FanFic.nl

Humanoid

In die Nacht

Bill legde de telefoon neer, en draaide zich naar zijn vrouw.
‘Ik heb Gustav gebeld, hij voelde zich ziek en besloot dat hij beter thuis kon blijven,’ legde hij uit. Ven keek haar man even aan, en knikte dan, waarna ze de woonkamer in zich opnam. Alle cadeaus lagen hier, samen met alle zakken en de resten van de taart, die ze meteen naar de koelkast moesten brengen. Ven pakte de doos van de bakker, en stapte ermee naar de keuken. Bill, in de woonkamer, deed zijn vest uit, en haalde diep adem.
‘Schat?’ vroeg hij. In de keuken was er een kort antwoord, waardoor hij wist dat hij haar aandacht had. ‘Ben je van plan om nu op te ruimen?’
Toen Ven uit de keuken stapte, zag Bill dat ze haar haar had losgemaakt. ‘Hoe bedoel je, lieverd?’ Ze haalde alle speldjes eruit, en legde ze op de salontafel.
‘Nou, ik vroeg gewoon…’ stotterde hij. Ven grijnsde, en stapte naar haar echtgenoot toe.
‘Dat ik een taart opberg in de koeler, betekent niet dat ik meteen alle dozen hier ga beginnen verplaatsen, toch?’ vroeg ze, terwijl ze haar armen in zijn nek gooide. Ze ging op haar tenen staan, en keek hem diep in de ogen aan. Bill glimlachte alleen maar. Zonder iets te zeggen pakte hij haar opeens op, en draaide hij in het rond. Ven schatert het uit van het lachen, en ook Bill kan zich niet inhouden. Wanneer hij stopt, voelt hij haar hand op zijn wang.
‘Ik kan het niet geloven, Bill,’ fluisterde ze. Bill knikte en pakte haar hand vast om erna een kus op te drukken.
‘Ik ook niet, Ven,’ was zijn reactie, waarna hij zijn handen achter haar rug en benen zette, en haar van de grond tilde. Zo waren ze ook binnengekomen daarjuist, als een echt pas getrouwd koppel. Bill deed zijn schoenen uit, waarna hij naar de trap stapte. Ven giechelde even, en liet haar hoofd naar achteren zakken. Eens ze boven waren, trapte Bill zachtjes de deur van de slaapkamer open, en droeg hij haar naar het bed. Hij legde haar neer, om zich terug om te draaien en de deur te sluiten. Ven ging even rechtzitten, maar voor ze het wist, zat Bill weer tegenover haar. Hij drukte zijn lippen op de hare, en terwijl hij haar zachtjes kuste, duwde hij haar neer op het bed. Ven liet zich gewoon doen. Wanneer Bill over haar heen leunde, legde ze haar handen in zijn nek. Ze speelde met zijn haar, genietend van de warme kus die ze kreeg. Bill ademde luid, maar hield zijn lippen op de hare. Op de zachte smakgeluidjes, en hun ademhaling na, was er niets te horen in de kamer. De kamer was donker, ondanks de witte muren. Het licht was uitgelaten, waardoor een normaal mens niets zou gezien hebben. Bills cyborgoog verlichtte de ruimte tussen hun voldoende om elkaar nog te kunnen zien.
Ven trok zich uit de kus om terug op adem te kunnen komen. Bill was nog nooit zo heftig geweest. Zijn handen zaten overal, en zijn heupen drukten steeds dichter tegen de hare aan.
‘Bill, alles in orde?’ vroeg Ven zachtjes. Ze legde haar handen op zijn schouders, in een poging hem naar achteren te duwen.
‘Natuurlijk,’ was zijn korte antwoord. Hij ging rechtzitten, en trok zijn wit hemd los, maar dan letterlijk. Hij deed geen moeite om de knoopjes los te maken, en sommigen sprongen er gewoon van af. Eens hij in bloot bovenlijf was, legde hij zijn handen naast Ven, en kuste hij haar in de nek, deze keer weer rustiger.
‘Zeker? Je gedraagt je zo vreemd,’ probeerde Ven nog een keer. Bill antwoordde niet. Zijn lippen gingen steeds lager, en bij haar sleutelbeen stopte hij.
‘Ik hou van je, Ven,’ zei hij. Ven voelde weer het warm gevoel in zich opkomen toen hij dat zei. Ze glimlachte haar tanden bloot, en besloot dat ze de zorgen van zich af moest halen. Natuurlijk dat Bill waarschijnlijlk wat gefrustreerd was op dit vlak. Drie maanden was niet niets. Ze ging rechtzitten, ontving nog een laatste kus van Bill, en liet het toe dat hij haar kleedje openritste. Toen het zwarte kledingstuk van haar af was, pakte ze het deken onder haar om zichzelf mee te bedekken.
Eens Bill zijn zwarte broek had uitgetrokken, dook ook hij onder het deken. Ven kreeg het gevoel dat het terug die ene dag was. Georg was pas overleden, Ven had dagen niet meer gesproken, noch echt gegeten, en Bill had haar zonet geholpen met de wasbeurt. Het leek zo lang geleden, terwijl het eigenlijk maar bijna twee jaar was. Er was die avond zoveel liefde, en nu opnieuw voelde Ven datzelfde gevoel komen. Ze legde haar rechterhand op Bills wang, en kuste hem teder op de mond. Bill kroop dichterbij, sloot zijn armen om haar heen, en ademde weer diep uit. Tussen de kus door kreunde Ven even van plezier. Bills handen leken haar te kietelen. Ven giechelde zachtjes, en liet het toe dat Bill terug over haar heen ging leunen. Wanneer Bill rustig haar slipje naar beneden trok, bevrijdde Ven zich uit zijn kus om terug diep adem te kunnen halen. Maar veel rustpauze kreeg ze niet. Zonder iets te zeggen drukte Bill zich dichter tegen haar aan, en Ven huiverde terwijl ze haar ogen sloot. Ze glimlachte lichtjes. Ze wreef over Bills rug, ging af en toe over het lidteken dat daar was, en voelde de zweetdruppels van haar hoofd glijden. Bill kuste haar zachtjes in de nek. Hij leunde op zijn ellebogen, maar kreeg steeds het gevoel dat hij dat niet lang meer ging kunnen doen.
Ven greep haar kans toen Bill weer even opkeek, om hem terug op zijn mond te kussen. De zachte aanraking zorgde weer voor kippenvel. Haar mond voelde kurkdroog aan. Ze wist dat deze kus op niet echt veel meer trok. Toch hield Bill haar niet tegen. Ze voelde zijn tong over haar bovenste rij tanden glijden, waardoor ze haar mond een beetje meer opende. Intussen was Bill nog dichter tegen Ven gaan aanliggen. Ze had haar ogen weer gesloten, en liet een zachte kreun ontsnappen.
‘Bill,’ fluisterde ze. Er volgde alleen een klein gezucht vanuit zijn kant, maar voor de rest reageerde hij er niet echt op. Ven kreeg het gevoel dat hij zich helemaal liet gaan deze avond. Ze legde haar hand weer op zijn rug, maar omdat ze allebei zo zweetten, gleed ze steeds weg.
Intussen was Bill nog heftiger bezig dan voordien. Elke keer dat Ven zich lostrok uit zijn kus, vond hij haar weer. Ze kreeg geen adempauze meer, waardoor ze tussen het kussen door steeds vluchtig door haar neus moest ademen. Zijn dreadlocks vielen naast zijn hoofd, en hingen half in haar gezicht. Ze had liever gehad dat hij die nog steeds in een staart had gehouden. Bill greep haar handen vast, en vlocht zijn vingers in de hare.
Ven deed haar ogen open, maar dat had niet veel nut, het was pikkedonker. Bill had waarschijnlijk zijn ogen gesloten gehouden. Hun enige lichtbron was er niet voor een tijdje.
Haar hart klopte als nog nooit tevoren. Waarschijnlijk zelfs te snel dan gezond was. Misschien kon Bill beter even wat rustiger aan doen. Ven voelde haar hoofd draaien van duizeligheid, en dan kreeg ze ook nog steken in haar longen.
Maar toch was een ander gevoel dat domineerde, een gevoel dat sterker was. Het hoorde goed te zijn, maar deze keer niet. Deze keer deed het pijn. Het was eerst licht begonnen, waardoor Ven er geen aandacht aan besteedde. Maar elke keer dat Bill zich meer liet gaan, groeide de pijn mee.
‘Bill?’ vroeg ze, nu met groeiende tranen in haar ogen. Wat was er toch aan de hand? Bill hoorde het precies niet. Hij kuste haar weer, waardoor de pijnlijke kreet van Ven niet gehoord kon worden. Toch wist Ven dat ze het niet kon toelaten. Voor de eerste keer sinds ze het had, gebruikte ze haar cyborgarm tegen Bill. De man werd lichtjes naar achteren geduwd, waardoor de ruimte tussen hun weer wat groter werd.
‘Bill, stop, je doet me pijn,’ smeekte ze. Toen opende Bill zijn ogen. Het was heel opeens. De blauwe gloed was weer duidelijk, en Ven zag dat Bill zelf tranen in de ogen had.
En toen begon hij te schreeuwen, alsof er iets op hem af kwam. Iets levensgevaarlijk. Hij deinsde naar achteren, en viel uit het bed. Ven ging rechtzitten, en sloeg haar armen rond haar benen, als een lichte manier van bescherming. Toen ze merkte dat Bill niet opstond, stond ze recht. Ze pakte haar badjas, dat altijd op de stoel naast het bed lag, en deed hem aan. Dan stapte ze angstig naar Bill.
Hij lag op de grond, en bibberde en huiverde alleen maar. Buiten enkele keren “nee”� te mompelen, kwam er niets zinnigs uit zijn mond. Ven legde haar hand op zijn schouder, en probeerde hem om te draaien.
‘Bill, sta alsjeblieft op,’ smeekte ze. Haar tranen vermengden zich met het zweet dat over haar voorhoofd drupte. Ze schudde hem eventjes, en dan sprong hij opeens recht, en greep hij haar arm.
‘Laat me met rust!’ riep hij. Ven beet op haar lip, en voelde hoe haar arm achter haar rug werd gedraaid. Bill drukte haar tegen de kast.
‘Bill, stop! Ik smeek je,’ stottertde Ven dan. De tranen stroomden nu als nooit tevoren. De pijn in haar menselijke arm werd steeds groter.
En dan hoorde ze Bill naar adem snakken. Hij loste zijn greep, en toen Ven zich terug kon omdraaien, zag ze hem vol verbazing kijken, alsof hij niet eens door had gehad wie hij zojuist bedreigd had. Zijn handen grepen naar zijn haren, en hij kreunde pijnlijk.
‘Wat heb ik gedaan?’ fluisterde hij. Ven hield zich zo dicht mogelijk bij de kast, in de hoop dat hij uit haar buurt bleef.
‘Schat, alles komt in orde, kalmeer nu gewoon even…’ zei Ven met hese stem. Bill keek op naar haar, huilend en duidelijk vol pijn.
‘Dit had nooit mogen gebeuren!’ riep hij dan naar haar, terwijl hij naar het bed wees. Ven keek naar het matras dat helemaal ingedeukt was. De kussens zagen eruit alsof een monster ze kapot had getrokken. Het deken lag nu gewoon rond Bill gewikkeld.
‘Bill, lieverd, rustig, we zullen wel…’ Maar Bill liet haar nooit uitspreken. Hij stapte naar de muur, en klopte er zo hard tegen dat zijn hand in de andere kamer uit kwam. Hij ademde nog steeds met haperingen.
‘Nee Ven, dit mocht nooit gebeurd zijn!’ herhaalde Bill. Hij keek haar weer aan, zonder zich nog om zijn ontblote cyborghand te bekommeren. ‘Ik heb je gewoon ver-…’ Hij leek het woord niet te kunnen zeggen.
‘Bill, je hebt gewoon een paniekaanval,’ zei Ven, als laatste poging om hem te kalmeren. ‘Je moet nu gewoon rustig worden, en even gaan neerzitten.’
Maar Bill schudde zijn hoofd weer.
‘Dí­t is nu juist de reden waarom we niet samen kunnen zijn!’ zei hij. Hij stapte naar de deur, en zonder Ven nog een blik te gunnen verliet hij de kamer. Ven probeerde haar hart te laten kalmeren, maar dat lukte haar niet. Wat er zonet gebeurd was, was te veel voor haar. Ze wist dat Bill het niet bedoelde, dat het Bill niet was die haar zo aangevallen had, maar toch was ze stiekem opgelucht dat hij de kamer uit was.
Met kleine stappen ging Ven naar haar nachtkastje, waar de telefoon lag. Met een bibberende hand drukte ze het nummer in, en drukte ze het toestel tegen haar oor.
‘Hallo, Ven? Wat scheelt er?’ vroeg de stem bezorgd aan de andere kant. Hij wist wel dat Ven hem vanavond alleen zou opbellen als er iets ergs gebeurd was.
‘T-Tom, sorry dat ik zo laat bel,’ stotterde Ven. Ze klonk alsof ze aan het huilen was, en ze moest terug gaan zitten voor haar benen het begaven.
‘Is er iets gebeurd?’ vroeg hij.
‘Er is iets met Bill,’ fluisterde Ven. ‘Wil je alsjeblieft komen?’

Reacties:

xNadezhda zei op 23 okt 2011 - 17:28:
OH - ik. Wut? -stilte-


... man.
Ik tril nu ook.
Echt.
Omg.

Wat. is. er. aan. de. hand? o___o
-shock-

Fantastisch geschreven, Emma, echt waar. Ook het middenstuk.
<3