FanFic.nl

When The Lights Die Down {Twilight}

008 - One Come, One Go

Ik word wakker en verwissel mijn pyjama voor wat kleren. Ik loop de trap af en daar tref ik de Cullens aan. Ze zitten allemaal heel geconcentreerd naar het journaal te kijken. Wat zou er gebeurd zijn?
“Er is een moord gepleegd in Forks. Het is een meisje dat bij ons op school zit, misschien ken je haar uit die Twilight verhalen? Het is dat meisje dat hier pas woont.”� Beantwoord Edward mijn gedachte.
“Het is toch niet Bella?”� vraag ik. Edward knikt.
“Wie was het? De vrouw?”� vraag ik weer.
“Ja, het was die vrouw. Ze heet trouwens Ginger, die vrouw.”� Antwoord hij.
“Hebben jullie haar gesproken?”�
“Ja, helaas wel. Het is nog al een excentriek type.”�
“Op doorreis?”�
“Ja, maar ze blijft hier nog zeker twee maanden.”�
“Oh.”� Meer heb ik niet te zeggen. Een antivegetarische vampier die hier de komende maanden door het dorp zwerft? En dat Bella vermoord is is ook niet zo goed. Ze moeten haar trouwens vannacht tegen gekomen zijn, tijdens de jacht ofzo. Ik krijg een ontbijtje voorgeschoteld en eet het rustig op.
“Wij moeten vandaag weer op zoek naar aanwijzingen over Alice’ visioen, jij moet weer naar de roedel.”� Zegt Carlisle. Ik kijk hem met grote ogen aan, mooi niet dus.
“Ik ga wel naar Jake, mooi niet dat ik naar Paul ga.”� Mompel ik boos, terugdenkend aan gisteren. En aan Pauls dreigement. Edward lacht.
“Vandaag ga je even bij Jasper achterop op motor naar La Push.”� zegt Edward.
“Oke dan. Tot vanavond, jongens!”� met die woorden ga ik achter Jasper aan naar de garage. Op de motor gaat het enorm snel. In vijf minuten zijn we bij de grens. Ik zeg Jasper gedag en hij rijd weg. Ik loop het reservaat in. Ik kan Jake’s huis meteen vinden, en ik bel aan. Billy doet open en kijkt me raar aan.
“Kan ik je helpen?”� vraagt hij, ik knik.
“Is Jake thuis?”�
“Ja, ik roep hem wel even. Jacob, er is iemand voor je!”� roept hij. Hij rolt zijn rolstoel opzij zodat ik naar binnen kan lopen. Als ik in de gang sta, komt Jake naar me toe lopen. Hij kijkt me een beetje boos of geïrriteerd aan.
“Kun je alsjeblieft weer weg gaan? Ik wil niet nog meer problemen met Sam en de jongens.”� Fluistert hij boos. Verbaasd kijk ik hem aan, problemen?
“Hoe bedoel je problemen?”� vraag ik.
“dat weet je best.”� Moppert hij. Ik zucht, het is ook nooit goed.
“Best, ik ga wel weer.”� Ik loop het kleine huis uit en loop het bos in. Ik loop weer over de grens en opeens hoor ik de bekende: ‘Hey, waar is Perry?’ uit mijn broekzak komen. Ik krijg een sms’je. Ik zucht en open het berichtje, het is van Mirthe. Mirthe was mijn BFF in Nederland.

Hi mop, mijn beltegoed was op, dus ik kon het je niet eerder laten weten. In Nederland hebben we nu al vakantie, en m’n moeder heeft mij in het vliegtuig naar Seattle gezet, zodat ik mijn vakantie bij jou kan doorbrengen. Ik sta nu op het vliegveld, zou je me op kunnen halen? Xxx hvj!

Ik geef een gil van blijdschap, Mirthe is hier! Zij was ook helemaal Twilight verslaafd, zij kent het hoop ik nog wel. Ik bel Edward op of hij me weer kan komen halen en of hij meteen door naar het vliegveld wilt rijden. Ik vertel hem waarom en hij komt er meteen aan. Terwijl ik sta te wachten besluit ik Mirthe terug te sms’en.

Ik kom eraan. Oh ja, mijn ouders zijn er niet, die zijn… verdwenen of zoiets. Ik weet niet waar ze zijn. Maar ik woon nu bij ‘De Cullens’! ik kom er zo aan met Edward! Xxx hvj!!

Net als ik het sms’je verstuurd heb, komt Edward aan rijden. Ik stap in en hij rijd weg, naar het vliegveld. Ik stap uit en Edward wacht even in de auto. Ik ren het grote gebouw in en kijk even rond. Ik ken Mirthe lang genoeg om te weten dat ze bij de winkeltjes is, dus ik loop daar heen. En inderdaad, Mirthe komt net uit een van de winkels lopen. Ze ziet mij en we rennen naar elkaar toe. We geven elkaar een knuffel en we lopen arm in arm naar buiten. We lopen naar de zilveren Volvo en al giechelend op niks af klimmen we op de achterbank.
“Edward, dit is Mirthe. Mirthe dit is nou dé Edward Cullen.”� Zeg ik, ze geven elkaar een hand en Edward rijdt weg.
“Mirthe, weet je nog die boeken serie, Twilight? Wij waren er helemaal verslaafd aan.”� Fluister ik.
“Ehm, nee? Er bestaat niks als ‘Twilight’.”� Fluistert ze terug. Ik zucht.
“Kom op, Twilight! Over die vampiers, weerwolven enzo!”� fluister ik weer.
“Nee, zegt me helemaal niks. Bedoel je soms ‘The Vampire Diaries’? daar zitten geen weerwolven in.”� Ze kijkt me raar aan.
“Nee, laat maar… wat vind je eigenlijk van Edward?”� ze vond hem altijd enorm knap, kijken of dat nog zo is. Mirthe kijkt even naar Edward om te zien of hij haar niet kan horen. Hij laat niks merken, maar ik weet wel beter.
“Edward is écht een lekker ding. Weet je of hij een vriendinnetje heeft?”� fluistert ze zo zacht als ze maar kan. Ik kijk naar Edward die met een scheve glimlach verder rijdt. Mirthe is verliefd, fijn. Edward moet net als ik een beetje lachen om die gedachte.
“Nee, hij is single, maar ik weet niet of hij op het moment tijd heeft voor een vriendinnetje.”� Mirthe wil weer wat vragen en ik weet precies wat. Of ik denk dat hij haar leuk vind. Ik wens uit alle macht dat er nu iets gebeurd waardoor ze het niet kan vragen. Net als Mirthe haar mond open doet, gaat mijn mobieltje. Ik ben de beller zo dankbaar dat ik vergeet te kijken wie het is, en meteen op neem.
“Hallo, met Amy?”�
“Hoi Amy, met Alice.”�
“Alice! Wat is er?”� ik kijk naar Edward en zie aan zijn gezicht dat hij mee luistert.
“Ik zag dat je wel even wat hulp kon gebruiken met Mirthe.”�
“Eh, ja. Dankje. Maar had je verder nog wat te melden?”� Edward moet lachen om Alice’ ‘reddingsactie’, ik steek mijn tong naar hem uit. Met moeite krijgt hij zijn gezicht in een bijna perfecte pokerface. Ik moet wel een beetje om hem lachen.
“Wat kan ik voor jullie klaarmaken? Waar hebben jullie trek in?”�
“Bedoel je qua eten?”� Edward houd het bijna niet meer. Lekker bezig!
“Haha, ja natuurlijk, wat anders.”�
“Kan je dat niet zien ofzo?”�
“Nee.”�
“Oh, doe maar gewoon… iets.”� Edward barst nog net niet in lachen uit.
“Oke, oke. Maar niet zeuren als je het niet lekker vind.”�
“Nee, doei! Tot zo, Alice!”� zeg ik nogal overdreven. Terwijl Alice nog een heel verhaal verteld hang ik op. Het is een hele tijd stil, en dan draait de auto het erf van de Cullens op. Edward zet de auto in de garage en Mirthe en ik lopen naar binnen. Emmett zit TV te kijken, Alice staat te koken en van boven klinken prachtige gitaarklanken van Jasper. Emmett kijkt op van de TV en ziet ons staan. Meteen springt hij op en rent in een mensentempo naar ons toe.
“Amy!”� roept hij, terwijl hij me bijna plat knuffelt. Waar slaat dit nu weer op? Mirthe staat naast me te lachen en Emmett laat me maar niet los.
“Emmett… ik krijg… geen… lucht meer...”� weet ik eruit te krijgen. Hij schijnt het niet te horen.
“Ehm, kun je haar misschien los laten? Ze stikt.”� Zegt Mirthe droog. Emmett luistert nog steeds niet. Waar is hij mee bezig? Ik draai m’n hoofd opzij en kan Emmetts gezicht net aan zien. Hij kijkt verdrietig, alsof hij pijn heeft. Hij heeft door dat ik zijn gezicht kan zien en eindelijk laat hij me los. Hij sleurt me mee naar buiten en ik gebaar even naar Mirthe dat ik zo terug ben. Buiten gaat Emmett op een bankje zitten en ik plof naast hem.
“Rose is weg.”� Constateer ik, wat kan deze grote teddybeer anders zo verdrietig maken?
“Ja.”� Mompelt hij. Ik sla mijn arm om hem heen.
“Naar de Volturi.”� zeg ik weer, hij knikt.
“Ja.”� Mompelt hij weer. Hij begint te snikken en ik heb geen idee wat ik moet doen. Teddyberen horen niet te huilen, dat mag gewoon niet!
“Wil je even alleen zijn?”� Vraag ik hem, hij knikt en ik loop naar binnen. Arme Emmett. Mirthe al met een bord pannenkoeken voor haar neus.

Reacties: