teleurstellen. Natuurlijk waren gymgevechten goede gevechtsoefeningen - dat was vast waarom ze bestonden -, maar ze voelde er gewoon niks voor.

Chiara gooide haar tas over haar schouder en gebaarde dat ze konden vertrekken. De drie liepen terug naar het pad dat leidde naar de stad en vervolgden hun weg naar de gym. Hoe korterbij ze kwamen, hoe zenuwachtiger Bailey werd. ''Ik weet zeker dat je die badge binnensleept,'' moedigde Chiara hem aan. Ze was er zelf ergens verbaasd over dat ze zo opgewekt deed, maar dat kwam vast omdat ze inzag dat zich down voelen geen nut had. Misschien had ze dat eerder moeten inzien. Het meisje beet even op haar onderlip, maar werd algauw weer uit haar gedachtestroom gehaald, gelukkig. ''Je hebt vast gelijk, maar.. Iedere trainer heeft een bepaald moment waar ze zenuwachtig voor zijn, of het nu een gymgevecht is, of een wedstrijd. Wat dan ook,'' antwoordde de jongen. Op dat moment zagen ze de gym al liggen. Chiara pakte hem aan zijn mouw vast en versnelde haar tempo, zodat ze voor hem doorliep en hem meetrok. ''Dan kun je het het beste zo snel mogelijk achter de rug hebben, en op dat strijdveld staan, niet?'' riep ze achterom. Ze stopte voor de deur van de gym en wilde naar binnen lopen, maar kwam erachter dat deze op slot zat. Bailey klopt nog aan, maar er kwam geen gehoor. ''Huh? Niemand thuis?'' mompelde hij verbaasd, terwijl hij droog naar de deur keek. Hij zuchtte en zakte neer op de stoep, zijn elleboog leunend op zijn knieën, terwijl zijn hoofd op zijn handen rustte. ''Ik snap het niet. Burg is meestal hier te vinden.''

''Misschien heeft hij veldtraining?'' merkte Chiara op. Bailey keek op. ''Misschien,'' antwoordde hij. ''In dat geval kunnen we hier even wachten? We hebben toch niet echt een plek om naartoe te gaan,'' loog Chiara half. Ze had in principe wel wat beters te doen. Ze moest haar pokémon nog trainen. Maar dit was belangrijk voor Bailey, dus dat kon nog wel even wachten. ''Chiara,'' bracht Bailey plots uit. Ze keek recht in zijn amberkleurige ogen toen ze reageerde. ''Meende je het toen je zei dat je alleen wilde reizen?'' Verbaasd keek ze naar de jongen die voor haar op de grond zat. Ze beet weer even op haar onderlip. ''Ik.. Euh..'' Ze kon hier beter even over nadenken, niet? Natuurlijk had ze dat gezegd, maar was het wat ze werkelijk wilde? De tijd die ze samen had doorgebracht met haar vorige groepsgenoten, ongeacht hun leeftijd, was in principe de tijd van haar leven. Ze haatte het om alleen te zijn. Waarom ging ze dan in godsnaam alleen verder? Sora had zelfs nog voorgesteld haar te helpen, maar ze moest weer zo koppig zijn om te weigeren. Alhoewel.. Sora had zijn eigen problemen waar hij zich zorgen over moest maken. Chiara zuchtte. Ze was op het verkeerde pad gaan lopen, door een verkeerd duwtje. Het pad waardoor ze vereenzaamde. Misschien was het inderdaad handiger samen te reizen, maar als ze instemde om met Bailey te reizen, wilde ze eerst nog Sora en Roxas terugvinden. Dat werd vast lastig, en werd ook niet haar eerste prioriteit. Dat was het vinden van haar vader en die weg krijgen bij Team Plasma. ''Wil je zo graag met mij mee, dan?'' vroeg ze uiteindelijk. Hij knikte meteen. ''Zelfs al hou ik je op met al mijn training?'' Hij knikte opnieuw. ''Een beetje training kan geen kwaad. Met zijn tweeën reizen is veel leuker dan in je eentje,'' voegde hij eraan toe.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.