Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Instrumental » Rehearsel
Instrumental
Rehearsel
Rianne
De zon is al een tijdje niet meer opgekomen in onze studio. Stuk voor stuk - en zo ook ik - zijn we bloedchagrijnig en pislink om het feit dat we een nummer moeten coveren van die Josti band die zich Tokio Hotel noemt. Het ergste van al is dat we nog niet eens zijn begonnen met het proberen te coveren, want Marit heeft nog niet de tien nummers weten te selecteren -met David. Persoonlijk zie ik het als één grote smoes, maar aan de andere kant maakt het mij ook weer niet uit. Uitstel van executie.
Als een molletje opgerold in mijn rode dekens hoor ik een dof geluid vanuit de gang komen. Ik ben te lui om erop te reageren, buiten dat verwacht ik Nicole als degene die er wel op reageert, en anders zijn er nog drie andere.
Zoals verwacht hoor ik een kreet van mijn zusje. Het klinkt geschrokken en kwaad tegelijkertijd. Vervolgens trekt ze de voordeur open om door het trappenhuis te roepen: “Lafbek!”¯ Een beeld van haar die met een vuist in de lucht naar de boosdoener roept schiet door mijn hoofd.
Ondertussen is mijn slaap uit mijn systeem gekropen. Geeuwend met rekkende armen boven mijn hoofd kom ik onder de dekens vandaan en krab aan mijn slaaphaar. Mijn benen zwaai ik over de bedrand om smakkend in mijn pantoffels te schuiven. Ik heb nog maar net mijn slaapkamerdeur geopend of ik zie de andere ook uit hun vertrek komen om te zien wat er allemaal aan de hand is met Nicole.
Zij loopt stampend de woonkamer in, gooit een dik pakket, wat maar net door de brievenbus past, op de tafel en ploft op een stoel ernaast. “Marit heeft de nummers afgeleverd.”¯
“The Asian said what?!”¯ vraagt Dorien retorisch en komt met haar ontplofte kapsel aansnellen. Het geopende pakketje wordt op de tafel omgegooid en ziet er allemaal cd’s uitkomen. Elk gebrand en met een marker de titel erop gezet. Het laat Yasmine en Tessa ook dichterbij schuifelen, beide nog meer in hun slaapstand dan wakker.
“Wattisser?”¯ murmelt Tessa geeuwend en besluit om eerst thee te zetten voordat ze erbij gaat zitten, anders wordt ze nooit wakker.
Yasmine komt er wel bij, net zoals ik, en gaat de cd’s één voor één af. “Wat zijn dit voor gare titels?”¯ concludeert ze dan en gooit ze weer terug op een stapel. “We hebben de nummers van de douchebags binnen,”¯ antwoordt ze vervolgens op de pianist en strijkt frustrerend haar vingers in haar dreadlocks.
“Niet.”¯
“Wel,”¯ komt er dan uit vier monden te gelijk waarop Tessa zucht en zegt: “Laten we er maar gewoon mee beginnen, dan zijn we er eerder van af. Oké, plan de campagne. Douchen, eten en dan de studio in?”¯ Er wordt chagrijnig op geknikt en gegromd. Woordloos schuift iedereen de stoel naar achteren, schuift het niet netjes terug en gaan terug in slaapkamer in. Ik voorzie nu al ruzies om de badkamer.
Anderhalf uur later is iedereen er zowaar klaar voor en zitten in de regiekamer. De cd’s zijn naast elkaar gelegd. Niemand wilt echter het startschot lossen door het eerste nummer aan te zetten.
“Waarom is Marit er eigenlijk niet bij?”¯ breekt Dorien de stilte, en om stiekem de executie ietwat langer uit te stellen. “Hoort zij niet te helpen? In ieder geval mentaal!”¯
“Pff, die is er vandoor gerend wanneer ze het pakketje afleverde. Waarom denk je anders dat ik zo boos was?”¯ gromt Nicole en begint doelloos rondjes te draaien op haar bureaustoel.
“Omdat de nummers binnen waren?”¯ stelt Yasmine terug en trekt haar wenkbrauw vragend op. “Onderhand weten we al dat onze manager zulke streken flikt. Laten we nou maar beginnen, anders is onze hele vrije dag verneukt.”¯ Ze pakt een willekeurig nummer en steekt die in de speler. Het volume wordt omhoog gedraaid en ze sluit dan haar ogen met een getekende frons op haar voorhoofd.
Het humeur wordt er niet beter op na de nummers stuk voor stuk beluisterd te hebben. We hebben ons muzikale oor moeten gebruiken voor iets wat totaal niet muzikaal te noemen is! Een ware teistering dus. Met een notitieblok hebben we individueel opgeschreven welk nummer totaal niet mee te werken valt en welke er net mee door gaan.
Zwijgzaam zitten we in een geprobeerd rondje met onze bureaustoelen met onze notities voor onze neus, wachtend wie het eerst begint.
“Ik start dan maar,”¯ zucht Tessa, frummelt aan het papiertje en kucht dan zachtjes. “Ik heb drie potentiële: cd drie, vijf en zes.”¯
“Vier, vijf en drie heb ik ook,”¯ volgt Dorien.
“Zes, vier en ook drie,”¯ zegt Nicole.
“Ik heb hetzelfde als Kol,”¯ lach ik zachtjes. “En jij Yas?”¯
“Maakt niets meer uit, ik had namelijk ook drie. Dat wordt dus de gelukkige?”¯ Ik en de andere knikken. “Zeker? Want ik wil niet meer nummers oefenen, omdat iemand plotseling van nummer willen veranderen.”¯
“We zijn zeker,”¯ antwoordt Dorien voor de rest.
Ik kijk naar Yasmine die aan haar lipring knaagt om bepaalde emoties niet te tonen. Soms doet ze te hard haar best om het leiderschap op zich te nemen en dus overal serieus op in te gaan. Maar haar gezichtsuitdrukking vertelt zo iets anders. Ze is kwaad, wilt schreeuwen en het liefst de cd’s naar de gehate band gooien. De ondergrondse haat tegenover hen is zo groot, dat heb ik nog nooit eerder gezien bij haar.
“Mooi, het glazenhok maar in en neem je kladblok mee, want er moet hier en daar wat bijgeschaafd worden. Dit precies overnemen zonder vocalen is ontzettend saai.”¯
Stinkend en nat van het zweet druipen we de woonkamer in. Maar liefst drie uur lang hebben we gevogeld aan de noten en ritme en nagedacht hoe we het ons eigen kunnen maken zonder het al te veel te veranderen, het moet een cover blijven.
Nadat Yasmine uit frustratie een snaar heeft laten springen zijn we gestopt. Ze is als eerste het glazenhok uitgestormd en de woonkamer ingestormd. Daar heeft ze haar spullen gedumpt om opnieuw onder de douche te springen -dit meer om haar woede weg te laten spoelen dan haar zweet.
“Wie wilt er wat drinken?”¯ vraag ik dan maar, om de ogen van de dichtgeslagen badkamerdeur af te leiden.
“Cola,”¯ wordt er gezamenlijk geroepen en laat mij naar de Amerikaanse koelkast lopen [het idee van Nicole. En dat alleen om de ijsblokjes die uit de linkerdeur komt zetten wanneer je op een knopje drukt] en vul vierpaar longdrinks met het bruisende bruinen vloeistof en stop er gekleurde rietjes in. Met het dienblad in mijn hand ga ik naar mijn vriendinnen die op de bank zitten en deel het drinken uit.
“Wat doen we met Yazz?”¯ De blauwharige pianist trekt de aandacht met een vraag die bij iedereen op de tong brandde. “-Ik bedoel, dit gaat zo niet langer. Ze veroorzaakt zo vroegtijdig een burn out als ze zo doorgaat. We mogen de band allemaal niet, maar zij bereikt echt the limit.”¯
“Ik haat het om te zeggen, maar je hebt gelijk. We moeten professioneel blijven en het belangrijkste van al is; er plezier in houden. Dat is de reden dat we muziek maken en zo hebben we elkaar leren kennen. Het is maar één zielig nummertje in tiental andere nummers die we spelen op een concert. Daarbij zijn onze fans blijkbaar ook fan van hen, dus die zullen vast en zeker uit hun plaat gaan wanneer we live de cover laten horen. En om deze verwachting waar te maken moeten we retenhard oefenen.”¯
“Jullie hebben gelijk,”¯ wordt er vanachter ons gezegd als reactie op Dorien. Yasmine komt met een gewikkelde handdoek op haar hoofd de woonkamer in en wrijft moeizaam over haar rechterarm. “Ik moet niet zo’n hardhoofd hebben en mij zo laten beïnvloeden door hen. Zij zijn een band, wij zijn een band en het is algemeen bekend dat we elkaar niet echt liggen. Ik ga mijn best doen om niet zo kinderachtig te reageren wanneer het over hen gaat en mij meer focussen op wat voor ons allen het belangrijkst is: muziek maken. En wat Dorien zei; we moeten keihard oefenen om ze eens versteld te laten staan van onze kwaliteiten die we zeker weten bezitten. Wie weet kijken ze anders naar ons wanneer ze de cover hebben gehoord.
Er is een maar. Je moet van mij niet verwachten dat ik mij nog steeds niet ga irriteren aan die kleuters, want zeg nou zelf, ze halen toch het bloed onder je nagels vandaan?”¯ Er wordt gelachen en Tessa staat op om de gitarist openlijk te knuffelen, die ze wat stijfjes ontvangt. “Mooi, nu dat is uitgepraat, wie heeft er zin om er op uit te gaan? Het is voor mij alweer te lang geleden dat ik alcohol in mijn systeem heb gehad. Who’s in?”¯
“Ikke!”¯ Energievol sta ik op waardoor er cola over de glasrand slaat en mijn rood met wit gestreepte sokken nat maakt. “Oh, oeps.”¯ Een nieuwe lach vult de ruimte. Nicole rukt mijn glas uit mijn handen om zich op mij te gooien. We belanden op de bank en ik voel vrijwel meteen het gewicht op mij verdrievoudigen en zie vierpaar armen om mij heen wikkelen.
“We gaan loesoe!”¯ joelt Dorien en likt dan over mijn wang. Ik gil het uit waardoor zij verschrikt maar toch lachend achteruit deinst en de rest op de grond laat rollen.
“Nou ik ben al gedoucht, vechten jullie maar uit wie er nu is.”¯ Het startschot om van de grond en bank te krabbelen en glijdend over de parketvloer naar de badkamer te snellen. Handen proberen mij terug te trekken, maar het geluid van de deur die in het slot valt vertelt mij dat ik heb gewonnen. Ha!
Reacties:
Ze zijn awesome. Zelfs grumpy Yasmine. <3
& ik moet nu eigenlijk eten dus mijn reactie wordt kort - maar ik kan toch niets beters verzinnen dan 'whiiiiii'. Ik ga hier altijd heel erg van grijnzen. Omdat ze zo awesome en grappig zijn.
Ben benieuwd naar het avondje uit, like Natascha :]
<3
Haha, dit stukje maakte me vrolijk <3
Ik ben zo benieuwd wel nummer ze gaan doen en wat er gaat gebeuren als ze uitgaan. Like. Er gaat vast iets gebeuren, hm? x']
En en en en. Ik wil ook een Amerikaanse koelkast <3
Mwhiiii!
xxx <3
-wipt heen en weer-
Mensen likken is leuk! x)