FanFic.nl

Hogwarts ' adventures

Memorie 's

De wedstrijd tussen Griffoendor en Huppelpuf werd net zo als Harry het voorspelde een ware catastrofe.
Waar Magnus Stocker zich nog recht kon houden als wachter was hij een ware ramp als drijver.
Niet alleen slaagde hij er in om drie van zijn eigen team leden te raken met een beuker.
Nee hij vond het ook nog eens nodig om Harry van zijn bezem te beuken net op het moment dat hij de snaai wou grijpen en zo de weg vrij maakte voor de zoeker van Huppelpuf.
Dat dit een van de ergste nederlagen in de geschiedenis van Griffoendor was moest niemand duidelijk maken maar toch weigerde die kwal van een Magnus de schuld op zich te nemen.
' Kan ik er aan doen dat ze telkens in de weg vlogen toen ik sloeg? ' Had hij woedend geroepen toen Harry hem tot de orde had geroepen.
' Ah doe iedereen een lol en transformeer je zelf terug in het grote meer. ' Had Harry zuchtend geantwoord en dit had hem de mond wel gesnoerd.
Over de kamer van de hoge nood had iedereen zijn eigen idee wat Malfidus er kon verbergen maar over een ding waren ze zeker: Hij was er duidelijk niets goeds van plan.
Maar ja,waneer is die kerel niet van plan om hen tegen de schenen te schoppen, daar hadden ze dat gedoe met die kamer geheel niet nodig om dit te weten.
Maar hoe vaak ze de plek onderzochten, hoe vaak ze de kamer niet lieten bewaken door Dobby of knijster.
Ze slaagden er maar niet in om Malfidus te pakken of op zijn minst er achter komen wat hij er nu net van plan was.


Enkele weken na het voorval genoot Elena van het goede weer terwijl ze haar werkstuk voor toverdranken aan het doornemen was.
Maar waar ze vooral van genoot was dit kleine moment van rust, iets wat ze alleen maar kon vinden aan de oever van het groote meer.
' Dus.' Mompelde ze zacht. ' Je snijt de wortel in fijne blokjes en laat ze even koken en dan neem je...'
BENG!
Een luide knal lied haar zo hard schrikken dat ze net niet opsprong.
Het kwam van bij het huisje van Hagrid.
' Daar gaat mijn rust.' Mompelde ze vermoeid terwijl ze haar spullen bij een grabelde en naar het huisje toe liep.
Ze vond Hagrid in zijn achtertuin met een grote spade in zijn handen.
Zijn ogen waren rood en opgezwollen en zelf een blinde zag dat hij net gehuild had.
' Wat is er? ' Vroeg ze bezorgd terwijl ze haar hand op zijn arm legde.
Door die aanraaking leek hij eindelijk te bessefen dat ze er was.
' O hallo. Had je niet horen komen. '
' Ik hoorde een vreemd geluid. Wil je ergens over praten?'
' Het is Aragog. Hij is overleden.' Zei hij met gebroken stem.
Hij kon zich niet langer sterk houden en begon hartverscheurend te huilen.
Hij trok een zakdoek uit zijn zak die Elena zelf kon gebruiken als bedenlaken uit zijn zak en snoot zijn neus zo luid dat het haar verwonderde dat dit niet over het schoolplein te horen was.
En wie mocht die Aragog nu wel weer zijn?
' Juist ja. Je hebt nooit kennis met hem kunnen maken. Kom maar meteen mee, dan kun je hem toch een keer begroeten.'
Nieuwsgierig liep ze achter hem aan.
Tot haar eigen verbazing liepen ze inplaats van naar het kasteel naar het verboden bos.
Wie liet het lichaam van zijn vriend nu achter op een plek als deze?
Bedacht ze zich vol afschuw.
Dit had ze nooit in Hagrid gezien.
' Dit was zijn favoriete plek. ' Mijmerde hij alsof hij haar gedachten kon horen.
' Hij al het leuk vinden dat ik hier zijn laatste rustplaats inricht. '
' Je begraaft een mens toch niet midden in een bos als dit? '
' Wie zei er iets over een mens?' Antwoorde Hagrid duidelijk verbaast. ' Je zult zo wel zien waarom ik hem hier zal begraven. '
Natuurlijk, ze was even vergeten dat Hagrid niet zulke hoge eisen stelt over zijn vrienden.
Ron had haar ooit eens in geuren en kleuren verteld over Hagrid 's driekoppige hond die hij Pluisje genoemd had of over Norbert ' het lieve kleine draakje'.
Ze schrok tegen alle verwachtingen in dan ook niet zo hard toen ze het doode lichaam van een reuze spin in het oog kreeg.
' Hij was zo een aardige vent. Stond altijd klaar als je hem nodig had. '
' Ja tuurlijk, niets zo leuk als de hulp van een uit de kleuten gewassen spin.' Mompelde ze stil genoeg dat hij het niet kon horen.
Net op dat moment hoorde ze enkele takkjes kraken.
Het tweetal draaide zich om en tot hun groote verbazing zagen ze Harry en professor Slakhoorn tevoorschijn komen.
' Wat doen jullie hier? '
' Kan ik ook aan jou vragen. ' Kaatste Harry terug.
' Ah, komen jullie ook naar de begrafenis? ' Kwam Hagrid tussenbeide. ' Dat vid ik echt zo aardig van jullie. Ik kan trouwens wel at steun gebruiken. '
' Naar de begrafenis van dat...Ding? ' Vroeg de professor met de nodige walging in zijn stem.
' Natuurlijk blijven we bij je. ' Antwoorde Harry in zijn plaats. ' Is het niet professor? Altijd bereid om een vriend te steunen is het niet?
' Als jij het zegt. Jammerde de professor.


Na de begrafenis werden ze uitgenodigd bij Hagrid thuis voor een kop thee.
Elena moest hem wel helpen met de voorbereidingen want hij was nog altijd zo van slag dat hij zeker twee thee koppjes liet vallen en de ketel net niet liet onploffen.
Professor Slakhoorn haalde niet veel later een fles whisky boven en besloot dan maar dat dit een goed moment was om eens stevig op Aragog te toosten.
Hagrid aanvaarde dit maar al te graag en Harry en Elena weigerden beleeft.
' Ik zal straks misschien je hulp nodig hebben. ' Fluisterde Harry terwijl Hagrid en de professor al zo ver waren dat ze hun ode aan Aragog begonnen te zingen.
' Waarmee dan? '
' Ik heb van professor Perkamentus de opdracht gekregen om een herinnering van Slakhoorn te ontfutselen die verband houd met Voldemort. Tot nu toe is het me nog niet gelukt maar ik heb maar eens een slok genomen van mijn Felix Forturarum. Het heeft ons al tot hier geluid en het kan gewoon geen toeval zijn dat jij hier ook bent. '
' Voldemort? Pfoe klinkt ernstig. Als de tijd rijp is vertel me maar wat ik moet doen. '
Hij lachte dankbaar.
Niet veel later flapte de professor er iets uit wat heel bruikbaar leek.
' je moeder was echt een geniaale student, meneer Potter. Al van in haar eerste jaar wist ik gewoon dat ze bij de Slakkers thuis hoorde. Had ik maar gezwegen tegen je weet wel wie. Dan had ze misschien nog geleeft. '
Ze zag dat Harry zijn oren spitste.
' Wat bedoelt u daarmee, professor? '
De man verslikte zich bijna in zijn whisky toen hij besefte dat hij zich missproken had.
' Ik ...Niet hoor meneer Potter, gewoon...'
Ze zagen zijn blik van Elena naar Hagrid verschuiven.
Hij was duidelijk bang voor hen ook al beloofde Elena dat ze hem neit zou veroordelen en Hagrid zo dronken was dat hij niet eens door had waar het gesprek over ging.
' Zullen we even naar je pompoenen kijekn, Hagrid? Ze staan al erg goed voor de tijd van het jaar. ' Vroeg Elena dan maar.
' Pompoenen? Nooit gedacht dat je daar intresse voor had? ''
' Natuurlijk wel. Wie houd er nu niet van pompoenen. Ze zijn groot, rond en...Orangje. '
' Dan zullen we maar even kijken. ' Zei hij duidelijk opgewekt.
Harry keek haar dankbaar na en besefte maar al te goed dat hij haar iets verschuldigd was.
Buiten kreeg Elena meteen een hele dronkenmansuitleg over tuinieren, de perfecte groote van pompoenen, hoe gek Aragog daar wel niet op was.
' Komaan, Harry. ' SIste ze zacht. ' Zo moeilijk kan het nu toch ook niet zijn om een herinering te stelen.
Tot haar grote opluchting kwam hij net op dat moment naar buiten met een glazen flesje in zijn handen.
' Dit alles is vast erg interesant maar ik denk dat we maar eens moeten gaan. ' Zei hij voor Hagrid zijn relaas over de geschiedenis van de pompoen kon hervatten.
Hij trok haar snel mee en beloofde aan Hagrid dat professor Slakhoorn de hele avond bij hem zou blijven.
' Ik hoop dat dit alles de moeite waard was? '
' O zeker, zie hier een herinnering vers van de pers; ' Lachte hij triomfantelijk.
' En wat nu? '
' Nu? Op naar Perkamentus zijn kantoor. '

Reacties: