FanFic.nl

When The Lights Die Down {Twilight}

006 - Soulmates Devorce

“Amy, wakker worden.”� Hoor ik een stem vlak bij m’n oor. Niet weer.
“Hoe laat is het?”� kreun ik zacht. Nog veel te vroeg, dat weet ik zeker.
“Het is drie uur. Kom nou.”� De stem weer.
“Drie uur in de middag?”� ik zei toch dat het nog veel te vroeg was.
“Nee, drie uur in de nacht.”� Geschrokken vlieg ik overeind. Jasper zit naast me neer geknield. Hij grijnst om het feit dat drie uur in de nacht meer effect heeft dan drie uur in de middag. Hij helpt me overeind en samen lopen we naar beneden. Alice en Rose slaken een kreetje als ze me zien. Mijn haar ziet eruit als een suikerspin en de wallen staan nog onder m’n ogen. Vind je het gek, ik heb nog geen tijd gehad om me op te frissen. Make-up tutjes, dat zijn ’t gewoon. Edward begint te lachen om mijn gedachte, en ik heb zelf ook moeite om me in te houden.
“Waarom ben ik wakker gemaakt?”� vraag ik, tussen twee gapen door. Er druipt iets nats over mijn hoofd en ik kijk naar boven. Net op dat moment word en een glas water over me heen gekieperd en ik ben zeiknat. Fijn. Terwijl het water van me afdruipt kijk ik nog steeds naar boven. Emmett buigt zich grijnzend over me heen en Edward en Alice komen niet meer bij van het lachen. Emmett denkt waarschijnlijk dat dat door hem komt, maar ik weet dat Edward mijn gedachte heeft gelezen en Alice mijn toekomst heeft gezien. Ik spuw al het water dat in mijn gezicht is gekomen omhoog en Emmett is ook flink nat. Trots kijk ik naar het resultaat. Rosalie gromt zachtjes en ik kijk haar aan alsof ze net de grap verpest heeft.
“Jemig, Rose, van een beetje lol in je leven ga je heus niet dood.”� Zeg ik tegen haar. Een boze grom ontsnapt uit haar keel en ze staat op van de bank.
“Rose, denk erom.”� Mompelt Edward zo zacht dat ik het net aan kan horen. Mijn ogen schieten angstig de kamer door op zoek naar Jasper. Hij moet Rose toch wel rustig kunnen krijgen? Oh god, waar is Jasper nou weer. Ik zie hem nergens.
“Jasper moest om bepaalde omstandigheden even weg.”� Mompelt Edward. Het is wel duidelijk dat Edward zich enorm op de situatie concentreert. Ineens valt Rose aan, maar Edward zag het aankomen en is samen met Alice voor mij gaan staan. Emmett is ook voor me komen staan en Carlisle en Esmé trekken Rose weg, naar boven. Het gebeurt allemaal zo snel dat ik vreselijk in de war raak. Emmett tikt mijn schouder aan en gebaart dat ik even mee naar buiten moet komen. Buiten is het nog pikkedonker, maar Emmetts ogen geven een klein beetje licht in het donker.
“Wat is er met Rose?”� vraag ik hem voorzichtig.
“Ze is nogal boos op me.”� antwoord Emmett, heel even weet ik niet wat ik hoor, boos op Emmett klinkt haast onmogelijk! Maar ja, het is wel Rose, dus dan kan alles wel.
“Wat is er dan gebeurd?”�
“We hadden ruzie, ruzie om niks. Ze vond me veels te onvolwassen.”�
“Oh, maar je onvolwassenheid is juist leuk.”�
“Dat zei ik dus ook maar daar was ze het niet mee eens.”�
“Hebben jullie hier al eens eerder ruzie over gehad?”�
“We hebben hier echt zo veel ruzie over gehad dat Rose nu wil scheiden.”�
“En wat gaan jullie nu doen?”�
“Scheiden.”�
“Je blijft toch wel bij ons, hoop ik?”� roep ik geschrokken uit.”�
“Ik wel, maar Rose heeft besloten ergens anders heen te gaan.”�
“Weet ze al waar ze heen gaat?”�
“Nee, maar de Volturi heeft het gehoord en ze is uitgenodigd bij hen te komen.”�
“Denk je dat ze daar echt heen zou gaan?”�
“Ze denkt er serieus over na.”� Hier had ik geen antwoord meer op. Rose denkt erover om naar de Volturi te gaan? Ze wilt zich bij haar vijand aansluiten en mensenbloed gaan drinken? Wacht eens even. Dit gebeurde dus niet in Twilight, komt dit allemaal omdat ik ervoor heb gezorgd dat Edward niet naast Bella kon zitten bij Biologie? Maar ik zat ook niet in Twilight. Komt dit dan omdat ik er nu ben? Ik voel me vreselijk schuldig, ik ben er vrijwel zeker van dat het door mij komt. Emmett staat op, zijn gouden ogen knijpen even schuldig samen, en dan verdwijnen ze. De deur gaat open en dicht en ik ben weer alleen. Ik sta op en loop het bos in. Ik weet het meteen als ik over de grens ben. Er hangt een hele andere sfeer. Boos geef ik een trap tegen een boom. De tranen staan in mijn ogen terwijl ik tegen de boom aan sta te trappen en te slaan. Huilend laat ik me via de stam naar beneden glijden. Met mijn rug tegen de boomstam maak ik mezelf klein, tot een bolletje en ik huil. Ik hoor een zacht gejank naast me en ik kijk verbaasd op. Naast me zit een grote wolf.
“Hoi Sam.”� Mompel ik, terwijl ik de grote zwarte wolf een aai over zijn kop geef. Ik zie de ogen me vragend aankijken.
“Nee, vraag maar niks, ik weet alles van jullie. Geen zorgen, niemand anders komt het te weten. En trouwens, ze zouden me toch niet geloven.”� Sam knikt twijfelend en maakt dan een raar soort blaffend geluid, waardoor het lijkt alsof hij moet lachen. Ik zucht. Ik vaag de tranen weg, sta op en haal mijn neus op.
“Ik zie je vast nog wel is, de Cullens zullen wel ongerust zijn.”� Ik wil Sam nog een aai over zijn kop geven maar hij trekt grommend zijn hoofd weg.
“Rustig maar, ze doen me niks. Ik kom morgen wel even langs in het reservaat, oke?”� zucht ik. Overbezorgde vormveranderaar. Hij knikt en ik loop weg. Zodra ik terug ben op het gebied van de Cullens, en uit het bos ben, staat Jasper voor me.
“Waar in godsnaam dacht jij dat je mee bezig was?”� schreeuwt hij boos, geschrokken deins ik achteruit. Waarom is hij zo boos?
“Ik was alleen even in het bos. Ik moest even tot rust komen nadat ik hoorde dat Rose weggaat door mij.”� Zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan.
“Dacht je dat ze weggaat door jou? Sukkel, natuurlijk niet!”� schreeuwt hij weer.
“Wel, het is allemaal mijn schuld. HET IS MIJN SCHULD!”� krijs ik. Ik voel zijn armen troostend om me heen. Huilend laat ik mijn gevoelens aan hem over.
“Stil maar, het is echt niet jouw schuld. Dit zat er gewoon al een tijdje aan te komen.”� Probeert hij me te sussen. Het schuld gevoel verdwijnt beetje bij beetje. Ik word overvallen door de vermoeidheid, en Jasper merkt het. In een simpele, haast onzichtbare, onopgemerkte, beweging tilt hij me op. Terwijl hij rustig naar huis loopt blijft Jasper tegen me praten.
“kwamen de Quileuttes ook voor in die Twilight saga?”� vraagt hij. Ik knik slaperig.
“Ja, iedereen. De Quileuttes, de Denali, de Volturi, de meeste nomaden, Alistair,
Peter en Charlotte, en de rest ook wel.”� Mijmer ik.
“je weet dus ook van de Volturi? Dus je weet dat je in levensgevaar kan komen als ze erachter komen dat jij alles weet?”� vraagt Jasper bezorgd. Ik knik rustig.
“Ben je niet bang voor ze?”� vraagt Jasper weer. Ik schud mijn hoofd.
“Ik ben nu te moe om bang te zijn. Zijn we er al bijna?”� ik hem vragend, bijna smekend aan. Hij lacht een scheve glimlach en knikt. Hij begint te rennen en binnen een minuut zijn we bij het grote huis. Zodra we op het grasveld voor het huis zijn, gaat Jasper weer in een normaal mensentempo lopen. Nog voor Jasper bij de voordeur is, ben ik al in een diepe slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.