FanFic.nl

Kuroshitsuji: Alone and togheter

Chapter 5: Leaving

Ik lag in bed te piekeren. Ze hadden gezegd dat ik over 2 dagen naar huis mocht. Maar waar moest ik heen? Het huis van mijn ouders word hoogstwaarschijnlijk te koop gezet en mij zullen ze dan wel naar een weeshuis sturen. Bij die gedachte begon ik nog meer te piekeren. Ik was mijn hele leven enigskind geweest. Ik had vaak gesmeekt om een broertje of zusje , maar direct een stuk of twintig kleine broertjes of zusjes op mijn dak vond zelfs ik teveel. Ik zuchtte. Dat zal nog zwaar worden.

De laatste twee dagen werden er nog een paar onderzoekjes gedaan. De onderzoekjes gingen goed dus ik was weer helemaal beter.

De dag van mijn vertrek was aangebroken. Ik werd wakker gemaakt door de verpleegster. Ze gaf me nieuwe kleren, de kleren die ik in het vliegtuig aan had waren kapot geknipt, en liep weer weg. Ik trok mijn nieuwe kleren aan en begon de weinige bezittingen die ze hadden gevonden in de wrakstukken van het vliegtuig in een plastic tas te doen die ze me hadden gegeven. De verpleegster gaf me wat te eten en wou weer weg gaan. "Mevrouw wanneer vertrek ik eigenlijk naar het weeshuis." vroeg ik. "Weeshuis? Oh! Schat! Ik ben het helemaal vergeten te zeggen! Wat stom van me! Je gaat helemaal niet naar het weeshuis!" ik keek haar verbaasd aan. "Het blijkt dat een goede vriend van je vader je wilt adopteren.
Hij kan hier ieder moment komen!" zei ze veel te blij. Er ging een ringtone af. "Oh sorry dat ben ik." zei de verpleegster. "Hallo? Oh hoi! Oh ja? Okee! We komen eraan!" ze klapte haar mobiel dicht. "Spreek over timing zeg, hij is er al!" riep ze blij. Ik schuifde snel mijn eten naar binnen en ging toen de verpleegster achterna naar de hoofdhal. Ik voelde me zenuwachtig, wat als ik die man niet aardig vond? Wat als hij een kindermishandelaar blijkt te zijn? 'Doe niet zo stom!' dacht ik terwijl ik mezelf een tik gaf. 'Hij is je vaders vriend! Hij is vast aardig. Dat moet gewoon.

Maar wacht eens al mijn vaders vrienden hebben al kinderen en een druk leven. Wie zou dan zo stom zijn om haar er dan ook nog een bij te halen?

Toen ze bij de balie aankwamen in de hoofdhal zag ze een man in pak met zwart blauwig haar

"Nee"

en een ooglapje.

"Dat kan niet!"

Achter hem stond een butler.

"What the....."

"Hallo, Sharon NIghtfall, ik ben een vriend van je vader en zou je graag willen adopteren en helpen om over deze traumatische ervaring heen te stappen. Mijn naam is

"HOE?!"

"Ciel Phantomhive."

"EEEEEEEEEEHHH?!?!?!"

Reacties: