FanFic.nl

Het meer der herinneringen [4-Shot]

Hoofdstuk 4.

Kwart voor twaalf. Verdoofd door de pijn, staarde ik naar het helderblauwe water dat schitterde in het maanlicht. Hoewel ik dit meer al kende van sinds ik vijf jaar was, bleef het me verbazen. Het intrigeerde me, hoe het prachtige water steeds z’n helderblauwe kleur behield, zelfs nu de regendruppels het water vervuilden. Het leek wel alsof het water onschendbaar was, alsof het meer alle problemen zomaar van tafel veegde.
In de periode dat ik gevoelens voor mijn tweelingbroer begon te krijgen, kwam ik steeds vaker naar dit meer. Hier kon ik al mijn gedachten even op orde zetten. Hier hoefde ik niets steeds te piekeren over het feit dat incest, niet was toegestaan. Ook toen ik en Tom een relatie kregen, bood dit meer me verkoeling aan die draaikolk van twijfels. Hier kwam ik tot rust, want enkel hier kon ik de werkelijkheid even vergeten. Geen pijn. Geen leugens. Helemaal niks. Alleen ik en mijn gedachten.

Vijf voor twaalf. Gefascineerd staarde ik nog steeds naar het meer der herinneringen. Die naam had ik het meer gegeven toen ik nog klein was. Hier werd ik herinnerd aan alle problemen die ik overwonnen had, aan alle beslissingen die ik genomen had. Altijd had ik wel een oplossing gevonden voor het probleem waarmee ik te kampen had, maar deze keer leek het alsof er geen oplossing bestond. Alsof niets ervoor zou kunnen zorgen dat ik weer gelukkig zou zijn. Mijn zielsverwant had me achtergelaten met een beschadigd hart en een beschadigd hart was onherstelbaar.

Geschrokken keek ik op van het water toen ik plots iemand luid mijn naam hoorde roepen. Mijn hart stond stil toen ik de stem van de persoon herkende. Meteen draaide ik mijn hoofd in de richting waar het geluid vandaan kwam. Een schok zinderde door mijn lichaam toen ik de persoon zag lopen in de schaduw van het grote meer. Een mengeling van pijn en verwarring zinderde door me heen. Wat deed hij hier?

Plots werd er een paar warme armen om me heengeslagen.
“Blijf van me af!”� schreeuwde ik, verblind door mijn tranen.
Tom schrok even door mijn luide geschreeuw, maar liet zich niet van de wijs brengen. Hij sloeg zijn armen strakker om me heen en trok me dicht tegen zich aan.
“Rustig maar Bill.”�
“Laat me los, klootzak!”�
Tom keek me even gekwetst aan, maar besefte al snel dat ik het gewoon schreeuwde omdat iets of iemand me gekwetst had.
“Laat me met rust! Ga weg! Ik haat je!”�
“Bill, rustig. Vertel me rustig wat er gebeurd is zodat ik je kan helpen. We…”�
“Laat me los! Blijf met je poten van me af!”�
Hopeloos duwde ik hard tegen zijn borstkas om me uit zijn omhelzing te bevrijden, maar het enige wat Tom deed was me heviger omhelzen waardoor ik helemaal geplet werd tegen zijn borstkas. Gefrustreerd probeerde ik nog te ontsnappen, maar al de moeite was tevergeefs. Ik zat helemaal klem.
“Ik haat je! Ik haat je! Ik haat je godverdomme!”�
“Bill, rustig!”� schreeuwde Tom plots oorverdovend.
Geschrokken hield ik meteen mijn mond. Ik verkeerde in shock. Waarom werd hij nu plots zo boos?

“Eindelijk. Bill, vertel rustig wat er gebeurd is dan kan ik je helpen,”� zei hij terwijl hij mijn gezicht vast nam en me dwong om hem aan te kijken.
Het leek wel alsof een onzichtbare hand mijn keel dichtkneep. Alsof iemand me verbood om Tom de huid vol te schelden. Zijn prachtige chocoladebruine ogen hadden me helemaal opgeslokt. Die geweldige chocoladebruine ogen die me stapelgek maakten. Die prachtige kijkers die me deden beseffen dat ik de gelukkigste jongen op aarde was. Zijn prachtige chocoladebruine ogen, die vanaf nu nooit meer zo zouden stralen voor mij. Vanaf nu was hij niet meer van mij. Hij had nu iemand anders gevonden waar hij zijn verder leven mee kon delen, zonder zijn relatie geheim te moeten houden. Deze keer zou hij eindelijk kunnen pronken met zijn geliefde, iets wat hij met mij nooit had kunnen doen omdat de media er anders achter kwamen dat we homo waren.
Plots barstte ik in hevig snikken uit. Ik kon het niet meer aan. Ik had Tom nodig, zonder hem kon ik niet overleven.
“Rustig maar, Bill, het komt goed. Ik ben bij je. Ik bescherm je wel.”�

“Waarom Tom? Is er dan echt niemand die van me houdt?”�
“Bill, wat zit je nu allemaal te bazelen. Ik houd toch van je, dat weet je, en. dat zal nooit veranderen. Jij bent mijn tweelingbroer, mijn wederhelft, mijn soulmate. Als jij er niet meer bent, kan ik niet meer leven. Jij betekent alles voor me, vergeet dat niet. Samen kunnen we de wereld aan. Jij en ik. Wij, samen met zijn tweeën.”�
Verward keek ik Tom aan. Waarom zei hij dit? Hij had het toch zelf uitgemaakt?
“Waarom zeg je dit? Je…”�
“Ik houd van je, Bill en niemand zal dat ooit kunnen veranderen,”� fluisterde Tom zacht, terwijl hij mijn gezicht in zijn grote handen vast nam.
“En dat smsje dan?”� fluisterde ik schor.
“Welk smsje?”� vroeg hij niet-begrijpend.
“Dat smsje waarin je zei dat het voorbij is.”�
Tom keek me even verward aan tot plots zijn ogen zo groot als schoteltjes werden.
“Oh nee,”� fluisterde hij geschrokken.
Tom zijn ogen leken uit hun kassen te puilen, terwijl tranen in zijn ogen opwelden. Zijn bruine kijkers keken me geschrokken aan. Enkele minuten bleef het doodstil tussen ons, toen Tom plots in een waterval van woorden uitbarstte.
“Oh, Bill, het spijt me! Het spijt me zo ongelooflijk erg. Dat smsje was helemaal niet voor jouw bedoeld, maar voor een fan waarmee ik naar bed was geweest. Blijkbaar heb ik het smsje verkeerd verstuurd en heb ik het naar jou gestuurd in plaats van naar haar. Oh het spijt me zo, Bill. Ik wilde je helemaal niet kwetsen. Het was helemaal niet de bedoeling…”�
Zacht legde ik mijn vinger op zijn lippen.
“Rustig maar, Tom, het is goed.”�
“Nee, het is niet goed. Ik ben echt een klootzak die…”�
“Ik houd van je,”� fluisterde ik zacht waarna ik mijn lippen op de zijne drukte.
Meteen voelde ik hoe Tom me gewillig terugzoende. Gewillig opende ik mijn mond toen ik voelde hoe Toms tong zacht tegen mijn lippen aandrukte. Zacht liet ik mijn tong Toms mond verkennen, waarna onze tongen elkaar ontmoetten. Een kreun verliet mijn lippen toen Toms grote handen zich een weg over mijn tengere lichaam baanden. Genietend sloot ik mijn ogen, terwijl ik mijn handen zacht door zijn haar liet glijden. Zacht gekreun en gehijg zorgde enkel nog voor een opwindender effect. God, wat snakte ik naar het voelen van Toms liefdesrots.

Half een. Hijgend en kreunend kronkelden onze naakte lichamen in het maanlicht. Onze handen verkenden vol lust elkaars lichaam. Opgewonden drukte ik mijn stijve penis tegen Toms onderbuik aan. Zijn ogen fonkelden en ik zag hoe opgewonden dit gebaar Tom maakte. Een kreun verliet mijn lippen, toen zijn liefdesrots zacht langs de mijne streelde. God, ik kon het niet meer. Ik moest hem nu in me voelen. Ik moest zijn penis, die in een moordend tempo in me werd gestoten, nu in me voelen. Nu of ik zou ontploffen.
Opgewonden boog ik me naar Toms oor toe zodat mijn lippen zacht zijn oor streelden. Gek van verlangen, fluisterde ik dan uiteindelijk toch de verlossende woorden.
“Laat me je liefde voelen. Laat me voelen hoe het is om bemind te worden.”�

Twee uur. In de stilte van de nacht bewonderde ik mijn geliefde wiens gezicht werd opgelicht in het maanlicht. Zijn ogen waren gesloten en zijn mond hing een klein beetje open. Een glimlach sierde mijn lippen. Zelfs nu hij sliep, was hij nog steeds het meest adembenemende schepsel op aarde. Ik voelde me de gelukkigste persoon op aarde, want deze wondermooie engel was van mij en zou dat altijd blijven. We waren voor elkaar geboren en daar kon niemand iets aan veranderen. Genietend sloot ik mijn ogen. Hoewel het een vreemde avond was geweest, was het toch een avond die ik nooit meer zou vergeten. Een gebeurtenis die me voor eeuwig bij zou blijven. Een nieuwe gebeurtenis opgeslokt door het meer der herinneringen.

“Samen kunnen we de wereld aan. Jij en ik. Wij, samen met zijn tweeën.”�

Bedankt voor de steun en al de leuke reacties. Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vonden.
Lees ook zeker mijn nieuw verhaal: "Engel des doods".

Reacties: