FanFic.nl

For Blue Skies

For Blue Skies Chapter 4

19 september

there’s a cold heart, buried beneath,
and warm blood, running deep.
Secrets- are mine to keep,
Protected by silent sleep.
I’m not ready, I’m not ready
For the weight of us, for the weight of us.
The weight of us - Sander Bohlike


Zijn vader was thuisgekomen met het nieuws dat Janine uit het ziekenhuis ontslagen was. En Edwin wist dat hij blij moest zijn dat Janine ten minste uit het ziekenhuis was en hij wist dat hij blij hoorde te zijn. Maar op de een of andere manier kon hij zichzelf niet zo ver krijgen om ook maar enig gevoel van blijdschap te voelen.

Janine was geraakt door een kogel, recht in haar hoofd. En op de dag dat het gebeurde stond zij er het slechtste voor. Als iemand het niet zou redden dan zou zij het moeten zijn geweest. Maar nu twee weken verder waren de tafels totaal omgedraaid en werden de kaarten opnieuw geschud.

Niemand kon de uitslag nog voorspellen en iedereen speelde op veilig. Nu was Rosa dood terwijl zij juist de meest stabiele patiënt was en Lucas - Lucas was nog steeds niet zijn Lucas. Lucas lag nog steeds in coma.

Dus Edwin kon het niet helpen maar boos zijn op de wereld. Boos op de oneerlijkheid van de situatie. Janine had godverdomme een kogel in haar hoofd gekregen en zij kon weer gewoon naar huis terwijl Lucas alleen maar een balk op had gevangen en nog steeds geen teken van verbetering toonde. Dus ja Edwin was verward en boos en hij had erg de behoefte om te gaan slaan.

Normaal gesproken zou hij naar zijn broer zijn gegaan maar Sjoerd met zijn hoofd vooral bij Rikki en eerlijk gezegd durfde hij zijn gedachten ook niet echt te uiten. Hij wist hoe hij zou klinken als hij zijn gedachten zou uiten, als een klein kind.

Hij wilde ook zijn moeder en vader niet lastig vallen met zijn gedachten. Die zouden hem verkeerd begrijpen of net doen alsof ze hem begrepen door telkens instemmend te knikken terwijl hij wist dat ze met hun gedachten ergens anders zaten. Hij voelde zich alleen, of beter gezegd hij voelde zich onbegrepen.

&&

Edwin had niet verwacht dat het probleem achter zijn gedachten ook de oplossing kon zijn.

Hij was al van plan geweest om die middag naar de Familie Sanders te gaan omdat hij bezig was met zijn bandje voor Lucas. Hij had inmiddels al Nina, Noud, Laura, Bing, Rick, Sjoerd, Rikkie en Charlie gevraagd om iets in te spreken over Lucas of voor Lucas.

Iedereen was meteen enthousiast geweest over het idee en vond het een goed initiatief van hem. Hij wilde eigenlijk ook Jack vragen want hij had vaak van Lucas gehoord dat Lucas heel goed met Jack kon optrekken. Jack was dan ook een tijdje de vriend van Janine geweest toen Lucas voor het eerst naar Meerdijk kwam.

Maar dit viel Edwin nog een beetje te zwaar, misschien ooit als het nog heel lang duurde voordat Lucas wakker werd en de zaak van Wiet eenmaal voorbij was. Misschien dat hij dan Sjors en Jack ook zou vragen. Maar hij hoopte stiekem dat het dan niet meer nodig was en dat Lucas dan weer gewoon bij hem was.

Noud deed de deur open van de familie Sanders en Edwin moest de eerste paar minuten wennen dat er geen Rosa meer was die hem als eerst zou begroeten. Noud vroeg meteen naar Lucas zoals de meeste mensen die hij tegen kwam maar Edwin kon geen nieuw nieuws brengen behalve dat de situatie nog precies hetzelfde was als gisteren.

Noud gaf Edwin een vriendelijk schouderklopje voordat hij Edwin vraagt wat hij hier komt doen. ‘Ik wilde eigenlijk Janine even spreken, als dat zou kunnen,’ vraagt Edwin terwijl hij over Noud’s schouder het huis in kijkt op zoek naar figuren die er niet meer zijn.

‘Ja, ik denk het wel. Ik zal het even vragen, loop maar even mee,’ zegt Noud terwijl hij de deur achter Edwin dicht doet. Edwin volgt Noud als die de zitkamer van de familie Sanders inloopt en tot Edwins verbazing zit bijna heel de familie Sanders in de woonkamer behalve de persoon die hij zoekt.

‘Edwin, wat leuk dat je er bent, ‘zegt Nina terwijl ze opstaat om Edwin een knuffel te geven. ‘Hoe gaat het met Lucas?’

‘Nog steeds precies hetzelfde.’

Nina knikt begrijpend en slaat een zucht. Ook Nick staat nu op om Edwin een hand te geven. Ze hebben elkaar al op de bruiloft ontmoet toen Lucas Edwin heeft voorgesteld aan opnieuw een lid van de familie Sanders. Edwin kan niet geloven hoe ingewikkeld die familie in elkaar zit.

‘Wat kom je doen?’ is Ludo’s altijd vriendelijke vraag terwijl hij Edwin bekijkt vanaf de eettafel.

‘Ik kom eigenlijk vragen of ik misschien Janine even mag spreken,’ begint Edwin aarzelend. Hij weet dat hij welkom is in dit huis maar hij voelt zich toch een beetje geïntimideerd nu heel de familie er is.

‘Ik weet niet of dat zo’n goed idee, Edwin. Janine moet rusten, ze is nog maar net uit het ziekenhuis en een onverwacht bezoek kan haar alleen maar overstuur maken,’ reageert Ludo haast meteen.

Edwin knikt, hij begrijpt dat Janine rust moet hebben maar hij wil haar alleen maar even spreken. Hij staat op het punt om dit tegen Ludo te vertellen als Nina hem voor is.

‘Oh kom op papa, een bezoekje kan toch geen kwaad. Bovendien zal mama het heel leuk vinden om iemand anders te zien buiten de familie,’ zegt Nina terwijl ze Edwin een glimlach geeft.

Edwin ziet Ludo even twijfelend kijken terwijl zijn blik wisselt tussen Edwin en Nina totdat hij zijn blik op Nina laat rusten. Die doet haar best om zo overtuigend mogelijk te kijken. ‘nou vooruit dan, een paar minuten praten kan geen kwaad,’ stelt Ludo. ‘Maar echt maar een paar minuten, niet meer.’

Edwin knikt meteen en wil meteen naar Janine lopen. Alleen heeft hij geen idee waar hij ergens heen moet. ‘Ik loop wel even met je mee,’ stelt Nina voor als ze Edwin vragend naar haar ziet kijken.

&&

Hij laat Nina even alleen met haar moeder als ze bij de kamer zijn aangekomen waar Janine is. Hij hoort Nina zeggen dat Edwin er is en dat hij even met haar wil komen praten, hij hoort Janine niet antwoorden maar hij ziet haar gezicht voor zich terwijl ze knikt. Even later komt Nina weer naar buiten en zegt tegen Edwin dat hij naar binnen mag, maar hij moet wel rustig aan doen en niet te snel gaan. Edwin knikt voordat hij de kamer van Janine binnen loopt.

Zodra hij Janine ziet liggen verdwijnen bijna al zijn gedachten die hij vanmorgen had over de oneerlijkheid van de situatie en ze maken plaats voor schuldgevoelens over diezelfde gedachten. Hoe kon hij ooit denken dat Janine het niet verdiende om uit het ziekenhuis te komen voordat Lucas beter is.

Janine ziet eruit alsof ze weken niet heeft geslapen en Edwin kan zich herinneren dat hij haar ooit zo heeft gezien in het hele jaar dat hi haar kent. De moeder van zijn vriendje ziet er altijd zo verzorgd uit zelfs s ’morgens aan de eettafel als Edwin was blijven slapen bij Lucas en zij allebei in hun pyjama aan het ontbijt zaten. Dan nog zat Janine helemaal verzorgd aan tafel terwijl beide jongens moesten vechten om wakker te blijven.

Maar nu, nu lag ze erbij als de moeder waarvan haar enige zoon in een coma lag. Nu lag ze erbij zoals Edwin zich van binnen voelde. Hij voelde de tranen over zijn wangen lopen voordat hij doordat dat hij was gaan huilen.

‘Ach jongen, is het zo erg?’ zegt Janine zodra ook zij de tranen over zijn wangen ziet lopen. ‘Ga anders even zitten’ terwijl ze Edwin zijn hand even vastpakt en er even snel in knijpt. Edwin voelt zich gesteund door dit kleine gebaar en weet meteen dat dit precies was wat hij nodig had.

Als hij eenmaal zit weet hij eigenlijk niet zo goed wat hij moet zeggen. Hij keek maar naar de vloer waar zijn bruine schoenen een contrast vormde met de rode vloer. Als een vlek op een kunstwerk.

Janine verbreekt de stilte door te vragen of hij die dag al naar Lucas is geweest. Edwin kijkt op van de vloer en knik terwijl hij naar Janine kijkt. Die knikt ook en opent haar mond om iets te zeggen, maar sluit hem eigenlijk gelijk weer.

‘Wat?’, vraagt Edwin met een aarzeling in zijn stem die hij er liever niet had willen hebben. Als hij Janine even vragend ziet kijken, stelt Edwin de vraag ‘Wat wilde je zeggen?’

Janine kijkt even twijfelend naar Edwin en Edwin vraagt zich even af of hij de vraag wel had moeten stellen, maar al snel antwoord Janine toch zijn vraag. ‘Ik wilde zeggen, dat ik het zo verschrikkelijk vindt,’ zegt ze en er verschijnen tranen in haar ogen. Edwin voelt ook bij hem de tranen weer branden maar hij probeert ze tegen te houden.

‘De hele situatie is gewoon oneerlijk, Lucas vindt het verschrikkelijk om stil te moeten zitten en nu ligt uitgerekend hij in coma,’ vervolgt Janine haar gedachten en nu rollen de tranen over haar wangen. Edwin weet niet zo goed wat hij moet doen en is opgelucht als Janine zelf de tranen wegveegt. ‘Ik mis hem gewoon,’ zegt Janine uiteindelijk Edwin aankijkend ‘maar dat doe jij natuurlijk ook.’

Edwin knikt en blijft even voor zich uitkijken met zijn gedachten bij Lucas. Hij wist wel dat Janine het moeilijk zou hebben met het feit dat Lucas in een coma lag, maar hij had zich niet gerealiseerd hoe moeilijk precies. Hij was misschien iets te veel bezig geweest in zijn eigen wereld en met zijn eigen gemis. Hij was ook de enige in zijn eigen huis die Lucas zoveel miste. Natuurlijk, zijn ouders en broertje vonden het erg en miste hem maar niemand kon echt begrijpen hoe leeg zijn leven was nu Lucas er niet was. Niemand behalve Janine.

‘Waarvoor kwam je eigenlijk?’ vroeg Janine, Edwins gedachten doorbrekend terwijl ze hem een glimlachend toekijkt.

‘Oh,’ zegt Edwin die zich ook ineens herinnerde waarom hij langs was gekomen. ‘Ik ben bezig met een bandje voor Lucas. Ik wil zoveel mogelijk mensen vragen om iets in te spreken voor Lucas of herinneringen aan Lucas en als het af is dan kan ik dat bandje bij Lucas laten spelen. Zelfs als er dan niemand is, hoort hij ten minste toch bekende stemmen.'

Edwin keek Janine aan en zag niets behalve bewondering in haar ogen terwijl ze hem aankeek. Edwin wist even niet goed wat hij moest doen toen hij dat zag, hij wist niet of hij dat wel verdiende. ‘Hoe dan ook, ik heb al een paar mensen maar

‘Ik vind het heel erg leuk idee en ik ben blij dat je me hebt gevraagd, Edwin,’ onderbreekt Janine Edwin's betoog terwijl ze hem nog steeds op dezelfde manier aankijkt. ‘Waar wil je het over hebben?’

Edwin haalde even zijn schouders op. ‘Zeg maar gewoon het eerste wat in je opkomt als je aan Lucas denkt,’ zei Edwin terwijl hij de recorder tevoorschijn haalt.

Janine vertelt bijna een half uur onafgebroken over Lucas, hoe ze het vond toen hij voor het eerst naar Meerdijk kwam, wat ze van hem vindt, hoe erg ze hem mist maar vooral over hoe blij ze is dat Lucas nu bij haar is. Edwin ziet hoe emotioneel Janine wordt terwijl ze praat over Lucas en hij kan niks anders doen dan stil zijn en luisteren naar de mooie woorden van een moeder over haar zoon.

Reacties: