FanFic.nl

Vlammen Voeden

[2] Dag 1; Hap Naar Adem

"Ik geef het op."
Dominic gaf Lyra een zetje in haar rug. "Ben je ontspoord of zo?" vroeg hij met volle, oprechte verbazing, "104 is hier om de hoek!"
Dominic had gelijk. De 104-building, een groot kantoor- en winkelcomplex, lag zo dichtbij dat de twee het lopend op hun handen nog binnen een uur konden halen. Het was de makkelijkste 'missie' ooit. Een kleuter zou het nog kunnen uitvoeren.
"Maar ik heb honger," zeurde Lyra met een vreselijke piepstem.
"Trek. Je hebt trek," verbeterde Do, "kindjes in Afrika, die hebben honger. Jij hebt gewoon trek."
"Verandert niets," sprak Lyra, "eten heb ik toch wel nodig. Wat je ook zegt."
"Kan dat niet na de missie?" vroeg Dominic loom.
"O, kom op," zei Lyra terwijl ze met haar handen dramatisch in de lucht stond te zwaaien, "we hebben een uur. Het is hoogstens vijf minuten lopen."
"Daarom! We lopen er eerst heen, en halen daarna wat te eten."
"Maar!"
"Nee!" Dominic gaf nog een duw, maar stokte ineens, "waarom doe ik dit eigenlijk? Ik kan dit ook gemakkelijk alleen."
"Inderdaad!" sprak Lyra protesterend, "waarom doe je het ook niet alleen? Ik zie je wel bij 104."
Dominic draaide zich bij deze woorden verontwaardigd om en liep richting het gebouw, die ze vanaf hun standpunt gewoon konden zien als ze even wat opkeken. Echter, toen hij zo'n honderd meter verwijderd was, remde hij af.
Met een pijnlijk gezicht keek hij om. "Ik denk dat ik nog effe bij jou blijf," sprak hij luid genoeg voor Lyra om te kunnen verstaan.
"Eh, waarom?" Lyra trok haar wenkbrauwen op terwijl ze Dominic haar zag naderen.
"Ik voel me niet zo goed," biechtte Dominic op toen hij haar bereikte, "daarbij lijkt het me handiger dat we bij elkaar blijven. We zitten beide in dit rare pakket."
Lyra keek hem nuchter aan. "Eén-één. Je hebt daar een punt, schat."
"Noem me geen schat, en waarom staat het één-één?"
"Omdat ik je net snoeihard had gedist bij het kissebissen net," sprak Lyra doodleuk, "en nu eten."
Dominic haalde zijn schouders wat wanhopig op, "als we maar opschieten. Ik wil dit maffe gedoe achter de rug hebben. Als ik de leukerd vind die achter dit hele spul zit, zal ik hem in een krokkodillenvijver gooien, dat is zeker."
"En zo is het," eindigde Lyra zijn speech, "en nu komen. Mijn maag eet zichzelf onderhand op."

"Die gast achter ons blijft me maar duwen," klonk er geïrriteerd uit Lyra's mond.
Ze stonden voor een McDonalds die op drie minuten loopafstand stond van 104. Ervoor, want het was zo druk dat je niet naar binnen kon. Daarom stonden ze bij een afhaal-raampje waarbij je jouw bestelling zo aan een balie kon vragen.
Echter, ze kwamen beide niet aan de beurt.
"Kijk, dat ze jou over het hoofd zien begrijp ik wel..." sprak Dominic lichterlijk verbaasd, "... maar mij?"
Lyra zwaaide wat vertwijfeld met haar handen omhoog in de hoop aandacht te trekken. "We staan hier nou al bijna dertig minuten! Onze tijd tikt weg!"
Dominic voelde een weeïg gevoel opwellen in zijn buik. "Wat als we te laat komen?"
"Doen we niet," sprak Lyra vast besloten. Vervolgens trapte ze ruw en hard met haar hak op Do's tenen.
"AIYKS!" brulde deze het uit, "Waar was dat goed voor?"
Lyra keek nerveus om zich heen. "Ik had gehoopt door jouw gejank aandacht te krijgen, maar er is niemand die reageert."
"Nou, dat is egoïstisch," sprak Dominic boos, "ik wordt gemarteld en niemand grijpt in."
Lyra duwde een man opzij. "Kom, we gaan weg."
"En je eten dan?"
"Ik heb geen honger meer."
"Jeesus, wat is er aan de hand? Je klinkt als een... meisje."
"Kijk me diep in de ogen en vertel me wat je ziet," siste Lyra terwijl ze de jongen waarschuwend aankeek.
"Een monster."
Lyra draaide nijdig om. "Ach, laat ook maar. Kom."

Voor de zoveelste keer liet Dominic zich gewillig meeleiden door het bazige meisje. Hij had besloten maar niets meer tegen haar in te brengen, weten dat dit toch niet werkte. Met moeite konden ze zich door de groep mensen worstelen, en eenmaal eruit hapte Dominic verdwaasd naar adem.
"Niemand die ook even opzij gaat of zo," hijgde Lyra lichtjes.
"Ja zeg, jemig. Alsof niemand ons ziet staan."
"Inderdaad," voegde Lyra toe terwijl ze met de rug van haar hand langs haar voorhoofd wreef. Ze verstijfde echter lichtjes toen ze wat hards tegen haar gezicht voelde ketsen.
"Autsj," klonk ze verdwaasd, en ze keek naar haar hand. Toen merkte Lyra op wat de pijn had veroorzaakt. Aan haar mouw zat een ronde button gespeld, ter grootte van een munt. Zwart gekleurd was het, met een wit logo in het midden. Het leek iets weg te hebben van een dierenschedel.
"Neh," begon Lyra wat dwaas, "Wasdit?" Ze liet de pin aan Dominic zien, maar die keek maar half. "Je n'est ce pas, en het boeit me ook niet echt. Kom. We hebben nog maar 15 minuten."
"Do-chan," sprak Lyra, en ze maakte een dramatisch gebaar. "Kijk dan toch. Nog maar tien meter? Denk je dat we het op tijd gaan halen, of toch maar niet?"
Dominic negeerde Lyra's kinderachtige gedrag en stapte doodleuk door. "We zijn er."
"No shit Sherlock." Sherlock. Iets vertelde Dominic dat dit zijn nieuwe bijnaam werd, omdat hij Lyra dit in het afgelopen uur al twee keer had horen zeggen.
"No shit indeed," sprak Dominic monotoom, "goed, wat doen we nu? He?"
Lyra haalde haar schouders op. "Moejemijnievragen. We hebben gedaan wat er van ons gevraagd werd."
"Hoe kan ik dit nog langer serieus nemen?" riep Dominic in het niets. Hij scheurde zijn blik verwaand van Lyra af. Nu wist ze ook waarom hij zo chagerijnig deed tegen haar; dit rare gedoe werd hem teveel. Lyra probeerde er met haar hoofd nog bij te blijven. Ze wist uit ervaring dat gek worden vaak niet hielp in een situatie. Gezonde paniek, okée. Maar meer moest ze niet van haar laten merken.
Ze besloot Dominic maar uit te laten razen en bekeek de button op haar mouw. "Wat ben jij toch?" vroeg ze zachtjes aan het voorwerp. Antwoord verwachtte ze niet echt. Lyra vroeg zich af waar het vandaan kwam. Ze had het nog nooit eerder gezien. Met een vinger streek ze zachtjes over het ding, waarna ze letterlijk een opdoffer kreeg in haar hoofd.
"Yaiks!" gilde ze een meisjeskreet, Dominic opschuddend uit zijn wanhopige gebrul. Lyra greep met haar handen naar de zijkanten van haar hoofd en kroop zacht ineen. Ze drukte haar ogen potdicht. Geluiden en stemmen zoefde door haar hoofd. Alles wat er gebeurde, was er niet op zijn plaats.
"Gaat het?" hoorde ze Do in de verte zeggen, maar Lyra was niet in staat terug te spreken. Wat was er aan de hand?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.