FanFic.nl

Losing Control.

13.

Ik had me opgesloten in de badkamer. Caitlin had me twee handdoeken gegeven zodat ik een bad kon nemen. Terwijl ik het bad liet vollopen zat ik op de vloer met mijn koffer langs me. Tussen mijn benen lag mijn zak met wit goud. Met een glimlach bekeek ik de inhoud. Het feit dat ik alles binnenkort zou moeten afgeven maakte me triest en kwaad. Het was van mij, van mij alleen. Ik besloot de zak weer op te bergen onderaan mijn koffer en me dan uit te kleden en in bad te gaan. Ik nam nog één pilletje en ging genietend in bad liggen. Ik voelde hoe het pilletje me eerst emotieloos maakte en me daarna vrolijk maakte. Ik zag verschillende grappige figuurtjes. Genietend sloot ik mijn ogen waardoor ik ook inslaap viel.
Twee uur later maakte Caitlin me wakker. Ik opende slaperig mijn ogen.
“Ik kwam kijken als je nog niet was opgelost in het water,”� gniffelde Caitlin. Ik grijnsde scheef en ging recht zitten. Mijn hele huid was verschrompeld door het warme water wat inmiddels koud was geworden.
“Ik zou toch maar snel uit bad komen, je lippen zien al paars.”�
Ik knikte en kwam uit bad. Snel deed ik een handdoek rond mijn middel. Pas nu voelde ik de kou en automatisch begon ik te klappertanden.
“Kleed je maar snel aan, dan maak ik wel koffie voor je.”�
Ik knikte en deed wat Caitlin zei. Ik trok schone kleren aan en droogde mijn haren met de haardroger. Ik voelde me gelukkig toen al iets opgewarmd.
Caitlin duwde een kop koffie in mijn handen en zette dan de tv op.
“Had je weer iets genomen voor je in bad ging?”�
Ik antwoordde niet en nam expres een slok koffie.
“Ja dus.”�
“Vind je het erg?”�
“Eigenlijk wel ja.
“Haat je me?”�
“Nee, ik haat je niet. Ik heb vooral medelijden.”�
Ik dronk mijn koffie leeg en zette de beker op het tafeltje langs me.
“Dat hoeft niet. Ik red me wel, al is het later als een drugsverslaafde onder een brug, maar heb vooral geen medelijden want dit is allemaal mijn eigen schuld. Miranda had daarstraks gelijk. Ik ben een vieze hoer die niets beter verdiend als in een gesticht te zitten.”�
Ik stond op en liet Caitlin alleen. Ik trok mijn kleren uit en ging onder de lakens liggen. Ik krulde me op tot een bolletje en begon te huilen. Na vijf minuten gaf ik het op en greep het zakje uit mijn truizak en slikte de hele inhoud in. Ik voelde me al duizelen, maar wist dat dit niet genoeg was. Ik nam de grote zak uit mijn tas en nam er nog een zakje uit. De hele inhoud liep door mijn keelgat. Ik stikte bijna in een pilletje die in mijn slokdarm bleef zitten. Ik duizelde en zag zwarte plekken. De grond leek plots zo dichtbij.
Mijn hoofd deed ook ontzettend veel pijn toen ik iets hards raakte, waarschijnlijk de vloer.

Een regelmatige gepiep maakte me wakker. Ik opende mijn ogen, maar kneep ze snel weer toe van het scherpe licht dat in mijn ogen scheen.
“Bill?! Wordt wakker! Open je ogen!”�
Ik opende mijn ogen opnieuw, maar moest weer fel knipperen. Uiteindelijk zag ik dat Caitlin boven mijn hoofd hing.
“Wat is er?”� mijn stem stierf weg.
“We zijn in het ziekenhuis. Ze hebben je maag moeten leegpompen.”�
“Oh.”�
Ik sloot mijn ogen weer en besefte dat ik niet dood was, zoals ik had gewild.
“Als je aan de beterhand bent, plaatsen ze je over naar de instelling. Je mag niet meer naar huis. Dit was de druppel, zei de dokter.”�
Ik knikte en trok mijn benen op. Ik voelde me ontzettend slecht.
“Oké,”� was alles wat ik terug zei.
Er volgde een lange stilte en erg vond ik het niet. Ik zette mijn gedachtes op een rijtje en probeerde de hevige buikpijn te negeren. De dokter was ook nog even langs geweest. Hij besliste dat ik morgen al werd overgeplaatst.
Het idee dat ik naar een ziekenhuis werd overgebracht waar ik zou worden behandeld alsof ik gestoord was, maakte me misselijk. Ik wilde niet gaan, maar wist dat dit het beste voor me zou zijn. Ik zou anders nooit meer normaal bij mama, papa en Tom hun graf kunnen komen. Ik wilde het voor hen doen om hen te kunnen opzoeken en vertellen dat ik beter ben geworden, hoewel ik nog een lange weg te gaan heb. Misschien duurt het wel maanden voor ik beter ben. Dat ik van alle slechte dingen zou kunnen afblijven.
In de avond gingen Caitlin en Silke naar huis. Ik was alleen en echt erg vond ik het niet. Voorzichtig stapte ik uit bed. Bij elke stap die ik zette deed mijn buik nog meer pijn, maar ik negeerde het en opende het raam. Ik was niet van plan om eruit te springen, hoewel het verleidelijk was. Ik liet gewoon de frisse wind in mijn gezicht waaien. Het voelde goed.
Uit mijn broekzak haalde ik mijn sigaretten. Ik had er zo een nood aan. Mijn handen begonnen te trillen toen ik er één opstak. Met een zucht blies ik de rook weer uit. Het voelde aan alsof mijn lichaam weer tot rust kwam. Het nam ook mijn eetlust weg. Hier eten zou ik absoluut niet doen. Zo goor ziekenhuisvoedsel.
Vier peuken later sloot ik het raam weer en besloot te gaan slapen. Morgen zou het een drukke dag worden, dat wist ik nu al. Ik zou naar die verdomde instelling gaan en daar voor héél lang moeten blijven. Ik zou verplicht worden te praten over mijn verleden met psychiaters en ik zou verplicht worden met andere mensen om te gaan die er ook verblijven. Ik zou moeten meewerken of anders zou er wat met me gebeuren.
Wikipedia en Google zijn soms toch zo handig.

Reacties: