FanFic.nl

Take care of yourself

Take care of yourself

Lang weet ze het nog niet, maar het verklaart wel een hoop.
Waarom zij nog leeft na het ongeluk. Waarom ze zo vaak last van haar rug had.
En nog veel meer.
Daar is ze allemaal achter gekomen, maar pas na de dood van haar vader.
Hij was beschoten door iemand. Eerst in zijn been. De schutter eiste zijn experiment te geven, maar haar vader had het niet gedaan. Toen is er nog een keer op haar vader geschoten. Recht door het hart.
En zij heeft alles gehoord wat er gebeurde, omdat ze toevallig in een andere kamer was.
Nu pas dringt het tot haar door dat de dader haar bedoelde met het experiment.
Kelsey heeft geen familie meer, althans, voor zover ze weet dan.
En haar vriendenkring is behoorlijk schaars.
Maar ze kan goed voor zichzelf zorgen.
Momenteel is ze in de werkkamer van haar vader. Ze staat met allerlei papieren in haar hand. Waaronder de blauwdrukken van een bepaald prototype van iets. Van haar. Zij is het prototype waar over gesproken wordt.
Ze slaakt een diepe zucht.
Eigenlijk wist ze al dat ze anders was. Maar zó anders?
Dat verklaart wel de vele bezoeken die ze moest doen aan het laboratorium van haar vader.

Achter haar hoort ze voetstappen. Ze weet al bij wie ze horen. Stephen komt binnen lopen en slaat een arm om haar heen.
"Gaat het Kel?" Vraagt hij.
"Natuurlijk gaat het niet. Hoe zou jij reageren als je vader net dood is en je er dan pas achter komt dat je een halve robot bent?" Vraagt ze met tranen in haar ogen.
"Ik begrijp het. Kan ik je ergens mee helpen?" Vraagt hij. Stephen is het dichtste wat iemand ooit bij haar in de buurt is gekomen van een vriend. Hij wist alles al over haar, maar mocht er niets over zeggen.
Hij heeft ook de operatie verzorgd toen het ongeluk gebeurd was, en voor al haar updates gezorgd.
"Waarom hebben jullie dit gedaan?" Vraagt Kelsey terwijl ze nog steeds naar de papieren staart die ze in haar handen heeft.
"Omdat je vader van je hielt."
"Als hij van me hield, waarom liet hij me niet zo zoals ik was?"
"Je was betrokken bij een ernstig auto ongeluk waarbij je moeder overleed. Je vader kon het niet aanzien dat hij zijn kleine meisje ook kwijt raakte. Daarom heeft hij besloten je ruggengraat te vervangen door wat apparatuur die alles in jouw lijf aansturen." Legt Stephen uit. "Als hij dit niet had gedaan was je nu verlamd geweest, helemaal. Hij kon het echt niet aanzien."
"En jij hebt het zomaar goed gevonden?" Vraagt Kelsey.
"Nee, niet zomaar. Ik heb hem gewaarschuwd voor alle nare gevolgen. En mogelijke fouten die er in het systeem kunnen zitten."
"En toch wilde hij het doen?"
"Omdat hij van je hield Kel, begrijp dat dan."
Ze zucht diep.
Ze heeft zo vaak last gehad van die mechaniek. Het is al vrij vroeg in haar geplaatst, en groeit natuurlijk niet mee.
Dus telkens moest het aangepast worden, en dat deed zo'n verschrikkelijke pijn.
"Ik moet maar weer gaan. Morgen heb ik weer gewoon school, en ik moet nog voor een proefwerk leren." Zegt ze.
En met die woorden vertrekt ze naar huis.

Van dat proefwerk was niet helmaal gelogen, ze had morgen wel een proefwerk. Maar ze hoefde er nooit voor te leren. Haar geheugen is erg goed, dus het duurt maar een paar minuten voordat ze alles weet.
Kelsey wilde gewoon weg van die nare plek.
Maar wanneer ze thuis aan komt maakt dat haar gevoel er niet beter op.
Ze beseft dat ze nu helemaal alleen thuis woont. Ze heeft geen vader of moeder meer die haar kan helpen. En broertjes of zusjes heeft ze ook niet.
Ze sloft langs de weekkalender die aan de deur hangt. Volgende week zou ze weer langs moeten voor controle en een eventuele update. Dat gaat dan mooi niet meer door.
Op haar kamer begint ze aan haar berg huiswerk. Dit maakt ze in razend snel tempo af.
Als ze klaar is heeft ze last van haar arm.
"Het zal zo wel over gaan." Zegt ze tegen zichzelf als ze haar computer opstart.
Maar het gaat niet zomaar over. Het blijft. En na een tijdje kan ze haar eigen arm niet meer bewegen.
"Shit. Natuurlijk als er niemand in de buurt is, krijg ik dit soort defecten." Moppert ze. Ze gaat naar een kamer waar haar vader altijd thuis zijn werk deed. Daar ligt de apparatuur die ze nodig heeft om haar arm te maken.
Met heel wat gestoei lukt het haar toch om haar arm te maken.
Ze ruimt de spullen de ze gebruikt heeft weer op.
"Nu maar hopen dat dit niet te vaak voor komt. Want het is niet makkelijk om jezelf te repareren." Denkt ze als ze naar haar eigen kamer gaat.
Dan gaat haar telefoon af. Op haar schermpje staat dat Larissa belt. Ze neemt de telefoon op.
"Hee Kel. Hoe gaat het met je?" Wordt er meteen gevraagd.
"Naar omstandigheden goed." Antwoord ze.
"Hoe had het kunnen gebeuren dat je vader is overleden? Hij is nog zo jong?" Niemand weet het echte verhaal achter de dood van haar vader. Iedereen denkt dat het komt door een infectie die het lichaam aantast.
"Ik heb geen idee. Ik heb nooit wat aan hem gemerkt." Zegt ze.
"Ahw... Als je hulp nodig hebt moet je het zeggen hoor. Ik sta voor je klaar." Zegt Larissa.
"Bedankt Laris, maar ik moet echt voor mezelf zorgen. Dat kan ik best."
"Oké."
"Zie ik je morgen op school?" Vraagt Kelsey om de stilte te doorbreken.
"Ga je morgen al naar school dan? Heb je niet wat tijd nodig om alles te verwerken? Daar heeft het schoolhoofd vast begrip voor hoor."
"Nee, nee. Ik ga gewoon naar school. Dat is ten minste wat afleiding."
"Oké, dan zie ik je morgen."
De meiden hangen weer op.
Kelsey besluit om te gaan slapen. Dan kan haar lichaam alvast opladen voor morgen, want ze zal vast een hoop energie nodig hebben.

De volgende ochtend op school krijgt ze zoals verwacht allemaal vragen over zich heen. Maar ze heeft geen zin om ze te beantwoorden.
De lessen gaan erg traag.
Uren kruipen voorbij, en het voelt voor Kelsey alsof iedereen haar na staart.
"Dat kan niet, niemand weet jouw geheim." Denkt ze bij zichzelf. "Niemand weet dat je niet helmaal menselijk bent. Het enige dat ze weten is dat je een wees bent."
Maar dat is al te veel wat ze weten. Ze had het liefste gehad dat niemand ook maar í­ets van haar wist. Niet van haar verleden, niet van haar toekomst.
"Sorry, ehm... Je hebt iets laten vallen geloof ik." Zegt een onbekende jongen. Hij is een beetje verlegen.
Als ze kijkt wat hij in zijn hand heeft ziet ze dat hij een bout heeft.
Een lichte schok gaat door haar heen. Als zij dat verloren is heeft ze een groot probleem.
Ze neemt de bout van hem aan.
"Bedankt." Zegt ze vlug. Snel gaat ze er vandoor voordat er mensen vragen kunnen stellen.
Helaas heeft Larissa gezien dat ze overstuur is.
"Kel, wat is er?" Vraagt Larissa.
"Niks, ik moet gaan."
Larissa ziet de bout in Kelsey's hand. "Ojee, hebben ze je fiets gesloopt. Ik zorg wel dat ze dat nooit meer doen. Wie waren het?"
"Nee, nee, dat is het niet. Laat het maar gewoon aan mij over. Ik moet nu gaan oké."
"Maar-"
"Nee, geen maar. Ik moet hier weg." Zegt Kelsey bijna hysterisch.

Zo snel als ze maar kan gaat ze naar huis.
Daar probeert ze zichzelf te repareren, maar het lukt niet.
De bout komt van een lastige plaats op haar rug waar ze niet bij kan.
Normaal gesproken had haar vader haar geholpen, maar dat gaat niet meer.
Ze barst in tranen uit. Niet alleen omdat ze weet dat haar einde nadert, ook omdat ze haar vader mist.
Ze pakt haar telefoon. Haar handen werken schokkend mee, wat het intoetsen van het nummer niet gemakkelijker maakt.
"Stephen. Ik heb je nodig." Zegt ze moeizaam als hij opneemt.
"Ik kom er meteen aan."
"Dank je."
"Wat is er aan de hand? Huil je?" Vraagt hij bezorgd. Op de achtergrond hoort ze dat hij zijn jas aantrekt met zijn vrije hand.
"Ja."
"Wat is er gebeurt?"
"Ik verloor een bout. En ik kan mezelf niet maken. Ik kan er niet bij."
"Ik kom je helpen. Probeer niet meer te huilen. Straks krijg je kortsluiting." Zegt hij.
"Ik zal het proberen." Snikt ze.

Na een paar minuten hoort ze de voordeur open gaan. Daar zal Stephen zijn.
Kelsey ligt vermoeid op de grond.
Ze heeft geen kracht meer om zichzelf omhoog te hijsen.
Ze hoort voetstappen de trap op komen. Vervolgens gaan de voetstappen naar de kamer waar ze nu is. Daar is Stephen eindelijk.
"Dat ziet er niet best uit, Kel." Zegt hij met verdriet in zijn stem.
"Ik weet het. Het gaat niet lang meer duren." Huilt Kelsey zachtjes.
Voorzichtig pakt Stephen haar vast.
"Ik laat je niet alleen. Maak je geen zorgen. Het is zo voorbij." Sust hij.
Met al haar kracht probeert ze hem vast te houden.
"Steph?"
"Ja?"
Even is er stilte. Kelsey heeft moeite om te praten, maar weet het uiteindelijk toch voor elkaar te krijgen.
"Ik hou van je."
"Ik ook van jou."
"Laat je me niet alleen?"
"Ik blijf bij je."
"Beloofd?"
"Ik beloof het, Kel."
Zachtjes strijkt hij door haar haren en geeft een kus op haar voorhoofd.
Langzaam tilt ze haar hoofd op en geeft hem met haar laatste kracht een kus.
En dan is het voorbij.

Reacties: