FanFic.nl

Those days are over. (Tokio Hotel)

Huit.

Vooraf :

Mijn ogen waren nog steeds waterig, maar de tranen gleden niet meer. “Je verdiende die steun. En daar zijn we ook vrienden voor.”� Zei Bill die me trots aankeek. Ik knikte stil en richtte mijn blik op de weg. Deze weg zou ik later niet vaak meer zien. Ik zal altijd bij Tom en Bill zijn, altijd. Als er wat zou gebeuren zat ik daar vast. En misschien wou ik dat ook. Misschien was het beste om bij mijn beste vrienden te zijn.



----------------------------------------------------------------------



Alweer drie maanden voorbij, het huis is vorige maand verkocht geraakt aan een jong koppeltje dat van plan was om te gaan trouwen. Wat zou ik doen als ik de ware zou vinden? Gewoon samenwonen? Of trouwen? Het voelde zo eng aan om te weten dat ik niet meer woonde in het huisje. Sinds ik bij Bill en Tom woonde voelde ik hoe hard ik Tom miste. Ik had nog steeds dat verliefde gevoel. Ik was er klaar voor, klaar om een relatie aan te gaan met die jongen, maar hoe moest ik het vragen? Ik wist dat hij wat voor me voelde, maar ik was echt niet goed in dat soort dingen.



De wind blies in mijn haren terwijl ik en Tom over de duinen liepen. Ik had gevraagd of we even ergens op een rustige plaats konden babbelen. Ik ging het vragen, maar ik wist niet hoe. Zenuwen, zenuwen, het was het enige wat ik op dit moment kende. Ik liet mezelf zitten en keek naar de horizon van de zee. Zou ik wachten tot de zon onderging? Het was toch niet lang meer, misschien vijf minuten. “Waarom wou je me spreken?”� Vroeg Tom die ook de spanning voelde. Ik keek naar de oranje zon en wachtte af tot hij naar beneden zakte. Nog vier minuten. Ik keek Tom denkend aan. Hoe moest ik het aanpakken? Ik had altijd hard-to-get gespeeld bij die jongen. Maar, nu zette ik de eerste stap. Drie minuten. “Tom?”� Hij keek me doordringend aan. “Er is iets dat ik wil dat je weet.”� Hij keek me aan met een ik-luister blik. Ik wende me even af en keek nog naar de zon. Bijna en hij was onder. Twee minuten. “Toen je het uitmaakte moest je weten dat je me veel pijn hebt gedaan, ik was nachtenlang aan het huilen voor je. Die blik dat je had in je ogen was zo pijnlijk voor me, alsof je me ging vermoorden.”� Ik hapte even naar lucht en keek hem aan. Ik zag het, hij had spijt, enorm veel spijt. “Wat wil je nu zeggen?”� Eén minuut. Gespannen keek ik hem aan. Had hij het nog niet door? Had hij mijn gedrag de laatste drie maand niet opgemerkt? De verliefde blik in mijn ogen gezien. “Ik… ik..”� Jennifer! Waarom vertel ik het gewoon niet? Zo moeilijk is dat toch niet? Gewoon drie simpele woorden? “Je wat?”� Ongeduldig keek Tom me aan, hij had over dertig minuten een interview. Het was al vijftien minuten rijden en hij moest zich nog klaarmaken. Ik keek opnieuw naar de zon en begon stil af te tellen. Tien, negen, acht. Over enkele seconden was hij onder. “Sorry, maar ik moet nu weg.”� “Wacht Tom!”� Hij stond op, veegde het plakkerige zand van zijn broek af en wandelde verder. Zeven, zes, vijf. Ik liep hem achterna, terwijl ik nog verder telde. “Tom!”� Ik trok aan zijn arm en geërgerd draaide hij zich om. “vier, drie, twee, één.”� Ik drukte mijn lippen op zijn zachte lippen en sloot mijn ogen. Op dat tijdstip ging de zon juist onder, gewoon perfect. Ik nam voorzichtig zijn handen vast. Ik opende weer mijn ogen en zag dat Tom ze dicht had. Voorzichtig haalde ik mijn lippen van die van Tom. Hij opende weer zijn ogen en keek me glimlachend aan. “Ik hou van je, Tom.”� Fluisterde ik. “Ik ook van jou.”� Hij sloot zijn armen rond me heen en knuffelde me. “Is alles dan weer goed tussen, ons?”� Vroeg ik onzeker. “Ons in welke vorm?”� “Nou, je weet wel.. meer dan vrienden.”� Ik was veel te verlegen en onzeker. Dat wist ik allang! Maar kom op! Mijn vraag was echt wel idioot! Met een rode kop keek ik Tom aan die mij ook glimlachend aankeek. “Tuurlijk, gekkie!”� Hij kuste mijn lippen en samen gingen we naar de auto.



Nog twee delen en deze mini-serie is afgelopen!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.